ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 2000

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου 2017

Τη ΙΕ΄ (15^ην) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου,  μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΝΙΚΗΤΑ.                                   

Νικήτας, ο της νίκης φερώνυμος και του Χριστού στρατιώτης γενναιότατος, ο περικαλλής και θαυμάσιος, εγεννήθη από γονείς περιφανείς και πλουσίους, το γένος Γότθους. Το γένος τούτο είναι βάρβαρον και σκληρόν, και κατοικεί εις τον ποταμόν Ίστρον, όστις κατά την εγχώριον γλώσσαν λέγεται Δούναβις. Ανετράφη δε ο Άγιος Νικήτας με βάρβαρα και απάνθρωπα ήθη, καθώς ήτο επόμενον κατά το τοπικόν έθος να τον αναθρέψουν οι γονείς αυτού. Επειδή αν και ήσαν πλούσιοι και ένδοξοι, όμως δεν ήτο ακόλουθον να μη είναι όμοιοι με τους λοιπούς Γότθους· τούτο δε είναι το πλέον θαυμασμού άξιον, ώστε και να απορήση κανείς. Ότι μολονότι από τοιούτους γονείς εγεννήθη και ανετράφη, δεν ενόθευσεν όμως την έμφυτον της ψυχής του ευγένειαν.

ΠΑΤΕΡ ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ-ΕΞΩ Η ΑΝΑΡΧΙΛΑ

Ο λήθαργος καλά κραττεί!

Ανώνυμος άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΞΥΠΝΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ.":

Αχ αυτή η σάρκα, και η απιστία! Η ύλη και το πνεύμα, μια αέναη πάλη! Διψώ έκραζε ο Χριστός από το σταυρό, διψώ είπε και στη γυναίκα δίπλα στη πηγή. Διψούσε να σώσει το πλάσμα του, και εμείς δε καταλαβαίνουμε τίποτα! Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε, μετράμε μέρες, μήνες, χρόνια και μετά ο θάνατος. Πήγα προχτές στο νεκροταφείο, όμορφες φατσούλες, ετών 25, ετών 32, ετών 17, σαν τα κρύα τα νερά που έκαναν όνειρα όπως όλοι μας, και τώρα σιγή! Και δε καταλαβαίνουμε, ότι εδώ είναι παροικία. και δε καταλαβαίνουμε ότι είμαστε σκηνίτες κι όχι οικοδεσπότες για πάντα. Ο ένας τρώει τον άλλον, πόλεμοι, σφαγές, ληστείες, κακεντρέχεια, μίσος, ψέμα, απάτες. Αυτά είναι η περιουσία μας; Με αυτά πορευόμαστε, και παιδευόμαστε κάθε μέρα να φτιάξουμε, να κάνουμε, να έχουμε καλό πρόσωπο στη κοινωνία, και για πες μου.. Πες μου το καλό πρόσωπο του άσημου πριν από 100, 200 χρόνια το ξέρεις; Δεν είναι μια απάτη και μια ματαιοπονία για κάτι τόσο άδηλο και χρονικά περιορισμένο; Πραγματικά είναι γελοίο, εκείνα που θα μας συντροφεύουν αιώνια δε τα προτιμάμε, επιλέγουμε τα φαινόμενα, τα απατηλά. Και δε ξυπνάμε, ότι όπως λέει ο ψαλμωδός στον 38 εν εικόνι πορεύεται ο άνθρωπος, μαζεύει και δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει. Αλλά ούτε και ξυπνάει, ο λήθαργος καλά κραττεί!

Λόγος Δ΄ εἰς τήν ῞Υψωσιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ -- ΦΙΛΟΘΕΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Επειδή ἀπεκόπημεν ἀπό τήν πρώτη καί θεία καί μακαρία ζωή λόγῳ τῆς παραβάσεως τοῦ προπάτορος, καί μακρυνθέντες ἀπό τόν Θεόν, ἐγίναμε  ἐξόριστοι τοῦ Παραδείσου, καί ξεπέσαμε εἰς μία πολύ ἁμαρτωλή ζωή, καί κατεκρίθημεν εἰς τό νά ἀποθάνωμε, καί  κατατεμαχισθήκαμε σέ ἀναρίθμητες γνῶμες, καί πλάνες καί ἀσέβειες, ὡς  δοῦλοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέ τίς φιληδονίες καί τά πάθη τῆς σαρκός, καί διά τοῦτο εἴχαμε ἀνάγκη νά σαρκωθῇ ὁ Θεός, ὁ ῾Οποῖος δέν ὑπέφερε τήν ζημία τοῦ πλάσματός Του, οὔτε ἤθελε νά τό ἀφήσῃ νά καταστραφῇ·  προκειμένου ἀπό Αὐτόν πού ἐπλάσθημεν, ἀπό Αὐτόν καί νά ἀναπλασθῶμεν, δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ  καί Λόγος, ὁ ῾Οποῖος ἀπ᾿ αἰῶνος ὑπάρχει μαζί μέ τόν Πατέρα, ἄχρονος ὤν,  εὐσπλαγχνισθείς τήν φύσιν μας, ἡ ὁποία ἐγλίστρησε καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τό καλό, καί ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἔφθασε εἰς τά βάθη τοῦ ᾅδου·

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος .

Από τους βίους των Αγίων γνωρίζομεν ότι ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξις με τας πλέον μεγάλας διαστάσεις : εκτείνεται από του διαβόλου μέχρι του Θεού, και δύναται να γίνη και Θεός κατά χάριν, και διάβολος κατά την ελευθέραν βούλησίν του. Μέσα εις κάθε αμαρτίαν υπάρχει και ολίγον τι του διαβόλου. Δια της φιλαμαρτίας και της εκουσίας και επιμόνου παραμονής εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος βαθμιαίως διαβολοποιείται, μεταβάλλεται βαθμιαίως εις διαβολάνθρωπον και δημιουργεί θεληματικώς την κόλασιν δια τον εαυτόν του. Διότι κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις. Αντιθέτως, μέσα εις την Εκκλησίαν του Χριστού, δια των Αγίων Μυστηρίων και των αγίων ευαγγελικών αρετών, ο άνθρωπος πληρούται με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ενδύεται τον Χριστόν, και μεταμορφώνεται βαθμιαίως εις άνθρωπον χριστοφόρον και χριστοειδή, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ  Δ:13, Κολ: Α:28). Γίνεται βαθμηδόν θεάνθρωπος κατά χάριν και κατ’ αυτόν τον τρόπον αποκτά μέσα εις την ψυχήν του τον Παράδεισον. Διότι εκάστη αγία ευαγγελική αρετή είναι μικρός παράδεισος δια την ψυχήν.

ΞΥΠΝΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ.

Τα επιτεύγματά σου σε απεκοίμησαν και νόμισες ότι κατέκτησες τον κόσμο. Ευτέλισες και αυτά τα ιερά και όσια. Τα θεώρησες μύθους και θρύλους που τρέφουν τη φαντασία των μικρών παιδιών, χωρίς αντίκρυσμα στην προσωπική υπαρκτική οντότητά σου. Κοίταξε όμως γύρω σου. Πόλεμοι αδελφοκτόνοι, πείνα και ασθένειες για τους αδύνατους, καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διαφθορά, σκάνδαλα, διάσπαση της ενότητος του ανθρώπινου γένους, απουσία αγάπης, κυριαρχία των συμφερόντων. Ένα τέτοιο κόσμο ετοίμασες για τα παιδιά σου, όπου και αυτή η φύση συστενάζει και διαμαρτύρεται για τις καταχρήσεις σου. Δεν απέλιπαν βέβαια νησίδες ελπίδας. Είναι όμως τραγικά ολίγες, επιδεικτικά ανεπαρκείς.

Λόγος Γ΄ εις την Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού -- Του εν αγίοις πατρός ημών Ανδρέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου

Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και το της Εκκλησίας άπαν καταστράπτεται πλήρωμα. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και χαράς μαρμαρυγαίς το της οικουμένης καταλάμπεται πρόσωπον. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, δι΄ ου το σκότος ηλάθη, και το φως αντεισήχθη. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και τω Σταυρωθέντι συνεπαιρόμεθα, την γην αφέντες κάτω μετά της αμαρτίας, ίνα τα άνω κτησώμεθα. Σταυρός υψούται και συνανυψοί χαμαί κειμένην την ανθρωπότητα. Σταυρός υψούται, και των δαιμόνων καταπτήσσει φρυάγματα. Σταυρός υψούται και του Σατάν η αντιπίπτουσα δύναμις υποχωρεί και συστέλλεται. Σταυρός υψούται, και πόλεις πανηγυρίζουσι, και λαοί χαρμόσυνα σπένδουσι.

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος έχει πολλάς μορφάς και πολλάς αισθήσεις.

Οι νηπτικοί πατέρες μας λέγουν ότι η νηστεία, η προσευχή, η εγκράτεια, η αγρυπνία, χαρίζουν την χάριν,την ποικίλην χάριν του Αγίου Πνεύματος. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος έχει πολλάς μορφάς και πολλάς αισθήσεις. Το Άγιον Πνεύμα δια της προχωρημένης προσευχής και της νηπτικής εργασίας χαρίζει την χάριν των δακρύων, την χάριν της χαράς, την χάριν του προοράν, την χάριν της διδασκαλίας, την χάριν του αποστολικού χαρίσματος, την δύναμιν της μακροθυμίας, της υπομονής, της θείας παρακλήσεως, της μεγάλης ελπίδος, την χάριν του θείου έρωτος, της θεωρίας, της αρπαγής. 

Αυτή είναι η Ορθόδοξος οδός «γνώσεως» και επιστροφής εις το «καθ’ ομοίωσιν».

Ο Θεός είναι επάνω παντός συλλογισμού. Δια της κτίσεως μανθάνομεν σχετικώς περί της σοφίας του Θεού, της δυνάμεως, της απειρίας, της ωραιότητος, αλλ’ αυτά είναι απλαί καταφάσεις, αι οποίαι δεν εξαντλούν την γνωστικήν ικανότητα της ψυχής και τας θείας εφέσεις της. Αλλά πέραν της καταφατικής ταύτης γνώσεως, αισθανόμεθα την ανάγκην της αποφατικής αγνωσίας, η οποία θα μας υψώση ύπερθεν της φύσεως, θα μας προσεγγίση δι’ «αγνώστου» τρόπου εις τον Θεόν και θα μας κορέση θαυμασμού και εκστατικού θείου έρωτος και αγίας γνώσεως. Και θα έλθη ο Χριστός – «της Ερήμου ο φίλος» -- εντός της ερήμου εγκοσμίων εφέσεων και παθών καρδίας μας, να «ποιήση μονήν», κατά την «φίλην φωνήν» Του. Και εις της μυστικής μας ενώσεως το όργιον, θα μας αποκαλύψει τον Πατέρα και το Πνεύμα. Και εντεύθεν θα ακούσωμεν ρήματα άρρητα, «α ουκ εξόν λαλήσαι ανθρώπω», Αυτή είναι η Ορθόδοξος οδός «γνώσεως» και επιστροφής εις το «καθ’ ομοίωσιν».

Λόγος Β΄ εις την ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού. -- Του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως του Χρυσοστόμου.

 Πάσα μεν η από των χειρόνων επί τα κρείττονα μεταβολή μεγίστην χαράν και ευφροσύνην τω γένει των ανθρώπων κατεργάζεται· πέφυκε γαρ η ανθρωπίνη φύσις, των κρειττόνων ορεγομένη αεί, σπεύδειν επί την των βελτιόνων κατάληψιν. Ούτω γουν, ηδεία τοις πλέουσιν η εκ χειμώνος εις ευδίαν και γαλήνην μετάβασις· ηδεία δε και τοις οδοπόροις, η εκ καμάτου επ΄ ανάπαυσιν ησυχία· ηδεία δε και τοις λυπουμένοις, η εκ κατηφείας εις ευφροσύνην μετάθεσις· ηδυτέρα δε και τοις νοσούσιν η εξ ασθενείας εις υγίειαν και ευρωστίαν ανάληψις· ηδεία δε και τοις πολεμίοις η από έχθρας εις φιλίαν και ειρήνην βεβαίωσις· ηδυτέρα δε και η από του σκότους και της νυκτός εις την ημέραν μετάπτωσις. Και πάσα πράξις, ως έστιν ειπείν, ηδυτέραν έχει την εργασίαν, όταν όφελος μετά τοις ποθούσιν αυτήν απεργάζηται.