Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο χαρτοπόλεμος των Αγιορειτών συνεχίζεται"

Οι «σοβαρές αντιδράσεις για την Πανορθόδοξη» οφείλουν να γίνουν απερίφραστη καταδίκη αυτής

Ο τίτλος της ανάρτησης του ιστολογίου ΑΚΤΙΝΕΣ φέρει τον τίτλο "Σοβαρές αντιδράσεις από το Άγιον Όρος για την Πανορθόδοξη" και μπορείτε να την διαβάσετε στο δεσμό που ακολουθεί : http://aktines.blogspot.gr/2016/04/blog-post_783.html . Εκεί, ενδεχομένως, να διαβάσετε και το σχόλιο που ακολουθεί.

Βρισκόμαστε στο "Έτος Ελέους" της σιωνιστικής παρασυναγωγής και η Ελλάδα καλείται να αποδείξει έμπρακτα το "creo en el amor", όπως μας είπαν στο σχετικό "THE POPE VIDEO" οι κληθέντες ομιλητές του ελέους ( http://thepopevideo.org/en/video/interreligious-dialogue.html ). Την παπική πρωτοβουλία συμμερίζεται και η επίσημη κρατική ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Εκκλησία ορθόδοξη σημειωτέον η οποία αναζητεί τις σχέσεις της προς τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο.

Το θέμα αυτό έχει προγραμματισθεί προς συζήτηση και έγκριση από την αναμενόμενη "αγία" και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο με την διευκρίνιση, εκ μέρους ενός εκ των εμπνευστών του θέματος των σχέσεων (σ.σ. είναι ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος), ότι η ερμηνεία των αναφορών του Κειμένου της Συνόδου σε «Εκκλησίες», πέραν της Ορθοδόξου, βασίζεται στην αυτονόητη (σημ. για τον ίδιο) διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής πραγματικότητας! Και για όποιον δεν καταλαβαίνει αυτό το αυτονόητο για τον μητροπολίτη Σαββάτο - είναι η διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής πραγματικότητας - θα συμπληρώσουμε εμείς ότι άλλη ήταν ιστορικά η οντολογική Εκκλησία "τω καιρώ εκείνω", και άλλη είναι (ανιστορικά βέβαια) η οντολογική Εκκλησία (μήπως "εκκλησία" ;) του κ. Σαββάτου σήμερα. Διότι η Ιστορία δεν γράφτηκε ακόμη, θα την γράψει η Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος, οπότε θα έχουμε στα χέρια μας τη διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής πραγματικότητας. Δηλαδή, αν δεν τυγχάνω βλάξ, μεταξύ οντολογικής Εκκλησίας και ιστορικής Εκκλησίας !

Πληροφοριακά, σχετικά με το "The Pope Video" υπάρχει η ένδειξη ότι πρόκειται για τον πολλά υποσχόμενο "Interreligious Dialogue", που διεξάγεται εδώ και χρόνια, και αν κάποιος δυσκολεύεται να καταλάβει αυτό το "interreligious", τούτο σημαίνει "ενδοθρησκειακός" διάλογος, δηλαδή εσωτερικός ή μυστικός διάλογος, ενώ η παραπλάνηση και η παραποίηση, με στόχο τη σύγχυση, το αποδίδει ως "διαθρησκειακός" διάλογος. Δηλαδή, διάλογος μεταξύ των θρησκειών απλουστευτικά.

Ο δικός μας μητροπολίτης Χρυσόστομος Σαββάτος, εκ των εμπνευστών των σχέσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τη σύγχυση - καλύτερα συσκότιση - κάνοντας λόγο για "διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής πραγματικότητας". Θα μπορούσε να πει ή να γράψει «μεταξύ οντολογικής και ιστορικής αλήθειας» . Το παρέκαμψε, προφανώς, διότι προσπαθεί να αποφύγει ένα τεραστίων διαστάσεων θεολογικό ατόπημα : Να μιλήσει για διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής εκκλησίας. Σημειώνουμε, η οντολογική εκκλησία δεν είναι άλλη από την ορατή εκκλησία, καθότι, όπως γνωρίζουμε, έχουμε και την αόρατη εκκλησία. Αλλά ούτε αυτό δεν μας το λέει ο μητροπολίτης κ. Σαββάτος. Επίσης, δεν γνωρίζουμε αν η αόρατη εκκλησία είναι, κατ΄ αυτόν, η ιστορική εκκλησία ή κάποια άλλη. Θα πρέπει να μας το εξηγήσει. Όπως και να το κάνουμε, όμως, έχουμε ξεκάθαρα δυο εκκλησίες και αυτό - μη γένοιτο - θα επισημοποιηθεί από την "αγία" Πανορθόδοξη Σύνοδο των Οικουμενιστών - Σιωνιστών.

Αν τώρα ο μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος Σαββάτος έχει άλλα κατά νουν, με αυτό το "η ερμηνεία των αναφορών του Κειμένου της Συνόδου σε «Εκκλησίες», πέραν της Ορθοδόξου, βασίζεται στην αυτονόητη διάκριση μεταξύ οντολογικής και ιστορικής πραγματικότητας", ας μας δώσει να καταλάβουμε ποια είναι η διαφορά της οντολογικής πραγματικότητας του ανθρώπου από την οντολογική πραγματικότητα της Ιστορίας, αν φυσικά υπάρχει και αυτή. Από εδώ θα προκύψει και η "πέραν της Ορθοδόξου" (sic) οντολογική πραγματικότητα της Εκκλησίας.

Ως προς ημάς (παρένθεση, ο γράφων καταθέτει την άποψή του) η λεγόμενη "οντολογική πραγματικότητα" του ανθρώπου συνυφαίνεται άρρηκτα με την πραγματικότητα της Ιστορίας και αυτή μετά της Εκκλησίας, δηλαδή την αλήθεια, ανεξαρτήτως αν, κατά τη διαδρομή των αιώνων, παρεισέφρησαν ποικίλα γεγονότα. Αυτονόητο όμως είναι ένα πράγμα, ο αδιάκοπος πόλεμος κατ΄αυτής από τις αιρετικές ψευδοεκκλησίες. Ομοίως και ψευδείς θεολογίες. Συνεπώς, οι "σοβαρές αντιδράσεις για την Πανορθόδοξη" οφείλουν να γίνουν απερίφραστη καταδίκη αυτής.

Τέλος

***

Ο  Kyprianos Christodoulides άφησε ένα  σχόλιο :

Οφειλομένη ευχαριστία προς το ιστολόγιο Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή

Σας ευχαριστώ για την αναδημοσίευση και την φιλοξενία που μου παρέχετε. Εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο.

Θα ήθελα να προσθέσω και τούτο.
Ένας "εθνάρχης", κακή τη μοίρα, μας έβαλε στην ευρωπαϊκή ένωση χωρίς να μας ρωτήσει. Και σήμερα, ένας "πατριάρχης", πάλι κακή τη μοίρα, μάς βάζει στην παγκόσμια ένωση χωρίς να ερωτηθούμε.

Οι Σιωνιστές, προς τους οποίους ελέχθη το "Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν" - θα το ακούσουμε σήμερα (Μ. Δευτέρα, Εσπέρας) - θα μας πουν το γνωστό, ότι όλα αυτά γίνονται "δια τας αμαρτίας ημών". Είμαστε όλοι αμαρτωλοί, "πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες", και ουδείς αυτό το αμφισβητεί. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με την δημοκρατία του ψεύδους, την ελευθερία της ξετσιπωσιάς, και φυσικά την ψήφο. Αυτά είναι "θεία πολιτικά δόγματα" και όποιος τα απορρίπτει, δεν απέχει από το να χαρακτηριστεί τρομοκράτης του ισλαμικού κράτους.

Έφτιαξαν κάποτε τον Χίτλερ, έφτιαξαν τώρα το ισλαμικό κράτος, για να είναι ο μοναδικός πόλος έλξης των όπου γης αγανακτισμένων της σιωνιστικής απάτης. Εκεί προφανώς θα εντάσσεται η μία και μοναδική Ορθόδοξη απάντηση που δόθηκε προς την μεγάλη ψευτοσύνοδο που ετοιμάζει η εωσφορική κακοήθεια. Ήταν από το Πατριαρχείο Βουλγαρίας http://apotixisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_44.html

Η δημοκρατικότητα της Πολιτείας και η κίβδηλη συνοδικότητα της Εκκλησίας δεν μας επιτρέπουν να δούμε την λευκή ψήφο, όπου επάνω της είναι "ὄνομα καινὸν γεγραμμένον, ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ ὁ λαμβάνων". 

Ο χαρτοπόλεμος των Αγιορειτών συνεχίζεται : ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ

Σοβαρές αντιδράσεις προκάλεσε στο Άγιον Όρος η δημοσίευση των Κειμένων και του Κανονισμού Λειτουργίας της Πανορθόδοξης Συνόδου.

Οι Αγιορείτικες Μονές με γράμματα και προφορικά μετέφεραν τις ανησυχίες και τις επιφυλάξεις τους για την Πανορθόδοξη στην Ιερά Κοινότητα. Λόγω της σπουδαιότητας του θέματος, αποφασίσθηκε ομόφωνα τα κείμενα της Πανορθόδοξης να συζητηθούν αναλυτικά σε Έκτακτη Σύναξη των Αντιπροσώπων και των Ηγουμένων των Ιερών Μονών (ΕΔΙΣ) μετά τις εορτές του Πάσχα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις επιστολές των Ι. Μονών του Αγίου Όρους:

«Ο Κανονισμός Λειτουργίας και Οργανώσεως παρουσιάζει εικόνα Συνάξεως Προκαθημένων και όχι εικόνα Πανορθοδόξου Συνόδου κατά το πρότυπον των Οικουμενικών Συνόδων ... Φοβούμεθα ότι με τον τρόπον αυτόν αθελήτως διεισδύει εις την Εκκλησίαν η θεολογία του πρωτείου, ήτις άλλωστε αποτελεί και απόληξιν της εμφανισθείσης τον 20όν αιώνα θεολογίας του προσώπου».

«Μελετήσαντες μάλιστα επισταμένως το έκτον κοινοποιηθέν ημίν κείμενον περί των σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον ... αγωνιούμεν και ημείς μήπως με όσα γράφονται και όσα υπονοούνται ... οι εμπνευστές και οι συντάκτες του επιχειρούν μια θεσμική νομιμοποίηση του Χριστιανικού Συγκρητισμού-Οικουμενισμού, με μια απόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου. Το Άγιον Όρος ... έχει παραγάγει και στοιχεί προς μίαν ολόκληρον παράδοσιν ομολογιακών κειμένων τα οποία επιχειρούν να προλάβουν ακριβώς αυτό (την θεσμοποίησιν του Συγκρητισμού-Οικουμενισμού), εφιστώντα ιδιαιτέ­ρως την προσοχήν εις τας συμπροσευχάς μετά των αιρετικών, αι οποίαι παρά την απαγόρευσιν των Ιερών Κανόνων επαναλαμβάνονται δυστυχώς εις κάθε συνάντησιν με ετεροδόξους».

« ... παρατηρούμεν ότι η επιθυμουμένη συνοδικότης περιορίζεται και εμποδίζεται εντόνως από τον ίδιον τον Κανονισμόν της οργανώσεως και της λειτουργίας της Συνόδου, τον προβλέποντα διά κάθε Τοπικήν Εκκλησίαν μίαν μόνο ψήφον ... η προσπάθεια των συντακτών του κειμένου κινείται πρός «ανάπαυσιν» των λεγόμενων άλλων «εκκλησιών και ομολογιών», δηλ. των ευρισκομένων εκτός της Μίας και μοναδικής Εκκλησίας. ... ο όρος «Εκκλησία» συγχέεται με τας διαφορετικάς χριστιανικάς κοινότητας, αποκαλουμένας εις το εν λόγω κείμενο εξ ίσου «εκκλησίες». ... Είναι πρόδηλος η προσπάθεια μέσω του κειμένου να λάβουν πανορθόδοξον κύρος οι σκανδαλώδεις δια πολλούς Ορθοδόξους δηλώσεις των διαφόρων συνελεύσεων του ΠΣΕ. ... Ως βάση των διαλόγων τίθεται «η πίστις και η παράδοσις της αρχαίας Εκκλησίας και των επτά Οικουμενικών Συνόδων» ωσάν η μετέπειτα ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας να είναι ελλειματική. Και τούτο ρητώς δηλούται διά του όρου της «απολεσθείσης ενότητος των Χριστιανών» (παρ. 5)!».

«Όπως προκύπτει από την μελέτη των προεγκριθέντων κειμένων οι διατυπώσεις πάνω σε καίρια εκκλησιολογικά θέματα είναι επισφαλείς και διφορούμενες, και επιδέχονται ερμηνείες αποκλίνουσες από το Ορθόδοξο δόγμα».

«Παραλλείποντες τα λοιπά θέματα της Συνόδου, μένωμεν εις το: "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας πρός τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον" περί του οποίου κατά καιρούς τόσα έχωσι γραφεί δι᾿ εισηγήσεων και επιστολών και ανακοινώσεων, προς το Σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον παρά της Σεβαστής Ιεράς Κοινότητος ... Δι' αυτών εφιστάται η προσοχή ως προς τας σχέσεις και οιασδήποτε επαφάς μετά των ετεροδόξων προς αποφυγήν της σταδιακής θεσμοθετήσεως, ένεκα του συγχρωτισμού, των διαβλεπομένων τάσεων Συγκρητισμού - Οικουμενισμού».

«Εις το κείμενον «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας πρός τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» διαπιστούμεν δύο προβλήματα: Πρώτον, δεν χρησιμοποιείται εις αυτό με σαφήνειαν ο όρος «Εκκλησία», ώστε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας να δηλώνη απεριφράστως ότι αυτή μόνη είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. ... Δεύτερον, το κείμενον αποτυπώνει τον χαρακτήρα και τον τρόπον διεξα­γωγής των διαλόγων, την μεθοδολογίαν και την στοχοθεσία των, χωρίς να λαμβάνη υπ΄ όψιν όσα η Ιερά Κοινότης και καταξιωμένοι πανορθοδόξως Σεβ. Ιεράρχαι, Γέροντες του Αγίου Όρους και Θεολόγοι έχουν εκφράσει δημοσίως»

***

Το Περιβόλι της Παναγίας 

αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1) 

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας! 

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του! 

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο! 

Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας. 

Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου! 

Έτσι οι φύλακες της Ορθoδόξου Παραδόσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους! 

Αρνήθηκαν τον εαυτό τους. 

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού. 

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως! 

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της. 

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας. 

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας! 

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και 

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας! 

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας! 

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»! 

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου! 

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας! 

Έκαναν την επιλογή τους! 

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Εκκλησία είναι «και» παιδαγωγός. «Παιδαγωγός εις Χριστόν». Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα δια την κατά Χριστόν «μόρφωσιν» των τέκνων της. Κορυφαίον μέσον παιδαγωγίας είναι ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού. Είναι το εν σχήματι σταυρού ξύλον, επί του οποίου εκαρφώθη, εμαρτύρησε και απέθανεν ο Χριστός. Αυτό το Σχήμα – Σύμβολον – Πάθος προβάλλει η αγία Εκκλησία δύο φοράς την εβδομάδα εις τα τέκνα της, προς φρονηματισμόν. Την Τετάρτην και την Παρασκευήν. Εξαιρέτως δε, κατά την 14^ην Σεπτεμβρίου, ως ανάμνησιν της Παγκοσμίου Υψώσεώς Του. Ούτως η Εκκλησία, εκτός από την τιμήν, που αποτίει εις το όργανον της σωτηρίας του ανθρώπου, και την λατρείαν, που προσφέρει εις τον εξ αγάπης επί του Σταυρού καθηλωθέντα Χριστόν, υπενθυμίζει εις τους πιστούς τον Σταυρόν, ως σύμβολον ζωής. Διότι αναμφιβόλως, ουδέν άλλο σύμβολον εν τη Εκκλησία υπομνηματίζει τόσον την χριστιανικήν ιδιότητα όσον ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου. Οι χριστιανοί είναι Σταυροφόροι. Η πίστις μας συνδέεται τόσον αρρήκτως με τον Σταυρόν, ώστε χωρίς αυτόν, να μη δυνάμεθα να εννοήσωμεν τι είμεθα. Όντως. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι και Σταυρός του ανθρώπου του πιστεύοντος εις Αυτόν. Εκείνος ήτο πραγματικός. Ο ιδικός μας είναι ηθικός και πνευματικός. Εκείνος ήτο ξύλον, ήλοι, αίμα, πάθος. Ο ιδικός μας είναι «νέκρωσις της σαρκός συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Είναι «σταύρωσις» της υπερηφανείας και των εμπαθών λογισμών.

Κυριακή των Βαΐων. Ακολουθία του Νυμφίου (Ιωσήφ του Παγκάλου)

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 25 Απριλίου 2016

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ, Ιωσήφ του Παγκάλου. Μάρκου του αποστόλου και ευαγγελιστού, Μακεδονίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Νίκης μάρτυρος, Γεωργίου νεομάρτυρος του Κυπρίου (1752).

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καὶ Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος Ἑλληνιστὴς καὶ ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια καὶ κατὰ τὴν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νὰ παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα ἑλληνικὸ ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καὶ Μᾶρκος. Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τὸ προφανῶς εὐρύχωρο σπίτι της στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὶς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι παλαιότεροι ἐρευνητὲς δέχονται ὅτι στὸ σπίτι αὐτὸ ἔλαβε χώρα τὸ τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μὲ τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος βαστάζων», ὁ ὁποῖος θὰ ἔδειχνε στοὺς δύο Μαθητὲς ποὺ ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ δείπνου τὸ «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης Μᾶρκος.

Ἡ καταγωγὴ τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου ἦταν μᾶλλον ἀπὸ τὴν Κύπρο.

ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς.

Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τους «ἁπλούς χριστιανούς».

Τήν θεμελιακή σημασία τοῦ δόγματος καί τήν στενή σχέση του με τήν καθημερινή μας ζωή ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας ποικιλοτρόπως, ἀκόμη καί μέ τήν διάταξη τῶν πέντε πρώτων Κυριακῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, τήν ὁποία ἤδη διανύουμε.

Τον νυμφώνα σου βλέπω -- Orthodox Hymns

ΤΑ ΚΟΠΕΛΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ, ΩΣ ΕΞΑΡΧΙΑ ΦΑΝΑΡΙΟΥ, ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Εν όψει τῆς – ο μοι γένοιτο – ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, οι οικουμενισταί τοῦ Φαναρίου θέλουν να ισοπεδώσουν κάθε ορθόδοξη ομολογία οπουδήποτε προερχομένη εντός και εκτός Αγίου Όρους. Την στιγμή που πολλές Ι. Μονές τοῦ Αγίου Όρους σκοπεύουν να κόψουν το μνημόσυνο τοῦ αιρετικοῦ Πατριάρχου, η Εξαρχία προσεπάθησε με παπικό-φαναριώτικο τρόπο να κατασπιλώση την Ιερά Μονή Εσφιγμένου για την ομολογίαν της κατά τῶν αιρέσεων, και να ανυψώση την ΜΑΪΜΟΥ-Εσφιγμένου τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος επί πολλά χρόνια αποδεικνύει ότι δεν πιστεύει σε τίποτα παρά μόνο στην δόξα και στον πλούτο. Αν εἶχε μετάνοια ο κ. Βαρθολομαίος, θα προέβαινε στις απαραίτητες ενέργειες με τις οποίες θεραπεύεται το σχίσμα και επανέρχεται η μνημόνευσή του και το συλλείτουργο, και – το πιο σημαντικό – επανέρχεται η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Πρέπει να εξαφανισθούν:

–       Άρση τῶν αναθεμάτων κατά τῶν παπικῶν και άρση τῆς ακοινωνησίας τό 1965 (Σύνοδοι Μ. Φωτίου καί Μιχαήλ Κηρουλαρίου).
–       Ένταξη ως οργανικῶν μελῶν στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «Εκκλησιῶν» όλων τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν (σταδιακά). Ας σημειωθή ότι ο πάπας ποτέ δέν δέχθηκε νά γίνει οργανικό μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. γιά νά μή ομολογήσει τήν εξίσωσή του μέ τίς λοιπές Εκκλησίες πού τίς βλέπει σάν «απολωλότα πρόβατα» τῆς μάνδρας του!
–      Συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ το 1990 γιά ένωση μέ τους Μονοφυσίτας (η 4^η Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε το Μονοφυσιτισμό).
–      Συμφωνία τοῦ Μπαλαμάντ τοῦ Λιβάνου το 1993 περί αναγνωρίσεως τῆς παπικής ως ισοτίμου καί ισοκύρου Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας τά μυστήριά της, θεωρώντας την «Αδελφή Εκκλησία» και δεύτερο πνεύμονα τῆς Εκκλησίας. Δηλαδή πλήρης άρνησις στήν πράξη τῆς Μίας Αγίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Εκκλησίας τοῦ Χριστού.
–      Αποδοχή τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων» στο Πόρτο Αλέγκρε το 2006, ότι η Ορθοδοξία μαζί με τίς προτεσταντικές παραφυάδες αποτελούν την «Μία Εκκλησία».
–      Αναγνώρισις εις τήν Ραβένναν (2007) τοῦ Πρωτείου τοῦ πάπα.
–      Η αλλαγή τοῦ Ημερολογίου προς συνεορτασμόν Ανατολῆς και Δύσεως (1924).
Για τα γεγονότα γύρω από το θέμα τῆς Ιεράς Μονῆς Εσφιγμένου και Πατριαρχείου, παρουσιάζουμε την ανακοίνωση τῆς Ι. Μονῆς και το ρεπορτάζ τῆς εφημερίδος Ελεύθερη Ώρα. Υπάρχουν επίσης πληροφορίες που αναφέρουν ότι η αδελφότητα όχι μόνο μένει σταθερή και αμετακίνητη στην μη-μνημόνευση τοῦ οικουμενιστοῦ κ. Βαρθολομαίου, αλλά επίσης ελέγχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο που ερωτοτροπεί με τους αμετανόητους Παπικούς. Διότι το ζητούμενο δεν είναι η μνημόνευση τοῦ κ. Βαρθολομαίου, αλλά η μετάνοιά του και η μεταστροφή του στην Ορθοδοξία.
Εκτός τῶν πατέρων τῆς Ι.Μ. Εσφιγμένου, υπάρχουν στο Άγιο Όρος και άλλες εκατοντάδες Αγιορείται πατέρες που έκοψαν το μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, αγωνιζόμενοι κατά τῆς Παναιρέσεως και Πανθρησκείας τοῦ Οικουμενισμοῦ.


Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος

Μήπως οδηγούμε τους αδελφούς μας σε πλάνη εν αγνοία μας; Διαβάζω σε φιλικό αγωνιστικό ιστολόγιο:

Άραγε πόσοι από τους ιερείς μας θα τολμήσουν σε 2 μήνες να διακόψουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη αν η Πανορθόδοξη αναγνωρίσει τους αιρετικούς ως "εκκλησία"; 

Αδελφοί μας, όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών έχουν από το 1920 αναγνωρίσει τους αιρετικούς ως Εκκλησίες.

Αδελφοί μας, όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών έχουν από το 1948 αναγνωρίσει τους αιρετικούς ως Εκκλησίες, με το άρθρο 6 του Καταστατικού του Π.Σ. «Ε». Τελευταίως τυπικά έχουν αποχωρήσει οι Εκκλησίες Βουλγαρίας και Γεωργίας, αλλά κοινωνούν με αυτές που δεν έχουν αποχωρήσει!

Αδελφοί μας όπως καλώς γνωρίζετε το 1965 ήρθη η ακοινωνησία των Ορθοδόξων με την Παπική παρασυναγωγή και το 1993 η «Ορθόδοξη» Εκκλησία με τη Συμφωνία του Μπαλαμάντ του Λιβάνου αναγνώρισε επίσημα Ιερωσύνη, Μυστήρια και Αποστολική Διαδοχή στους αιρετικούς Παπικούς ως επίσης και την ανάγκη τελέσεως μνημοσύνων όπως ο Δικαιοκρίτης Κύριος απαλλάξει τους Αγίους μας που υπήρξαν θύματα του αρχεκάκου όφεως!

Αδελφοί μας, όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών έχουν από το 1991 αναγνωρίσει τους αιρετικούς Μονοφυσίτες (Συμφωνία του Σαμπεζύ) ως Εκκλησίες. Οι Πατέρες της Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου δεν οδηγήθηκαν ορθώς από το Άγιον Πνεύμα, διότι οι αιρετικοί Μονοφυσίτες έχουν την ιδία Χριστολογία με τους Ορθοδόξους! Ο φονιάς Διόσκορος είναι Άγιος και για τους "Ορθόδοξους"  ο δε Άγιος Φλαβιανός έχασε τη ζωή  του ματαίως!

Αδελφοί  μας, τι πλέον τούτων αναμένετε από την ληστρική σύνοδο της Κρήτης, προκειμένου οι Κληρικοί μας να διακόψουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη;

***

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Μήπως οδηγούμε τους αδελφούς μας σε πλάνη εν αγνοί...":

Ιερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος
Ισχύουν τα ερωτήματα εξίσου, για νεο και παλαιό:
- Πόσοι χειροτονήθηκαν επίσκοποι Σιμωνιακά με ανταλλαγές και εκβιασμούς;
- Πόσοι έγιναν κληρικοί αξίως, και όχι αν-αξίως;
- Πόσοι διακονούν ενορία προκειμένου να μεταλαμπαδεύσουν τα νάματα της πίστεως;
- Πόσοι κατάφεραν να νικήσουν το χρήμα και το μπακίρι;;;
- Πόσοι πιστεύουν... και δεν είναι βλάσφημοι Θεομπαίχτες που διάγουν θρησκευτικές διακοπές;
- Πόσοι σιωπούν για την καριέρα τους;
- Πόσοι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία αγωνιστού;...
- Και απο αυτούς που δεν υπόκεινται στα παραπάνω,
Πόσοι είναι Ανδρείοι ώστε να πουν τα πράγματα με το όνομά τους;

Είναι απλά τα πράγματα, εμείς επιμένουμε να εθελοτυφλούμε, και γι' αυτό βιώνουμε την σημερινή υποτροπή στην Εκκλησία.
Ολοι έχουν ευθύνες για το σήμερα, και η ευθύνη των λαικών είναι η ψήφος εμπιστοσύνης δια της σιωπής και του προσωπικού βολέματος.

Εδώ έπρεπε να το πεί ο Πάγκαλος - Μαζί τα φάγαμε -

«Η Αλήθεια μεγάλη» -- «ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΝΤΑ» Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Στό βιβλίο Α΄ Ἔσδρας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης διαβάζουμε γιά τούς τρεῖς σωματοφύλακες τοῦ Δαρείου, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νά διαγωνιστοῦν ποιός νά πάρει τό βραβεῖο ἀπ’  τό βασιλιά. Συνεννοήθηκαν μεταξύ τους τό θέμα καί τό πρόβλημα, πού θά ‘πρεπε νά λύσουν καί νά τό παραδώσουν γραπτό στά χέρια τοῦ βασιλιᾶ. Ἡ ἐρώτηση ἔλεγε: Ποιό εἶναι τό ἰσχυρότερο πρᾶγμα στόν κόσμο; Καί οἱ ἀπαντήσεις, τίς ὁποῖες θά ἐξηγοῦσαν καί προφορικά καί μπροστά σέ μεγάλο ἀκροατήριο —ὁ διαγωνισμός ἦταν καί γραπτός καί προφορικός— ἦσαν οἱ ἑξῆς: «Ὁ εἷς ἔγραψε, ὑπερισχύει ὁ οἶνος. ῾Ο ἕτερος ἔγραψεν, ὑπερισχύει ὁ βασιλεύς. Ὁ τρίτος ἔγραψεν, ὑπερισχύουσιν αἱ γυναῖκες, ὑπέρ δέ πάντα νικᾷ ἡ ἀλήθεια» (Α΄Ἔσδρα, Γ΄ 10 –12). Νικητής, ἀσφαλῶς, ἀναδείχθηκε ὁ τρίτος, ὁ Ἰουδαῖος Ζοροβάβελ. Ζήτησε ν’ ἀφήσει ἐλεύθερους τούς ἑβραίους νά πᾶνε στήν πατρίδα τους καί νά ἀνοικοδομήσουν τό Ναό καί τήν πόλη τους. Καί τό πέτυχε. Ὑπέροχη ἡ ἀπάντηση καί ἡ ὅλη ἀνάλυση καί ἑρμηνεία, πού ἔκαμε. Καί στό τέλος, ἡ ἔξοχη διακήρυξη τοῦ Ζοροβάβελ· ἕνας ἀληθινός καί ἐξαίσιος ὕμνος πρός τήν Ἀλήθεια: «Ἡ Ἀλήθεια μεγάλη καί ἰσχυροτέρα παρά πάντα. Πᾶσα ἡ γῆ τήν ἀλήθειαν, καί ὁ οὐρανός αὐτήν καλεῖ, καί πάντα τά ἔργα σείεται καί τρέμει, καί οὐκ ἔστι μετ’ αὐτῆς ἄδικον οὐδέν»(Δ΄ 35 –36). Πῶς νά μή εἶναι «ἰσχυροτέρα παρά πάντα», ἀφοῦ Ἀλήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶχε διακηρύξει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ΙΔ΄ 6). «Καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. ΙΗ΄ 37). Συστήματα φιλοσοφικά περιέχουν ψήγματα ἀλήθειας, ὄχι ὅμως ὅλη τήν ἀλήθεια. Μονάχα ὁ Θεός εἶναι Αὐτο-Ἀλήθεια. Ἡ Ἀλήθεια ὑποστασιάζεται στό Θεό. Στή φιλοσοφία ἀληθές, εἶναι τό ὀρθό, ὅ,τι συμφωνεῖ μέ τούς νόμους τῆς νόησης, τό μή ἀντιφάσκον.

Ποιος φοβάται το όλον έθνος; -- Περί επιστολικής ψήφου και εκλογής βουλευτών και της ιστορικής περιφέρειας και της διασποράς

Πού και πού η πολιτική τάξη θυμάται την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Οι «υπανάπτυκτοι» Αμερικανοί κι άλλοι πρωτόγονοι έχουν χρόνια τώρα θεσπίσει την επιστολική ψήφο. Η βαλκανική τζαμαχιρία μας ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο για τα εκατομμύρια των Ελλήνων στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης.
Πριν από λίγα χρόνια είχα γράψει ότι δεν αρκεί να θεσπιστεί και διασφαλιστεί τεχνικά η ψήφος της διασποράς του έθνους. Επειτα από μία συντακτική εθνοσυνέλευση θα πρέπει στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων να κάθονται οι εκπρόσωποι του Ελληνισμού των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ωκεανίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Κριμαίας, της Β. Ηπείρου, της Κύπρου, της Αφρικής κ.λπ.

Μέρος της Αριστεράς και διάφοροι ψευτοφιλελεύθεροι, που ο «φιλελευθερισμός» τους εξαντλείται στην απελευθέρωση των απολύσεων και στην ιδιωτικοποίηση του νερού του Θεού, βγάζουν φλύκταινες. Ο υψηλός πατριωτισμός της διασποράς του έθνους τούς προκαλεί ρίγη ανησυχίας, φοβούνται «εθνικιστική εκτροπή» του εκλογικού σώματος. Τα προσχήματα, γνωστά. «Δεν μπορούν να ψηφίζουν αυτοί που δεν υφίστανται τις συνέπειες της ψήφου τους και δεν πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα» λένε μερικά καλόπαιδα, που όμως με τη βοϊδίσια ψήφο τους ξεσκίζουν την πατρίδα, που ανήκει και στους αποδήμους. Δεν προσδιορίζουν στα πόσα χρόνια απουσίας ή σε ποια γενιά στο εξωτερικό στερούνται οι πολίτες της χώρας μας το δικαίωμα του εκλέγειν. Αν αυτή η αντισυνταγματική και ανήθικη μπούρδα γίνει δεκτή, τότε γιατί να μη στερούνται και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι; Αφού λείπουν χρόνια ή γεννήθηκαν έξω, δεν έχουν τη βαριά πολιτική γνώση και την ευθύνη που έχει ο Μήτσος ο οπαδός.

ΟΙ «ΕΠΤΑ» ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ -- Του π. Γεωργίου Μεταλληνού Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Κατά τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων τό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα λαμβάνεται ἀπό τίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» (κεφ. 6,1-7). Τό ὑπενθυμίζουμε: «Ἐν δέ ταῖς ἡμέραις ταύταις, πληθυνόντων τῶν μαθητῶν, ἐγένετο γογγυσμός τῶν Ἑλληνιστῶν (=ἑλληνοφώνων) πρός τούς Ἑβραίους, ὃτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ (κατά τήν διανομή τῶν τροφίμων καί γενικά τῶν ἀναγκαίων) αἱ χῆραι αὐτῶν. Προσκαλεσάμενοι δέ οἱ δώδεκα τό πλῆθος τῶν μαθητῶν (=ὃλους τούς χριστιανούς τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας) εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις (=νά ἀσχολούμεθα μέ τήν διανομήν τῶν τροφίμων). Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἂνδρας ἐξ ὑμῶν (=ἀπό σᾶς τούς ἲδιους), μαρτυρουμένους (=μέ καλή μαρτυρία) ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπί τῆς χρείας ταύτης. Ἡμεῖς δέ τῇ προσευχῇ καί τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. Καί ἢρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντός τοῦ πλήθους (=μέ αὐτά τά λόγια συμφώνησε ὃλη ἡ κοινότητα) καί ἐξελέξαντο Στέφανον, ἂνδρα πλήρη πίστεως καί Πνεύματος Ἁγίου, καί Φίλιππον καί Πρόχορον καί Νικάνορα καί Τίμωνα καί Παρμενᾶν καί Νικόλαον προσήλυτον (πού εἶχε πρίν προσχωρήσει στόν Ἰουδαϊσμό) Ἀντιοχέα, οὓς ἒστησαν ἐνώπιον τῶν Ἀποστόλων καί προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τάς χεῖρας (=τούς ἐχειροτόνησαν). Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὒξανε καί ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλήμ σφόδρα, πολύς τε ὂχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει».