Εξακολουθεί να
υφίσταται έως σήμερον, και θα υφίσταται έως της συντελείας του κόσμου,
αντιλογία περί την ενσάρκωσιν του Θεού, ο Γλυκύτατος Ιησούς να αποτελή «σημείον
αντιλεγόμενον» και να «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Η αποδοχή του
δόγματος της υπερφυσικής Αποκαλύψεως του Θεού προϋποθέτει απλότητα καρδίας,
ταπείνωσιν διαλογισμών και αγάπην ψυχής. Χωρίς την θυσίαν της ανθρωπίνης σοφίας
μας και χωρίς εφέσεις ψυχής δι’
υψηλοτέραν της γηίνης πραγματικότητα, είναι αδύνατον να πιστεύσωμεν εις
άγγελμα ευρισκόμενον πέραν της σφαίρας των εμπειριών και της σκέψεως. Ορθώς
ελέχθη ότι «όπως εύρωμεν τον Θεόν, ανάγκη να τον ζητήσωμεν, όπως τον
γνωρίσωμεν, ανάγκη να τον αγαπήσωμεν». Δηλαδή να τον αγαπήσωμεν, δια να τον
γνωρίσωμεν, δια να τον ζητήσωμεν, δια να τον εύρωμεν. Προηγείται η αγάπη,
έπεται η γνώσις, ακολουθεί η ζήτησις, απόκειται η εύρεσις. Ούτως εξηγείται
διατί πιστεύουν οι απλοί και καθαροί την καρδίαν, τα νήπια, ενώ οι πεφυσιωμένοι
και ακάθαρτοι την ψυχήν κρημνίζονται εις τας αβύσσους της απιστίας.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 28
Δεκεμβρίου 2017
Τη ΚΗ΄ (28η) του
αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη των Αγίων ΔΙΣΜΥΡΙΩΝ, ήτοι είκοσι χιλιάδων,
ΜΑΡΤΥΡΩΝ, των εν Νικομηδεία καέντων.
Δισμύριοι όντες τον αριθμόν οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες έλαβον τον στέφανον
του Μαρτυρίου κατά το δεύτερον έτος της βασιλείας του ασεβούς Μαξιμιανού, του
βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄- τε΄ (286- 305). Τότε επιστρέφων ούτος νικητής
από τον κατά των Αιθιόπων πόλεμον, ηθέλησε να θυσιάση εις τα είδωλα δια την
νίκην αυτήν· επέμφθησαν λοιπόν από αυτόν γράμματα πανταχού παρακινητικά δια να
έλθωσιν όλοι εις την Νικομήδειαν και να προσκυνήσωσι τους θεούς του. Εις την
Νικομήδειαν ευρίσκετο τότε ενάρετός τις Επίσκοπος ονόματι Κύριλλος, όστις
εκόσμει την επαρχίαν του με τον τρόπον μάλλον ή με τον θρόνον· έκτιζε
Μοναστήρια, επεμελείτο τα Ασκητήρια και παν άλλο ψυχωφελές έργον ετέλει ως
Ποιμήν αληθέστατος, και δεν εφοβείτο ουδόλως τυράννων ωμότητα, αλλά δια να
αρπάση ψυχάς ανθρώπων από τον φάρυγγα του δαίμονος, εισήλθε πολλάκις εις
κίνδυνον της ζωής του·
Τη ΚΖ’ (27η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ και των συν αυτώ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ Μαρτύρων.
Μαυρίκιος ο ένδοξος Ιερομάρτυς του Χριστού και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες
Άγιοι Εβδομήκοντα Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος
κατά τα έτη (296-305), καταγόμενοι μεν από την πόλιν Απάμειαν, ήτις κείται εις
την Προποντίδα, στρατιώται δε υπάρχοντες βασιλικοί κατά το επάγγελμα. Όταν
λοιπόν διήλθε δια της πόλεως εκείνης ο βασιλεύς διεβλήθησαν εις αυτόν οι Άγιοι
ούτοι ως Χριστιανοί· όθεν συλληφθέντες ωδηγήθησαν εις αυτόν και επειδή
ωμολόγησαν παρρησία ότι είναι Χριστιανοί, τους αφήρεσαν τας στρατιωτικάς ζώνας,
τας οποίας εφόρουν και τους έκλεισαν εις την φυλακήν.
Τη ΚΖ’ (27η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται.
Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ούτος ήτο γέννημα και θρέμμα της
Κωνσταντινουπόλεως, ζήσας κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου Δ΄ του
Πωγωνάτου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη χξη΄ - χπε΄(668- 685), δια δε την
πολλήν αυτού ευλάβειαν και αρετήν εχειροτονήθη Πρεσβύτερος της αγιωτάτης
Μεγάλης Εκκλησίας, γενόμενος έπειτα σύγκελλος και σκευοφύλαξ. Επειδή δε ο τότε
Πατριάρχης Κωνσταντίνος απέθανεν, αναγκασθείς ο αοίδιμος ούτος Θεόδωρος παρά
του βασιλέως και όλης της συγκλήτου, προς τούτοις δε και από όλην την Σύνοδον
των Αγίων Αρχιερέων, εχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Θεαρέστως δε
κυβερνήσας την Εκκλησίαν έτη δύο και μήνας τρεις, εξώσθη του θρόνου του εν έτει
χοη΄ (678), είτα καλώς δινύσας το υπόλοιπον της ζωής του προς Κύριον εξεδήμησε.
Την δε μνήμην αυτού εορτάζει η Μεγάλη Εκκλησία εν ημέρα Κυριακή.
Oι «Ηρωδιάδες» της Αγιομάννας Ελλάδας -- του αδελφού μας Ιουστίνου
Βρεφομαχεί, νηπιομαχεί, παιδοσφάζει ο Ηρώδης, μεθυσμένος
απ’ την μανία του να σκοτώση το «παιδίον νέον», τον Ιησούν!
Ανεξίτηλη η ντροπή του. Άνανδρη η ενέργειά του! Θύμα του
το παιδί!
Στα ίχνη του παιδοκτόνου Ηρώδη, οι …. «Ηρωδιάδες» όλων
των εποχών. Γυναίκες του Λαού, ή Αρχόντισσες, παντρεμένες ή ανύπαντρες
σκοτώνουν με εμβρυοκτόνα βότανα, ή με άλλους τρόπους, το πρωτοσχημάτιστο
παιδικό πλάσμα, που «τόλμησε» να παρουσιαστή μέσα τους, σαν φυσική συνέπεια
μιας νόμιμης ή λαθραίας σαρκικής ηδονής! Θύμα, κι εδώ, το παιδί! Και ποιος να
το φανταζότανε πως οι «Ηρωδιάδες» αυτές θα συγκροτούσανε στην Αγιομάννα Ελλάδα
συμμορίες παιδοφθόρες, που, κάτω από έναν απατηλό φεμινισμό, θα κηρύσσανε
εξοντωτική σφαγή κατά των αγέννητων νηπίων της Ελλάδος;
Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2016
17 .310. 000, ελληνόπουλα
κατακρεουργήθηκαν με αμβλώσεις από τις «Ηρωδιάδες» Eλληνίδες !!!
Τη ΚΖ’ (27η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Γραπτού, αδελφού Θεοφάνους του Ποιητού και Γραπτού.
Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Γραπτός, ομού με τον αδελφόν του
Θεοφάνη (τον εορταζόμενον ιδίως κατά την ενδεκάτην Οκτωβρίου), ήσαν κατά τους
χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωκθ΄ - ωμβ΄(829
– 842), ότε μεγάλως ηγωνίσθησαν αμφότεροι δια την τιμήν και προσκύνησιν των
αγίων Εικόνων· όθεν εδάρησαν ασπλάγχνως και κατά προσταγήν του Θεοφίλου
εγράφησαν εις το μέτωπόν των με σίδηρον πεπυρωμένον οι ιαμβικοί στίχοι ούτοι.
«Πιστεύω σαν τη μάνα μου, πιστεύω σαν παιδάκι» -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Ένας σύγχρονος αλλά προβληματιζόμενος αγνωστικιστής, ο Lesek Kolakowski, εντοπίζει
πως το υπαρξιακό ερώτημα στις μέρες μας «δεν είναι αν υπάρχει Θεός, αλλά πού θα
είχαμε φτάσει χωρίς Θεό»!
Κάποιοι αδιόρθωτοι ιθαγενείς που φαντασιώνονται ότι πρωτοτυπούν, εξ αφορμής της
Θείας Ενανθρωπήσεως – αυτοί δεν καταλαβαίνουν τέτοια – βαττολογούν κατά ιερών
και οσίων.
Εκ του περισσεύματος της καρδίας οι στίχοι του Αχιλλέως Παράσχου (1838-1895,
εθνικός ποιητής της εποχής του, απαθανάτισε τις προσδοκίες και τις
απογοητεύσεις της, προσδοκίες και απογοητεύσεις και της δικής μας):
«Χριστέ!
Σε τούτα τ’ άπιστα, καταραμένα χρόνια//, Που δεν πιστεύουν τίποτε, ούτ’ αγαπούν
κανένα//, Που φως μας οδηγεί τυφλό και μας παγώνουν χιόνια//, Εγώ πιστεύω και
αγαπώ ολόψυχα Εσένα!//
Ανάπαυση μέσα στο μόχθο …! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η
βασική επιδίωξη των τεχνολογικών κατακτήσεων εντοπίζεται εύστοχα στην
εξασφάλιση κάθε φορά και τελειότερων ανέσεων μέσα στην περιοχή του ανθρωπίνου
βίου. Η τεχνολογική πρόοδος δηλαδή υπηρετεί δουλικά και ασταμάτητα μια βασική
αδυναμία της ανθρωπίνης προσωπικότητος, την ακατάσχετη τάση για άνεση, για
ανάπαυση!
Φαίνεται
ότι η νοσταλγία του Παραδείσου, την οποία και ο Μπερδιάγιεφ υπογραμμίζει,
συμπυκνώνεται σήμερα (στην κοσμική της διαστροφή) σε μια ψυχική ροπή προς την
αμεριμνησία, τη νωχέλεια, την ανάπαυση του σώματος και του νου. Ο τεχνολογικός
αιώνας μας, όπως διαμορφώνει τη ζωή μας, εντείνει συνεχώς την ψυχική δίψα για
άνεση, για ανάπαυση. Ήδη ο αιώνας αυτός κατόρθωσε να περιορίσει πολλές
αναγκαίες εργασίες του ανθρώπου στην απλή πίεση ενός διακόπτη ή ενός ηλεκτρικού
πλήκτρου. Έτσι ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος εμπιστεύεται τις προσδοκίες
και τις κρυφές αγωνίες του, για ανάπαυση και άνεση, σε μερικά θαυματουργικά
κουμπιά. Θέλει να κινεί μόνο το δακτυλάκι του σε κάθε βασικό ή δευτερεύον έργο
της ζωής και … τίποτε περισσότερο!! Ο σωματικός κόπος και μόχθος του φαίνεται
σαν μια αδικαιολόγητη αδικία της φύσεως, σαν μια προσβολή της «αριστοκρατικής»
του υποστάσεως. Θέλει, όσο μπορεί, να … κάθεται! Να αναπαύεται και να τρυγά τις
ευχάριστες μόνο εμπειρίες της ζωής! Η τεχνολογική πρόοδος τον έχει κακομάθει
αθεράπευτα..!