Τρία μαθήματα του Σταυρού -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Βαθύς και καίριος είναι ο δεσμός του κάθε Χριστιανού με το σταυρού του Χριστού. Ήμασταν στη νηπιακή μας ηλικία οι περισσότεροι, όταν δεχθήκαμε ως δώρο από τον ανάδοχό μας ένα σταυρό, που κρεμάσθηκε φυλακτό στο λαιμό μας. Κι΄ έπειτα, μικρά παιδιά, είχαμε την ευλογία με την καθοδήγηση της ευσεβούς μάνας ή γιαγιάς να ενώσουμε τα τρία δάκτυλα του δεξιού μας χεριού και να μάθουμε να σημειώνουμε πάνω μας το σημείο του σταυρού, πιστεύοντας ότι «όποιος κάνει τον σταυρό του έχει όπλο στο πλευρό του». Αλλά ο σταυρός δεν είναι ένα σχήμα, που περικλείει μαγική δύναμη, δεν είναι φετίχ· είναι ένα σύμβολο γεμάτο από τα μηνύματα του Θεού. Έχουμε χρέος να μελετούμε αυτά τα μηνύματα και να εμβαθύνουμε στο νόημά τους, που μας χειραγωγεί και μας προάγει στην πνευματική ζωή. Έτσι ο σταυρός γίνεται πηγή έμπνευσης, οδηγός στην πορεία, όπλο στη μάχη, παρηγοριά στον πόνο, γλυκασμός στην πικρία της ζωής. Τρία στοιχεία της θεολογίας του σταυρού θα προσεγγίσουμε με οδηγό μας τον εμνευσμένο κήρυκα του σταυρού, τον απόστολο Παύλο, που ανοίγει μπροστά μας σαν ένα πρωτότυπο βιβλίο το σύμβολο του σταυρού και μας βοηθά να διαβάσουμε στις αιματοβαμμένες σελίδες του τα τρία κοσμοσωτήρια μαθήματα: την αγάπη, τη σοφία, και τη δύναμη του Θεού.    

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2015

Δ ΛΟΥΚΑ, ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Z ΟΙΚ. ΣΥΝ. Φιλίππου αποστόλου εκ των 7 διακόνων, Θεοφάνους.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ ἦταν διάκονος μεταξὺ τῶν ἑπτὰ διακόνων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στὴν Ἱερουσαλὴμ (Πράξ. στ’).

Ἐπίσης, ἦταν ἔγγαμος καὶ εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες μὲ προφητικὸ χάρισμα. (Πράξ. κα’ 8 – 9). Ὁ Φίλιππος, ὅμως, δὲν στάθηκε μόνο στὴν Ἱερουσαλήμ. Πῆγε στὴ Σαμάρεια καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, σὰν γνήσιος καὶ αὐτὸς «Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἐπὶ γνῶσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν». Δηλαδὴ Ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ διδάξει μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐξέλεξε ὁ Θεός, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐσέβεια.
Ἐκεῖ στὴν Σαμάρεια, διὰ τοῦ κηρύγματός του βάπτισε χριστιανὸ τὸν Σίμωνα τὸν μάγο. Ἔπειτα, ὁ Φίλιππος συνάντησε στὸ δρόμο του τὸν Εὐνοῦχο τῆς βασίλισσας Κανδάκης, καὶ ἀφοῦ τὸν κατήχησε, βάπτισε καὶ αὐτὸν Χριστιανό. Κατόπιν, πῆγε στὶς Τράλλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου μὲ τὴ διδασκαλία του ἔπεισε ὅλους σχεδὸν τοὺς κατοίκους τῆς πόλης νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.

Ὁ Φίλιππος στὴν πόλη αὐτή, ἀφοῦ ἔκτισε καὶ χριστιανικὸ ναό, παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν ψυχή του.

Eπιτακτικόν καθήκον παντός ορθοδόξου πιστού:

Ο Οικουμενισμός, αποτελεί ολοσχερή κατάλυσιν πάσης δογματικής εννοίας και υποστάσεως της ορθοδόξου ημών Πίστεως και η αποκήρυξις της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ουχί μόνον τύποις αλλ΄ οπωσδήποτε δια του ενδεικνυομένου Κανονικού ορθοδόξου βιώματος εκδηλουμένη, ήτοι της καθ΄ οιονδήποτε τρόπον αποκλεισμού, της μετ΄ αυτής κοινωνίας, τυγχάνει επιτακτικόν καθήκον παντός ορθοδόξου πιστού, πρωτίστως δε των υπευθύνων εκκλησιαστικών ποιμένων.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: ἕνας τρόπος ἄγνωστος σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.

Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ χειρότερος συμβιβασμός ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτός πού ἔγινε στήν διετία 1991-1993, κατά τήν ὁποία ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυρα στό Σαμπεζύ καί στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τά μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν ἀντιστοίχως. Αὐτό σημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι οἱ Παπικοί καί οἱ Μονοφυσίτες, χωρίς να ἀποκηρύξουν οὐδεμία αἵρεσι καί παραμένοντας ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται, ἔχουν τό ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο τους ἁγιάζει τά μυστήρια πού τελοῦν, ἀφ’ ἑτέρου οἱ Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία και τούς ἀνεθεμάτισαν ἦσαν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, παρανοϊκοί καί διέπραξαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, ἐφ’ ὅσον ἀπέκλεισαν ἀπό τήν σωτηρία καί τήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων. Ἐπί πλέον δε μέ αὐτές τίς ἀποφάσεις ἐδείξαμε ὅτι, τό νά εἶναι κάποιοι ἐντός ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἔγκυρα ἤ ἄκυρα μυστήρια, δέν εἶναι θέμα κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου πίστεως καί αἱρέσεως ἀντιστοίχως, ἀλλά θέμα τό ὁποῖο ρυθμίζεται ἀπό κάποια Σύνοδο ἤ διμερῆ ἐπιτροπή καί βεβαίως ἕνας τρόπος ἄγνωστος σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.

Οι τρεις γίγαντες του Διαβόλου. --- Του Οσίου Μάρκου του ασκητού.

Η υπόθεση του λόγου μας βλέπει τους τρεις δυνατούς και ισχυρούς των αλλοφύλων γίγαντες, πάνω στους οποίους έχει στηριχθεί ολόκληρη η εχθρική δύναμη του νοητού Ολοφέρνους. Όταν λοιπόν κατατροπωθούν και νεκρωθούν αυτοί, τότε με ευχέρεια πέφτει και αδυνατίζει όλη η δύναμη των πονηρών πνευμάτων. Αυτοί που θεωρούνται οι τρεις ισχυροί γίγαντες του πονηρού είναι η άγνοια, η μητέρα όλων των κακών, η λήθη (λησμοσύνη), η αδελφή της, που συνεργάζεται και συναγωνίζεται μαζί της και η ραθυμία που υφαίνει το σκοτεινό του μελανού νέφους ρούχο και κάλυμμα της ψυχής. Αυτή, που στηρίζει και δυναμώνει και συνιστά και τις δυο και κατεργάζεται μέσα στην αμελέστατη ψυχή το έμφυτο και επίμονο κακό. Από τη ραθυμία, τη λήθη και την άγνοια δυναμώνονται και μεγαλώνουν τα υποστηρίγματα όλων των υπολοίπων παθών. Πράγματι, είναι βοηθοί μεταξύ τους και χωρίς τη συνεργασία τους δεν μπορούν να υπάρχουν. Ισχυρές δυνάμεις του εχθρού έχουν αποδειχθεί και δυνατοί άρχοντες του πονηρού. Με αυτές επανέρχεται και υποστηρίζεται μέσα στην καρδιά όλη η στρατιά των πνευμάτων της πονηρίας και παίρνουν ισχύ τα πονηρά διανοήματα. Αν θέλεις να νικήσης τα προλεχθέντα πάθη και τη φάλαγγα των νοητών αλλοφύλων να κατατροπώσης με ευχέρεια, με προσευχή και με τη βοήθεια του Θεού, αφού συγκεντρωθής στον εαυτό σου και βυθισθής στα βάθη της καρδιάς σου, ανίχνευσε τους τρεις αυτούς δυνατούς γίγαντες του διαβόλου, δηλ. τη λήθη, τη ραθυμία και την άγνοια, που είναι το υποστήριγμα των νοητών αλλοφύλων.