Εἰς αὐτὸ το κείμενο ὑπάρχει ἕν μικρὸν κεφάλαιον ὑπὸ τὸν ὑπότιτλον:
«Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἀκόμη καὶ ὡς αἰχμάλωτοι
καὶ ὑπόδουλοι».
Τὸ κεφάλαιον αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Τολμοῦν πολλοὶ ὀπαδοὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἢ
μᾶλλον Συγκρητισμοῦ καὶ μάλιστα Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπίσκοποι, σὲ διακηρύξεις καὶ
σὲ πανεπιστημιακὰ ἐγχειρίδια, νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Ἰωσὴφ
Βρυέννιος, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος κ.ἄ. ἦσαν ὑπὲρ τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου καὶ
ὅτι αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὰ πρότυπά τους. Θὰ
εὐχόμασταν ἐκ βάθους ψυχῆς νὰ ἦσαν ὄντως πρότυπα, γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἡγέτες οἱ
μεγάλοι αὐτοὶ Ἅγιοι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς. Δυσ τυχῶς ὅμως δὲν εἶναι,
διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν ἀπόλυτα ἀρνητικὴ καὶ ἀπορριπτικὴ θέση γιὰ τὸ Ἰσλάμ, τὴν
ὁποία δὲν διστάζουν νὰ διατυπώσουν ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναγκάζονται νὰ προσέλθουν σὲ
διάλογο μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, εἴτε ὡς αἰχμάλωτοί τους, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς, εἴτε ὡς ὑπόδουλοι καὶ κατακτημένοι, ὅπως ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος
Σχολάριος. Σήμερα προσερχόμαστε μόνοι, ἐθελουσίως στοὺς διαλόγους καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει
ἐξωτερικὴ ἀνάγκη ἢ βία ἀναγνωρίζουμε τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ βλέπουμε πολλὰ
θετικὰ στὴ διδασκαλία του. Μὰ τότε πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ ἀμνηστεύσουμε τοὺς
Χριστιανοὺς αἱρετικούς, ποὺ καταδίκασε ἡ Ἐκκλησία μὲ οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς
Συνόδους, διότι ἀσφαλῶς αὐτοὶ ἔχουν πολὺ περισσότερα ὅμοια στοιχεῖα καὶ θετικά,
ἀφοῦ ἡ κακοδοξία τους περιορίζεται σὲ ἕνα δύο συγκεκριμένα θέματα τῆς
χριστιανικῆς πίστεως καὶ ὄχι στὴν ριζικὴ ἀπόρριψη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου,
ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλάμ.