Τη 6η του αυτού μηνός Δεκεμβρίου. μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΙΚΟΛΑΟΥ Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Άγγελος εν τω κόσμω αληθώς ανεδείχθης Νικόλαε Χριστού Ιεράρχα και νυν αγγέλων χοροίς συνών την δε ημών προσφοράν δέξαι Άγιε·                                                     

ταις σαις γαρ αντιλήψεσι, προστρέχοντες αναβοώμεν                                                                                                                                                                                                                                       

Χαίρε ο τύπος της εγκρατείας                                                                                

Χαίρε ο λύχνος της ευσεβείας                                                                             

Χαίρε της Τριάδος η σάλπιγξ η εύηχος                                                               

Χαίρε της Αρείου μανίας ο έλεγχος                                                                     

Χαίρε ύψος ταπεινώσεως και αγάπης θησαυρός                                             

Χαίρε βοηθός ιλαρότητος και θαυμάτων ποταμός                                                

Χαίρε ότι εδείχθης εκκλησίας λαμπρότης                                                         

Χαίρε ότι τυγχάνεις ιερέων φαιδρότης                                                               

Χαίρε πτωχών προστάτης θερμότατος                                                                

Χαίρε ημών λιμήν ακλυδωνέστατος                                                                   

Χαίρε οξύς κυβερνήτης πλεόντων                                                                      

Χαίρε ταχύς αρωγός των βοώντων                                                                    

ΧΑΙΡΟΙΣ  ΠΑΤΕΡ  ΝΙΚΟΛΑΕ

Νικόλαος ο της νίκης επώνυμος και εν Αγίοις θαυματουργός Πατήρ ημών εγεννήθη εις τα Πάταρα της Λυκίας,

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

2. Είναι προφανές ότι ο αναφερόμενος στο εορτολόγιο της Αποστολικής Διακονίας «άγιος Εδουάρδος, βασιλεύς της Αγγλίας», μάλλον είναι  ο «Edward the Martyr (975-978)», γιατί ο δεύτερος πέθανε μετά το σχίσμα των Εκκλησιών (1009μ.Χ.).
Τι ήταν όμως αυτός ο «άγιος Εδουάρδος, βασιλεύς της Αγγλίας»; Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν προσκομίζει κανένα ιστορικό, ή αγιολογικό στοιχείο. Ο αδελφός Sotirio από την ηλεκτρονική έρευνά του αναφέρει ότι ήταν μάρτυρας και βασίλευσε τρία χρόνια, από το 975 έως το 978.
Ο αδελφός Misha προσθέτει ότι «ο άγιος Εδουάρδος που γιορτάζεται στις 18 Μαρτίου είναι μεγάλος θαυματουργός ορθόδοξος άγιος της Αγγλίας, που εκοιμήθη μαρτυρικώς το 979»! Δεν μας παραπέμπει όμως ο καλός αδελφόςMisha, σε κανένα από τα θαύματά του, αφού τον αποκαλεί «θαυματουργό», ούτε μας δίνει κανένα ιστορικό, ή αγιολογικό στοιχείο για το μαρτύριό του.

3. Αναγκαστήκαμε να ψάξουμε εμείς για την ανίχνευση τέτοιων στοιχείων, προκειμένου να εξετάσουμε πώς έγινε η κατάταξή του στο εορτολόγιο από την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και αν έπρεπε να γίνει. Διαπιστώσαμε τα εξής:

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 6 Δεκεμβρίου 2016

Αγ. Νικολάου αρχιεπισκόπου Μύρων Λυκίας.

Ὁ Κύριος, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία του, εἶπε: «Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι» (Λουκᾶ, στ’ 36). Νὰ γίνεσθε δηλαδή, σπλαγχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ τὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς πρὸς ὅλους. Μιὰ τέτοια προσωποποίηση τῆς χριστιανικῆς εὐσπλαχνίας ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἔδρασε τὴν ἐποχὴ τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ, Μαξιμιανοῦ καὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Στὴν ἀρχὴ ἀφιερώθηκε στὸν ἀσκητικὸ βίο, λόγω ὅμως τῆς ξεχωριστῆς ἀρετῆς του τιμήθηκε, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώξει, μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Μύρων. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ καθοδηγοῦσε μὲ ἀγάπη τὸ ποίμνιό του καὶ ὁμολογοῦσε μὲ παρρησία τὴν ἀλήθεια. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη ἀπὸ τοὺς τοπικοὺς ἄρχοντες καὶ ρίχτηκε στὴν φυλακή. Ὅταν ὅμως ἀνῆλθε στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐλευθερώθηκαν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ καὶ ἔτσι ὁ Νικόλαος ἐπανῆλθε στὸ ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Μάλιστα ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅπου ξεχώρισε γιὰ τὴΝ σοφία καὶ τὴν ἠθική του τελειότητα. Προικισμένος μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας ἔσωσε πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του. Γιὰ παράδειγμα ὅταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στὴ θάλασσα – λόγω σφοδρῶν ἀνέμων – καὶ ἐπικαλέστηκε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου σώθηκε καὶ μάλιστα ἐνῶ βρισκόταν στὴν μέση τοῦ πελάγους βρέθηκε ἀβλαβὴς στὸ σπίτι του. Τὸ θαῦμα ἔγινε ἀμέσως γνωστὸ στὴν Πόλη καὶ ὁ λαὸς προσῆλθε ἀμέσως σὲ λιτανεία καὶ ἀγρυπνία προκειμένου νὰ τιμήσει τὸν θαυματουργὸ Ἅγιο. Πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 330 μ.Χ.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Κήρυγμα - Κυρ. ΙΓ΄ Λουκά (27-11-2016)

Toυ Οσίου Ποιμένα:

Η ζωή αυτή, μας δόθηκε μόνο και μόνο για να δοξάζουμε το Θεό, να ευεργετούμε τον πλησίον και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση της βασιλείας των ουρανών, βαδίζοντας τη στενή και τεθλιμμένη οδό που μας υποδεικνύει το Ευαγγέλιο ( Ματθ. 7:14).

Τη αυτή ημέρα (5η Δεκεμβρίου), μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ του εις το Κελλίον των Αρχαγγέλων το καλούμενον Ιάγαρις, κείμενον κατά τας Καρεάς του Άθω

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ του εις το Κελλίον των Αρχαγγέλων το καλούμενον Ιάγαρις, κείμενον κατά τας Καρεάς του Άθω, ασκήσαντος εν έτει αυο΄ (1470).

Νεκτάριος ο θείος Πατήρ ημών ούτος πατρίδα είχε το Μοναστήριον, πόλιν της Μακεδονίας ανήκουσαν νυν εις τους Γιουγκοσλάβους και καλουμένην υπ΄ αυτών Βιτώλια. Οι γονείς δε τούτου ήσαν ευσεβείς και δίκαιοι ενώπιον του Θεού· δια τούτο, όταν οι Αγαρηνοί έμελλον να αιχμαλωτίσουν τον τόπον αυτόν, η μήτηρ τού Οσίου, ευρισκομένη έξω εις το αλώνιόν των, είδεν εν οράματι την πανάχραντον Θεοτόκον, ήτις την προσέταξε να λάβη τον άνδρα και τα τέκνα της και να φύγουν το ταχύτερον από την χώραν εκείνην, να κρυφθούν δε εις μέρος ασφαλές, διότι μέλλει να την καταλάβουν οι Αγαρηνοί. Αφού λοιπόν εξύπνησε, τρέχει παρευθύς εις τον οίκον των και φανερώνει εις τον σύζυγόν της το όραμα, λαβόντες δε τα τέκνα των έφυγον από την χώραν και εκρύφθησαν εις τι μέρος, το οποίον ενόμιζον πλέον ασφαλέστερον. Αφού δε οι βάρβαροι κατέλαβον την χώραν εκείνην και όλα τα πλησιόχωρα μέρη και κατέπαυσεν η ταραχή, εξήλθον από εκεί όπου ήσαν κεκρυμμένοι οι γονείς του Νεκταρίου, διαφυλαχθέντες αβλαβείς με την σκέπην και προστασίαν της Θεοτόκου, την οποίαν πολλά ηυχαρίστουν εξ όλης των της ψυχής, με λύπην ομού και χαράν· με λύπην μεν δια την καταδρομήν των βαρβάρων και την διαρπαγήν των ευσεβών Χριστιανών, η οποία παρεχωρήθη να γίνη εις αυτούς δια τας αμαρτίας των· με χαράν δε, δια την παράδοξον σωτηρίαν την οποίαν ηξιώθησαν να λάβουν δια πρεσβειών της Θεοτόκου.  

Εκανε το θαύμα Tης η Γοργοεπήκοος

Με ευλάβεια υποδέχθηκαν οι πιστοί στην Καλαμαριά αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Γοργοεπηκόου της Μονής Δοχειαρίου Αγίου Ορους, ενώ δόξασαν τον Θεό, όταν γέροντας από το αγιορείτικο μοναστήρι τούς εξιστόρησε σύγχρονο θαύμα της Παναγίας.
Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής εκατοντάδες πιστοί υποδέχθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης την ιερή εικόνα, που μεταφέρθηκε με πομπή στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στην Αρετσού, όπου ενθρονίστηκε από τον μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνο.

Ο μητροπολίτης ευχαρίστησε τον καθηγούμενο της Μονής Δοχειαρίου, αρχιμανδρίτη Γρηγόριο, που ανταποκρίθηκε στο αίτημα και έδωσε την ευλογία του για να μεταφερθεί το ιερό αντίγραφο της Γοργοεπηκόου στην Καλαμαριά.

Ο εκπρόσωπος του καθηγούμενου, γέροντας Γαβριήλ, συγκίνησε το εκκλησίασμα με τα λόγια του για τη Γοργοεπήκοο, αλλά ιδιαίτερα με την εξιστόρηση ενός θαύματος που η Παναγία έκανε αυτές τις μέρες στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου με ένα παιδί που αντιμετώπιζε προβλήματα ομιλίας και για πρώτη φορά μίλησε μπροστά στην ιερή εικόνα της Παναγίας.

Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’  όσον ακολουθούν πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, «δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», μόνο εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνο «ο απ’  αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνο ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριο ορθόδοξον φρόνημα των ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονική πλάνη και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέση εις την Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιο σημείο εκ των τριών—πίστη, γνώση, βίωση—νοσούν; Αλλ’  υπάρχει ευσεβής κλήρος και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένες και τους διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τις ευθύνες των θα σαλπίσουν το «στώμεν  καλώς εις την βάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας. Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

οι τους λατινόφρονας ελέγξαντες, ...

Οι Άγιοι Οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, ων ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν.

Τη αυτή ημέρα (5η Δεκεμβρίου), μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Αναστάσιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς, βλέπων κάποτε τους Αγίους Μάρτυρας του Χριστού να τιμωρώνται υπό των ειδωλολατρών και να κατακόπτωνται εις όλα τα μέλη του σώματός των δια την πίστιν και ομολογίαν του Χριστού, έλαβε θείον ζήλον εις την καρδίαν του, διότι ως Χριστιανός όπου ήτο συνελογίζετο και τα άρρητα εκείνα αγαθά, τα οποία είναι ητοιμασμένα δια τους Μάρτυρας. Δια τούτο λοιπόν επεθύμησε να αγωνισθή και αυτός τον ίδιον δρόμον του Μαρτυρίου, ίνα και των ίσων στεφάνων αξιωθή.

π.Θεόδωρος Ζήσης, Σχολιασμός κειμένου του Διον. Μακρή στον ''Στύλο Ορθοδοξίας''