Ότε δε συνηθροίσθη η εν Νικαία Αγία Α΄
Οικουμενική Σύνοδος, εν έτει τκε΄ (325), ήτο και ούτος (ο μακάριος Παύλος
Αρχιεπίσκοπος Νεοκαισαρείας), εις των εκεί συναθροισθέντων τριακοσίων δέκα και
οκτώ Θεοφόρων Πατέρων, οίτινες όλοι έφερον εις το σώμα των τα στίγματα και τας
πληγάς του Χριστού, ως λέγει ο θείος Παύλος, και αυτά εθεώρουν καλλωπισμόν των,
δεικνύοντες αυτά προς αλλήλους. Και εδείκνυον άλλος μεν την αποκοπείσαν υπό των
ειδωλολατρών χείρα του, άλλος τα ώτα του, άλλος την ρίνα του, έτερος τους
οφθαλμούς του, και άλλος άλλο μέλος του σώματός του παρουσίαζε βεβλαμμένον και
ηκρωτηριασμένον από τους προλαβόντας τυράννους υπέρ της Αγίας του Χριστού
Πίστεως. Άλλοι πάλιν επρόβαλλον τα πρήσματα, τα εκ των πεπυρωμένων σιδήρων, τα
οποία όλα μετά πάσης χαράς και προθυμίας υπέμειναν οι τρισμακάριοι βασανιζόμενοι
δια τον Χριστόν· όθεν και τα εδείκνυον εις όλους, ως λαμπρά σημεία της εις τον
Χριστόν αγάπης των. Τότε λοιπόν και ο μακάριος ούτος Παύλος εδείκνυε τα εκ των
ροπάλων θλάσματα, τα οποία είχεν εις το σώμα του, ομοίως και τας αγίας χείρας
του τας σιδηροκαύστους και ανενεργήτους ούσας.
Ο επίσκοπος Γαρδικίου Κλήμης γράφει στο βιβλίο του, για επισκοπικές χειροτονίες Αναξίων… Οι επίσκοποι της Αμερικής του απάντησαν, βλέπε κατωτέρω, σε μετάφραση. (για το πρωτότυπο μπες στην σελίδα της Μητρόπολης στην συγκεκριμένη ημερομηνία)
ΑπάντησηΔιαγραφήchurch of the genuine orthodox christians of greece
Holy diocese of Etna and portland
saint gregory palamas monastery
post office box 398
etna, ca 96027
July 2, 2015 (Church Calendar [Old Style])
Μετάφραση
... Η επίσημη ιστορία της εκκλησίας ΓΟΧ Ελλάδος, η οποία "παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα της συνόδου" (μπορεί να βρεθεί εκεί ως αρχείο .pdf και έχει εμφανιστεί από τότε σε μορφή βιβλίου) δηλώνει ότι η σύνοδος των Ενισταμένων, το 1984, "αμαρτωλά προχώρησε σε Χειροτονίες επισκόπων, άλλοι ήταν τελείως άγνωστοι και άλλοι «περίεργοι» τύποι, ως επί το πλείστον εκτός Ελλάδας σε ιεραποστολικές κοινότητες στην Ευρώπη, Αμερική και Αφρική και τότε έμειναν σε κοινωνία με την Γνησίους Ορθόδοξους Ρουμάνους. Δεδομένου ότι οι μόνοι που είχαν στην Αμερική ήταν οι λεγόμενοι «επίσκοποι» Χρυσόστομος και Αυξέντιος, αυτοί προφανώς τώρα παραδέχονται ότι αυτοί οι χαρακτήρες ήταν ανάξιοι να γίνουν ιερείς, δεν ήξεραν που ανήκαν ή αν υπήρξαν ποτέ πραγματικοί ιερείς. Και ποιος ξέρει? Τουλάχιστον ξεφορτώθηκαν τον έναν από αυτούς.»
Μια πιο σωστή μετάφραση του επίμαχου κειμένου περιγράφει την σύνοδο των ενισταμένων ότι ...προέβησαν σὲ χειροτονίες ἐπισκόπων, κάποιων μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἐντελῶς ἀγνώστων καὶ ἀμφιβόλων προσώπων, κυρίως γιὰ τὸ ἐξωτερικό, σὲ Ἱεραποστολικὲς Κοινότητες στὴν Eὐρώπη, Ἀμερικὴ καὶ Ἀφρική).” Κανένας από τους πρώην ενισταμένους επισκόπους δεν διαφωνεί ότι η σύνοδος των ενισταμένων, όπως και οι άλλες παλαιοημερολογίτικες σύνοδοι, όταν το κίνημα διασπάστηκε το 1975, 1979, 1984 και 1995 σε πολυάριθμα κομμάτια, έκανε λάθος επιλογές.Αλλά αυτό έγινε στο όνομα του ιεραποστολικού ζήλου και μόνον. Αποδείξεις τέτοιων λανθασμένων επιλογών κάθε συνόδου αναφέρονται στο επίμαχο ιστορικό κείμενο.Σε κάθε περίπτωση, η ακεραιότητα των επισκόπων δεν μετριέται από τα λάθη τους αλλά από την ενδεχόμενη διόρθωση τους. Η πρώην σύνοδος των ενισταμένων δεν μπορεί να κατηγορηθεί βάσει αυτού του κριτηρίου.
Όσο για τις αναφορές σε επισκόπους στην Αμερική στην πρόσφατα δημοσιευμένη ιστορία της εκκλησίας ΓΟΧ Ελλάδος, ο κύριος συγγραφέας αυτού του βιβλίου, επίσκοπος Κλήμης Γαρδικίου, Γραμματέας της ενωμένης συνόδου , και ο επίσκοπος Φώτιος Μαραθῶνος, πρώτος γραμματέας της συνόδου, μας έχουν διαβεβαιώσει ότι θα
επαληθεύουν, σε όποιον ρωτάει, ότι δεν επρόκειτο για αναφορές σε μένα ή στον Μητροπολίτη Χρυσόστομο (ο οποίος χειροτόνησε τον επίσκοπο Κλήμη) ή στους άλλους Ευρωπαιους επισκόπους που υπογράψαμε το ενωτικό κείμενο πέρυσι. Δεδομένου ότι η σύνοδος των Ενισταμένων ποτέ δεν είχε άλλους επισκόπους στην Αμερική, η αναφορά στην Αμερική ήταν απολύτως εσφαλμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το πρωτότυπο για να είμαστε εντάξει,
… The official history of the Church of the Genuine Orthodox Christians of Greece, which “is presented on the Synod’s official website” (it can be found there as a .pdf file and has since appeared in book form) states that the Synod in Resistance, in 1984, “sinfully went ahead with ordinations of bishops, and some of them people they didn’t know at all and shady characters, mostly outside of Greece in missionary societies in Europe, America, and Africa and during the time they stayed in communion with the True Orthodox Romanians. Since the only ones that they had in America were the so-called ‘Bishops’ Chrysostom and Auxentios, they obviously now admit that these characters were unworthy of the priest-hood and didn’t even know where they were from or whether they were ever real priests. Who does? At least they got rid of one of them.”
A more literate and truthful translation of the passage quoted from the history in question describes the Synod in Resistance as having “...proceeded with the consecrations of bishops, indeed certain of them wholly unknown and dubious persons, primarily outside of Greece, for missionary communities in Europe,America, and Africa (...προέβησαν σὲ χειροτονίες ἐπισκόπων, κάποιων μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἐντελῶς ἀγνώστων καὶ ἀμφιβόλων προσώπων, κυρίως γιὰ τὸ ἐξωτερικό, σὲ Ἱεραποστολικὲς Κοινότητες στὴν Eὐρώπη, Ἀμερικὴ καὶ Ἀφρική).” Not a single one of its former Bishops would deny that the Synod in Resistance, like the other Greek Old Calendarist jurisdictions, when the movement factionalized in 1975, 1979, 1984, and 1995 into numerous groups, made errors in judgment. But this was done in the name of missionary zeal and in good conscience, and not for any nefarious reasons. Evidence of such errors in every faction in the movement, in fact, is contained in the history in question. In any event, the integrity of Bishops is measured not by their errors but by their eventual correction of them. The former Synod in Resistance cannot be faulted on the basis of that criterion.
As for the references to Bishops in America in the recently published history of the Church of the True Orthodox Christians of Greece, the primary author of this book, Bishop Κlemes (Clement) of Gardikion, Secretary of our united Synod, and Bishop Photios of Marathon, First Secretary of the Holy Synod, have both assured us that they will verify, to anyone who asks, that these were not references to me or to His Eminence, Metropolitan Chrysostomos (who was the principal Consecrator, after all, of Bishop Κlemes) or to the European Bishops who were signatories to our union document last year. Since the Synod in Resistance never had any other Bishops in America, the reference to America was wholly erroneous.