Λόγος στά Εἰσόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου -- Ἁγίου Πρόκλου Πατριάρχου Κων/πόλεως

Νά πάλι ἑορτή.

Νά πάλι πανηγύρι.

Νά πάλι χαρούμενο ἀναψοκέρι γιά τήν μητέρα τοῦ Κυρίου.

Νά ἡ προπόρευσις τῆς ἀψεγάδιαστης νύμφης.

Νά τό πρῶτο ξεπροβόδισμα τῆς βασιλίσσης.

Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει.

Νά προάγγελος τῆς χάριτος πού πρόκειται νά τήν ἐπισκιάση.

Νά γνώρισμα, πού φαίνεται ἀπό μακρυά, τῆς ὑπερβολικῆς της καθαρότητος.

Διότι ἐκεῖ πού ὁ ἱερέας εἰσερχόμενος ὄχι πολλές φορές, ἀλλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελεῖ τίς μυστικές λατρεῖες, ἐκεῖ γιά νά παραμένη μόνιμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς γονεῖς της οἱ ὁποῖοι ἀναδεικνύονται ἔτσι λειτουργοί τῆς χάριτος.

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας

Ύμνοι εις την Θεοτόκον - Greek Orthodox Hymns to the Mother of God

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 20 Νοεμβρίου 2017

Γρηγορίου Δεκαπολίτου, Πρόκλου Κων/λεως.

Ἔζησε τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στὴν μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία μὲ τὴ ζωντανή της πίστη στὸ Χριστό, ἀνέθρεψε τὸ γιό της σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀγωνιζόταν ἔντονα γιὰ ἠθικὴ τελειοποίηση. Ἐκεῖνο ποὺ ἰδιαίτερα τὸν διέκρινε, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στὸν ἑαυτό του. Τὴν θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ τὴν ἠθικὴ κυριαρχία στὴ σάρκα. Καὶ σὲ ὅσους τὸν ρωτοῦσαν γιατί δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα σ’ αὐτὴν τὴν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μὲ τὸν αἰώνιο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὒν ἴνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον».

Ο Πάπας απαιτεί την αποδοχήν και των άλλων λατινικών δοξασιών. Θάνατος του Πατριάρχου. -- από τα πρακτικά της Συνόδου Φερράρας- Φλωρεντίας

Περιχαρής ο βασιλεύς ανήγγειλεν εις τον Πάπαν ότι η Ανατολική Σύνοδος εδέχθη την δόξαν των Λατίνων και ουδέν υπελείπετο ειμή να γραφή ο όρος, να υπογράψουν και τα δύο μέρη, να πανηγυρίσουν το γεγονός δια κοινής λειτουργίας και είτα να αναχωρήσουν εις Κωνσταντινούπολιν. Αλλά ταύτα δεν εφάνησαν αρκετά εις τον Πάπαν χωρίς να τελειώσουν και τα άλλα ζητήματα, άτινα ητοίμασαν να προβάλουν οι Λατίνοι. Δια να υπογραφή ο όρος, είπον, πρέπει να μεταβάλουν οι Ανατολικοί και άλλα έθιμα της Εκκλησίας των, ήτοι εζήτουν να δεχθούν οι ημέτεροι τα άζυμα εις την λειτουργίαν, την δόξαν του Πουργατορίου, την Μοναρχίαν του Πάπα, και την αποβολήν από την λειτουργίαν των επικλήσεων του Ιερέως δια την μετουσίωσιν του άρτου και του οίνου. Ταύτα ετάραξαν και τον βασιλέα και τον Πατριάρχην, διότι εφοβούντο δια τας λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αι οποίαι είναι συντεθειμέναι με τας ιεράς επικλήσεις της μετουσιώσεως. Ευρεθείς εις δύσκολον θέσιν ο βασιλεύς προσκαλεί πάλιν τον Άγιον Μάρκον και τον παρακαλεί να γράψη δια το ζήτημα της θείας Μετουσιώσεως. Ο Άγιος επείσθη και έγραψε και απέδειξεν, ότι ούτω παρέδωκαν οι Άγιοι της Εκκλησίας να αγιάζωνται τα Θεία Δώρα. Αλλά το πεισματικώτατον γένος των Λατίνων που έμαθε να πείθεται; Τόσας ενστάσεις προέβαλον, ώστε ηνάγκασαν και αυτόν τον βασιλέα Ιωάννην να αγανακτήση και να ομολογήση ότι πάσα συνεννόησις μετ’ αυτών είναι αδύνατος. Και αντεστάσθη μεν πολλάκις ο άθλιος, τέλος όμως, συλλογιζόμενος, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουν, διότι διεκόπη και πάλιν η χορήγησις του σιτηρεσίου ούτε ήτο δυνατόν να φύγουν εξ Ιταλίας, στέλλει τον Ρωσίας Ισίδωρον, όπως ερωτήση ποίαν βοήθειαν σκέπτεται ο μακαριώτατος πατήρ να δώση εις τους Χριστιανούς. Ο Πάπας απήντησε δια τριών Καρδιναλίων ότι θα δώση: α) τα αναγκαία έξοδα και πλοία δια την επιστροφήν, β) τριακοσίους στρατιώτας ως φρουράν της Πόλεως με έξοδα του Πάπα· γ) δύο πολεμικά πλοία ίνα φυλάττουν αυτήν ως σκοποί· δ) το προσκύνημα της Ιερουσαλήμ να γίνεται εις την Πόλιν· ε) είκοσι πολεμικά πλοία δι’ εξ μήνας ή δέκα δι’ εν έτος και στ) θα φροντίση, όπως οι ηγεμόνες της Δύσεως δώσουν στρατιωτικήν βοήθειαν. Αφού συνεφωνήθησαν ταύτα, απέθανεν αιφνιδίως την 10^ην Ιουνίου 1439, καθ’ ην στιγμήν ητοιμάζετο να υπογράψη τον όρον, ο Πατριάρχης. Εκεί ένθα έτρωγεν, ως λέγει ο ιστορικός Συρόπουλος, κόπρος εξήλθεν εκ του στόματος αυτού και απέβαλε την ψυχήν πριν τελειώση η Σύνοδος, ταφείς εις τον Ναόν του Μοναστηρίου των Δομινικανών της Αγίας Μαρίας, τον επιλεγόμενον της Νοβέλλας. Αποθανόντος του Πατριάρχου διεπραγματεύετο πλέον την υπογραφήν του όρου μόνος ο βασιλεύς, έχων συνεργούς τον Ρωσίας, τον Νικαίας και τον μέγαν Πρωτοσύγκελλον.

Συνεχίζεται 

Περί Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.......

Ο παραλογισμός των Οικουμενιστών -- του πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ συχνά τονίζουν και­ διευκρινίζουν ότι η  επικοινωνία τους με  τους αιρετικούς παπικούς και­ προτεστάντες, αλλά και­ με τους αλλόθρησκους, δεν είναι κάτι το φοβερό παρά μόνο «αθώες» και­ εθιμοτυπικές σχέσεις, στ­ις οποίες προβάλλεται η Ορθοδοξία και­ εξομαλύνονται οι διαφορές και­ γρήγορα όλοι θα γίνουν μία Εκκλησία! Η τακτική αυτή, συνοδευόμενη και­ από την ψευδαίσθηση της επιτυχίας, τηρείται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο εδώ και­ έναν αιώνα, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Απλώς ικανοποιείται το πάθος της φιλοδοξίας των μεγαλοσχήμων οικουμενιστών, πως τάχα συμβάλλουν στην ειρήνη του κόσμου κα­ι στη λύση των μεγάλων κοινωνικών και­ πολιτικών προβλημάτων της οικουμένης. Εκείνο που αποκαρδιώνει τους ορθοδόξους είναι η πνευματική αναισθησία των οικουμενιστών απέναντι στην Εκκλησία και­ η απουσία ομολογιακού πνεύματος. Δεν έχουν δηλαδή καμιά σχέση και­ ομοιότητα με την παράδοση των αγίων πατέρων.

Αυτοκτονούμε. 17.310.000 εκτρώσεις στην «αγιοτόκο» Ελλάδα !!!

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2016

17 .310 .000, (δεκαεπτά  εκατομμύρια τριακόσιες δέκα χιλιάδες) ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!

Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

 Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.

 Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

 Αυτοκτονούμε!!!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση......

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος τοῦ 1952  λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅπως ὁ Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις.

Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν . Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». Καί διερωτᾶται:

«Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία».

π. Θεόδωρος Ζήσης, Ο Αποστολικός Πατήρ άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης [ΒΙΝΤΕΟ 2017]

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, Η ΘΕΣΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΥΤΗΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

Του Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα

Εἰς τὰς Θεομητορικὰς ἑορτὰς περιλαμβάνεται καὶ ἡ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παρθένου εἰς τὸν ὑπάρχοντα τότε Ναὸν τοῦ Σολομῶντος. Χρονολογικὰ εἶναι ἡ τελευταία θεσπισθεῖσα ἑορτὴ τῆς Πανάγνου. Ὁ πυρήνας αὐτῆς προέρχεται ἐκ τῶν λεγομένων Ἀποκρύφων Εὐαγγελίων, καὶ συγκεκριμένως ἐκ τοῦ Πρωτευαγγελίου τοῦ Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Σ᾽ αὐτὸ γίνεται λόγος διὰ τὸ εὐσεβὲς ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ὅπου παρέμεινε ἄτεκνο παρὰ τὰς δεήσεις εἰς τὸν Θεὸ διὰ ἀπόκτησιν τέκνου. Τέλος σὲ προχωρημένην ἡλικίαν ἀμφοτέρων δι᾽ ἀγγέλου ἀνήγγειλε ὁ Θεὸς τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ διακαοῦς πόθου των. Πάραυτα καὶ μετὰ χαρᾶς ἡ Ἄννα ὑπεσχέθη νὰ τὸ ἀφιερώση εἰς τὸν Θεόν. Ἀφοῦ συνέβη ἡ γέννησις, πλήρης χαρᾶς ἡ Ἄννα ἀνέθρεψε τὴν κόρην Μαρίαν μὲ ὑπέρμετρον ἐνδιαφέρον. Ἐδῶ πρὶν προχωρήσουμε εὐκαιρία νὰ τονισθῆ τοῦτο.