Θεία αρετή είναι η προαιρετική ενέργεια του ανθρώπου προς
πραγμάτωσιν του ηθικού δέοντος. Είναι επίσης η βούλησις δια την ενέργειαν του
καλού. Με το χάρισμα παρουσιάζεται η εξής σχέσις· κάθε
χάρισμα που δίδεται εις τον άνθρωπον από τον Θεόν ως δώρημα τέλειον, έχει τα
ιδιώματά του, τα οποία είναι αυταί αι αρεταί· με την σειράν της δε η αρετή
αποσπά, όταν ευρεθή εις πληρότητα ιδανικήν, εκ του Θεού και ανάλογον χάρισμα
κ.ο.κ. Αι αρεταί εννοούνται καθολικώς ως μία αρετή, ως στάσις δηλαδή του
πνεύματος και δυναμισμός της ψυχής προς κτήσιν της τελειότητος. Ήδη και ο
Πλάτων πρεσβεύει την ιδίαν άποψιν. «Η δικαιοσύνη και σωφροσύνη και οσιότης και
πάντα ως εν τι είη συλλήβδην, αρετή» («Πρωταγόρας» 329. Βλ. και «Πολιτεία» 433
Α. κ.ε.). Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, χωρίς να απορρίπτουν την αρετήν, εις
οποιονδήποτε φορέα την εύρουν –αποδέχονται και την τυχούσαν εις τους προ ή έξω
της Εκκλησίας –, την θεωρούν ως ποιότητα της ψυχής, η οποία δεν ευρίσκεται
βεβαίως ολοκληρωμένη. Αλλά εις ένα «τέλειον και ολόκληρον» (Ιακ. α: 4)
Χριστιανόν η αρετή έχει πλήρη ενότητα. Η ενότης επιτυγχάνεται δια της τηρήσεως
των εντολών· ούτω γράφει ο Νέος Θεολόγος θείος Συμεών (SC 113, 38) : « Δια γαρ
της εκπληρώσεως των εντολών η εργασία των αρετών, δια δε της πράξεως των αρετών
η πλήρωσις των εντολών γίνεται, και ούτω δια τούτων ανοίγεται ημίν η θύρα της
γνώσεως».
Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ,Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
ΕΡΓΟ τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ μεταβολὴ τῶν δώρων ποὺ προσφέρουν οἱ πιστοί – τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου – σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Καὶ σκοπὸς της εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ Θεία Μετάληψη ἀποκομίζουν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, τὴν κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ κάθε πνευματικὸ ἀγαθό.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ τὸ σκοπὸ συμβάλλουν οἱ προσευχές, οἱ ψαλμῳδίες, τὰ ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα καὶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τελοῦνται καὶ λέγονται στὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας. Μέσα σε αὐτὰ εἶναι σὰν νὰ βλέπουμε σὲ ἕνα πίνακα ζωγραφισμένη ὁλόκληρή τή ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος της. Γιατὶ ὁ καθαγιασμὸς τῶν Δώρων, ἡ ἴδια δηλαδὴ ἡ θυσία, διακηρύσσει τὸν θάνατο, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀνάληψή Του, καθὼς τὰ δῶρα αὐτὰ μεταβάλλονται στὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τὴν ἔλευσή Του στὸν κόσμο, τὴ δημόσια ἐμφάνισή Του, τὰ θαύματα καὶ τὴ διδασκαλία Του. Κι ἐκεῖνα ποὺ ἕπονται τῆς θυσίας, συμβολίζουν τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους, τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀνθρώπων στὸν Θεὸ καὶ τὴν κοινωνία τους μαζί Του.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τρίτη, 11 Ιουλίου
2017
Τη ΙΑ΄ (11η) του αυτού μηνός Ιουλίου,
μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανευφήμου ΕΥΦΗΜΙΑΣ, ότε τον τόμον του της
πίστεως όρου των εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων, των εν Χαλκηδόνι
συνελθόντων, τουτέστι της αγίας και Οικουμενικής Δ΄ Συνόδου εκράτυνεν.
Ευφημία η καλλίνικος Μάρτυς του Χριστού ήκμαζε κατά τους χρόνους του
βασιλέως Διοκλητιανού και Πρίσκου Ανθυπάτου Ρώμης, εν έτει σπη΄ (288), κατήγετο
δε εκ Χαλκηδόνος, θυγάτηρ πατρός μεν Φιλόφρονος καλουμένου, μητρός δε
Θεοδοσιανής. Διαβληθείσα λοιπόν ότι
ωμολόγει τον Χριστόν, ετιμωρήθη δια τροχών και πυρός, και δια πολλών άλλων
βασάνων· ύστερον δοθείσα εις τα θηρία, ίνα ταύτην σπαράξωσιν, έμεινεν εξ αυτών
αβλαβής. Είτα εδήχθη υπό άρκτου, προσευχηθείσα δε παρέδωκε την ψυχήν της εις
χείρας Θεού εν τω θεάτρω· το δε τίμιον αυτής λείψανον απετέθη εντός θήκης και
ενεταφιάσθη εις τόπον τινά πλησίον της Χαλκηδόνος, όπου παρέμεινεν επ’ αρκετούς
χρόνους, ιάσεις βρύον παντοδαπάς και θαύματα άπειρα επιτελούν. Μετά παρέλευσιν
δε πολλού χρόνου, όταν εξηπλώθη η ευσέβεια εις τον κόσμον, έγινε τοιούτον
παράδοξον. Εις τας ημέρας Θεοδοσίου του Μικρού, εν έτει 410, εις Μοναχός και
Ιερεύς, Ευτυχής μεν κατά το όνομα δυστυχής δε κατά τον νουν, εγένετο αρχηγός
αιρέσεως, ισχυριζόμενος ο φρενοβλαβής, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έχει
μίαν μόνην φύσιν, την της Θεότητος, και μίαν μόνην ενέργειαν, επίσης την της
Θεότητος· καθηρέθη δε ούτος υπό του
Αγίου Φλαβιανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, πλην μεταχειριζόμενος ο άθλιος
όργανα τους του βασιλέως αθέους ευνούχους, δεν έπαυε ταράττων την Εκκλησίαν και
ενέδρας ποιών, έως ου ο βασιλεύς Θεοδόσιος ετελεύτησεν.
Πές μου σέ παρακαλώ, Ανώνυμε, ποιός μάς έκανε "σάν τούς παλαιοημερολογίτες" ; -- του Ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα σχόλιο
για την ανάρτησή σας "Ο Ανών ...":
Διάβασε, λοιπόν κι εσύ, Ανώνυμε σχολιαστή του άρθρου «όσα δέν μάς είπαν τά τελευταία 100 χρόνια», αυτό :
«Φτάσαμε όμως σε καταστάσεις, αγαπητοί αδελφοί, που άλλη είναι η γνώμη του λαού, άλλη είναι η γνώμη των πρεσβυτέρων, του κλήρου του ευρυτέρου, άλλη είναι η γνώμη των Επισκόπων και τελικά άλλα αποφασίζουν οι Σύνοδοι. Αυτή είναι η κακοτυχία, η οποία μας δέρνει. Και θα μου επιτραπεί ταπεινά να υποβάλω γονυπετής, την παράκλησή μου στην Ιερά Σύνοδο. Ας πνεύσει και σ’ αυτήν ένας αέρας Πατερικός. Ας γίνει και στη Σύνοδό μας μία αναγέννηση, Πατερική όμως και Αποστολική και Προφητική. Κι ας ακούει τη φωνή του ποιμνίου -η Σύνοδος-, διότι θα έλθει εποχή, όπου οι αταξίες που συμβαίνουν στο πεζοδρόμιο καθημερινά, θα εισέλθουν και μέσα στην Εκκλησία. Μόλις ολοκληρωθεί ο σχεδιαζόμενος χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας, με την πλέον αρνητική έννοια του όρου, τότε θα καταντήσουμε χειρότερα από τους Παλαιοημερολογίτες. Και αν δεν θελήσουμε με πρώτους τους Επισκόπους μας, τους οποίους σέβομαι απόλυτα, εάν δεν θελήσουμε να σωφρονισθούμε και να μην προκαλούμε τον λαό του Θεού, θα φθάσουμε σε φοβερές καταστάσεις στο χώρο τον εκκλησιαστικό.» ( http://aktines.blogspot.gr/2014/07/blog-post_24.html )
Καί ύστερα τούτο εδώ :
« Όποιος δέν θέλει «νά καταντήσουμε χειρότερα από τούς παλαιοημερολογίτες» (sic) κάθεται στά αυγά του, συντάσσεται με τήν ψευδοσύνοδο τού Κολυμβαρίου καί κάνει προσευχές μέ το κομποσχοίνι στό χέρι. Μπορεί, βέβαια, νά γράφει κάτι σάν τά παραπάνω (π. Γεώργιος Μεταλληνός) ή όπως τήν Εγκύκλιο τής Διπλής Συνάξεως τού Αγίου Όρους (π. Βασίλειος Γοντικάκης).
Όταν ο πάπας διακήρυξε τήν αίρεση τού φιλιόκβε καί οι πιστοί αντέδρασαν, θά τούς συνέστησε, υποθέτω, εκτός από τόν "ήχο τού χρυσού νομίσματος" (άφεση μέ τά συγχωροχάρτια), νά καθήσουν φρόνιμα ... γιά νά μήν γίνουν (οι πιστοί) χειρότερα από τούς παλαιοημερολογίτες. Καί τό γράφω αυτό, επειδή, τηρουμένων τών αναλογιών, θά έλεγα ότι ήταν ένδειξη αναχρονισμού - ή "παλαιοημερολογητικότητας" - η εμμονή στό Σύμβολο Νικαίας Κων/πόλεως.»
Πές μου σέ παρακαλώ, Ανώνυμε, ποιός μάς έκανε "σάν τούς παλαιοημερολογίτες" ; Καί αν είναι αυτοί παράδειγμα προς αποφυγή, οι άλλοι τού Κολυμβαρίου τί είναι ; Παράδειγμα πρός μίμηση ;
Διάβασε, λοιπόν κι εσύ, Ανώνυμε σχολιαστή του άρθρου «όσα δέν μάς είπαν τά τελευταία 100 χρόνια», αυτό :
«Φτάσαμε όμως σε καταστάσεις, αγαπητοί αδελφοί, που άλλη είναι η γνώμη του λαού, άλλη είναι η γνώμη των πρεσβυτέρων, του κλήρου του ευρυτέρου, άλλη είναι η γνώμη των Επισκόπων και τελικά άλλα αποφασίζουν οι Σύνοδοι. Αυτή είναι η κακοτυχία, η οποία μας δέρνει. Και θα μου επιτραπεί ταπεινά να υποβάλω γονυπετής, την παράκλησή μου στην Ιερά Σύνοδο. Ας πνεύσει και σ’ αυτήν ένας αέρας Πατερικός. Ας γίνει και στη Σύνοδό μας μία αναγέννηση, Πατερική όμως και Αποστολική και Προφητική. Κι ας ακούει τη φωνή του ποιμνίου -η Σύνοδος-, διότι θα έλθει εποχή, όπου οι αταξίες που συμβαίνουν στο πεζοδρόμιο καθημερινά, θα εισέλθουν και μέσα στην Εκκλησία. Μόλις ολοκληρωθεί ο σχεδιαζόμενος χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας, με την πλέον αρνητική έννοια του όρου, τότε θα καταντήσουμε χειρότερα από τους Παλαιοημερολογίτες. Και αν δεν θελήσουμε με πρώτους τους Επισκόπους μας, τους οποίους σέβομαι απόλυτα, εάν δεν θελήσουμε να σωφρονισθούμε και να μην προκαλούμε τον λαό του Θεού, θα φθάσουμε σε φοβερές καταστάσεις στο χώρο τον εκκλησιαστικό.» ( http://aktines.blogspot.gr/2014/07/blog-post_24.html )
Καί ύστερα τούτο εδώ :
« Όποιος δέν θέλει «νά καταντήσουμε χειρότερα από τούς παλαιοημερολογίτες» (sic) κάθεται στά αυγά του, συντάσσεται με τήν ψευδοσύνοδο τού Κολυμβαρίου καί κάνει προσευχές μέ το κομποσχοίνι στό χέρι. Μπορεί, βέβαια, νά γράφει κάτι σάν τά παραπάνω (π. Γεώργιος Μεταλληνός) ή όπως τήν Εγκύκλιο τής Διπλής Συνάξεως τού Αγίου Όρους (π. Βασίλειος Γοντικάκης).
Όταν ο πάπας διακήρυξε τήν αίρεση τού φιλιόκβε καί οι πιστοί αντέδρασαν, θά τούς συνέστησε, υποθέτω, εκτός από τόν "ήχο τού χρυσού νομίσματος" (άφεση μέ τά συγχωροχάρτια), νά καθήσουν φρόνιμα ... γιά νά μήν γίνουν (οι πιστοί) χειρότερα από τούς παλαιοημερολογίτες. Καί τό γράφω αυτό, επειδή, τηρουμένων τών αναλογιών, θά έλεγα ότι ήταν ένδειξη αναχρονισμού - ή "παλαιοημερολογητικότητας" - η εμμονή στό Σύμβολο Νικαίας Κων/πόλεως.»
Πές μου σέ παρακαλώ, Ανώνυμε, ποιός μάς έκανε "σάν τούς παλαιοημερολογίτες" ; Καί αν είναι αυτοί παράδειγμα προς αποφυγή, οι άλλοι τού Κολυμβαρίου τί είναι ; Παράδειγμα πρός μίμηση ;
Τη Ι΄ (10η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΒΙΑΝΟΡΟΣ και ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ.
Βιάνωρ
ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της επαρχίας της Πισιδίας, παρέστη δε δια την εις
Χριστόν ομολογίαν εις τον Σεβηριανόν ηγεμόνα της Αυφρατησίας, ήτις σήμερον
λέγεται Άτζαρ, εν τη Συρία ευρισκομένη· κρεμασθείς δε και δαρείς με σπάθας
ξυλίνας, εκάη έπειτα με σιδηράς πεπυρωμένς σφαίρας και απεστερήθη των οδόντων
αυτού και των ώτων. Ο δε Άγιος Σιλουανός, παριστάμενος εκεί και βλέπων την
ανδρείαν του Αγίου, επίστευσεν εις τον Χριστόν και πάραυτα απέκοψαν την γλώσσαν
του και μετά την γλώσσαν απέκοψαν και
την κεφαλήν του· έπειτα ετρύπησαν τους αστραγάλους του Αγίου Βιάνορος, εξώρυξαν
τον δεξιόν οφθαλμόν του, εξέδαρον το δέρμα της κεφαλής του, και τελευταίον
απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους της
αθλήσεως.
ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ --- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.
Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος
δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού
ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ
σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά
τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ»
καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν
διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί
τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ
σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ,
αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα»
τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά
ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε
σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς
τους «ἁπλούς χριστιανούς».