Τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλῃ Παρασκευῇ -- του Ἠλία Μηνιάτη

Πῶς ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ πῶς ἔκαμεν ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεόν! Ὁ Θεὸς μέσα εἰς τὸν παράδεισον τῆς τρυφῆς ἔλαβε χῶμα ἀπὸ τῆς γῆς, τὸ ἔπλασε μὲ τὰς χεῖράς του, τὸ ἐμψύχωσε μὲ τὴν πνόην του, τὸ ἐτίμησε μὲ τὴν εἰκόνα του, καὶ ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον. Ὁ ἄνθρωπος ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ ἐκατάστησε τὸν Θεὸν χωρὶς μορφήν, χωρὶς πνοήν, ὅλον αἷμα, ὅλον πληγάς, προσηλωμένον εἰς ἕνα ξύλον. Βλέπω ἐκεῖ ἕνα Ἀδάμ, καθὼς τὸν ἔπλασε ὁ Θεός, ἔμψυχον εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐστεφανωμένον δόξῃ καὶ τιμῇ, αὐτεξούσιον βασιλέα πάντων τῶν ὑπὸ σελήνην κτισμάτων, εἰς τὴν ἀπόλαυσιν ὅλης τῆς ἐπιγείου μακαριότητος. Βλέπω ἐδῶ ἕνα Ἰησοῦν Χριστόν, καθὼς τὸν ἀκατάστησεν ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς κάλλος, χωρὶς εἶδος ἀνθρώπου, ἐστεφανωμένον μὲ ἀκάνθας, κατάδικον, ἄτιμον, ἐν μέσῳ δύο ληστῶν, εἰς τὴν ἀγωνίαν τοῦ πλέον ἐπωδύνου θανάτου. Συγκρίνω τὴν μίαν μὲ τὴν ἄλλην εἰκόνα, τοῦ Ἀδὰμ εἰς τὸν παράδεισον, τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν Σταυρόν, καὶ στοχάζομαι τί ὡραῖον πλάσμα ἔκαμαν τὸν ἄνθρωπον τὰ πλουσιόδωρα χέρια τοῦ Θεοῦ· καὶ τί ἐλεεινὸν θέαμα ἔκαμαν τὸν Θεὸν τὰ παράνομα χέρια τῶν ἀνθρώπων!

Η Σταύρωση του Κυρίου -- Του Φώτη Κόντογλου

Οι στρατιώτες μαστίγωσαν τον Ιησού και ύστερα του έβγαλαν τα δικά του ρούχα και του φόρεσαν κόκκινη χλαμύδα, δηλαδή βασιλικό ένδυμα, κι έπλεξαν αγκάθινο στεφάνι και του το φόρεσαν αντί για στέμμα στο κεφάλι και στο χέρι του έδωσαν καλάμι αντί για βασιλικό σκήπτρο κι έτσι ντυμένο άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και να τον χτυπούν λέγοντάς του: «Χαίρε, εσύ που είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων». Κι όταν βαρέθηκαν, του έβγαλαν τη χλαμύδα, τον ξανάντυσαν με τα ρούχα του και τον πήραν για να τον σταυρώσουν. Του φόρτωσαν το βαρύ σταυρό του να τον κουβαλήσει μέχρι τον τόπο της σταύρωσης που ήταν ο Γολγοθάς, ένας σκουπιδότοπος λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς ήταν πολύ εξαντλημένος και δεν μπορούσε να σηκώσει το σταυρό του.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 14 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, Τα Άγια Πάθη του Κυρίου. Αριστάρχου, Πούδη και Τροφίμου εκ των 70 αποστόλων, θωμαΐδος μάρτυρος, Δημητρίου νεομάρτυρος του εκ Λιγουδίστης και εν Τριπόλει αθλήσαντος (1803).

Την Παρασκευή, στέλνεται ο Ιησούς δέσμιος από τον Καϊάφα στον τότε ηγεμόνα της Ιουδαίας, Πόντιο Πιλάτο. Αυτός, αφού τον ανέκρινε με πολλούς τρόπους και αφού ομολόγησε δύο φορές ότι ο Ιησούς είναι αθώος, έπειτα, για να ευχαριστηθούν οι Ιουδαίοι, τον καταδικάζει σε θάνατο, και αφού μαστίγωσε σαν δραπέτη δούλο τον Δεσπότη όλων, Τον παρέδωσε για να σταυρωθεί. Από εκεί και πέρα ο Ιησούς, αφού παραδόθηκε στους στρατιώτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται με ακάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σαν σκήπτρο, προσκυνείται χλευαστικά, φτύνεται και χτυπιέται στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Μετά, φορώντας πάλι τα ρούχα του και βαστάζοντας το Σταυρό, πηγαίνει προς το Γολγοθά, τον τόπο της καταδίκης, και εκεί, γύρω στην Τρίτη ώρα της ημέρας, σταυρώνεται μεταξύ δύο ληστών,

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ομιλία του Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου --- Η θεολογία του Σταυρού

     Θα παρακαλέσω πολύ στο σημερινό μας θέμα, αν και πάντα ξέρω ότι σας κουράζω λίγο, βαθαίνοντας στον Κύριον, του προσώπου του Ιησού Χριστού, θα παρακαλέσω σήμερα λίγο υπομονή, γιατί πιθανώς να σας κουράσω. Αλλά, κάποτε τα πράγματα έρχονται έτσι που… πρέπει να κουραστούμε. Μην περιμένομε, δηλαδή, πάντοτε ο λόγος του Θεού να είναι εύκολος, εύληπτος και ευχάριστος. Κάποτε πρέπει να καταβάλωμε προσπάθεια να τον καταλάβωμε. Δεν σας κρύβω, αγαπητοί μου, ότι για να καταλάβω κάποτε κάτι, κι αυτό είναι πολύ συχνά, διαβάζω και ξαναδιαβάζω, εύχομαι και προσεύχομαι και ξαναδιαβάζω και επανέρχομαι και επανέρχομαι και επανέρχομαι για πολύ καιρό για να καταλάβω κάτι. Λοιπόν, όπως βλέπετε, ο λόγος του Θεού θέλει να βιάζεται και βιαζόμενος να κατακτάται. Γι’ αυτό δεν θα διαμαρτυρηθείτε αν σήμερα ο λόγος του Θεού θα είναι λίγο βαθύτερος και λίγο δυσκολότερος.

     Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού είναι ένα μυστήριον. Έχει όχι μόνον ένα ηθικό, αλλά και ένα μυστηριακό και λειτουργικό νόημα. Είναι το Πάσχα της Καινής Διαθήκης, που η μυστηριακή σημασία αποκαλύπτεται εις αυτόν τον Μυστικόν Δείπνον, για τον οποίον σε παρελθόντα θέματα, περυσινά είχαμε ομιλήσει. Φαίνεται ίσως παράξενο ότι η Ευχαριστία, δηλαδή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που έλαβε χώρα για πρώτη φορά εις τον Μυστικόν Δείπνον, προηγείται του Γολγοθά. Διότι εκεί, στο υπερώον, ο Ιησούς είπε εις τους μαθητάς του «λάβετε, φάγετε, τοῦ ἐστί το  σῶμα μου. Πίετε (ἐε τοῦ ποτηρίου) πάντες τοῦτο ἐστί τό αἷμα μου».  

Τι μας λέει η Μεγάλη Πέμπτη

Οδεύοντας προς το Πάθος, τα γεγονότα εκτυλίσσονται με δραματική ταχύτητα, πλούσια στο περιεχόμενό τους και με ιλιγγιώδη πλοκή, καθώς βαίνουν προς την κορύφωσή τους.

Είδαμε ήδη δύο πράξεις που σχετίζονται με το πρόσωπό του Χριστού, με απόλυτα αντίθετο χαρακτήρα. Από τη μια, μία αμαρτωλή γυναίκα προσέρχεται και του αποδίδει ταπεινά τιμές στο Χριστό και παράλληλα ένας μαθητής Του να αποστασιοποιείται απ’ Αυτόν, για να προσεγγίσει τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, προδίδοντάς Τον. Η πράξη της γυναίκας δείχνει ότι το κήρυγμά Του καρποφορούσε, έπειθε τους ανθρώπους για την αγάπη και την ευσπλαχνία Του. Και ο Κύριος δείχνει την ευαρέσκειά Του στην πράξη της, αποδέχεται την προσφορά της και επιτιμά τους μαθητές που αναζητούν ψεγάδια και αδυναμίες στη συγκλονιστική εικόνα μιας γυναίκας που τιμά τον Λυτρωτή της. Από την άλλη πλευρά πάλι, βλέπουμε ότι η ανθρώπινη αδυναμία αγγίζει και καταλαμβάνει ακόμη και τον κύκλο των πιο στενών μαθητών Του: αυτοί που θεωρούνται ως οι πιο βέβαιοι ακόλουθοί Του, ενδίδουν με τον πιο εμφατικό τρόπο στις αδυναμίες τους… Ο ένας τον προδίδει και ο άλλος τον αρνείται. Μέγιστο μάθημα, αλήθεια, για όσους νιώθουν ισχυροί στην πίστη τους και έτοιμοι να κατακεραυνώσουν τους «αντιπάλους».

Ένα ερώτημα του αδελφού μας Ιουστίνου, για τον π. Θεόδωρο Ζήση είναι το εξής:

Ναι μεν η Χάρις στα Μυστήρια των μη ακόμη καταδικασμένων από Σύνοδο αιρετικών υπάρχει για τους πιστούς, αλλά τι γίνεται με τον μολυσμό της συνειδήσεως εκείνων που κοινωνούν με τους ακοινωνήτους; Τι λέει ο Απόστολος π. Θεόδωρε για αυτούς που συντρώγουν με τους ειδωλολάτρες; Ναι μεν αυτοί οι δυνατοί δεν μολύνονται, οι άλλοι όμως οι ασθενέστεροι Μ-Ο-Λ-Υ-Ν-Ο-Ν-Τ-Α-Ι στην συνείδησίν τους βλέποντας του δυνατούς να συντρώγουν με τους Δαιμονολάτρες.

Ως εκ τούτου «Μη φάγω κρέας εις τον αιώνα ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω»… Αν ο π. Θεόδωρος κοινωνεί από τον τάδε Ιερέα που στην θεία Λειτουργία ξεφωνίζει ότι ο Επίσκοπός του ορθοτομεί, δεν θα μολυνθεί ο πιστός να πιστεύει ότι ο Οικουμενισμός είναι Ορθοδοξία, όταν δει τον π. Θεόδωρο να κοινωνεί από τον Οικουμενιστή Ιερέα; Σε τι λοιπόν η Διακοπή Μνημοσύνου; Μήπως Αέρα Δέρομεν;

Η συγκρητιστική χοάνη της Νέας Βαβυλώνος – Οικουμενισμού μας απειλεί με αφανισμό

Όταν κάποιος επιχειρεί να κυριεύσει το σπίτι μου και να το κάνει δικό του, δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να με κατηγορεί για τον τρόπο που αμύνομαι. Ξεχνάμε, ότι ο λαός της Κωνπόλεως έκαψε τον Ναόν της Αγίας Σοφίας, όταν εξώρισαν τον πνευματικό τους πατέρα ιερόν Χρυσόστομον; Είμαστε σε καιρούς αντιχρίστους. Η συγκρητιστική χοάνη της Νέας Βαβυλώνος – Οικουμενισμού  μας απειλεί με αφανισμό και σαν έθνος και σαν Ορθόδοξη Εκκλησία. Σήμερα χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ άλλοτε πατερικά αναστήματα ποιμένων, οι οποίοι εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, να αντιμετωπίσουν τις αντίχριστες δυνάμεις του Οικουμενισμού.

Εκδόσεις Σαΐτη Α.Ε.-- Ευχόμεθα σε όλους "Καλή Ανάσταση" !

"Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια..." View this email in your browser

Η ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Υπάρχουν διάφοροι θέσεις, πολλαί «γωνίαι οπτικαί» και διάφορα όργανα θεωρήσεως των δύο μεγαλυτέρων και συγκλονιστικωτέρων, των δύο μοναδικών και όντως ανεπαναλήπτων γεγονότων εντός της ανθρωπίνης ιστορίας. Των γεγονότων της Σταυρώσεως και Αναστάσεως του Χριστού. Δύο εξ αυτών των θέσεων και οπτικών γωνιών, των περισσότερον χρησιμοποιουμένων, είναι η Ιστορία και η Πίστις. Δια της Ιστορίας δαμάζεται ο νους και υποτάσσεται εις την φωνήν της. Και δια της Πίστεως, καταφάσκει η καρδία εν αγάπη και εντεύθεν εισέρχεται μέσα εις το μυστήριον της υπερφυσικής θείας γνώσεως…  Αλλά τόσον η Σταύρωσις, όσον και η Ανάστασις του Χριστού, ως ιστορικά και υπεριστορικά γεγονότα, εισάγουν εις την σφαίραν της Θεολογίας, όπου ο ηγιασμένος και φωτισμένος υπό των Μυστηρίων και της Πίστεως νους του Ορθοδόξου, πλατύνεται και υψούται και θαμβούται και αγάλλεται και κινείται ερωτικώς και θαυμαστικώς και υπέρ φύσιν «γνωστικώς»… 

Πήγαν κάποιοι στον αββά Αντώνιο και του είπαν:

- Πές μας κάποιο λόγο πώς να σωθούμε.

Και ο Γέροντας τους λέει:

- Ακούσατε τί λέει η Γραφή; Σας αρκεί αυτή.

Aλλά αυτοί είπαν:

- Θέλουμε και από σένα, πάτερ, να ακούσουμε.

Και ο Γέροντας τους είπε:

- Το Ευαγγέλιο λέει: στήκετε και κρατείτε τις Παραδόσεις

- Δεν μπορούμε -του λένε- να το κάνουμε αυτό.

- Εάν δεν μπορείτε να κρατείτε τις Παραδόσεις, τότε μακριά από την αίρεση του Οικουμενισμού.

- Ούτε αυτό μπορούμε, του απαντούν.

Ξαναμιλάει ο Γέροντας:

- Εάν ούτε αυτό μπορείτε, τουλάχιστον μην εκκλησιάζεστε στους μνημονευτές των οικουμενιστών.

Λένε πάλι:

- Ούτε αυτό μπορούμε, και μάλιστα τέτοιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Ο πατέρας Ζήσης με την "οικονομία", μας συμμερίζεται καλλίτερα από σας.

Τότε ο Γέροντας γυρνάει και λέει στον μαθητή του:

- Κάνε τους λίγο κουρκούτι, γιατί είναι άρρωστοι.           

Εάν το ένα δεν μπορείτε και το άλλο δεν θέλετε, τί να σας κάνω;