Ζεβινάς, Πολυχρόνιος, Μωϋσής και Δαμιανός οι Όσιοι Πατέρες ήσαν και
ούτοι εκ της Συρίας, αναφέρει δε και τούτους ο σύγχρονος αυτών Θεοδώρητος. Και
ο μεν θείος Ζεβινάς, κατασκευάσας επί όρους τινός κελλίον, υπεβάλλετο εν αυτώ
εις ασκητικούς αγώνας μέχρι γήρατος. Υπερέβαλε δε όλους τους Οσίους του καιρού
του κατά την υπομονήν, την οποίαν είχεν εν τη αγία προσευχή, ούτως ώστε, επειδή
ένεκα του γήρατος δεν ηδύνατο να προσεύχηται όρθιος, προσηύχετο και εδοξολόγει
τον Θεόν, ο αοίδιμος, στηριζόμενος επί της βακτηρίας του. Ζήσας όθεν με
θαυμασίαν και θεάρεστον ζωήν, ανεχώρησεν από τον παρόντα βίον και απήλθε προς
Κύριον.
Ο θείος Πολυχρόνιος έγινε μαθητής του Οσίου Ζεβινά, τόσον δε πολύ
εμιμήθη τας αρετάς του διδασκάλου του και τόσον καθαρώς ετύπωσεν εις εαυτόν
τους χαρακτήρας εκείνου, όσον ούτε εις τον κηρόν δεν τυπούνται τόσον καλώς ο
τύπος του δακτυλιδίου. Διότι το ίδιον στάσιμον και αδιάλειπτον της εκείνου
προσευχής μετεχειρίζετο και ούτος, σίδηρα όμως δεν ηθέλησε να φορέση καθώς και
ο Ζεβινάς, φοβούμενος μήπως η ψυχή του υπερηφανευθή δια τούτο· αντί όμως των
σιδήρων, διέταξε και του έφεραν ρίζαν δένδρου βαρυτάτην, την οποίαν εφορτώνετο
την νύκτα επί των ώμων του και ούτω φορτωμένος προσηύχετο· αν δε ήθελε κτυπήσει
τις εις το κελλίον του, έκρυπτε την ρίζαν εις απόκρυφον τόπον, ίνα αποφύγη τον
έπαινον και την δόξαν των ανθρώπων. Εκ των τοιούτων αγώνων έλαβε Χάριν των
θαυμάτων παρά Θεού ο τρισόλβιος και δια προσευχής του διέλυσέ ποτε ξηρασίαν και
κατεβίβασε βροχήν· και ελαιοδοχείον κενόν επλήρωσε ελαίου. Ταύτα και άλλα θαυμάσια
ποιήσας, προς Κύριον εξεδήμησεν. Οι δε άλλοι δύο Όσιοι, ο Μωυσής και ο
Δαμιανός, εχρημάτισαν και αυτοί μαθηταί του αυτού θείου Ζεβινά, αλλ’ ο μεν
Μωυσής έμεινε μέχρι τέλους πλησίον του Οσίου Ζεβινά, προσφέρων εις αυτόν, ως
εις πατέρα και κύριόν του, πάσαν υπακοήν και υπηρεσίαν και μορφώνων εις εαυτόν
ως εν κατόπτρω την αρετήν, ήτις ήστραπτεν εκ της ιεράς ψυχής του μακαρίου
εκείνου γέροντος, ο δε Δαμιανός, μεταχειρισθείς πρότερον ως διδάσκαλον της
μοναδικής πολιτείας τον Όσιον Πολυχρόνιον, επήγε κατόπιν εις κώμην τινά εκεί
πλησίον, Νιαρά καλουμένην, και ευρών έξωθεν αυτής μικρόν κελλίον εισήλθεν εις
αυτό και μετεχειρίζετο την ιδίαν πολιτείαν του διδασκάλου του Πολυχρονίου.
Ώστε, όστις καλώς εγνώριζεν αφφοτέρους, τον τε Πολυχρόνιον και τον Δαμιανόν,
έπειτα δε έβλεπε μόνον τον Δαμιανόν, ενόμιζεν ότι βλέπει ομού και τον
Πολυχρόνιον και θεωρεί την του Πολυχρονίου ψυχήν, ηνωμένην με το σώμα του
Δαμιανού, επειδή και εις τους δύο έλαμπε η αυτή απλότης, η αυτή πραότης, η αυτή
γλυκύτης της ομιλίας, η αυτή νήψις και προσοχή της ψυχής, η αυτή κατανόησις του
Θεού, ο αυτός κόπος και η αγρυπνία και η τροφή και η ακτημοσύνη, διότι το
κελλίον του Οσίου Δαμιανού άλλο τι δεν περιείχεν, ειμή φακήν βεβρεγμένην. Τόσην
ωφέλειαν απέκτησεν εκ της συναναστροφής του θείου Πολυχρονίου. Ούτως λοιπόν
εναρέτως έως τέλους πολιτευόμενοι οι Άγιοι ούτοι απήλθον προς Κύριον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου