O δικός μας βολικός Χριστιανισμός

του Φώτη Κόντογλου 

 Hμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος.

Eμείς, αντί ν’ ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει “εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα”, τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ.

Fr. Theodoros Zisis' escape from the Babylonian Captivity of Ecumenism

'Following the Holy Fathers': Fr Theodoros Zisis' escape from the Babylonian Captivity of Ecumenism

"Formerly I was a disciple of the ecumenists, but I have become a disciple and follower of the Holy Fathers. And I glory in this fact!"
- Fr Theodoros Zisis.

1. Introduction.

Recently a number of texts written by the well-known, and now retired, Professor of Patristics, Protopresbyter Theodoros Zisis, have 're-emerged', reaching the English-speaking Orthodox faithful via the internet.[1] Originally published in the 1970's, these texts, particularly one entitled 'The Ecumenical Patriarchate and Archimandrite Justin Popovich', speak glowingly of the Ecumenical Patriarchate and of Patriarch Athenagoras,[2] and are critical of the recently recognized Serbian saint, Justin Popovich.[3] One might wonder, what renders the 'rediscovery' of these old texts particularly newsworthy? It would seem to be the fact that Fr Theodoros is now, some roughly thirty years later, a leading light in the Orthodox world, calling on the Orthodox faithful - hierarchs, clergy and laity alike - to uphold the Tradition of Church as expressed in the writings of the Holy Fathers and the sacred canons, in the face of the pan-heresy of ecumenism. He is, in other words calling on us to follow in the footsteps of Saint Justin Popovich, thus checking the uncanonical, ecumenist practices of the Ecumenical Patriarchate.

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΠΡΩΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 19 Σεπτεμβρίου 2017

Τροφίμου, Σαββατίου, Δορυμέδoντος μαρτύρων.

                                                                                            

Τρόφιμος, Σαββάτιος και Δορυμέδων οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Πρόβου και Αττικού Βικαρίου ηγεμόνος της Αντιοχείας εν έτει σοη΄ (278). Εκ τούτων οι Άγιοι Τρόφιμος και Σαββάτιος ήλθον από ξένον τόπον εις την Αντιόχειαν. Και επειδή είδον όλους τους Αντιοχείς τεταραγμένους και έξω φρενών υπάρχοντας δια την εορτήν, την οποάν ετέλουν, των γενεθλίων του εν τη Δάφνη της Αντιοχείας ευρισκομένου ψευδοθέου Απόλλωνος, τούτου ένεκα ελυπήθησαν εγκαρδίως. Όθεν φωνάξαντες εις τον Θεόν με αναστεναγμούς καρδίας δια την σωτηρίαν της πόλεως, εφανερώθησαν  ότι είναι Χριστιανοί· δια τούτο παρεστάθησαν εις τον Βικάριον. Και πρώτον μεν ερωτάται ο Άγιος Τρόφιμος, όστις παρευθύς ωμολόγησε παρρησία την εις Χριστόν πίστιν και ευλάβειαν. Όθεν γυμνώνεται και τανυσθείς από τα τέσσαρα μέρη του σώματος δέρεται τόσον δυνατά, εις τρόπον ώστε η εκείσε γη εκοκκίνισεν από το αίμα.

Εφυγε η γειτονιά, έρχεται η σαρία...

Οσα είδαμε στην Αθήνα τελευταία είναι μάλλον η αρχή όσων θα έλθουν
Ενα από τα χαρακτηριστικά εκείνα της αμερικανικής κοινωνίας, για το οποίο όλοι συμφωνούμε πως είναι άξιο επαίνων, είναι αυτό της εθελοντικής προσφοράς. Εντυπωσιακότερο αυτού είναι το γεγονός της εθελοντικής προσφοράς υπηρεσιών ασφαλείας. Δηλαδή, Αμερικανοί πολίτες, άλλοτε ένοπλοι και άλλοτε άοπλοι, πάντα όμως στο πλαίσιο του νόμου, αστυνομεύουν εθελοντικά τις γειτονιές τους, προστατεύοντας εαυτούς και γείτονες, ζωές και περιουσίες.

Στην Ευρώπη, όπου στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού κρατικού ελέγχου των πάντων παρόμοιες παραδόσεις «κατατροπώθηκαν», τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Η αλλαγή του τρόπου ζωής σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη παραδοσιακών ηθών, μέσα στα οποία και αυτό της γειτονιάς, δεν επέτρεψε τη συνέχιση ή την άνθηση αντίστοιχων καταστάσεων. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν στοιχεία στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και, φυσικά, στην Αθήνα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη όχι μόνο για το ποιος εφαρμόζει τον νόμο τοπικά, στις γειτονιές, αλλά και για το πώς αυτές λειτουργούν.

«Αόρατος πόλεμος» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:

«Μέσα εις το βάθος της καρδίας μας ευρίσκονται τόσον λεπτά και τόσον κρύφια πάθη, όπου ουδέ αν είναι πάθη ολότελα ηξεύρομεν. Πως λοιπόν ημπορούμεν να ξεθαρρεύσωμεν ότι από τα πάθη αυτά εκαθαρίσθημεν; Και αν οι οξυδερκέστατοι εκείνοι και προφητικοί οφθαλμοί του Δαβίδ δεν ηδύναντο ταύτα να γνωρίσουν, πως ημείς δυνάμεθα να τα γνωρίσωμεν; Όθεν καθώς εκείνος πάντοτε παρεκάλει τον Θεόν να τον καθαρίσῃ από αυτά: “ Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με” (Ψαλμ. ΙΗ/Ι3), έτσι και ημείς έχομεν χρείαν να δεώμεθα πάντοτε δια τον καθαρισμόν των τοιούτων κρυφίων μας.  Διότι ημείς τας ενεργείας μόνον και τους κλάδους των παθών αισθανόμεθα, τας δε δυνάμεις και ρίζας αυτών ουδαμώς γνωρίζομεν χωρίς τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος».

Αυτοαδικούμαστε και αδικούμε -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Πότε επιτέλους, θα το καταλάβουμε ότι δεν είναι φανατισμός και μισαλλοδοξία η αποστροφή προς την οικουμενιστική κίνηση; Στο όνομα της αγάπης και της ενότητος επιχειρείται η αλλοίωση της ποιότητος και της ίδιας της οντότητος της Εκκλησίας. Αμφισβητείται η μοναδικότητά της. Αλλά για ποιο Χριστό θα μιλήσουμε και σε ποια σωτηρία θα καλέσουμε τον κόσμο, όταν θα έχουμε αλλοιώσει την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας; Με τέτοιες τακτικές μπορεί να αρέσουμε στους ανθρώπους, αδυνατούμε, όμως, να τους προσφέρουμε αυτό που μόνο η Εκκλησία διαθέτει. Το χειρότερο, καθιστούμε άχρηστη και αζήτητη την σωτηρία, διότι εν ονόματι της απατηλής οικουμενιστικής αγάπης δημιουργούμε στους αιρετικούς την ψευδαίσθηση ότι η πλάνη τους δεν διαφέρει από τη δική μας αλήθεια, άρα δεν υπάρχει λόγος να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους καταδικάζουμε, λοιπόν, να μείνουν για πάντα εκτός σωτηρίας. Χαρακτηριστική επί του προκειμένου είναι η ομολογία του μεταστραφέντος πρώην προτεστάντη F. Schaeffer: «Αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι οι χιλιάδες προτεστάντες, οι οποίοι έχουν πρόσφατα μεταστραφεί στην Ορθοδοξία… δεν ήρθαν στην Ορθοδοξία από την Ορθόδοξη μαρτυρία στις οικουμενιστικές συναντήσεις, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κύμα των προσφάτων προτεσταντών προσηλύτων ήρθε μέσα στην Εκκλησία… εξ αιτίας της αιώνιας πατερικής κι αποστολικής μαρτυρίας. Σ΄ αυτή μπορεί να συμπεριληφθεί και η μαρτυρία εκείνη, η οποία διακηρύττει με δύναμη την αποκλειστική φύση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως της αληθινής Εκκλησίας» (Χορεύοντας μόνος, μτφρ. Αρχιμ. Αυ. Μύρου, σελ. 508-509). Πότε επιτέλους εμείς, οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, που δίνουμε την εντύπωση ότι εξισώνουμε την Ορθόδοξη πίστη μας με τις μύριες αιρετικές παραφυάδες, θα αντιληφθούμε το τριπλό σφάλμα μας έναντι του ίδιου του εαυτού μας, ότι: Δυσαρεστούμε και πικραίνουμε τον ίδιο τον Χριστό, περιφρονούμε τη διδαχή των αποστόλων, και μιμούμενοι τους αιρετικούς διαγράφουμε όλους τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι αγωνίσθηκαν μέχρις αίματος γι΄ αυτή τη διδαχή;

Τη ΙΗ΄ (18η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΡΙΑΔΝΗΣ ην πέτρα ραγείσα υπεδέξατο αυτήν τελειωθείσαν.

Αριάδνην η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Αδριανού και Αντωνίνου των βασιλευσάντων, από του έτους ριζ΄ (117) έως έτους ρξα΄ (161) δούλη ενός άρχοντος, Τερτύλλου ονομαζομένου, πρώτου όντος της Πρυμνησέων πόλεως, της ευρισκομένης εις το θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Eπειδή δε αύτη ηναγκάσθη από τον αυθέντην της να συνεορτάση με αυτόν εις τον ναόν των ειδώλων δια τα γενέθλια του τέκνου του και δεν επείσθη, δια τούτο εξέσθη δυνατά εις το σώμα και έπειτα αφέθη. Επειδή δε πάλιν εδιώκετο από τον ηγεμόνα, δια τούτο, πλησιάσασα εις μίαν πέτραν, προσηυχήθη η αοίδιμος δια να φυλαχθή από τους διώκοντας δημίους· και, ω του θαύματος! ευθύς ερράγη η πέτρα κατά θείον νεύμα και εδέχθη αυτήν. Οι δε διώκοντες συνετρίβησαν και ηφανίσθησαν υπό φοβερών Αγγέλων, οίτινες φανέντες καθήμενοι επάνω εις ίππους και έχοντες δόρατα εις τας χείρας των εκτύπων τους διώκοντας την Αγίαν. 

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : Ἀλλά φαίνεται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἤ τό χρῆμα κλείνουν τά στόματα.

…Τέλος ἐντύπωση προκαλεῖ στόν 21^ο αἰωνα ἡ ἀποδοχή ἀπό τούς δῆθεν προοδευτικούς μιᾶς ἐπίσημης διακήρυξης ρατσισμοῦ καί κατωτερότητος τῆς γυναίκας πού σηματοδοτεῖ ἡ μουσουλμανική μαντίλα, τήν ὁποία θεσμοθετεῖ ὁ ψευδοθεός τοῦ Ἰσλάμ στή σούρα «Οἱ συνασπισμένες φυλές» (Al ahzamb)  στῖχ. 59 «Προφήτη παράγγειλε στίς γυναῖκες σου, στίς κόρες σου καί στίς γυναῖκες τῶν πιστῶν νά ἀφήνουν τήν καλύπτρα τους νά κρέμεται μέχρι τά πόδια, ἔτσι δέν θά τίς ἀναγνωρίζουν εὔκολα καί δέν θά τίς συκοφαντοῦν». Γιατί στήν σούρα «Οἱ γυναῖκες» (Al nisa)  στῖχ. 34 «Οἱ ἄντρες εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τίς γυναῖκες, λόγω τῆς ἰδιαιτερότητος μέ τήν ὁποία τούς ἀνύψωσε ὁ Θεός πάνω ἀπό τίς γυναῖκες...ἐκεῖνες τῶν ὁποίων τήν ἀνυπακοή φοβᾶστε νά τίς μαλώνετε, νά τίς ἀπομακρύνετε ἀπό τό κρεββάτι σας καί νά τίς δέρνετε» 700 χρόνια μετά τήν διακήρυξη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν θείου Παύλου: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θήλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28) Ἀπορίας ἄξιο εἶναι ἡ σιωπή τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος καί τῶν ψευδοακτιβιστῶν τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά φαίνεται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἤ τό χρῆμα κλείνουν τά στόματα.

π.Θ. Ζήσης, Κυριακή μετά την Ύψωση & η αγ. Σοφία μετά των θυγατέρων της [mp3-2017]