Ο Ιατρός κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης άφησε σχόλιο για την ανάρτηση του θεολόγου κ. Παναγιώτου Νούνη

Κύριε Νούνη γράψατε,

«Πόση Εκκλησιολογική και Κανονολογική, βάση ή θεμελίωση, έχει η νεοΕκκλησιολογική σχισματικοαιρετική Κίνηση τινών «νεοΖηλωτών» Αποτειχισμένων (π.χ. θεολόγος κ. Παναγιώτης Σημάτης, κ. Οδυσσέας Τσολογιάνης και ο Αγιορείτης Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός κ.ά.) όπου καλλιεργώσι, ανιεροκρυφίως, την κακόδοξη θεωρία περί των «Ακύρων Μυστηρίων» ή και την κακοδαίμονα θεωρία της «Πονηράς Οικονομίας»;
Όπου, εμμέσως πλήν σαφώς φλυαρώσι ακατάσχετα, αναπόδεικτα και αθεολόγητα, υπέρ της Διακοπής της Κοινωνίας (αντί υπέρ της διακοπής του Μνημοσύνου και υπέρ της ιεράς Αποτειχίσεως κατά τινών αιρετιζόντων) μετά της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας αντί, ειδικώς και εξειδικευμένως, να διακηρύττωσι όπως διενεργηθεί ΜΟΝΟΝ η Κανονική διακοπή του Μνημοσύνου ή και η διακοπή συγκοινωνίας ή και διακοπή επικοινωνίας κατά τινών ασύδοτων και ορκισμένων-αιρετιζόντων Αρχιοικουμενιστών Μητροπολιτών ή Αρχιεπισκόπων ή και Πατριαρχών.»

Αν λοιπόν σάς καταλαβαίνω καλά, διακρίνετε δυό τύπους Αποτείχισης : α) τήν διακοπή Μνημόνευσης καί β) τήν διακοπή Κοινωνίας. Η διακοπή Μνημόνευσης έγκειται στήν μή αναφορά τού ονόματος αιρετίζοντος ή αιρετικού επισκόπου, ο οποίος με γυμνή κεφαλή κηρύσσει αιρετικά δόγματα. Η διακοπή Κοινωνίας έγκειται στήν οριστική αποφυγή πάσης επαφής μέ μνημονευτές αιρετικού ή αιρετίζοντος επισκόπου.

Επιτρέψτε μου όμως νά σας πώ, ότι ο διαχωρισμός που κάνετε καί επιθυμείτε, με αιτιολογικό ότι η Κοινωνία εν Μυστηρίοις δέν παραβλάπτεται, ακόμη καί όταν ο ιερεύς συλλειτουργεί καί συμπροσεύχεται μέ αμνημόνευτους επισκόπους, είναι άκρως παραπλανητική καί εφησυχαστική τού λαϊκού σώματος τής Εκκλησίας. Ο ίδιος ιερεύς, κατά τη γνώμη σας, μπορεί στόν δικό του ναό, απλώς, νά μή μνημονεύει τήν Μνήμη τών αλλοτριωμένων τής πίστεως καί τών θείων Δογμάτων. Όταν όμως βρίσκεται μαζί τους, τότε καί μνημονεύει, αλλά καί κοινωνεί τής αλλοτρίωσης !

Αν τούτο δέν συνιστά απερίφραστα κατάσταση σχιζοφρενική, δέν γνωρίζω τί άλλο θα μπορούσε να μάς δώσει εποπτικά τόν λεγόμενο «διχασμό προσωπικότητας», που λεπτομερώς αναλύουν καί τεκμηριώνουν τά ιατρικά βιβλία τής Ψυχιατρικής. Όπου, η μέν ψυχή ζητά πνευματική τροφή, τό δέ σώμα νά τρέφεται με βελανίδια καί χαρούπια. Συμφωνείτε, δέ, διαφωνώντας μερικώς μέ τόν π. Β. Βολουδάκη, σημειώνοντας μάλιστα τήν "πνευματικώτατη ποιμαντική απάντηση" αυτού, γράφοντας τά υπ΄ αυτού ρηθέντα :

«Υπάρχει μεγάλη άγνοια [στη «νεοΖηλωτική» Κίνηση των ανίερων Αποτειχισμένων] για το ζήτημα [και το καλιεργώσι ελάχιστοι] εκείνοι όπου νοσούν στη ψυχή και στο φρόνημα, (αλλά) και στο πνεύμα».

Όπως φαίνεται, οι γνώσεις Ψυχιατρικής απουσιάζουν τόσο από τόν π. Βολουδάκη, όσο καί από εσάς, ενώ ανοικτό παραμένει τό αχανές πεδίο τής Ψυχολογίας, από τό οποίο αντλείται τίς ψυχοθεραπευτικές διχαστικές προτάσεις σας.