Οσα είδαμε στην Αθήνα τελευταία είναι μάλλον η αρχή όσων θα έλθουν
Ενα από τα χαρακτηριστικά εκείνα της αμερικανικής κοινωνίας, για το οποίο όλοι συμφωνούμε πως είναι άξιο επαίνων, είναι αυτό της εθελοντικής προσφοράς. Εντυπωσιακότερο αυτού είναι το γεγονός της εθελοντικής προσφοράς υπηρεσιών ασφαλείας. Δηλαδή, Αμερικανοί πολίτες, άλλοτε ένοπλοι και άλλοτε άοπλοι, πάντα όμως στο πλαίσιο του νόμου, αστυνομεύουν εθελοντικά τις γειτονιές τους, προστατεύοντας εαυτούς και γείτονες, ζωές και περιουσίες.
Στην Ευρώπη, όπου στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού κρατικού ελέγχου των πάντων παρόμοιες παραδόσεις «κατατροπώθηκαν», τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Η αλλαγή του τρόπου ζωής σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη παραδοσιακών ηθών, μέσα στα οποία και αυτό της γειτονιάς, δεν επέτρεψε τη συνέχιση ή την άνθηση αντίστοιχων καταστάσεων. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν στοιχεία στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και, φυσικά, στην Αθήνα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη όχι μόνο για το ποιος εφαρμόζει τον νόμο τοπικά, στις γειτονιές, αλλά και για το πώς αυτές λειτουργούν.
Προερχόμενες από αγροτικούς πληθυσμούς, οι μεταναστευτικές ομάδες αδυνατούν να αφομοιωθούν πλήρως στις τοπικές κοινωνίες της Ευρώπης. Η κρίσιμη μάζα της εκάστοτε μεταναστευτικής ομάδας παρέμενε προσκολλημένη στις παραδοσιακές θέσεις που όριζαν την ταυτότητά της. Στον αντίποδα, η γηγενής ομάδα έπρεπε να κάνει βήματα πίσω για να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα του μετανάστη. Αυτό δημιούργησε στις μεταναστευτικές ομάδες και ειδικά στους μουσουλμάνους την αίσθηση του κυρίαρχου. Ο τόπος, η γειτονιά, η συνοικία δεν ήταν απλά το μέρος όπου ζούσε. Ούτε του «ανήκε», στον μεταφορικό βαθμό που ανήκε σε όλους τους κατοίκους. Ηταν «δικιά» του διότι αυτός ήταν ο κυρίαρχος (dominant), κάτι που επιβεβαίωναν οι δεκάδες νόμοι περί σεβασμού των ιδιαιτεροτήτων του (των μεταναστών), οι κανονισμοί και οι οδηγίες για τη «μη προσβολή» του, οι διαδικασίες εξυπηρέτησής του στο πλαίσιο της «ένταξής» του στην κοινωνία, η ικανοποίηση αιτημάτων, όπως, π.χ., οι δημόσιες θρησκευτικές γιορτές και η δημιουργία τζαμιών, η διαρκής θυματοποίησή του και η αντίστοιχη ενοχοποίηση του γηγενούς πληθυσμού κ.λπ. Με το πέρας των ετών επετεύχθη τοπικιστικά ακόμα και νομικός πλουραλισμός, ο οποίος φυσικά λειτούργησε με τέτοιον τρόπο, που οδήγησε ακόμα και στη δημιουργία των λεγόμενων «ζωνών της σαρίας», όπου στην ουσία το κράτος απλά δεν ελέγχει το γκέτο (π.χ., Λονδίνο, Παρίσι κ.λπ).
Το αποτέλεσμα είναι οι ισλαμικοί πυρήνες των πόλεων να θεωρούν τόσο συνυφασμένη τη γειτονιά με τη δική τους ταυτότητα όσο οι Αμερικανοί εθελοντές που ανέφερα στην αρχή. Το προϊόν που προέκυψε είναι οι λεγόμενες «περιπολίες της σαρίας», κατά τις οποίες οργανωμένες ομάδες ισλαμιστών, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Βέλγιο και πρόσφατα στην Αθήνα, περιπολούν καλώντας τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστης, να συμμορφωθούν στις προσταγές της σαρίας.
Οσα είδαμε στο κέντρο της Αθήνας τις προηγούμενες εβδομάδες είναι μάλλον η αρχή όσων θα έλθουν.
Δημήτρης Παπαγεωργίου*
*Δημοσιογράφος
Ενα από τα χαρακτηριστικά εκείνα της αμερικανικής κοινωνίας, για το οποίο όλοι συμφωνούμε πως είναι άξιο επαίνων, είναι αυτό της εθελοντικής προσφοράς. Εντυπωσιακότερο αυτού είναι το γεγονός της εθελοντικής προσφοράς υπηρεσιών ασφαλείας. Δηλαδή, Αμερικανοί πολίτες, άλλοτε ένοπλοι και άλλοτε άοπλοι, πάντα όμως στο πλαίσιο του νόμου, αστυνομεύουν εθελοντικά τις γειτονιές τους, προστατεύοντας εαυτούς και γείτονες, ζωές και περιουσίες.
Στην Ευρώπη, όπου στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού κρατικού ελέγχου των πάντων παρόμοιες παραδόσεις «κατατροπώθηκαν», τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Η αλλαγή του τρόπου ζωής σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη παραδοσιακών ηθών, μέσα στα οποία και αυτό της γειτονιάς, δεν επέτρεψε τη συνέχιση ή την άνθηση αντίστοιχων καταστάσεων. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν στοιχεία στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και, φυσικά, στην Αθήνα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη όχι μόνο για το ποιος εφαρμόζει τον νόμο τοπικά, στις γειτονιές, αλλά και για το πώς αυτές λειτουργούν.
Προερχόμενες από αγροτικούς πληθυσμούς, οι μεταναστευτικές ομάδες αδυνατούν να αφομοιωθούν πλήρως στις τοπικές κοινωνίες της Ευρώπης. Η κρίσιμη μάζα της εκάστοτε μεταναστευτικής ομάδας παρέμενε προσκολλημένη στις παραδοσιακές θέσεις που όριζαν την ταυτότητά της. Στον αντίποδα, η γηγενής ομάδα έπρεπε να κάνει βήματα πίσω για να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα του μετανάστη. Αυτό δημιούργησε στις μεταναστευτικές ομάδες και ειδικά στους μουσουλμάνους την αίσθηση του κυρίαρχου. Ο τόπος, η γειτονιά, η συνοικία δεν ήταν απλά το μέρος όπου ζούσε. Ούτε του «ανήκε», στον μεταφορικό βαθμό που ανήκε σε όλους τους κατοίκους. Ηταν «δικιά» του διότι αυτός ήταν ο κυρίαρχος (dominant), κάτι που επιβεβαίωναν οι δεκάδες νόμοι περί σεβασμού των ιδιαιτεροτήτων του (των μεταναστών), οι κανονισμοί και οι οδηγίες για τη «μη προσβολή» του, οι διαδικασίες εξυπηρέτησής του στο πλαίσιο της «ένταξής» του στην κοινωνία, η ικανοποίηση αιτημάτων, όπως, π.χ., οι δημόσιες θρησκευτικές γιορτές και η δημιουργία τζαμιών, η διαρκής θυματοποίησή του και η αντίστοιχη ενοχοποίηση του γηγενούς πληθυσμού κ.λπ. Με το πέρας των ετών επετεύχθη τοπικιστικά ακόμα και νομικός πλουραλισμός, ο οποίος φυσικά λειτούργησε με τέτοιον τρόπο, που οδήγησε ακόμα και στη δημιουργία των λεγόμενων «ζωνών της σαρίας», όπου στην ουσία το κράτος απλά δεν ελέγχει το γκέτο (π.χ., Λονδίνο, Παρίσι κ.λπ).
Το αποτέλεσμα είναι οι ισλαμικοί πυρήνες των πόλεων να θεωρούν τόσο συνυφασμένη τη γειτονιά με τη δική τους ταυτότητα όσο οι Αμερικανοί εθελοντές που ανέφερα στην αρχή. Το προϊόν που προέκυψε είναι οι λεγόμενες «περιπολίες της σαρίας», κατά τις οποίες οργανωμένες ομάδες ισλαμιστών, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Βέλγιο και πρόσφατα στην Αθήνα, περιπολούν καλώντας τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστης, να συμμορφωθούν στις προσταγές της σαρίας.
Οσα είδαμε στο κέντρο της Αθήνας τις προηγούμενες εβδομάδες είναι μάλλον η αρχή όσων θα έλθουν.
Δημήτρης Παπαγεωργίου*
*Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου