Ἐκτρώσεις καὶ ἐπιλογὴ γυναικολόγου

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀντίδρασι  τῶν ἀναισθησιολόγων τῆς Σάμου γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, καὶ τὸν σάλο ποὺ ἐπηκολούθησε,  μᾶς ἐγεννήθη ἡ ἐπιθυμία νὰ μοιραστοῦμε μαζί σας καὶ μὲ τοὺς ἀναγνῶστές σας μία σκέψι-πρότασι.

   Κατ’ ἀρχάς, νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι αὺτὴν τὴν σκέψι-πρότασι τὴν συζητήσαμε μὲ διαφόρους ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ - κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἤδη ἀνήσυχοι γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἐνῶ ἄλλοι ἀφοῦ «ἐπαναστατικοποιήθηκαν» μετὰ τὴν συζήτησι – συνεφωνήσαμε ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ κινηθοῦμε δραστικῶς, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐντοπίζουμε τὸ πρόβλημα καὶ νὰ φιλοσοφοῦμε γύρω ἀπὸ αὐτό.

   Ἡ σκέψι μας ἀφορᾷ στὴν ἐπιλογὴ γυναικολόγου. Ὁ συγχωρεμένος λόγιος ἁγιορείτης μοναχός πατὴρ Νικόδημος Μπιλάλης μοῦ ἔγραψε πρὸ ἐτῶν ὅτι «Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπιβάλλεται νὰ μὴ χρησιμοποιοῦν τοὺς ἐκτρωσάδες γιατρούς, μὲ ματωμένα χέρια καὶ μυαλά».

   Ὑπάρχουν, ἐνδεχομένως, οἱ ἐνστάσεις ὅτι οἱ γυναικολόγοι «κάνουν τὴν δουλειά τους καὶ ἐμεῖς τὴν δική μας», ὅτι «δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τοὺς κατακρίνωμε», ὅτι «δεικνύουμε ἔλλειψι ἀγάπης καὶ ἀποστροφὴ στὰ πρόσωπά τους ἀποφεύγοντάς τους» καὶ ἄλλα.

    Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε πρὸς τοὺς Κορινθίους· «μὴ συναναμίγνυσθαι (νὰ μὴ συναναστρέφεσθε) ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ἦ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν (μὲ τέτοιον οὔτε νὰ συντρώγετε)» (Α΄ Κορ. ε, 11). Κατ’ ἀρχάς, ὁ ἅγιος ἀπόστολος ἐδῶ ἀναφέρεται σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἀλλά, πλανεμένοι ὄντες, δὲν θεωροῦν μεμπτὸν νὰ εἶναι οἱ χριστιανοὶ πόρνοι, πλεονέκται, λοίδοροι, εἰδωλολάτραι, μέθυσοι, ἅρπαγες. Διὰ τί, ὅμως, κελεύει ὁ ἀπόστολος νὰ τοὺς ἀποφεύγωμε; Μήπως ζητῇ νὰ παύσωμε νὰ ἀγαπῶμε τοὺς ἁμαρτωλούς; Ἄπαγε! Πῶς, ὅμως, θὰ ἀγωνισθῶμε νὰ ἐπανέλθουν ἀπὸ τὴν πλάνην τους, δεικνύωντας ἔτσι τὴν ἀγάπην μας; Ἂν συναναστρεφώμεθα μαζί τους, δεικνύωντας ἔτσι ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διαγωγή τους, τοὺς ὠφελοῦμε ἢ ἰσχυροποιοῦνται στὴν πλάνη τους; Ἐὰν, ὅμως, τοὺς ἀποφεύγουμε, ὡς κελεύει ὁ ἀπόστολος, προσευχόμενοι καὶ ἀλγοῦντες γιὰ τὴν πτῶσίν τους, ἐὰν αὐτοὶ δὲν εἶναι σκληροκάρδιοι καὶ πείσμονες, θὰ σταθοῦν καὶ θὰ διερωτηθοῦν: «Διὰ τί ὁ ἀδελφός μου μὲ ἀποφεύγει;». Σκεφθῆτε, λοιπόν, νὰ ἀπέφευγαν ὅλοι τοὺς ἰατροὺς ποὺ τελοῦν ἐκτρώσεις, προσευχόμενοι εἰλικρινῶς γιὰ αὐτούς! Τὸ πλέον πιθανὸν εἶναι ὅτι θὰ κανόνιζαν ἀλλοιῶς τὴν πορείαν τους… Ἐν πάσῃ περιπτώσει, πάντως, ἐμεῖς θὰ ἐκτελούσαμε τὸ, διὰ τοῦ ἀποστόλου ἐκπεφρασμένον, θέλημα τοῦ Θεοῦ.

     Ὁ δὲ ἅγιος Ἰσαἀκ ὁ Σύρος ἀποφαίνεται: «Μὴ δεικνύῃς ποτὲ ἱλαρὸν πρόσωπον εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἔχει παραλελυμένην πολιτείαν (πολὺ ἁμαρτωλὴν ζωήν)· φυλάττου ὅμως νὰ μὴ μισήσῃς αὐτόν· καὶ ἐὰν θελήσῃ νὰ ἐγερθῇ ἐκ τοῦ πτώματος τῆς ἁμαρτίας, βοήθησον αὐτόν, καὶ ἕως θανάτου φρόντισον νὰ σώσῃς αὐτόν». Ἐμεῖς, ἀδελφοί, συμβαδίζουμε μὲ τὴν λογικὴ τῶν ἁγίων, ὅταν ἀδιαφόρως ἢ ἀκόμη καὶ μὲ (ψευδο-) φιλικὴ διάθεσι συνεργαζόμεθα μὲ φονεῖς γυναικολόγους; Ὅταν δὲν τοὺς ζητοῦμε μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ νὰ ἐγερθοῦν ἐκ τοῦ φρικτοῦ πτώματος τῆς ἀφαιρέσεως ζῳῶν; Ὅταν, ἐὰν θελήσουν νὰ μετανοήσουν, δὲν φροντίζουμε νὰ τοὺς βοηθήσουμε ἕως θανάτου;

   Ἐπίσης, οἱ ἅγιοι Πατέρες - ταὐτὸν εἰπεῖν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα - τῆς στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (κανὼν ια΄) προστάζουν ὅτι κανένας ἱερωμένος ἢ λαϊκός νὰ μὴ τρώγη τὰ ἰουδαϊκὰ ἄζυμα ποὺ τυχὸν πέμψουν πρὸς αὐτόν, ἀλλὰ οὔτε νὰ συμφιλιώνεται μὲ τοὺς Ἰουδαίους, ἢ ὅταν εὑρίσκεται ἀσθενής, νὰ μὴ προσκαλῇ αὐτοὺς γιὰ νὰ δεχθῇ τὴν ἰατρείαν τους (συμφώνως λέγει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος νὰ μὴ πηγαίνει χριστιανὸς σὲ ἰατροὺς Ἑβραίους νὰ ἰατρεύηται), οὔτε νὰ συλλούεται μαζὶ μὲ αὐτοὺς εἰς τὰ δημόσια λουτρά. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀποφυγὴ συνανθρώπων κατάκρισις ἢ ἔλλειψις ἀγάπης; Τὸ ἀντίθετον μάλιστα. Εἶναι πόνος ψυχῆς διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ συνανθρώπου. Εἶναι ὑπεύθυνος στάσις, ποὺ διεγείρει εἰς τὸν πλανεμένον ἐρωτηματικὰ γιὰ τὸ ὀρθὸν τῆς πνευματικῆς του πορείας. Εἶναι ἔναυσμα μετανοίας. Εἶναι ὑπακοὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δεῖγμα προσεκτικῆς ζωῆς, ἐν ταπεινώσει καὶ ἀγάπη. Εἶναι, ἐν προκειμένῳ, ἀποφυγὴ τοῦ φρικτοῦ μιάσματος τῆς Θεοκτονίας ὑπὸ τῶν ἀμετανοήτων Ἑβραίων. Εἶναι ἀντίστασις στὴν νεοεποχίτικη πνευματικὴ ἰσοπέδωσι καὶ ἀμέλεια τῶν ἐσχάτων καιρῶν μας.   

   Προκύπτει, βεβαίως, ἕνα ζήτημα πρακτικῆς φύσεως. Πῶς θὰ ἐντοπίσουμε τοὺς γυναικολόγους ποὺ δὲν τελοῦν ἐκτρώσεις καὶ ἐξωσωματικὲς γονιμοποιήσεις. Σκεφθήκαμε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργηθῆ μία διαδικτυακὴ σελίδα, στὴν ὁποία θὰ δύνανται νὰ ἐγγράφωνται οἱ ἐνσυνείδητοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ γυναικολόγοι, ποὺ δὲν τελοῦν ἐκτρώσεις καὶ ἐξωσωματικὲς γονιμοποιήσεις καὶ δὲν συνηθίζουν νὰ τελοῦν καισαρικές (τὰ ποσοστὰ ἐν Ἑλλάδι εἶναι τραγικῶς ἀδικαιολόγητα).

   Σκεπτόμαστε, ἐπίσης, νὰ ἀποστείλουμε προσωπικῶς ὀρθόδοξα κείμενα κατά τῶν ἐκτρώσεων καὶ τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, ἴσως μαζὶ μὲ κάποιο ἄλλο ψυχωφέλιμο ἀνάγνωσμα, σὲ γυναικολόγους.

   Αὐτὰ ὡς σκέψι. Τὰ θέτω ὑπ΄ ὄψιν σας καὶ οἱ δυνάμενοι νὰ σκεφθοῦν ἢ νὰ πράξουν καὶ κάτι καλύτερο ἀκόμη, παρακαλοῦμε νὰ προχωρήσουν, διότι ὅπως βλέπετε ὁδηγούμαστε σὲ πλήρη ἀποθηρίωσι καὶ ἀναισθησία…

Ν. Β.