Ο Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, έγραψε το 1965:

«Από το 1920 έχομεν συρροήν «βλασφημιών», δια του καινοτόμου Μεταξάκη, και του Ωριγενιστού Βασιλείου, αι οποίαι απεκορυφόθησαν δια του νυν Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου. Οποίαι και οπόσαι βλασφημίαι! 
Από το 1949 μέχρι σήμερον και τι δεν ηκούσαμεν από του στόματός του! Προς τι να τας επαναλάβωμεν; Προς τι να είπωμεν δια την «φιλτάτην του πατρίδα, την Τουρκίαν δια τας άνευ ανάγκης γλοιώδεις κολακείας προς το Ισλάμ, το ότι «ένα Θεόν πιστεύομεν πάντες» ή «όταν περιέρχωμαι εις αμηχανίαν, στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα του Ατατούρκ και φωτίζομαι», τας ιδιοτύπους συλλειτουργίας μετά των Αρμενίων, τα τελούμενα μνημόσυνα επί νεκρών Τούρκων, αι συμφωτογραφήσεις μετά ελεεινών γυναικών, η αντικατάστασις του «μέτρου αληθείας ο Θεός», δια του «μέτρου ο άνθρωπος», η σιωπή του επί επιμόνου κατηγορίας ως μασόνου, η κατόπιν τόσου σκανδάλου, απειλήσαντος την ενότητα του Πατριαρχείου, προώθησις του μασόνου Ιακώβου εις Αμερικήν;
 
Προς τι να υπομνήσωμεν τα τόσον γνωστά γεγονότα των τελευταίων χρόνων;
 
Ποίος ποτέ Πατριάρχης Κπόλεως εδέχθη να γίνη όργανον μεγάλης εγκοσμίου δυνάμεως, δια να επιτύχη μίαν ψευδένωσιν των Εκκλησιών εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως; Ποίος ελάλησε τόσον φιλελεύθερα και αντορθόδοξα, ως ούτος ο άνθρωπος;…. Ποίος άλλος είπε, ότι «μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων δεν υπάρχουν διαφοραί»; Ποίος άλλος ετραυμάτισε την εθνικήν μας φιλοτιμίαν με τον νοσηρόν του φιλοτουρκισμόν του; Ποίος προσέφερε «γην και ύδωρ» εις τον πάπαν;
 
Ποίος εδίχασε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς;
 
Ποίος περιήγαγεν εις τόσον ταπεινωτικήν θέσιν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια μιάς αχρείου Ορθοδόξως και φιλολατινικής πολιτικής;
 
Διατί, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν «βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος» και τα δεινά τα οποία υπέστη το Πατριαρχείον μας και ο εις την Τουρκίαν λαός μας δεν αποτελούν «ένδικον μισθαποδοσίαν» υπό του Θεού μη φειδομένου και προ αυτού εκ του ολοκληρωτικού εκ της βασιλίδος «ξεριζώματος»;
 


***

Ο  telemaxos doumanis άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, έγραψε...":

O
Θεόκλητος Διονυσιάτης όπως και πάρα πολλοί σύγχρονοι του αλλά και της σημερινής εποχής γράφουν , γράφουν, καταγγέλλουν αλλά παραμένουν στο <> εδώ ισχύει ο Λόγος του Κυρίου μας :
Ματθ. 7,21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.


Ματθ. 7,22 πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν;


Ματθ. 7,23 καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.


Ματθ. 7,24 Πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τοὺς λόγους τούτους καὶ ποιεῖ αὐτούς, ὁμοιώσω αὐτὸν ἀνδρὶ φρονίμῳ, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν·


Ματθ. 7,25 καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἔπεσε· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν.


Ματθ. 7 ,26 καὶ πᾶς ὁ ἀκούων μου τοὺς λόγους τούτους καὶ μὴ ποιῶν αὐτοὺς ὁμοιωθήσεται ἀνδρὶ μωρῷ, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμμον·


Ματθ. 7,27 καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέκοψαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ ἔπεσε, καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη.

Τρία μαθήματα του Σταυρού -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Βαθύς και καίριος είναι ο δεσμός του κάθε Χριστιανού με το σταυρού του Χριστού. Ήμασταν στη νηπιακή μας ηλικία οι περισσότεροι, όταν δεχθήκαμε ως δώρο από τον ανάδοχό μας ένα σταυρό, που κρεμάσθηκε φυλακτό στο λαιμό μας. Κι΄ έπειτα, μικρά παιδιά, είχαμε την ευλογία με την καθοδήγηση της ευσεβούς μάνας ή γιαγιάς να ενώσουμε τα τρία δάκτυλα του δεξιού μας χεριού και να μάθουμε να σημειώνουμε πάνω μας το σημείο του σταυρού, πιστεύοντας ότι «όποιος κάνει τον σταυρό του έχει όπλο στο πλευρό του». Αλλά ο σταυρός δεν είναι ένα σχήμα, που περικλείει μαγική δύναμη, δεν είναι φετίχ· είναι ένα σύμβολο γεμάτο από τα μηνύματα του Θεού. Έχουμε χρέος να μελετούμε αυτά τα μηνύματα και να εμβαθύνουμε στο νόημά τους, που μας χειραγωγεί και μας προάγει στην πνευματική ζωή. Έτσι ο σταυρός γίνεται πηγή έμπνευσης, οδηγός στην πορεία, όπλο στη μάχη, παρηγοριά στον πόνο, γλυκασμός στην πικρία της ζωής. Τρία στοιχεία της θεολογίας του σταυρού θα προσεγγίσουμε με οδηγό μας τον εμνευσμένο κήρυκα του σταυρού, τον απόστολο Παύλο, που ανοίγει μπροστά μας σαν ένα πρωτότυπο βιβλίο το σύμβολο του σταυρού και μας βοηθά να διαβάσουμε στις αιματοβαμμένες σελίδες του τα τρία κοσμοσωτήρια μαθήματα: την αγάπη, τη σοφία, και τη δύναμη του Θεού.  

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Εκκλησία είναι «και» παιδαγωγός. «Παιδαγωγός εις Χριστόν». Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα δια την κατά Χριστόν «μόρφωσιν» των τέκνων της. Κορυφαίον μέσον παιδαγωγίας είναι ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού. Είναι το εν σχήματι σταυρού ξύλον, επί του οποίου εκαρφώθη, εμαρτύρησε και απέθανεν ο Χριστός. Αυτό το Σχήμα – Σύμβολον – Πάθος προβάλλει η αγία Εκκλησία δύο φοράς την εβδομάδα εις τα τέκνα της, προς φρονηματισμόν. Την Τετάρτην και την Παρασκευήν. Εξαιρέτως δε, κατά την 14ην Σεπτεμβρίου, ως ανάμνησιν της Παγκοσμίου Υψώσεώς Του. Ούτως η Εκκλησία, εκτός από την τιμήν, που αποτίει εις το όργανον της σωτηρίας του ανθρώπου, και την λατρείαν, που προσφέρει εις τον εξ αγάπης επί του Σταυρού καθηλωθέντα Χριστόν, υπενθυμίζει εις τους πιστούς τον Σταυρόν, ως σύμβολον ζωής. Διότι αναμφιβόλως, ουδέν άλλο σύμβολον εν τη Εκκλησία υπομνηματίζει τόσον την χριστιανικήν ιδιότητα όσον ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου. Οι χριστιανοί είναι Σταυροφόροι. Η πίστις μας συνδέεται τόσον αρρήκτως με τον Σταυρόν, ώστε χωρίς αυτόν, να μη δυνάμεθα να εννοήσωμεν τι είμεθα. Όντως. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι και Σταυρός του ανθρώπου του πιστεύοντος εις Αυτόν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2015

Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (νηστεία)

Τὸ 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ προσκυνήσει, καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ γιοῦ της. Πηγαίνοντας ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀρχίζει νὰ ἀναζητᾶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στὸ Γολγοθὰ διατάζει νὰ γκρεμιστεῖ ὁ ναὸς τῆς Θεᾶς Ἀφροδίτης. Ἐκεῖ βρίσκουν τρεῖς σταυρούς. Καὶ μὴν ξέροντας ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρὸς, ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ἀκούμπησε κάποιας εὐσεβέστατης νεκρῆς γυναίκας τὸ σῶμα της διαδοχικὰ καὶ στοὺς τρεῖς σταυρούς. Μόλις ἀκούμπησε ἡ γυναίκα στὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀναστήθηκε.
Μαθεύτηκε γρήγορα τὸ νέο καὶ πλῆθος κόσμου ἄρχισε νὰ ἔρχεται γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Ὕψωσαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ μέσα στὸ ναὸ καὶ σὲ μέρος ψηλὸ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν κατὰ τοῦ διαβόλου.

Αυτό είναι της εκλεκτής αδελφής μας Άννας της εκ Λαρίσης :

 Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Το έτος 326 ή Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μ. Κωνσταντίνου. ο Θείος ζήλος όμως, έκανε την Άγια Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Σε κάποιο σημείο, βρέθηκαν τρεις σταυροί. Ή συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας πού είχε πεθάνει. Όταν ήλθε ή σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, πού ήταν πραγματικά του Κυρίου, ή γυναίκα αμέσως αναστήθηκε. Ή είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο. Επειδή, όμως, συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι. Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι άγιοι Πατέρες, να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, πού αποτελείτο κατ' εξοχήν "όπλον κατά του διαβόλου". (Ορισμένοι Συναξαριστές, αυτή την ημέρα, αναφέρουν και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού στην Κωνσταντινούπολη το 628 από τον βασιλιά Ηράκλειο, πού είχε νικήσει και ξαναπήρε τον Τίμιο Σταυρό από τους Αβάρους, οι οποίοι τον είχαν αρπάξει από τους Αγίους Τόπους).

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός πιστών το στήριγμα.
Σταυρός Αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.

Ο Σταυρός που δέχτηκε επάνω του το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και που την ύψωσή του γιορτάζει η Ορθόδοξη εκκλησία αύριο, να σκεπάζει όλους μας από ορατούς και αοράτους εχθρούς.

Η προσκύνησις των αγίων εικόνων. -- Του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

«Επειδή ο Θεός από ευσπλαγχνία και χάριν της σωτηρίας μας έγινε αληθινά άνθρωπος, δεν φανερώθηκε, όπως στον Αβραάμ, υπό μορφήν ανθρώπου, ούτε όπως στους προφήτες, αλλά έγινε αληθινά και ουσιαστικά άνθρωπος και έζησε πάνω στην γη και τους ανθρώπους συνανεστράφη, έκανε θαύματα, έπαθε, εσταυρώθη, ανέστη, ανελήφθη και όλα αυτά έχουν γίνει πραγματικά και έγιναν ορατά από τους ανθρώπους, περιεγράφησαν γραπτώς, για να διδαχθούμε και να τα θυμόμαστε εμείς, που δεν είμαστε παρόντες, όταν συνέβησαν αυτά και για να δεχθούμε τον μακαρισμό του Κυρίου, αφού θα πιστεύσουμε χωρίς να δούμε, αλλά μόνο αφού ακούσουμε. Κι΄ επειδή δεν γνωρίζουν όλοι γράμματα, ούτε και βρίσκουν καιρό για διάβασμα, οι πατέρες εθεώρησαν καλόν, να ζωγραφίζωνται όλα αυτά τα γεγονότα σε εικόνες, όπως γίνεται για μερικά ηρωϊκά κατορθώματα, για να τα θυμόμαστε με συντομία. Πολλές φορές, πραγματικά, ενώ δεν έχομε στην σκέψη μας το πάθος του Κυρίου, μόλις δούμε την εικόνα της Σταυρώσεως του Χριστού κι΄ αφού θυμηθούμε το σωτήριο πάθος, σκύβουμε και προσκυνούμε, όχι την ύλη, αλλά αυτό, που εικονίζεται. Όπως ακριβώς δεν προσκυνούμε την ύλη του Ευαγγελίου, ούτε την ύλην του Σταυρού, αλλά εκείνο, που έχει τυπωθή πάνω στην ύλη. Και για την Θεομήτορα ισχύει το ίδιο. Διότι η τιμή προς το πρόσωπόν Της, ανάγεται εις τον σαρκωθέντα εξ Αυτής Κύριον. Παρόμοια γίνεται και με τα κατορθώματα των αγίων ανδρών, που μας παρακινούν προς την ανδρειοσύνη και τον ζήλον και την μίμησι της αρετής τους και την δόξαν του Θεού. Η έκφρασις τιμής προς τους αγίους (που κι΄ εκείνοι προέρχονται από το ανθρώπινο γένος) αποδεικνύει, κατά κάποιον τρόπο, την συμπάθεια, που οφείλουμε προς τον κοινόν Δεσπότην και η τιμή, που εκφράζουμε προς την εικόνα διαβαίνει στο πρωτότυπο. Είναι δε άγραφος η παράδοσις αυτή, όπως ακριβώς και το να προσκυνούμε στραμμένοι προς την ανατολή και το να προσκυνούμε τον Σταυρόν και άλλα με αυτά παρόμοια».


(Από το βιβλίον «ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού).

Μνήμη θανάτου του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα. Δεν γευόταν δε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί και νερό. Καθόταν πάντοτε σκεπτικός χύνοντας θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του αποφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνο μας είπε: «Συγχωρήστε με, αδελφοί. Αυτός που εγνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πλέον να αμαρτήση». Εμείς δε εθαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχη μεταμορφωθή τόσο απότομα. Και αφού τον εθάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το ευρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος επληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του».

(ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΣΤ¨ : 20).

∆ιαµαρτυρία τοῦ ΚΕΑ∆ διὰ τὴν κατεδάφισιν τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἀθανασίου στοὺς ∆ρυµάδες τῆς Χειµάρρας

«Ὁ κρατικὸς βανδαλισµὸς κατὰ τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, στοὺς ∆ρυµάδες τῆς Χειµάρρας, εἶναι ἄλλη µία σηµαντικὴ ἔνδειξη ὅτι ἡ ἀντισυνταγµατικότητα, ἡ ἔλλειψη τοῦ Κράτους ∆ικαίου, τῆς ἀνθρώπινης διάστασης καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἐγκαταλείπονται καὶ ἀντικαθιστῶνται ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία, τὴν ἀλαζονεία, τὴ βία καὶ τὴν ὑποκρισία. Ἐγκλωβισµένη στὰ πελατειακὰ συµφέροντα, ἡ κυβέρνηση, ἡ ὁποία δὲν κατάφερε νὰ χτίσει σχολεῖα καὶ νοσοκοµεῖα γιὰ τοὺς πολίτες, καταστρέφει τώρα τὰ ἀντικείµενα λατρείας καὶ τῆς πνευµατικῆς ζωῆς τους. Κανένας «πατριωτισµὸς» δὲν µπορεῖ νὰ ἀποτελέσει καταφύγιο γιὰ τὰ ἁρπακτικὰ καὶ εὐρέως γνωστὰ σχέδια τοῦ Κότσο Κοκδήµα, µὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πρωθυπουργοῦ Ράµα, εἰς βάρος τῶν περιουσιῶν τῶν κατοίκων τῆς Χειµάρρας»

Γράφει ο Μακρυγιάννης τα ξηµερώµατα της 2 πρὸς 3 Σεπτέµβρη του 1843, τῆς ἱστορικὴς ἐπανάστασης ἐναντίον τῆς ὀθωνικῆς ἀπολυταρχίας :

«Πιάνω καὶ φκιάνω µίαν σηµαίαν καὶ γράφω: «Ἐθνικὴ Συνέλεψη, Σύνταγµα…  τελειώνοντας αὐτό, ἔφκιασα τὴ διαθήκη µου…  σηκώνεται ἀπόψε ἡ σηµαία τῆς λευτεριᾶς ἀναντίον τῆς τυραγνίας. Πατριῶτες! Πεθαίνω διὰ τὴν πατρίδα…  ∆ὲν µπορῶ, πατρίδα, νὰ σὲ βλέπω τοιούτως καὶ τῶν σκοτωµένων τὰ παιδιὰ καὶ οἱ γριγὲς νὰ διακονεύουν καὶ τὶς νιὲς νὰ τὶς βιάζουν διὰ κοµµάτι ψωµὶ εἰς τὴν τιµὴν τους οἱ ἀπατεῶνες τῆς πατρίδος».

Συνεχίζει στὴ διαθήκη του: «Πατρίδα σ’ ἀφήνω ἀνήλικα παιδιά… τ’ ἀφήνω εἰς τὴν προστασίαν σου. Βιαστικὸς γράφω καὶ µὲ τὴν σηµαία µου εἰς τὸ χέρι…».

Συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων στα Ιεροσόλυμα μέσα στο Τέμενο al Aqsa πλησίον του Τεμένους του Ομάρ

Palestinians and Israeli police forces clashed at the Temple Mount compound in Jerusalem on Sunday morning, hours before the start of the Jewish new year.
read more: http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/.premium-1.675801




Temple Mount map

Ο ΣΥΡΙΖΑ των μεταναστών

Εστειλαν και «πρόσκληση», διευκολύνοντας τις παράνομες εισόδους
Ποσοστό 1.765%. Τόση είναι για το 2015, έως και τον Αύγουστο, η αύξηση των παρανόμως εισερχομένων στη χώρα σε σχέση με το 2014. Με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, με τον πόλεμο στη Συρία και στο Ιράκ να μαίνονται, όλο το 2014 μπήκαν στην Ελλάδα παράνομα συνολικά 12.279. Το 2015 μόνο έως τον Αύγουστο μπήκαν 229.007! Τα στοιχεία είναι από την Ελληνική Αστυνομία.

«Ἀήττητον τρόπαιον» --- Τοῦ Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη (†)

14 Σεπτεµβρίου. Ἐπανάκτηση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ ἀπό τούς Πέρσες καί θριαµβευτική  Ὕψωσή Του στό Ναό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἦταν µεγάλη ἡ νίκη τοῦ Ἡρακλείου. Νίκησε ὁ Χριστός, χαρίζοντάς µας τόν Σταυρό, πού θά παραµένει στούς αἰῶνες, «ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον». Ἀπό τότε, πού στήθηκε ὁ Σταυρός στό Γολγοθᾶ, τό ὄργανο καί τό σύµβολο τοῦ θανάτου, ἔγινε σύµβολο ἀνάστασης καί Ζωῆς. Ταυτοποιήθηκε µέ τόν ἴδιο τόν Ἐσταυρωµένο. Ἔτσι, ὁ Σταυρός µεταδίδει δύναµη, χαρίσµατα καί ἰάµατα. Καί µόνο τό σηµεῖο τοῦ σταυροῦ, συγκινεῖ θερµότατα τίς ψυχές. Ἀρκεῖ µιά µατιά, ἕνα βλέµµα, µιά προσκύνηση, καί οἱ καρδιές ἐµπνέονται, εἰρηνεύουν, γεµίζουν ἀπό χαρά ὑπερφυσική, µυστική, ἀνεκλάλητη καί ἄρρητη. Θεέ µου, τί µεγάλο καί θεῖο δῶρο ἔχεις χαρίσει σ᾽ ὅλο τόν κόσµο! Ποῦ νά πάει κανείς καί νά µή ἀτενίσει τό Σταυρό! Στούς Ἱερούς µας Ναούς; Στή Χριστιανική Λατρεία; Στά ἱερά Μυστήρια καί τίς Ἀκολουθίες; Στά κοιµητήρια; Σέ συγκεντρώσεις καί λιτανεύσεις;

Τὸ Γενικό Ἱερατικὸ Συνέδριο της Μητρ. Κονίτσης: «Καταδικάζουµε ὁποιαδήποτε παρεκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀταλάντευτη γραµµὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κυρίως, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ»

 «Ἔµµεση ἀποδοκιµασία τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολοµαίου γιὰ τὶς ἐπαφές του µὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία περιέχεται στὸ ψήφισµα τοῦ Γενικοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης ∆ρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ποὺ πραγµατοποιήθηκε τὸ διήµερο ∆ευτέρας καὶ Τρίτης στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ταξιαρχῶν Γκούρας. «Καταδικάζουµε ὁποιαδήποτε   παρεκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀταλάντευτη γραµµὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κυρίως, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ», τονίζεται «φωτογραφίζοντας» οὐσιαστικὰ τὶς πρωτοβουλίες ποὺ ἀναπτύσσει τὰ τελευταῖα χρόνια ὁ κ. Βαρθολοµαῖος. Ἐπισηµαίνεται ὅτι ὁ Μητροπολίτης κ. Ἀνδρέας, ἦταν ἕνας ἀπὸ ἐκείνους τῶν «Νέων Χωρῶν» ποὺ δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσµα τοῦ κ. Βαρθολοµαίου, γιὰ νὰ παραβρεθεῖ στὴ σύναξη ποὺ ὁλοκληρώθηκε χθὲς στὸ Φανάρι, ἐνῶ ἔχει ὑπογράψει µὲ ἄλλους 5 Μητροπολίτες καὶ κείµενο διαµαρτυρίας κατὰ τῶν συζητήσεων καὶ τῆς συµπροσευχῆς Πατριάρχη καὶ Πάπα. Τὸ Ἱερατικὸ Συνέδριο ἐκφράζει ἐπίσης τὴν ἀνησυχία του γιὰ τὴν οἰκονοµικὴ κατάσταση τῆς χώρας, στὰ προβλήµατα ἀπὸ τὴν εἰσροὴ χιλιάδων µεταναστῶν, στὴν αὔξηση τῆς ἐγκληµατικότητας. Καταδικάζει τὴν ἐπιδίωξη ὁρισµένων νὰ τεθεῖ στὸ περιθώριο ἡ Ἐκκλησία, ἐκφράζει τὴ χαρά της γιὰ τὴ µεγάλη συµµετοχὴ τῶν χριστιανῶν στὶς ἐκδηλώσεις τῆς Μητρόπολης καὶ τέλος διαµαρτύρεται ἔντονα γιὰ τὴν κατεδάφιση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὶς ∆ρυµάδες Χειµάρρας».


Πηγή : Πρωϊνὸς Λόγος Ἰωαννίνων

Λόγος εις την Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού --- Του εν αγίοις πατρός ημών Ανδρέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου

Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και το της Εκκλησίας άπαν καταστράπτεται πλήρωμα. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και χαράς μαρμαρυγαίς το της οικουμένης καταλάμπεται πρόσωπον. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, δι΄ ου το σκότος ηλάθη, και το φως αντεισήχθη. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και τω Σταυρωθέντι συνεπαιρόμεθα, την γην αφέντες κάτω μετά της αμαρτίας, ίνα τα άνω κτησώμεθα. Σταυρός υψούται και συνανυψοί χαμαί κειμένην την ανθρωπότητα. Σταυρός υψούται, και των δαιμόνων καταπτήσσει φρυάγματα. Σταυρός υψούται και του Σατάν η αντιπίπτουσα δύναμις υποχωρεί και συστέλλεται. Σταυρός υψούται, και πόλεις πανηγυρίζουσι, και λαοί χαρμόσυνα σπένδουσι. Και το μνησθήναι μόνον Σταυρού, χαράς υπόθεσις πρόδηλος και συστολή σκυθρωπότητος· το δε και τύπον οράσθαι Σταυρού, ηλίκον; Ανδρείας γαρ πρόξενον και δειλίας απαλλαγή τω προσβλέποντι γίνεται.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Πνευματικές αλλοιώσεις (άρθρο)

  εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Πόσες φορές, φτάνουμε εμείς πραγματικά, σε αυτό το σημείο της ακηδίας της πνευματικής! Προσωπικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου, πάρα πολλές φορές, να είμαι σε αυτό. Να γίνομαι ερείπιο πνευματικό και να μη θέλω να κάνω τίποτα. Ούτε να σηκωθώ να κάνω κανόνα, ούτε να πάω στην εκκλησία, ούτε να κάνω την προσευχή μου. Φτάνω σε μια κατάσταση τέτοια δυστυχώς, έχω φτάσει, το έχω δοκιμάσει και το γνωρίζω αυτό και με ελέγχει αυτό. Το’ χω…, αλλά λέω είναι το ανθρώπινο! Ποιοι, ποιος από μας μπορεί να περηφανευτεί και να πει ότι πάντοτε είναι ευδιάθετος και πάντα κάνει κίνηση. Να ‘χει πάντα όρεξη! Όχι όρεξη να φας, όρεξη να φάω έχω πάντα, αλλά δεν έχω όρεξη για άλλα πράγματα, τα πνευματικά. Σε πιάνει και η απογοήτευση και η απογοήτευση είναι πολύ κακό! Γι’ αυτό ο Γέροντας ο δικός μου τονίζει και λέει: «Επ, απογοήτευση δε χρειάζεται! Η Ορθοδοξία είναι η πίστη της Ανάστασης και της ελπίδας. Όχι!». Του λέω:
-Γέροντα δεν έχεις απελπιστεί πότε;
-Ποτέ, μου λέει! Ποτέ!
-Δεν έχεις απογοητευτεί;
-Ποτέ! Δεν έχω απογοητευτεί, λέει, γιατί είμαι Ορθόδοξος!