Γράφει ο κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος:

Μία άλλη παράμετρος που δεν θα πρέπη να μας διαφεύγει είναι και ο απροκάλυπτος τρόπος, με τον οποίο η κυβέρνηση έχει βαλθή να αποχριστιανοποιήση την Πατρίδα μας.  Μας κυβερνούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν απορρίψει την χριστιανική πίστη και διακηρύττουν ότι είναι άθεοι προκειμένου να μετατρέψουν την Χώρα αυτή σε ένα άθρησκο λαϊκό κράτος.  Έτσι με μέσον τους μετανάστες αποσκοπούν να αλλοιώσουν την ταυτότητα αυτού του τόπου  χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την χριστιανική φιλανθρωπία. Όμως η φιλανθρωπία και η αγάπη, τις οποίες προβάλλουν οι άθεοι κυβερνώντες είναι ψευδεπίγραφες, όπως και η ελευθερία που επαγγέλλονται. Διότι είναι φιλανθρωπία που έχει επινοηθή από πονηρούς ανθρώπους, για να πετύχουν τα πονηρά σχέδια τους, δηλαδή να επιβάλουν την αθεΐα και την αλλοίωση του Γένους μας.

***

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Γράφει ο κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος:":

Η τέχνη του πονηρού και από τα δεξιά σε εφαρμογή! Αυτοί που ερημοποίησαν για άνομα κέρδη τη Συρία οι ίδιοι που χρηματοδοτούν τα τέρατα να σφάζουν και να βιάζουν, ακριβώς οι ίδιοι προκαλούν αυτή τη προσφυγιά. Επιβάλουν τη θέληση τους όπου κρίνουν, περνώντας μηνύματα τρόμου σε όλη την ανθρωπότητα, ότι αυτοί κάνουν κουμάντο, μπορούν να τυλίξουν τη γη στις φλόγες, να την ανατινάξουν αν δε υπακούσουν οι λαοί και τα έθνη, οι κυβερνήσεις και οι πνευματικοί άνθρωποι. Αλλοιώνουν την εσωτερική συνοχή των λαών που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, και χρησιμοποιούν το τρόμο των ανθρωπόμορφων κτηνών. Οι άνθρωποι έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα στον αλλότριο και χρησιμοποιεί ανθρώπους του οι οποίοι έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις για καίρια ζητήματα.

Psalm 33 I will bless the Lord- Ψαλμός 33 Ευλογήσω Τον Κύριον -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 26 Οκτωβρίου 2016

Δημητρίου μεγαλομάρτυρος του Μυροβλήτου.

Ὑψηλόβαθμος ἀξιωματικός του ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ἔζησε καὶ μαρτύρησε ἐπὶ τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, περίοδος φοβερῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὁ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ εὐσεβῇ οἰκογένεια τῆς Θεσσαλονίκης δὲν φοβήθηκε τὶς διαταγὲς τῶν αὐτοκρατόρων καὶ συνέχιζε νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτή του ἡ δράση τὸν ὁδήγησε μπροστὰ στὸν Δοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή του. Στὴν φυλακὴ ἦταν ἕνας νεαρὸς χριστιανὸς, ὁ Νέστορας, ὁ ὁποῖος θὰ ἀντιμετώπιζε σὲ μονομαχία τὸν φοβερὸ μονομάχο τῆς ἐποχῆς Λυαῖο. Ὁ νεαρὸς χριστιανὸς πρὶν τὴ μονομαχία ἐπισκέφθηκε τὸν Δημήτριο καὶ ζήτησε τὴν βοήθειά του. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Νέστορας νὰ νικήσει τὸν Λυαῖο καὶ νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ αὐτοκράτορα. Διατάχθηκε νὰ θανατωθοῦν καὶ οἱ δυὸ, Νέστορας καὶ Δημήτριος. Σήμερα ὁ Ἅγιος Δημήτριος τιμᾶται ὡς πολιοῦχος Ἅγιος τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ μεταφορὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε τὸ ἔτος 1149 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μανουὴλ Κομνηνό. Καὶ ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπὶ ἡγουμενίας Ἰωσήφ.

Το προσφυγικόν πρόβλημα και ο κ. Φίλης

Γράφει ο κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

 Για πρώτη φορά στην νεώτερη ελληνική ιστορία ιδρύονται σχολικά τμήματα για πρόσφυγες και μάλιστα είκοσι, στα οποία , όπως δήλωσε και ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Φίλης “το πρόγραμμα στο δημοτικό θα είναι ημερήσιο τετράωρο, με την εκμάθηση εκτός της ελληνικής γλώσσας και μιας ξένης”.  Ο στόχος, πάντα κατά τον κ. υπουργό, είναι μετά από ένα μεταβατικό στάδιο να μπορέση να εξοικειωθή το παιδί με την ελληνική γλώσσα και πραγματικότητα και έτσι να ενταχθή στην κοινωνία.

Του Αγίου Μακαρίου:

«Όσοι αξιώθηκαν “να γίνουν παιδιά του Θεού” ( Ιω. 1:12 ) και να γεννηθούν από τον ουρανό, δηλαδή από το Άγιο Πνεύμα, έχουν τον Χριστό μέσα τους, που τους φωτίζει και τους αναπαύει. Αυτοί οδηγούνται με πολλούς και διάφορους τρόπους από το Πνεύμα. Δέχονται μυστικά μέσα στην καρδιά τους τη θεία χάρη, που τους δίνει πνευματική ανάπαυση. Μερικές φορές αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε βασιλικό δείπνο, όπου χαίρονται και ευφραίνονται με τρόπο ανέκφραστο. Άλλοτε νιώθουν σαν την νεόνυμφη γυναίκα, που η παρουσία του συζύγου της, τής χαρίζει ασφάλεια και ανάπαυση. Άλλοτε, μολονότι ενωμένοι με το σώμα τους, νιώθουν σαν ασώματοι άγγελοι. Άλλοτε είναι σαν μεθυσμένοι από πιοτό, ενώ στην πραγματικότητα ευφραίνονται και μεθούν από το Πνεύμα με μια θεϊκή μέθη πνευματικών μυστηρίων. Άλλοτε καίγονται τόσο από τη μεγάλη αγαλλίαση που τους δίνει το Πνεύμα, ώστε, αν ήταν δυνατό, θα έβαζαν όλους τους ανθρώπους μέσα στην καρδιά τους, χωρίς να ξεχωρίζουν τους καλούς από τους κακούς. Άλλοτε ταπεινώνονται τόσο πολύ, με την ταπεινοφροσύνη που τους χαρίζει το Πνεύμα, ώστε να θεωρούν τον εαυτό τους τελευταίο και κατώτερο απ’ όλους τους ανθρώπους. Άλλοτε αναπαύονται σε πολύ μεγάλη ησυχία, γαλήνη και ειρήνη, μέσα σε μιαν ανέκφραστη πνευματική ευφορία. Άλλοτε αποκτούν τόσο μεγάλη σοφία, γνώση και σύνεση από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι αδύνατο να τις εκφράσει γλώσσα ανθρώπινη. Άλλοτε, πάλι, γίνονται σαν απλοί άνθρωποι».

Άλμα στην αιωνιότητα. Ματθαίος· ο τελώνης που έγινε απόστολος! -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού ΑΠΘ

Η μετάνοια είναι η πιο μεγάλη παραχώρηση του Θεού στον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά και η πιο γενναία και ηρωϊκή ανθρώπινη πράξη. Είναι ένα άλμα, το οποίο επιτελεί ο αμαρτωλός με τη βοήθεια της πίστεως, για να μπει έτσι στη σφαίρα της χάριτος, όπου όλα είναι τέλεια και άγια, διότι η αγάπη του Θεού γνωρίζει να λαμπρύνει και να αξιοποιεί θετικά και τα πιο μελανά και αρνητικά στοιχεία του ανθρώπου. Αυτό το γενναίο άλμα της μετανοίας, με τις ασύλληπτες συνέπειές του, μπορούμε να μελετήσουμε απλά, αλλά και πολύ καθαρά στην αγιασμένη μορφή του ευαγγελιστού Ματθαίου, του τελώνη, που έγινε απόστολος του Χριστού.

Η θεία πρόσκληση.

Στην Καπερναούμ, την «ιδίαν πόλιν» του Ιησού, κατοικεί και εργάζεται ο Ματθαίος. Εκεί, στο μέσον μιας ημέρας γεμάτης σημεία και διδαχές, ο Κύριος περνώντας μπροστά από το «τελωνείο» του Ματθαίου τον βλέπει και του απευθύνει το κάλεσμα· «ακολούθει μοι». Κι εκείνος εγκαταλείποντας την ίδια στιγμή τις εκκρεμότητες του τελωνικού του γραφείου, κλείνει μια για πάντα τους παλιούς λογαριασμούς και «αναστάς ηκολούθησεν αυτώ».

Επιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στόν Πρωθυπουργό κ. Ἀλέξιο Τσίπρα μέ θέμα τήν ἀναθεώρηση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας.

᾿Αριθμ. Πρωτ. 1054                             ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 25^ῃ Ὀκτωβρίου 2016

Πρός τόν

Ἐξοχώτατον Κύριον

Ἀλέξιον Τσίπραν

Πρόεδρον Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως

Μέγαρον Μαξίμου

Ἡρώδου Ἀττικοῦ 19

106 74 ΑΘΗΝΑΙ

"""""""""""""""""""

Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ,

Τίθεται συνεχῶς στό δημόσιο λόγο τό θέμα τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος μέ εἰσαγωγή «προσωπικοϊδεολογικῶν» διατάξεων, μία ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καί ἡ ἀναθεώρηση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας πού ἀδοκίμως καί ἀντιεπιστημονικῶς χαρακτηρίζεται ὡς «διαχωρισμός».

Στίς προτάσεις Σας περί Συνταγματικῆς ἀναθεωρήσεως ἀναφερθήκατε  στήν ἐπαναπλαισίωση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας τήν ὁποία ἄμοιροι νομικῆς ἐπιστήμης καί ἀπό τόν πολιτικό καί δημοσιογραφικό χῶρο χαρακτηρίζουν ὡς «διαχωρισμό Κράτους-Ἐκκλησίας» καί μάλιστα ὁ Ἐξοχώτατος κ. Νικ. Φίλης ἀνέφερε ὅτι τό 70% τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐπιθυμεῖ τόν «διαχωρισμό» τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος.

Πρέπει νά γίνει σαφές ὅτι οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας ἀφοροῦν σέ ἤδη διακριτούς ρόλους ὅπως ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στό βιβλίο του «Ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος / Ὑπό τό πρίσμα τῆς κοινοβουλευτικῆς ἐμπειρίας», ἐκδ. Α.Α. Λιβάνη, Ἀθήνα 2010, σελ. 65 ἑπ. ἔχει ὑποστηρίξει. «Οι διακριτοί ρόλοι προκύπτουν από την συγκρότηση του περιγράμματος του κράτους δικαίου δηλ. από την συνταγματική και έννομη τάξη και ευρίσκονται στα όρια εκκοσμικεύσεως των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας υφισταμένου του πολυθρύλητου διαχωρισμού»    (Π. Μηλιαράκη-Συνταγματολόγου, ΕΠΙΚΑΙΡΑ 24-6-2016). Καί ναί μέν στό πλαίσιο τῶν ρυθμιστικῶν κανόνων πού ἰσχύουν διατηροῦνται οἱ «εἰδικές σχέσεις» Κράτους καί Ἐκκλησίας, ὅπως τό ἑορτολόγιο καί οἱ ἐπίσημες τελετές, συναρτῶνται μέ τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τούτοις αὐτές οἱ «εἰδικές σχέσεις» δέν ἀναιροῦν τήν διάκρισι μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Πολιτεία νομοθετεῖ ἐρήμην ἤ καί ἐναντίον τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τά ψηφισθέντα νομοθετικά πλαίσια γιά τόν πολιτικό γάμο, τήν καύση τῶν νεκρῶν, τό αὐτόματο διαζύγιο, τήν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, τή νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, τό σύμφωνο συμβίωσης ἑτεροφύλων καί ὁμοφυλοφίλων κλπ.

Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος

Ἡ ψυχρότητα στὴν προσευχὴ ὀφείλεται εἴτε σὲ ψυχικὴ κόπωση εἴτε σὲ πνευματικὸ κορεσμὸ εἴτε σὲ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἀναπαύσεις εἴτε σὲ πάθη, ποὺ κυριεύουν τὴν ψυχή, προπαντὸς στὴν ἔπαρση. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνάντια στὴν πνευματικὴ ζωή, μέσα στὴν ὁποία κεντρικὴ θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καὶ κύρια προκαλοῦν τὸ στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νὰ oφείλεται καὶ σὲ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, ποὺ συμβαίνει μὲ θεία παραχώρηση. Και να γιατί:Καὶ νὰ γιατί:Καὶ νὰ γιατί:

Ὅταν ἡ ψυχὴ μας φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν καρδιὰ μας ξεχύνεται ὁλόθερμη προσευχή, δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλεητικὴ ἐπίσκεψη τῆς χάριτος. Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση παρατείνεται γιὰ πολύ, νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μὲ τὸ δικό μας ἀγώνα καὶ κυριευόμαστε ἀπὸ τὴν κενοδοξία.

Για πλήρη ενημέρωση (συνέχεια στα προηγούμενα)

Ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αλέξανδρο για την κοπιώδη εργασία του

Κάθε χρόνο λοιπόν η σύγχρονη Βαβυλώνα και οι αρχιερείς της που έχουν την έδρα τους στην Μεγάλη Πόρνη που είναι η Ρώμη εορτάζουν την Τετάρτη της Στάχτης ή Τετάρτη των Τεφρών ή Ash Wednesday. Σύμφωνα με τις παραδόσεις των παπικών η Ash Wednesday ορίζεται την πρώτη μέρα που ξεκινάει η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και σχετίζεται με την μετάνοια και την πίστη στο Ευαγγέλιο! Η νηστεία κατά τους παπικούς ξεκινάει 46 μέρες νωρίτερα έτσι ώστε να κερδίζουν 6 Κυριακές-Εορτές συνεχόμενα κατά τις οποίες εορτάζουν και τρώνε κανονικά (ωραία νηστεία κάνουν….). Κατά την διάρκεια αυτής της ημέρας οι παπικοί χαράσσουν με στάχτη μέσα σε «αγιασμό» το μέτωπό τους με διάφορα σημάδια μεταξύ των οποίων και ο σταυρός. Κατ άλλους η στάχτη εκείνη την ημέρα επιτίθεται στα κεφάλια των πιστών. Παραθέτω παρακάτω ένα Link με διάφορα πιθανά σημάδια (http://thecatholiccatalogue.com/wp-content/uploads/2016/02/33b6605c0b74629dcac95f7df21b64471.jpg). Το έθιμο αυτό καθιερώθηκε σταδιακά σε όλες τις Δυτικές «εκκλησίες» (ακόμα και από Ορθόδοξους της Δύσης) από την σύνοδο του Μπενεβέντο το 1091 (δλδ μετά το Σχίσμα). Το έθιμο αυτό όπως λένε οι παπικοί αποτελεί μία απομίμηση του πνευματικού σφραγίσματος κατά την διάρκεια του Βαπτίσματος!!!!