Χρειάζεται κατά καιρούς κάποια αιτία, μία νέα ιδέα, ένα
σύνθημα μοντέρνο, δια να φανερωθή ο εσωτερικός, ο κρυπτός κόσμος των ιδεών μας,
αι πεποιθήσεις μας, η πίστις μας. Χρειάζεται μία πνευματικής φύσεως λυδία
λίθος, δια να δοκιμάση τι έχομεν μέσα εις τας καρδίας μας, ως ανεκδήλωτον
σύστημα ιδεών, ως σύγχυσιν, ως κενόν, ως άρνησιν ή ως πίστιν. Από την άποψιν
αυτήν αντιλαμβάνεται κανείς την σκοπιμότητα του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «Δει
και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται», άρα και οι αδόκιμοι… Σήμερον εις τον χώρον της ορθοδόξου Ελλάδος, ως νέα ιδέα, ως λυδία
λίθος, που κάμνει να «αποκαλύπτωνται εκ πολλών καρδιών οι διαλογισμοί», είναι ο
οικουμενισμός. Έστι δε «οικουμενισμός», εις την μοντέρναν
φιλοσοφικοθρησκευτικήν εκδοχήν του, υπέρβασις των τεθειμένων θρησκευτικών,
φιλοσοφικών, παραδοσικακών ορίων και σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών,
παραδόσεων, εις μίαν ενότητα.
Εις την γραμμήν των Πατέρων -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Θεμέλιο της
Εκκλησίας ο Χριστός
Καταρχήν πρέπει
να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν ξεκινά η Εκκλησία από τους πατέρες ούτε θεμελιώνεται
πάνω σ΄ αυτούς. Θεμέλιο και κεφαλή της είναι ο θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς
Χριστός, μοναδικός και αναλλοίωτος, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους
αιώνας»(Εβρ. 13: 8). Μοναδική και αναλλοίωτη είναι και η Εκκλησία του,
εποικοδουμένη «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου
αυτού Ιησού Χριστού» (Εφ. 2, 20). Ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της
Εκκλησίας «ο το παν συνέχων», τονίζει ο άγιος Χρυσόστομος. Οι άγιοι απόστολοι,
τους οποίους με την Πεντηκοστή ενέπνευσε, φώτισε και απέστειλε στον κόσμο ο
Κύριος, και οι διάδοχοι εκείνων, οι άγιοι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας,
δεν είναι διάδοχοι του Χριστού. Είναι οι αντιπρόσωποί του, που συνεχίζουν το
έργο του και σηματοδοτούν την αόρατη αλλά ζωντανή και σωστική παρουσία του στον
κόσμο. Οι απόστολοι εν Πνεύματι αγίω γράφουν το Ευαγγέλιο και ως Εκκλησία, σώμα
Χριστού, παραδίδουν στους διαδόχους τους αυτά που παρέλαβαν από τον Κύριο. Ό,τι
παρέδωσαν οι απόστολοι φανερά σ΄ όλους, αυτό και μόνο αυτό είναι όλη η πίστη,
όλη η χριστιανική διδαχή, η ιερά παράδοση.
«Ανάλαβε ταύτην, Ζαχαρία, την εκ της προμήτορος Εύας κατάρας ημάς απαλλάξασαν.
Άσπασαι ταύτην την προς τον Θεόν φιλανθρωπία ημάς συνδήσασαν και την έχθραν του όφεως τω αυτής Τόκω καθελούσαν. Αγκάλισαι αυτήν την εξ αγκαλών του όφεως ημάς αφαρπάσασαν. Προφήτευσον δια ταύτην την των Προφητών αναδειχθείσαν πλήρωσιν και της επαγγελίας Θεού προς ανθρώπους ανακεφαλαίωσιν, την Τράπεζαν του θείου Άρτου, τον οίνον τον ευφρόσυνον, την τροφήν την αδάπανον, την Περιστεράν την ακεραίαν, τον Ουρανόν τον έμψυχον, την πολύφωτον Λυχνίαν, την πολυϋμνητον Νύμφην, την πολύαινον Μητέρα, την θεοπότιστον Ελαίαν· το θείον όχημα της του Υψίστου οικονομίας, την Σκηνήν την αγίαν, την Λυχνίαν την θεοχάλκευτον, την Αμνάδα την λογικήν, το Ιλαστήριον του Θεού, το Σκεύος το ατίμητον, το Κειμήλιον το ένδοξον, την Σάλπιγγα την εύηχον· το πίον Όρος και τετυρωμένον, τον θείον Πόκον, την θεόβρυτον Νεφέλην, την Πόλιν την έντιμον, το νοητόν Καταπέτασμα, τον θεολάξευτον Λίθον, την Κλίμακα, δι’ ης ο Κτίστης τοις βροτοίς οφθήσεται· την Κλίνην την αγίαν, το Δοχείον της χρηστότητος, την των θαυμάτων Άβυσσον, την Πηγήν των αγαθών, τον άσυλον Πλούτον, την πολυώνυμον και πολυποίκιλον και Αειπάρθενον Θεοτόκον. Ταύτην εισάγαγε εις τα Άγια των Αγίων. Ταύτην προσάγαγε τω Βασιλεί ως δώρον πολύτιμον. Ταύτην αίνεσον, ως Βασιλίδα της κτίσεως. Ταύτην ευτρέπισον, ως παλάτιον του Παντάνακτος. Ταύτην υμνολόγησον, την πασών των παρθένων φύλακα άσυλον. Ταύτην κατασκήνωσον εις ναόν χειροποίητον, την γενομένην Ναόν έμψυχον του τα πάντα τεκτηναμένου Λόγου». Αύται του Ιωακείμ και της Άννης αι χαρμονικαί δοξολογίαι· αύται της ευχαριστίας αι υμνολογικαί θεηγορίαι· αύται προς τον Προφήτην Ζαχαρίαν αι παρρησιαστικαί μαρτυρίαι.
Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ
υπό
Αλεξάνδρου Τσβετκόβ
Αγία
Πετρούπολη, Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία
Η
επικύρωση της λεγόμενης «Δήλωσης του Τορόντο» του Π.Σ.Ε. στα κείμενα της
μέλλουσας Οικουμενικής Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας (όπως αναμφίβολα δήλωσε
η ίδια η Σύνοδος της Κρήτης, παρά τη θέληση κάποιων να την βλέπουν μόνο ως
«Πανορθόδοξη Διάσκεψη») υποχρεώνει τον κάθε Ορθόδοξο που ακολουθεί στην πίστη
του τη φωνή της Αγίας Εκκλησίας, η οποία εκφράζεται στις αποφάσεις των Αγίων
Οικουμενικών Συνόδων, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το έγγραφο και να το
διαβάσει προσεκτικά, επειδή, με την
αναφορά και έγκρισή της στο κείμενο της Οικουμενικής Συνόδου, η δήλωση αυτή
γίνεται μέρος της δογματικής Παράδοσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως συμβαίνει
με όλα τα κείμενα αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων. Και τότε τίθεται αμέσως
το εξής ερώτημα:
Είναι γνωστό ότι στη σύνταξη αυτού του
εγγράφου πήραν μέρος όχι μόνο οι αντιπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και
αιρετικοί και σχισματικοί των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων που έχουν αποκοπεί
από την Εκκλησία.