Θεία αρετή είναι η προαιρετική ενέργεια του ανθρώπου προς
πραγμάτωσιν του ηθικού δέοντος. Είναι επίσης η βούλησις δια την ενέργειαν του
καλού. Με το χάρισμα παρουσιάζεται η εξής σχέσις· κάθε
χάρισμα που δίδεται εις τον άνθρωπον από τον Θεόν ως δώρημα τέλειον, έχει τα
ιδιώματά του, τα οποία είναι αυταί αι αρεταί· με την σειράν της δε η αρετή
αποσπά, όταν ευρεθή εις πληρότητα ιδανικήν, εκ του Θεού και ανάλογον χάρισμα
κ.ο.κ. Αι αρεταί εννοούνται καθολικώς ως μία αρετή, ως στάσις δηλαδή του
πνεύματος και δυναμισμός της ψυχής προς κτήσιν της τελειότητος. Ήδη και ο
Πλάτων πρεσβεύει την ιδίαν άποψιν. «Η δικαιοσύνη και σωφροσύνη και οσιότης και
πάντα ως εν τι είη συλλήβδην, αρετή» («Πρωταγόρας» 329. Βλ. και «Πολιτεία» 433
Α. κ.ε.). Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, χωρίς να απορρίπτουν την αρετήν, εις
οποιονδήποτε φορέα την εύρουν –αποδέχονται και την τυχούσαν εις τους προ ή έξω
της Εκκλησίας –, την θεωρούν ως ποιότητα της ψυχής, η οποία δεν ευρίσκεται
βεβαίως ολοκληρωμένη. Αλλά εις ένα «τέλειον και ολόκληρον» (Ιακ. α: 4)
Χριστιανόν η αρετή έχει πλήρη ενότητα. Η ενότης επιτυγχάνεται δια της τηρήσεως
των εντολών· ούτω γράφει ο Νέος Θεολόγος θείος Συμεών (SC 113, 38) : « Δια γαρ
της εκπληρώσεως των εντολών η εργασία των αρετών, δια δε της πράξεως των αρετών
η πλήρωσις των εντολών γίνεται, και ούτω δια τούτων ανοίγεται ημίν η θύρα της
γνώσεως».
Μέ τόν Θεολογικό Σύνδεσμο Λάρισας --- του Ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Στήν ιστοσελίδα "Θεολογικός Σύλλογος Λάρισας"
(*) δημοσιεύθηκε ένα άρθρο υπογραφόμενο μέ τά αρχικά Κ.Ν. Ακολουθούν τά σχόλια,
δικά μου καί τού αρθρογράφου, πληροφοριακά δέ, τό εν λόγω ιστολόγιο μού
έκλεισε, στή συνέχεια, τήν πόρτα :
«Η εγγραφή σας για σχόλια μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
(διεύθυνση kyprianos01@gmail.com) έχει
ακυρωθεί για αυτήν την ανάρτηση.»
Ιδού λοιπόν τά σχόλια :
- Kyprianos Christodoulides18
Ιουλίου 2017 - 10:04 μ.μ.
«RELIGIOUSnet - Larissa Societatis theologorum - העמותה של תיאולוגים» Μήπως μπορεί ο συντάκτης τού
άρθρου Κ.Ν νά μας πεί, τί σκοπό εξυπηρετεί αυτό εδώ : «העמותה של תיאולוגים» ; Σέ ποιούς απευθύνεται τό άρθρο,
πέρα από τούς γνωρίζοντες τήν ελληνική καί, υποτυπωδώς έστω, τό «Larissa Societatis theologorum»;
Είναι μήπως ενδιαφερόμενοι διά τά δικά μας συμβαίνοντα περισσότερο από τά δικά
τους ;
Πέρα όμως από αυτό, από πότε τά ενύπνια (όνειρα) γερόντων
γίνονται δεκτά στήν καθ΄ ημάς ασκητική, νηπτική καί φιλοκαλική, Παράδοση ; Τί
συμβαίνει τέλος πάντων ; Αλλά υπάρχει καί κάτι ακόμη. Είναι γνωστό ότι τό γένος
μας φημίζεται γιά τόν εύπιστο, ευσεβή καί φιλόθρησκο χαρακτήρα του.( Παρένθεση,
τό τελευταίο είναι κοινό χαρακτηριστικό πολλών λαών ). Τούτο μαρτυρείται από
τήν ομιλία τού απ. Παύλου στήν Πνύκα.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Παρασκευή, 21
Ιουλίου 2017
Τη ΚΑ΄ (21η) του αυτού μηνός μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών
ΣΥΜΕΩΝ του δια Χριστόν σαλού, και ΙΩΑΝΝΟΥ.
Συμεών
και Ιωάννης οι δύο ούτοι Όσιοι Πατέρες ήλθον κατά τας ημέρας του βασιλέως
Ιουστίνου του νέου, εν έτει φιη΄ (518), από την Έδεσσαν εις τα Ιεροσόλυμα κατά
την εορτήν της Υψώσεως, δια να προσκυνήσουν τον Τίμιον Σταυρόν, καθώς και άλλοι
πολλοί την ημέραν αυτήν προσέρχονται. Εκ τούτων ο πρώτος, ο Ιωάννης, πατέρα μεν
είχε, μητέρα δε δεν είχεν. Ο δε έτερος, ο Συμεών, πατέρα δεν είχε, μόνον δε
μητέρα, γεροντικής ηλικίας ογδοήκοντα περίπου ετών. Ήτο δε ο Ιωάννης ετών
είκοσι δύο και τον υπάνδρευσεν ο πατήρ αυτού κατ’ εκείνον τον χρόνον. Είχον δε
οι νέοι ούτοι πολλήν αγάπην μεταξύ των, ώστε δεν ηδύναντο ουδόλως να χωρισθώσιν
ο εις από τον άλλον.
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση: Φθάσαμε στό σημεῖο οἱ ἔνοχοι νά εἶναι τολμηροί καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως ψοφοδεεῖς!
Πρέπει κάποτε νά μποῦν τά πράγματα στή θέση τους
καί νά στρέψουμε τήν προσοχή μας γιά τή λύση διαφόρων προβλημάτων, πού ἀντιμετωπίζουμε
οἱ Ὀρθόδοξοι. Πρέπει νά γίνουμε παραδοσιακότεροι, νά ἀποκτήσουμε περισσότερο ζῆλο
καί περισσότερη παρρησία. Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς
νά ἔλθουν σέ ἀντίθεση μέ τούς κρατοῦντες, γιά νά μή χάσουν τήν εὔνοιά τους. Στό
χῶρο τῆς Ἐκκλησίας αὐτό τείνει νά γίνει κανόνας. Πολλοί κληρικοί, ἀλλά καί ἐπίσκοποι
(!), διαφωνοῦν, ἀλλά δέν ἐκφράζονται δημοσίως. Τρέμουν μπροστά στό ὀρθάνοιχτο
μάτι -καί αὐτί- τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἤ τοῦ
Μητροπολίτη. Τρέμουν καί πολλοί ἁγιορεῖτες! Ζοῦν μέ τό φόβο τῆς ἀπειλῆς καί
τιμωρίας. Φοβοῦνται μήπως χάσουν αὐτά πού κατέχουν ἤ μήπως δέν πετύχουν αὐτά
πού ἐπιθυμοῦν. Ἀντίθετα, οἱ Οἰκουμενιστές ἔχουν θράσος, διατυπώνουν δημοσίως τά
ἐπιχειρήματά τους καί ἐκφράζουν τά φιλικά πρός τούς αἱρετικούς συναισθήματά
τους. Φθάσαμε στό σημεῖο οἱ ἔνοχοι νά εἶναι τολμηροί καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς
πίστεως ψοφοδεεῖς!
π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον Παπουλάκο και Κοσμά Φλαμιάτο:
Ο αιδεσιμ.
πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής και
έγκριτος και αυτός επιστήμων αντιλέγει: «μορφές, όπως ο Χριστοφόρος
Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος) και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, φαίνονται πολύ διαφορετικά
σήμερα απ’ ότι στα μαθητικά μας χρόνια, που μας είχαν μάθει να τούς βλέπουμε
«ως αμαθείς» και φανατικούς, «των οποίων η μνήμη ταχέως εσβήσθη»! Γιατί όπως η
σύγχρονη έρευνα αποκαλύπτει, τίποτε δεν είναι περισσότερο αναληθές από αυτό.
Και οι δύο αυτοί αγωνιστές όχι μόνο δεν λησμονήθηκαν από το Λαό μας, αλλά θα
τολμήσουμε να πούμε ότι η δυναμική, που ανέπτυξαν στη λαϊκή συνείδηση, υπήρξε
μεγαλύτερη μετά το θάνατό τους, απ’ όσο κατά τη διάρκεια του αγώνα τους. Ο
άκρατος όμως ρασιοναλισμός συνετέλεσε παλαιότερα – και αυτό ήταν αμαρτία
περισσότερο της εποχής απόσο των προσώπων – να μη βλέπουμε την αληθινή εικόνα
των λαϊκών αυτών ευαγγελιστών, όπως οι Φαρισαίοι δεν «μπορούσαν» να «ίδουν» τα
θαύματα του Χριστού. Σήμερα όμως φθάσαμε στο σημείο να συντάσσονται
διδακτορικές διατριβές για τα πρόσωπα αυτά και τη δράση τους, για να μελετηθούν
τα λαϊκά κινήματα του 19ου αιώνα σε όλες τις διαστάσεις τους, με ευρεία χρήση
και των αρχειακών πηγών, που, όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ πλουσιώτερες απόσο
μπορούσαμε να φαντασθούμε…