His Grace Bishop Kallistos -- σχόλιο του Ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Tην προσπάθειά of His Grace Bishop Kallistos, όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία προχωρήσει στην χειροτονία γυναικών στους ανώτερους βαθμούς της Ιερωσύνης, την οφείλει στον θεσμό που υπηρετεί. Ο θεσμός αυτός είναι εκ πρώτης όψεως αντίθετος της Ορθοδοξίας και εκ πρώτης όψεως, His Grace, πρέπει να τηρεί τα προσχήματα.

Δεν ξεχνά όμως, His Grace, καθότι Βρετανός, έναν άλλο θεσμό, που είναι υπέρτερος πλην εκ μέρους του ανομολόγητος. Είναι ο θεσμός του βρετανικού Στέμματος, ο οποίος οφείλει να τηρείται απαρέγκλιτα εκ μέρους των υπηκόων. Και τι υπαγορεύει αυτός ο θεσμός ; Ότι αρχή της Εκκλησίας είναι ο εκάστοτε εστεμμένος.

Την θέση αυτή κατέχει σήμερα η Βασίλισσα Ελισάβετ, δηλαδή, μια γυναίκα. Οπότε, His Grace Bishop Kallistos καταβάλει πάσαν καλήν θέληση (το λένε good will) προκειμένου να γίνει αποδεκτή η χειροτονία γυναικών επισκόπων εκ μέρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η οποία βεβαίως είναι και αυτή θεσμός, αλλά πολύ κατώτερος του βρετανικού Στέμματος.

Αν His Grace Bishop Kallistos τολμούσε να πάρει αντίθετη κατεύθυνση εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δεν έγινε ποτέ αποδεκτή η χειροτονία γυναικών εκ μέρους της Ορθόδοξης Θεολογίας και Εκκλησίας, τότε, μάλλον, θα είχε την τύχη του Τόμας Μωρ, όχι όμως με το κομμένο κεφάλι του καρφωμένο σε ένα δοκάρι, για να το βλέπει όποιος δεν συμμορφώνεται με την αρχή της Εκκλησίας αλλά και της Πολιτείας. Η Αισθητική των Βρετανών δεν είναι πλέον τόσο brutal, οι μέθοδοι έχουν βελτιωθεί.

Τέλος, να σημειωθεί εν συντομία και τούτο. Οι Βρετανοί επεξεργάστηκαν πληρέστερα και τελειότερα τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Συνέπηξαν σε ένα τον παποκαισαρισμό και τον καισαροπαπισμό. Έτσι, κατάφεραν να ιδρύσουν την Αυτοκρατορία τους, καλύτερα την οικουμνενικών διαστάσεων αποικιοκρατία. Την έχασαν και προσπαθούν, ελέω Αμερικανών, να την επανασυστήσουν. Ματαιοπονούν.

π.Αθανασιος μυτιληναιος 2-1-94 'Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ήχος ο αυτός, Ειρμός άλλος.

Ο δια βρώσεως του ξύλου, τω γένει προσγενόμενος θάνατος, δια Σταυρού κατήργηται σήμερον· της γαρ προμήτορος η παγγενής κατάρα διαλέλυται, τω βλαστώ της αγνής Θεομήτορος· ην πάσαι αι Δυνάμεις, των ουρανών μεγαλύνουσιν.

Ερμηνεία.

Απορίας άξιον είναι· διατί ο ιερός Κοσμάς, τας μεν άλλας Ωδάς τόσον του παρόντος Κανόνος, όσον και των άλλων αυτού Κανόνων μοναπλάς εποίησε, την δε εννάτην ταύτην διπλήν εσύνθεσεν; Ο μεν ουν Θεόδωρος ο καλούμενος Πτωχός Πρόδρομος ο των ασματικών Κανόνων εξηγητής λέγει, ότι επειδή ετελείωσαν τα στοιχεία της ακροστιχίδος του παρόντος Κανόνος, έμειναν δε και άλλαι ιστορίαι περί του Σταυρού διαλαμβάνουσαι, τούτου χάριν ο Μελωδός, μη υποφέρων να αφήση και εκείνας, δια τούτο προσέθηκε και δευτέραν εννάτην Ωδήν, φυλάττων την ιδίαν ακροστιχίδα και αρχίζων τον Ειρμόν ταύτης από το τελευταίον Τροπάριον της ογδόης Ωδής, ίνα και τας ιστορίας εκείνας συμπεριλάβη· απίθανος όμως είναι η γνώμη αύτη· καθότι την ιστορίαν της Μερράς, όπου ανέφερε πρότερον ο Μελωδός εν τη δ΄ Ωδή, ειπών «Πικρογόνους μετέβαλε», ταύτην την ιδίαν αναφέρει και εν τη εννάτη ταύτη Ωδή, λέγων «Μη την πικρίαν την του ξύλου εάσας αναιρέσιμον, Κύριε, δια Σταυρού τελείως εξήλειψας.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 4 Ιουνίου 2015

Μητροφανούς αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Μαρίας και Μάρθας αδελφών Λαζάρου.

Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης ἦταν υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Πρόβου Δομετίου (276 – 282 μ.Χ.) καὶ ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306 – 337 μ.Χ.). Προσῆλθε στὸ Χριστιανισμὸ καὶ ἐπατριάρχευσε κατὰ τὰ ἔτη 306 – 314 μ.Χ. Ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντίνος κατέστησε τὴν Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, ὁ Ἅγιος ἦταν ἐπίσκοπος αὐτῆς.

Καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση

Βιώνουμε συνεχώς την παναίρεση του Οικουμενισμού, δηλαδή της αλλοτρίωσης με ένα λόγο του Ορθόδοξου ήθους, της απεμπόλησης των Χριστιανικών Παραδόσεων και διδασκαλιών, της νοθείας των Ιερών Δογμάτων, θεσμών και Κανόνων της Ορθοδοξίας, υπό των οικουμενιστικών ετεροδιδασκαλιών και των Φράγκικων ηθών και εθίμων. Όθεν καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση, δεδομένης της κοσμικής υπεροπλίας και των δολίων διπλωματικών τρόπων με τους οποίους κινούνται και δρουν οι σκοτεινές οικουμενιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν την δια παντός τρόπου υποταγή και άλωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ στη Θεσσαλονίκη με αφορμή την αναγόρευσή του σε επίτιμο Διδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η Ορθόδοξη Φωνή, εύχεται  "ο Υψιπέτης των Θείων Εννοιών του Ιερού Ευαγγελίου" να έχει σύντομα επιτυχίες και στην προσπάθειά του όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία προχωρήσει στην χειροτονία γυναικών στους ανώτερους βαθμούς της Ιερωσύνης. Θα είναι άξιος επίτιμος Πρόεδρος και της The St. Nina Quarterly που αγωνίζεται γι΄ αυτό το σκοπό χρηματοδοτούμενη και από το Π.Σ.Ε...

The Honarary Board of the St. Nina Quarterly

·         His Grace Bishop Kallistos (Ware) of Diokleia, D.Phil., Pembroke College, Oxford University, Spalding Lecturer in Eastern Orthodox Studies.

 http://www.stnina.org/about-us/honorary-board

Του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού εις το Γενέσιον της Θεοτόκου:

«Ὦ ζεῦγος λογικῶν τρυγόνων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα τὸ σωφρονέστατον. Ὑμεῖς τὸν τῆς φύσεως νόμον, τὴν σωφροσύνην, τηρήσαντες τῶν ὑπὲρ φύσιν κατηξιώθητε· τετόκατε γὰρ τῷ κόσμῳ Θεοῦ μητέρα ἀπείρανδρον. Ὑμεῖς εὐσεβῶς καὶ ὁσίως ἐν ἀνθρωπίνῃ φύσει πολιτευσάμενοι, ὑπὲρ ἀγγέλους καὶ τῶν ἀγγέλων δεσπόζουσαν νῦν θυγατέρα τετόκατε. Ὦ θυγάτριον ὡραιότατον καὶ γλυκύτατον· ὦ κρίνον ἀναμέσον τῶν ἀκανθῶν ἐκφυὲν ἐξ εὐγενεστάτης καὶ βασιλικωτάτης ρίζης δαβιτικῆς… Ὦ ρόδον ἐξ ἀκανθῶν τῶν Ἰουδαίων φυὲν καὶ εὐωδίας θείας πληρῶσαν τὰ σύμπαντα. Ὦ θύγατερ Ἀδὰμ καὶ μήτηρ Θεοῦ. Μακαρία ἡ ὀσφὺς καὶ ἡ γαστὴρ ἐξ ὧν ἀνεβλάστησας· μακάριαι αἱ ἀγκάλαι αἵ σε ἐβάστασαν καὶ χείλη τὰ τῶν ἁγνῶν φιλημάτων σου ἀπολαύσαντα, μόνα τὰ γονικά, ἵνα ᾖς ἐν πᾶσιν ἀειπαρθενεύουσα».

Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου --- «Φωνή βοώσα εκ της Ερήμου»

Επιθυμούμεν δια του παρόντος να εκφράσωμεν τον βαθύτατον πόνον, την θλίψιν και την αγωνία μας δι΄ όσα εσχάτως συμβαίνουν εις βάρος της αμολύντου φιλτάτης Ορθοδοξίας από τα όργανα της παναιρέσεως του Αντίχριστου Οικουμενισμού.                                                                                                     

Αναγκαζόμεθα να λύσωμεν την ερημητικήν σιωπήν και υψώνομεν την ταπεινήν μας φωνήν με όλους τους εναπομείναντας αγωνιζομένους Ορθοδόξους ιεράρχας, ιερείς, μοναχούς, μοναχάς και λαϊκούς αδελφούς: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Η Χάρις του Θεού μάς αξίωσε να έχωμεν προστάτας και οδηγούς εις τον μοναχικόν μας βίον τον εκ βρέφους Ηγιασμένον Όσιον Σάββαν και τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν, πρωτοστάτας εις τον αγώνα κατά των Μονοφυσιτών και Εικονομάχων. Τα όσα διαδραματίζονται με υποκινητάς δυστυχώς «Ορθοδόξους» Πατριάρχας και Αρχιερείς είναι προ πολλού έξω από τα όρια της ανοχής και υπομονής μας. Η Ορθοδοξία μας εμπαίζεται, καταπατείται και διαστρέφεται εκ των έσω, και δυστυχώς οι περισσότεροι σιωπούν.  

ΣΑΚΚΑ ΘΕΚΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ - ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Ομιλία για την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι

Διαφορετικότητα ή Μοναδικότητα;

Ηλιάδης Σάββας 

Δάσκαλος   

Κιλκίς, 1-6-2015       

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο καθένας μας αποτελεί ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτό το γνωρίζουμε και το χαιρόμαστε ως θείο δώρο στη ζωή. Είναι ένα βασίλειο η μοναδικότητα, που φέρουμε ο καθένας μας ως υπάρξεις και έχουμε τη χάρη και τη χαρά να τo κυβερνάμε ελεύθερα, κατά βούληση και κατά συνείδηση. Και μπορούμε μέσα σ΄ αυτήν να συμπεριλάβουμε και να βιώσουμε όλο το νόημα της ζωής. Και μαζί να αγκαλιάσουμε και τον πλησίον και όλον τον κόσμο. Συνεπώς, τι περισσότερο έχει να πει η λέξη διαφορετικότητα σε μια χριστιανική ψυχή, αλλά και σε κάθε ψυχή, που βλέπει τα πρόσωπα, τα πράγματα, τις καταστάσεις, μέσα από τη φυσική και φυσιολογική τους τάξη. Το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι η περιθωριοποίηση και ο χωρισμός της κοινωνίας σε ομάδες, ενώ η μοναδικότητα να ενώσει. Κι αυτό πιστεύουμε πως θα φανεί από τις παρακάτω λίγες φτωχές σκέψεις.

"ΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ" --- σχόλιο του Ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο τίτλος του άρθρου είναι λάθος. "Χριστοκεντρικός μυστικισμός" δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Είναι λάθος αυτό που πολλοί έχουν γράψει και συνεχίζουν να γράφουν, οι κατά τα άλλα ανυπερθέτως Ορθόδοξοι, προκειμένου να αντιδιαστείλλουν, ή μάλλον να διαφοροποιήσουν, τον μυστικισμό των φιλοσόφων από τον "μυστικισμό" των Θεολόγων πατέρων της Εκκλησίας. Καταλήγουν όμως στο ίδιο σημείο. Αυτό το εκμεταλλεύονται άριστα οι θεοσοφιστές, οι Μασόνοι και οι Σιωνιστές υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ένα κοινό σημείο, ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ Φιλοσοφίας και Θεολογίας : Ο Μυστικισμός. Δεν θα εξηγήσω το πώς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, είναι αδιανόητο ορθόδοξα. Απλά την ταπεινή γνώμη μου, και πάλι, θα γράψω. Η Θεολογία κάνει χρήση της Φιλοσοφίας προκειμένου να αναδείξει τα αδιέξοδα αυτής και την αδυναμία προσέγγισης του θείου δια του φιλοσοφείν και νυν στοχάζεσθαι.

ΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ

«Ω Κύριε, ανήσυχος είναι η ψυχή μας, έως ου εύρη ανάπαυσιν εν Σοι».

Έμαθον δια της «Εκκλησίας», ότι εις τας Αθήνας αφίχθη τελευταίως ένας Γιόγκι και πολλοί έσπευσαν εις συνάντησίν του, «δια να μάθουν παρ’ αυτού την μέθοδον της κατακτήσεως της αληθούς χαράς και ευτυχίας», την οποίαν υπέσχετο «ο απόστολος ούτος του ανατολικού εξωχριστιανικού μυστικισμού». Οι Γιόγκι, ως γνωστόν, είναι μοναχοί βουδδισταί, οι οποίοι ακολουθούντες τας υποδείξεις του πρίγκηπος Σιντάρτα – τον οποίον ανεγνώρισαν ως Θεόν – αγωνίζονται δια την απαλλαγήν των από την εσωτερικήν δυστυχίαν των, δια μεθόδων τινών. Ο βουδδισμός στηρίζει όλην την περί λυτρώσεως θεωρίαν του και μακαριότητα – «νιρβάνα» -- εις την νέκρωσιν του αισθήματος της ζωής, της βουλήσεως. Και ως γνωρίζομεν εκ πληροφοριών, οι Γιόγκι, κάμνουν και ένα είδος «νοεράς προσευχής», περιερχόμενοι ούτω εις κατάστασίν τινα εκστάσεως. Δεν χωρεί καμμία αμφιβολία, ότι ο βουδδισμός, ως θρησκεία, είναι χάλκευμα του θρησκευτικού συναισθήματος και παραπλάνησις του σατανά. Είναι φανερόν, ότι οι δυστυχείς Γιόγκι εμπαίζονται από πονηρά πνεύματα, τα οποία και τον διδάσκαλόν των πρίγκηπα ηπάτησαν. Αλλά λαμβάνουν παρ’ αυτών αποζημίωσίν τινα, μίαν ψευδαίσθησιν μακαριότητος υπό μορφήν φωτοφανειών, αι οποίαι δεν είναι άγνωστοι εις τους καθ’ ημάς διδασκάλους του Ορθοδόξου Ασκητισμού.