Αλέξ. Καλόμοιρος : Στην συνείδησι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποτέ ο Αυγουστίνος δεν υπήρξε άγιος.

...Τα πρώτα σπέρματα του ορθολογισμού, που έπιασαν βαθειές ρίζες τα έσπειρε ο Αυγουστίνος. Από τους Δυτικούς θεωρείται σήμερα ο μεγαλύτερος Πατήρ της «Εκκλησίας» των. Στην συνείδησι όμως της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποτέ ο Αυγουστίνος δεν υπήρξε άγιος. Απόδειξις το ότι δεν αναφέρεται στα Μηναία, που είναι το επίσημο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Το ότι ο βίος του ευρίσκεται σε ορισμένους Συναξαριστάς και το ότι το όνομά του αναφέρεται σε ορισμένους Συνέκδημους στας 15 Ιουνίου (αν και τελευταίο στη σειρά, πράγμα που μαρτυρεί μεταγενέστερη προσθήκη), δεν αποδεικνύει παρά μόνον το πόσο μεγάλη υπήρξε η επίδρασις του Παπισμού στην σκέψι των ορθοδόξων τους τελευταίους αιώνες. Είναι γνωστό ότι ακολουθία του Αυγουστίνου δεν υπήρχε στην Ορθόδοξο Εκκλησία μέχρι το 1861. Το ίδιο παρατηρείται και στην εικονογραφία. Βυζαντινή εικόνα του Αυγουστίνου ως Αγίου δεν υπάρχει στην Ανατολή. Εβυζαντοποιήθη μόνον τους τελευταίους χρόνους το δυτικό πορτραίτο του, καλή τη πίστει. Ο Αυγουστίνος παρ΄ όλον τον εκχριστιανισμό του παρέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του αυτό που ήταν πάντα, ένας φιλόσοφος. Ο ίδιος παραδέχεται, ότι η σκέψις του, σαν όλα τα ανθρώπινα πράγματα, υπέστη μίαν εξέλιξι και συμβουλεύει τους μαθητάς του, στο τέλος της ζωής του, να διαβάζουν τα έργα του κατά χρονολογικήν σειρά, για να ακολουθήση το μυαλό τους την δική του εξέλιξι, αλλά να μη παραδεχθούν παρά μόνον τα τελευταία της σκέψεώς του συμπεράσματα. Ο άνθρωπος αυτός είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκεύοντος ορθολογιστού. Με γόνιμο μυαλό και ισχυρή σκέψη αλλά χωρίς πνευματικές εμπειρείες προσπάθησε να ερμηνεύση τα γεγονότα της Ιεράς Ιστορίας, με βάσι τις φιλοσοφικές του προκαταλήψεις χωρίς να έχη ο ίδιος γευθή αυτά, που έζησαν οι Δίκαιοι, οι προφήται, οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Για την φιλοσοφική σκέψι του Αυγουστίνου τα χάσμα μεταξύ κτιστού και ακτίστου, υλικού και αϋλου, πεπερασμένου και αιωνίου ήταν αγεφύρωτο. Σαν γνήσιος φιλόσοφος επίστευε, ότι και αυτός ο Θεός υπόκειται στην ανάγκη που του υπαγορεύει να μη έρχεται σε επαφή, άκτιστος αυτός και άφθαρτος, με κτιστά και φθαρτά πλάσματα, απαγορεύοντας κάθε ενέργεια του Ακτίστου προς τα κτίσματά του. Έτσι όλες τις εμφανίσεις του Θεού προς ανθρώπους, που διηγείται η Αγία Γραφή ο Αυγουστίνος τις αρνείται ερμηνεύοντάς τες όχι σαν πραγματικές εμφανίσεις του ιδίου του Θεού, όχι σαν άμεσες άκτιστες ενέργειες του ακτίστου Θεού, αλλά σαν εμφανίσεις κτισμάτων απεσταλμένων από τον Θεό προς τους ανθρώπους. Για το φιλοσοφικό, ορθολογιστικό του μυαλό οι εμφανίσεις αυτές δεν είναι δυνατόν να ήσαν Θεοφάνειες, εφ΄ όσον είναι αδύνατον, κατ΄ ανάγκην, το άκτιστο να οραθή υπό του κτιστού, εφ΄ όσον κάθε τι το ορατό, κατ΄ ανάγκην, είναι φθαρτό. Ας λέγη, λοιπόν, η Αγία Γραφή ρητώς ότι «ελάλησε Κύριος προς Μωϋσήν ενώπιος ενωπίω». Το λέει έτσι για τον άξεστο λαό. Στην πραγματικότητα δεν ομίλησε ο Κύριος, αλλά κάποιος άγγελος απεσταλμένος του Θεού. Για τον Αυγουστίνο ο Μωϋσής δεν είναι θεόπτης, δεν ήταν δυνατόν να είναι. Αλλιώς ανατρέπεται όλη η φιλοσοφία. Για να μη ανατραπή λοιπόν, η φιλοσοφία, ας ανατραπή η Αγία Γραφή.                                                                                                                                                  Όμως όλοι όσοι παρερμήνευσαν την Αγία Γραφή προσπάθησαν να στηρίξουν την παρερμηνεία τους επάνω στην ίδια την Αγία Γραφή. Ο Αυγουστίνος στο θέμα αυτό την στηρίζει σ΄ αυτό, που είπε ο Μωϋσής στον Θεό, ενώ μιλούσε μ΄ αυτόν «ενώπιος ενωπίω». Του είπε ο Μωϋσής «ει ουν εύρηκα χάριν εναντίον σου, εμφάνισόν μοι σεαυτόν γνωστώς, ίνα ίδω σε» (Έξοδος ΛΓ΄ 13). Ο δε Θεός απαντάει «ου δυνήση ιδείν το προσωπόν μου· ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται…, όψει τα οπίσω μου, το δε προσωπόν μου ουκ οφθήσεταί σοι.» Άρα, συμπεραίνει ο Αυγουστίνος, εάν ο Μωϋσής μιλούσε πράγματι με τον Θεόν ενώπιος ενωπίω δεν θα ζητούσε από τον Θεό να τον ιδή «γνωστώς». Για να ζητήση να τον ιδή «γνωστώς» σημαίνει πως δεν τον είχε ιδή καθόλου, ούτε είχε συνομιλήσει κατ΄ ευθείαν μαζί του. (Αυγουστίνου De Trinitate). 

Orthodox Hymns

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Πικρογόνους μετέβαλε, ξύλω Μωϋσής πηγάς εν ερήμω πάλαι, τω Σταυρώ προς την ευσέβειαν, των Εθνών προφαίνων την μετάθεσιν.

Ερμηνεία.

Εις το Τροπάριον τούτο αναφέρει ο θείος Μελωδός το θαύμα, όπου εποίησεν ο Μωϋσής εις τον τόπον της Μερράς (ο δηλοί Πικρία κατά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον). Τότε γαρ διψήσαντος του λαού των Εβραίων, έδειξεν εις τον Μωϋσήν ο Θεός ξύλον, το οποίον βάλλων μέσα εις το πικρόν νερόν, εγλύκανεν αυτό (Έξ. ιε:25). Λέγει λοιπόν ο Ιερός Κοσμάς, ότι τον παλαιόν καιρόν εις την έρημον της Μερράς, μετέβαλεν ο Μωϋσής εις γλυκύτητα τας πηγάς του νερού, τας γεννώσας πικρίαν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 30 Ιουνίου 2015

Σύναξις των δώδεκα Αποστόλων.

Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει μὲ ξεχωριστὴ λαμπρότητα τὴ Σύναξη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων. Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ οἱ μνῆμές τους σὲ διάφορες ἡμερομηνίες τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ τὸ συλλογικὸ ἑορτασμὸ τιμᾶται σύμπασα ἡ χορεία τῶν μεγάλων αὐτῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς συνεχιστὲς τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς, ἔστρεψαν τὸ ροῦ τῆς ἱστορίας καὶ ἄλλαξαν κυριολεκτικὰ τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου. Χάρη στὸν ἰδικό τους ἀγώνα, τὶς ἀφάνταστες προσωπικὲς τους θυσίες, τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριό τους ἐθεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο.

Μνήμη θανάτου του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα. Δεν γευόταν δε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί και νερό. Καθόταν πάντοτε σκεπτικός χύνοντας θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του αποφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνο μας είπε: «Συγχωρήστε με, αδελφοί. Αυτός που εγνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πλέον να αμαρτήση». Εμείς δε εθαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχη μεταμορφωθή τόσο απότομα. Και αφού τον εθάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το ευρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος επληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του».

(ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΣΤ¨ : 20).

Η Αγιότης του ιερού Αυγουστίνου.

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα σχόλιο του «Ορθοδόξου Τύπου» (15/6/1979) αναφερόμενο στον ιερό Αυγουστίνο, «του οποίου τη μνήμη επιτελεί η αγία μας Εκκλησία» στις 15 Ιουνίου. Ο  «Ο.Τ.» όμως τον Ιούνιο του 1967 είχε δημοσιεύσει άρθρον συνεργάτη του, ο οποίος πολύ σωστά υπεστήριζε πως «στη συνείδησι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποτέ ο Αυγουστίνος δεν υπήρξε άγιος. Απόδειξις ότι δεν αναφέρεται στα μηναία, που είναι το επίσημο αγιολόγιο της Εκκλησίας». Είναι γνωστό, κ. Διευθυντά, πως το όνομα του ιερού Αυγουστίνου μπήκε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας επισήμως δια πρώτη φορά το έτος 1968 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Μέχρι το 1968 ποτέ και καμμιά Ορθόδοξος Εκκλησία δεν ετίμησε τον Αυγουστίνο ως άγιο και γι΄ αυτό ούτε ναοί του υπήρχον, ούτε εικόνες του, ούτε ανεφέρετο στα αγιολόγια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τούτο δε είναι φυσικό, διότι αν κάποιος σήμερα παραδέχεται π.χ. το «Φιλιόκβε», αυτό και μόνο τον καθιστά Φράγκο και όχι Ορθόδοξο. Ο Αυγουστίνος δυστυχώς υπήρξε, όπως πολύ σωστά παρατηρούν ο Ανδρούτσος, ο Τρεμπέλας, ο Καρμίρης, ο π. Μπιλάλης κ.ά., ο πατήρ του «Φιλιόκβε». Είναι δυνατόν επομένως ποτέ να είναι Ορθόδοξος; Και ένας μη Ορθόδοξος, είναι δυνατόν ποτέ να είναι άγιος;  Εκείνοι ασφαλώς, οι οποίοι έχουν συμφέρον να αναγνωρισθούν ως άγιοι πρόσωπα όχι Ορθόδοξα, αλλά αιρετικοί είναι οι οικουμενισταί, διότι έτσι εξυπηρετείται καλλίτερα η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Θέλω να ελπίζω ότι και σεις αλλά πολύ περισσότερο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώπιον της οποίας εκρεμεί σχετική αναφορά και υπόμνημα περί του θέματος της αγιοποιήσεως του ιερού Αυγουστίνου, θα ίδητε το σοβαρό τούτο θέμα με την προσήκουσα προσοχή και με αποκλειστικό γνώμονα την αγάπη και αφοσίωσι στην Ορθόδοξη Παράδοσι.

Μετά τιμής,

Ι. ΑΘΩΝΙΤΗΣ. 

OXI στη μουσουλμανοποίηση της Ορθόδοξης Ελλάδος μας. ΝΑΙ στον αγώνα εναντίον του ουνιτισμού μας!

Γρηγορείτε, μη καθεύδετε άλλο! Στερεωθείτε! Μη σας εμπαίζουν τα κύματα της απιστίας και της διαφθοράς. Ανδρίζεσθε κι αντισταθείτε. Το κακό είναι τόσο θρασύδειλο. Γίνετε ρωμαλέοι και στιβαροί… Γρηγορείτε, να μείνουν άγρυπνα τα όνειρά σας κι ακηλίδωτη η ψυχή σας. Να φράξουμε με τα χέρια μας τα μονοπάτια της απωλείας. Να οργώσουμε με τα πόδια μας την άγονη γη… Αν λυγίσουμε προσευχόμενοι τα γόνατα και τις καρδιές, θα κερδίσουμε τη μάχη! Γρηγορείτε, κι αρχίστε σήμερα, τώρα, όχι αύριο. Όλοι φυλάμε Θερμοπύλες. Ίσως δεν θα γράψουμε όλοι ιστορία. Μα θα γραφούν οι συνέπειες της ζωής μας. Κι αν είμαστε αδύνατοι, τους αδύνατους ο Κύριος τούς κάνει δυνατούς. Γι΄ αυτό δεν δειλιάζει ο αγωνιστής. Δε ραγίζει μέσα του η ευσέβεια κι η ελπίδα. Η λαμπάδα καίγεται κι αφήνει το φως της να διεισδύει παντού. Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, ποιος τότε θα γίνει φως για τον κόσμο; ΕΛΛΗΝΕΣ! Όρθιοι, Άγρυπνοι, Τολμηροί! Δεν υπάρχουν περιθώρια. Οι καμπάνες κτυπούν. Το εγερτήριο σάλπισμα ηχεί. Οι σειρήνες σφυρίζουν… Βαρύτατο χρέος έχουμε έναντι των προγόνων μας, των Αγίων και Μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Αν έτσι πορευθούμε, ο Θεός θα μας βγάλει από την κρίση. Και θα μας ευλογήσει. Η Ελλάς θα ζήσει. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

…Οἱ κινήσεις ὅμως αὐτὲς τῶν θλιβερῶν ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς μεταπατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελμα θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1, 32) τὴν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰώνα, ἔτσι καὶ σήμερα, δυστυχῶς δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» —κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο— Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μὲ τὰ μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας γιὰ λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευματικὰ συμπορεύονται πάντοτε μὲ τὰ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σημαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε σήμερα μὲ τὴ νέα κατοχή μας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκία, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

Πως o Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας περιγράφει ... την εποχή μας !

O αρχαίος  ειδωλολάτρης φιλόσοφος  Σενέκας, περιγράφοντας την εποχή του νομίζει κανείς ότι περιγράφει την δική μας εποχή. Γράφει: Ο κόσμος είναι γεμάτος βία, εγκλήματα και πάθη. Οι άνθρωποι συκοφαντούν ο ένας τον άλλον για να κερδίζουν θέσεις και αξιώματα. Κάθε μέρα η ακολασία αυξάνεται τρομακτικά και η ντροπή εξαφανίζεται. Ποδοπατείται ό,τι είναι καλό και ιερό. Περιφρονείται και χλευάζεται η αρετή και η αλήθεια, ενώ η ανηθικότητα διαδίδεται παντού και με κάθε ελευθερία, δηλαδή όπως θα λέγαμε σήμερα, με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοράσεις, Internet, ραδιόφωνα, ρόζ τηλέφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, αισχρές βιντεοταινίες και λοιπά. Όλες δε οι κακίες και οι αισχρότητες συνεχίζει ο Σενέκας, δεν αποφεύγουν πλέον το φως, το επιδιώκουν, διότι τα πάντα γίνονται δημοσίως. Τόσο δε απροκάλυπτη κατήντησε η φαυλότητα, και τόσο ξεδιάντροπα διαφημίζεται, ώστε η αγνότητα είναι τόσο σπανία, που όχι μόνον δεν μπορείς να την βρεις, αλλ’ ούτε και το όνομά της το ακούεις ποτέ. Γι’ αυτό τα αίσχη και οι βρωμερότητες όλων των μελών της οικογενειακής ζωής των ειδωλολατρών, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο.