Βέβαια όλες οι λειτουργικές τέχνες, αφού υπηρετούν την
σωτηρίαν των πιστών, είναι καλές και ευλογημένες. Αλλά η βυζαντινή ζωγραφική
της Εκκλησίας ιδιαίτερα εγγίζει την χορδή της ψυχής και την ανάγει στο
πρωτόκτιστο κάλλος, όταν βλέπη τους ποικίλους χρωματικούς συνδυασμούς, στους
άψυχους τοίχους των μοναστηριακών καθολικών ή των ταπεινών εκκλησιδίων, να
μορφοποιούνται εις τον υπέρ πάντας ωραίον κάλλει Κύριον, εις την Δέσποινά μας
Κυρίαν Θεοτόκον, εις τους αξιωθέντας της Βασιλείας Οσίους και Μάρτυρας,
πρωτοτόκους αδελφούς μας.
Τα άψυχα
χρώματα γίνονται βίβλοι του Πνεύματος, που θεολογούν οιονεί το μέγα Μυστήριον,
το απ΄ αιώνος σεσιγημένον, τόσο σιωπηλά όσο και θριαμβευτικά. Το μυστήριον
τιμάται με την αιώνια σιγήν.