ΧΤΥΠΕΙΣΤΕ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ -- Τοῦ Δημ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτίμου Ἐπόπτου Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως

«Δὲν ὑπάρχει γλυκύτερον πράγμα ἀπὸ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Θρησκείαν. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη, πράγμα τζιβαϊρικόν, ὅπου τὸ ἐβαστάξαμε εἰς τὴν τυραγνία τοῦ Τούρκου, δὲν τὸ δίνομεν τώρα, οὔτε τὸ καταφρονοῦμεν οἱ Ἕλληνες» (Στρατηγὸς Μακρυγιάννης).

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιορτάζουμε τὴν ἐπαναφορὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπ᾽ ὅπου εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ, ὕστερ᾽ ἀπὸ καταστροφὲς καὶ διωγμούς, καὶ τὴν ἀποκατάστασή τους στὴν πρωταρχικὴ θέση τους τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τὸ Θεϊκὸ Λόγο. Ἡ Ὀρθοδοξία, τρόπος ζωῆς, βίωμα καθημερινῆς ἀσκήσεως καὶ ἆθλος ἐλευθερίας, ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἀξιόπιστη μαρτυρία γιὰ τὸ κύρος καὶ τὴ λάμψη, ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὴν πνευματική της καθαρότητα, τὴ δημοκρατική της διάρθρωση καὶ τὴν κοινωνική της προοδευτικότητα. Συνοδευόμενη ἀπ᾽ τὴν ὀρθοπραξία μας, μπορεῖ νὰ προσφέρει πολλὰ καὶ νὰ γεμίσει ἐλπίδες, μέσα στὸν ἀβέβαιο σημερινὸ κόσμο. Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, ἰδιαίτερα, ἡ εὐρωπαϊκὴ πρόκληση ἔχει τὴν ἀντιστοιχία τοῦ ὁράματος τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Διαβὰς εἰς Μακεδονίαν, βοήθησον ἡμῖν».

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ χρυσὴ καὶ ἔνδοξη ἐλπίδα μας. Σ᾽ αὐτὴ στερεώνονται τὰ ἐθνικὰ ἰδανικά μας καὶ διατηροῦνται ἀλώβητα τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας, στέρεες καὶ γεννήτριες ρίζες τῆς δημιουργίας τοῦ Λαοῦ μας. Ὁ ἑλληνορθόδοξος, πνευματέμορφος καὶ πνευματοκίνητος ἄνθρωπος, θὰ εἶναι ὁ ἀληθινὸς πολίτης μιᾶς Χριστιανικῆς Εὐρώπης. Ἡ ἀναβίωση τῆς βυζαντινῆς δυνάμεως, μὲ τὴν παρουσία μιᾶς ἰσχυρῆς ρωμιοσύνης, εἶναι ἡ προβαλλόμενη λύση στὶς δυσκολίες καὶ στὶς ἀντιξοότητες τῶν καιρῶν μας. Τὸ Βυζάντιο πού, σκόπιμα, ἀγνοήθηκε ἢ συκοφαντήθηκε, ἐπὶ χίλια χρόνια, στάθηκε ὁ κυματοθραύστης, προστατεύοντας τὴν Εὐρώπη ἀπὸ πολλοὺς βαρβάρους καὶ σώζοντας τὸν πανανθρώπινο πολιτισμό.

«Ἡ Ὀρθοδοξία —γράφει ὁ Γεώργιος Θεοτοκάς—, ὅπως παρουσιάζεται στὰ μάτια τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, εἶναι Θρησκεία ἐθνική, συνυφασμένη ἀξεδιάλυτα μὲ τὰ ἤθη του καὶ τὸν ὁμαδικό του χαρακτήρα, μὲ τὸ κλίμα καὶ μὲ τὸ ἄρωμα τοῦ τόπου, μὲ τὰ τοπία του, μὲ τὴν οἰκογενειακή του ζωὴ καὶ μὲ τὰ γυρίσματα τῶν ἐποχῶν τῆς χρονιᾶς. Ἡ ὀργάνωσή της εἶναι δημοκρατική, ἡ γλώσσα της θερμή, ἡ ἠθική της ἀνθρώπινη ταιριαγμένη μὲ τὴν

ἑλληνικὴ νοοτροπία, τὰ σύμβολά της οἰκεῖα καὶ ἀναντικατάστατα στὴ λαϊκὴ συνείδηση. Οἱ μεγάλες ἑορτές της: ὁ Εὐαγγελισμός, τὸ Πάσχα, ὁ Δεκαπενταύγουστος, τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Δωδεκαήμερα καὶ ἄλλες εἶναι, κάθε χρόνο, οἱ μεγάλες μέρες τῆς Ἑλλάδος, οἱ μέρες, ὅπου τὸ ἐθνικὸ σύνολο αἰσθάνεται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην ὥρα, τὴν ἑνότητά του, τὴν ἀλληλεγγύη του, τὴν ἀμοιβαία ἀγάπη τῶν μελῶν του. Αὐτὴ ἡ θαλπωρή, αὐτὰ τὰ ζεστὰ πνευματικὰ κύματα, ποὺ μεταδίδονται ἀκατάπαυστα σ᾽ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἀπ᾽ τοὺς ὈρθοδόξουςΝαοὺς καὶ ἀπὸ τὶς βυζαντινές τους ἀκολουθίες ἀποτελοῦν στοιχεῖο συστατικὸ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς. Γιὰ τοῦτο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ στὴν Ἑλλάδα χωρισμὸςἘκκλησίας καὶ Πολιτείας, οὔτε καὶ ὑπῆρξε ποτὲ ἀντικληρικὸ κίνημα, ὅπως συνέβη ἀλλοῦ. Ἐπικρίνουμε συχνὰ τὴν Ἐκκλησία —κάποτε μάλιστα, καὶ μὲ μεγάλη δριμύτητα—, ἀλλὰ τὴν ἐπικρίνουμε ἀπὸ μέσα, σὰ μέλη της, ποὺ ἀπαιτοῦμε ἀπ᾽ αὐτὴν νὰ γίνει καλύτερη. Δὲν τὴν πολεμοῦμε, σὰ νὰ εἶναι ἕνα ξένο σῶμα, ἀπ᾽ τὸ ὀποῖο ζητοῦμε νὰ χωριστοῦμε». Ἡ ἔνταξή μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα μᾶς ὑποχρεώνει «τὸ πέλαγος διαπλεῦσαι», μὲ πίστη καὶ ἐργασία, ἀνάταση καὶ μόχθο, σωφροσύνη καὶ ἐντιμότητα. Χρειάζεται αὐτοέλεγχος, αὐτοσυνειδησία καὶ αὐτοβελτίωση ὅλων μας. Ἐπιβάλλεται αἰσιοδοξία καὶ ἐνατένιση, ἀρετὴ καὶ δημιουργία, παιδευτικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἐγρήγορση, ὥστε ὁ Λαός μας, ἑνωμένος καὶ ἀγαπημένος, ἀντιδρώντας ὀρθά, νὰ ἐξαρθεῖ καὶ νὰ πιστέψει στὴν ἀποστολή του, ἀτενίζοντας, μὲ ἀγωνιστικότητα, τὸ μέλλον του. Ν᾽ ἀξιοποιήσει τὶς κρίσιμες νέες συνθῆκες, ἀπορρίπτοντας ὅσα ἀπειλοῦν τὴν ἐθνική, πνευματικὴ καὶ πολιτιστική του κληρονομιά. Οἱ πικροὶ καὶ ἀνελέητοι καιροί μας ἐπιβάλλουν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία μας, ποὺ, συκοφαντούμενη καὶ διωκόμενη, νικᾶ, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, καὶ συνεχίζει τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες της. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας, πλοῦτος, δόξα καὶ καύχηση, εἶναι ἕνα ἀναμμένο κάρβουνο. Ποτὲ δὲν ὑποχωρεῖ καὶ δὲν συμβιβάζεται. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι τὰ δύο μεγάλα ἐρείσματά μας καὶ οἱ διέξοδοι στὰ ἀδιέξοδά μας. Ἰσχύουν πάντοτε τὰ γνήσια καὶ καθαρὰ λόγια τοῦ φλογεροῦ ὀρθόδοξου ἀγωνιστῆ Ἰωσὴφ Βρυεννίου:

«Οὐκ ἀρνησόμεθά σου, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας· οὐκ ἀφιστάμεθά σου, μῆτερ εὐσέβεια. Ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν καὶ σοὶ ζῶμεν καὶ ἐν σοὶ κοιμησόμεθα· Εἴ δε καλέσει καιρός, μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».