ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Ωδή ε΄. Ο
Ειρμός.
Θεός ων ειρήνης
Πατήρ οικτιρμών, της μεγάλης Βουλής σου τον Άγγελον, ειρήνην παρεχόμενον,
απέστιλας ημίν· Όθεν θεογνωσίας, προς φως οδηγηθέντες, εκ νυκτός ορθρίζοντες,
δοξολογούμέν σε φιλάνθρωπε.
Ερμηνεία.
Εκ πολλών ρητών
των Γραφών συγκροτεί τον παρόντα ειρμόν ο ιεράρχης Κοσμάς· το μεν γαρ «Θεός
ειρήνης» εδανείσθη από την προς Φιλιππησίους επιστολήν την λέγουσαν «Και ο Θεός
της ειρήνης έσται μεθ΄υμών» (Φιλιπ. δ: 9)· ομοίως και από το ιστ΄ κεφ. στίχ. 33
της προς Ρωμαίους, και από το ιγ΄ στίχ. 20 της προς Εβραίους· το δε «Πατήρ των
οικτιρμών» εδανείσθη από την προς Κορινθίους δευτέραν στίχ. 3 το δε «Της
μεγάλης Βουλής σου τον Άγγελον» εδανείσθη από τον Ησαϊαν λέγοντα περί του
Χριστού: «Και καλείται το όνομα αυτού, μεγάλης βουλής Άγγελος» (Ησ. θ: 6)· το
δε «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ: 27) και από
τον Απ. Παύλον ειπόντα: «Χριστός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν,
ο και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας» (Εφ. β: 14)· το δε «Φως της θεογνωσίας»
επάρθη από τον Αββακούμ όπου λέγει «Και φέγγος αυτού ως φως έσται»· το δε «Εκ
νυκτός ορθρίζοντες» ελήφθη από τον Ησαϊαν λέγοντα «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμά
μου προς σε ο Θεός» (Ησ. κστ: 9). Από τόσας λοιπόν ρήσεις συγκροτήσας το
Τροπάριον τούτο ο Μελωδός, είτα επιστρέφων προς τον Θεόν και Πατέρα, λέγει προς
Αυτόν: «Ω φιλανθρωπότατε Δέσποτα, συ Θεός ων της ειρήνης, και Πατήρ των
οικτιρμών, απέστειλας εις ημάς τον Μονογενή σου Υιόν, τον Άγγελον (Μηνυτήν)
γενόμενον της μεγάλης και προαιωνίου και αρρήτου βουλής σου, της περί της
ενσάρκου ούσης Οικονομίας αυτού». Έφη δε ο Θεοφόρος Μάξιμος: «Μεγάλη βουλή του
Θεού και Πατρός εστί το σεσιγημένον και άγνωστον της Οικονομίας Μυστήριον· όπερ
πληρώσας δια της σαρκώσεως ο Μονογενής Υιός απεκάλυψεν, Άγγελος γενόμενος της
μεγάλης του Θεού και Πατρός προαιωνίου βουλής. Γίνεται δε της μεγάλης του Θεού
βουλής Άγγελος, ο γνους του Μυστηρίου τον λόγον, και τοσούτον έργω τε και λόγω
δια πάντων ακαταλήπτως υψούμενος, μέχρις αν φθάση τον προς αυτόν τοσούτον
κατελθόντα (Κεφ. κδ΄ της β΄ εκατοντ. των θεολογικών). Το δε «Απέστειλας
(ευδόκησας να έλθη εις ημάς ο Υιός σου) είπεν ο Μελωδός, διότι η αποστολή του
Υιού την ευδοκίαν δηλοί του Πατρός, καθώς ενόησεν ο μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος
(Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν). Το δε «Ευδοκία» πάλιν θέλει να ειπή το
προηγούμενον θέλημα του Θεού, κατά τον Δαμασκηνόν Ιωάννην και τον Θεσσαλονίκης
Γρηγόριον· ου γαρ επόμενον, αλλά προηγούμενον θέλημα Θεού ήτον η ένσαρκος
Οικονομία του Θεού Λόγου. Διατί δε Απέστειλας τον Υιόν σου Πάτερ Θεέ; Δια να
δώση εις ημάς ειρήνην, δια να ειρηνοποιήση ημάς πρώτον με τον Θεόν, δεύτερον με
τους Αγγέλους, προς τους οποίους είχομεν μάχην, τρίτον με τους ομοφύλους ημών
ανθρώπους· διότι και προς αλλήλους εμαχόμεθα· και τέταρτον με τον εαυτόν μας.
Αδιάφορον δε είναι το παρεχόμενον· καθότι η ακρίβεια απήτει να γράφεται
παρεξόμενον· επειδή τα κινήσεως σημαντικά ρήματα, οποίον είναι και το
«απέστειλας» μετά μετοχής μέλλοντος χρόνου συντάσσονται, αντί τελικού
απαρεμφάτου. Εκ της ενσάρκου δε παρουσίας του Υιού σου (ακολουθεί ο Μελωδός)
ημείς τα πεπλανημένα Έθνη ωδηγήθημεν εις το φως της γνώσεως του Θεού: ήτοι της
ευσεβείας και πίστεως. Δια τούτο εκ νυκτός ορθρίζοντες: ήτοι από την πλάνην και
ασέβειαν ελθόντες εις την ευσέβειαν, δοξολογούμέν σε, φιλάνθρωπε Κύριε. Είπε δε
τούτο, δια να δείξη, ότι είναι πέμπτη Ωδή η παρούσα, της οποίας ποιητής είναι ο
Ησαϊας ειπών: «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο Θεός», ως προείρηται.
Εδώ προτείνει μίαν απορίαν ο των Κανόνων ερμηνευτής Θεόδωρος λέγων: «Επειδή η
ασέβεια είναι νύκτα, η δε ευσέβεια εκ του εναντίου είναι ημέρα· διατί ο Ησαϊας
και ο Μελωδός δεν είπον, ότι εκ νυκτός ήλθον εις την ημέραν, αλλ΄ εις τον
όρθρον». Ταύτην λοιπόν την απορίαν λύων αυτός λέγει: «Καθώς εις μεν την νύκτα
παντελώς δεν βλέπει ο οφθαλμός, εις δε την ημέραν, εκ του εναντίου, βλέπει
καθαρώς και απλανώς, εις δε τον όρθρονβλέπει μεν ολίγον, ουχί όμως καθαρώς·
μέσον γαρ είναι ο όρθρος της νυκτός και της ημέρας, και ούτε πάντη σκοτεινός,
ως η νύκτα, ούτε πάντη φωτεινός, ως η ημέρα· τοιουτοτρόπως νύκτα μεν σκοτεινή
και ασέληνος είναι η ασέβεια, και οι εν τη ασεβεία ευρισκόμενοι, ημέρα δε
ολόφωτος είναι η εν τω μέλλοντι αιώνι κατάστασις, και η τοις Αγίοις μέλλουσα
αποκαλυφθήναι δόξα και γνώσις των Μυστηρίων, όρθρος δε είναι η εν τω παρόντι
αιώνι των ευσεβών κατάστασις· εν ταύτη γαρ οι ευσεβείς και Άγιοι ευρισκόμενοι,
δεν δύνανται να θεωρήσουν τρανώς και καθαρώς τα θεία Μυστήρια· διότι
εμποδίζονται από το σκέπασμα του υλικού τούτου και παχέος σώματος». Δια τούτο ο
μεν Παύλος έγραφε προς τους Κορινθίους: «Βλέπομεν άρτι δι΄ εσόπτρου και εν
αινίγματι, τότε δε, πρόσωπον προς πρόσωπον· άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε
επιγνώσομαι, καθώς και επεγνώσθην» (α΄ Κορ. ιγ: 12)· ο δε Θεολόγος Γρηγόριος
είπε: «Τα ενταύθα δευτέρας ελλάμψεως»· και αλλαχού: «Ως αν καθαρώς εποπτεύωμεν
την μακαρίαν Τριάδα, ης νυν μετρίας δεδέγμεθα τας εμφάσεις»· και εν τω εις την
Χριστού Γέννησιν λόγω: «Πείθει δέμε το μέτριον ενταύθα φέγγος της αληθείας,
λαμπρότητα Θεού και ιδείν και παθείν (εν τω μέλλοντι αιώνι δηλαδή)». Ει δε και
απορεί τινάς, πως ο Απ. Παύλος γράφων προς Ρωμαίους είπεν: «Αποθώμεθα τα έργα
του σκότους, και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός· ως εν ημέρα ευσχημόνως
περιπατήσωμεν»; (Ρωμ. ιγ: 12). Εις τούτο αποκρινόμεθα, ότι δεν είπεν ο Απ.
Παύλος εν ημέρα, αλλά «ως εν ημέρα»· το δε «ως» ομοιωματικόν είναι μόριον, και
δηλοί ομοίωμα ημέρας, και όχι αυτήν την ημέραν· καθώς και το περί του Προφήτου
Ηλιού ειρημένον: «Ανελήφθη ως εις Ουρανόν» δηλοί ότι ανέβη, όχι εις τον
Ουρανόν, αλλά εις υψηλότερον τόπον της γης. Και ο όρθρος λοιπόν ημέρα μεν δεν
είναι, ως ημέρα δε και είναι και λέγεται· καθότι και αυτός δίδει μεν εις τον
οφθαλμόν να βλέπη, όχι όμως καθαρώς ως η ημέρα, αλλά με τρόπον μεσαίον όντα της
ημέρας και της νυκτός, ως είπομεν.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Παρασκευή, 15 Μαΐου 2015
Παχωμίου του μεγάλου, Αχιλλίου του θαυμαρουργού, αρχιεπισκόπου Λαρίσης, Βαρβάρου μαρτ.
Ὁ Ὅσιος Παχώμιος γεννήθηκε τὸ 292 μ.Χ.
στὴν Κάτω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς
χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306 – 337 μ.Χ.). Στὸ στρατό,
στὸν ὁποῖο κατετάγη, γνωρίσθηκε μὲ Χριστιανοὺς στρατιῶτες καὶ διδάχθηκε ἀπὸ
αὐτοὺς τὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ὅταν δὲ ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ
στρατοῦ, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἀφοῦ μετέβη στὴν Ἄνω Θηβαΐδα, βαπτίσθηκε καὶ
ἐκάρη μοναχός.
Ἐπιθυμώντας μεγαλύτερη ἡσυχία, γιὰ νὰ
ἀφοσιωθεῖ στὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση, κατέφυγε στὴν ἔρημο καὶ ἐτέθη ὑπὸ
τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ περίφημου ἡσυχαστοῦ Παλάμονος (†12 Αὐγούστου),
τοῦ ὁποίου ἔγινε τέλειος μιμητής.
Αββάς Φιλήμονας : Πρόσεχε τις σκέψεις σου
Πρόσεχε με ακρίβεια και φύλαγε την καρδιά σου να μη δέχεται πονηρούς λογισμούς ή οποιουσδήποτε μάταιους και ανωφελείς. Πάντοτε όμως, και όταν κοιμάσαι και όταν τρως ή πίνης ή συνομιλής, η καρδιά σου κρυφά να μελετά, άλλοτε τους ψαλμούς με νοερόν τρόπον, άλλοτε να προσεύχεσαι με τα «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Και πάλιν όταν ψάλλης με την γλώσσα σου, πρόσεχε μη λέγη άλλο το στόμα σου και αλλού να γυρίζη ο νους σου.
O γραικύλος Κοτζιάς χορεύει με τους Τουρκομογγόλους πάνω στα κατεχόμενα ελληνικά εδάφη της Μικράς Ασίας απέναντι της κατεχόμενης Κύπρου μας!
Στις 19 Μαΐου 1919 ο
Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο
άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και
σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι
Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 350.000....
Στις 29 Mαΐου του
έτους 1453, την αποφράδα ημέρα Tρίτη,
ανήμερα της γιορτής της Aγίας
Θεοδοσίας (που μαρτύρησε επί Eικονομαχίας),
η Κωνσταντινούπολη, η θρυλική Bασιλεύουσα,
πρωτεύουσα της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καταλύθηκε από τους Oθωμανούς Μογγόλους αφού έκαναν περισσότερο
από 200 χρόνια για να φτάσουν έως εκεί… από τα βάθη της Ασίας, τις μογγολικές στέπες ...
20 Ιουλ 2015 - «Μαύρη
επέτειος»: 41 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Άφησε πίσω της 5.000 νεκρούς....
Η Κυρία Θεοτόκος λέγει: οι εχθροί εμού και του Υιού μου επλησίασαν. Ποιοι είναι οι εχθροί; Οι λατινόφρονες.
Τότε:
Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως
Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού
έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις
την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν
Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος
καιρόν,πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν
ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου
ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του
Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας,
το«Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής
λόγους:«Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη
φοβού»,εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών
ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι
οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω
πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε
επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν
ταχέως».
….είκοσι δε και εξ
Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Τζιοβάνι
Βέκκο, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον
εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους
μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι
ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Τζιοβάνι
Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.
Τώρα :
Και οι
δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους υποδέχονται στο Άγιον Όρος, συλλειτουργούν
και μνημονεύουν τον Kαρδινάλιον
Πατριάρχην Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίον, την ιδίαν ώρα που ο νέος Τζιοβάνι Βέκκος
εκδιώκει απανθρώπως τους αδελφούς των Εσφιγμενίτας λόγω μη μνημονεύσεώς του υπ’
αυτών!...
Ο αδελφός μας Παναγιώτης Μακρής γράφει:
Άρα κ Κώστα
τα δικά σας τα συμπεράσματα ποια είναι σχετικά με όλα τα παραπάνω, επειδή
πιστεύω ότι βασίζεστε μόνο στα λόγια του Φιλοθεϊτη χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν
σας τα υπόλοιπα.
Για να δούμε όμως και τι στάση τήρησε ο γ. Εφραίμ, γράφει λοιπόν ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς:
Ἐμεῖς, πρός πληροφόρησι τῶν ἀδελφῶν καί διακρίβωσι τῆς ἀληθείας, ἐρευνήσαμε ἀπό μαρτυρίες τῶν πνευματικῶν παιδιῶν τοῦ π. Ἐφραίμ στόν Βόλο, καί μάλιστα παλαιῶν μοναχῶν δικῶν του, καί μᾶς διαβεβαίωσαν ὅτι τούς συνεβούλευε τήν περίοδο αὐτή, πρίν πάει δηλαδή στήν Ἱ. Μονή τῆς Φιλοθέου, νά μήν μνημονεύουν Ἐπίσκοπο λόγῳ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Μήπως κ Κώστα ο γ. Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης, για να καλύψει τον εαυτό του που μνημονεύει αποκρύπτει πληροφορίες από τον κόσμο; Μήπως αυτός και ο Βατοπαιδινός δεν γράφουν όλη την αλήθεια όπως ισχυρίστηκα και παραπάνω;
Μήπως ο γ Ιωσήφ μετά από λίγο καιρό διέκοψε και πάλι το μνημόσυνο του Πατριάρχη;
Για να δούμε όμως και τι στάση τήρησε ο γ. Εφραίμ, γράφει λοιπόν ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς:
Ἐμεῖς, πρός πληροφόρησι τῶν ἀδελφῶν καί διακρίβωσι τῆς ἀληθείας, ἐρευνήσαμε ἀπό μαρτυρίες τῶν πνευματικῶν παιδιῶν τοῦ π. Ἐφραίμ στόν Βόλο, καί μάλιστα παλαιῶν μοναχῶν δικῶν του, καί μᾶς διαβεβαίωσαν ὅτι τούς συνεβούλευε τήν περίοδο αὐτή, πρίν πάει δηλαδή στήν Ἱ. Μονή τῆς Φιλοθέου, νά μήν μνημονεύουν Ἐπίσκοπο λόγῳ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Μήπως κ Κώστα ο γ. Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης, για να καλύψει τον εαυτό του που μνημονεύει αποκρύπτει πληροφορίες από τον κόσμο; Μήπως αυτός και ο Βατοπαιδινός δεν γράφουν όλη την αλήθεια όπως ισχυρίστηκα και παραπάνω;
Μήπως ο γ Ιωσήφ μετά από λίγο καιρό διέκοψε και πάλι το μνημόσυνο του Πατριάρχη;
***
Απάντηση:
Αδελφέ
Παναγιώτη νομίζω ότι το πρόβλημα που έχει μεγάλη σημασία – τουλάχιστον για μένα
– είναι το εξής: Ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής υπήρξε αυστηρός ζηλωτής έως τον Μάρτιο του 1950.
Όταν διάβασε την εγκύκλιο του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου η οποία ομολογούσε
άκυρα τα μυστήρια των νεοημερολογιτών, δεν την δέχτηκε. Άρχισε δε εντατική
προσευχή προκειμένου να φωτιστεί για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει. Η
απάντηση ήρθε! Όμως νομίζω – σύμφωνα με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, του
θαύματος της Κυρίας Θεοτόκου στην περίπτωση των 26 Οσιομαρτύρων της Ι.Μ.
Ζωγράφου Αγίου Όρους, της διδασκαλίας του Μεγάλου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
αλλά και της διαχρονικής Πατερικής γραμματείας – έκανε λάθος ερμηνεία
του ενυπνίου του. Εν πάση περιπτώσει, σε τελευταία ανάλυση, εν συντομία:
Δίνοντας την ερμηνεία του ενυπνίου η Εκκλησία ήταν εκεί που διακονούσε ο λατινόφρονας
Αθηναγόρας. Κατ΄ εμέ : Αν ο γ. Ιωσήφ ο Ησυχαστής τον Μάρτιο του 1950 με
διαβεβαιώνει ότι η Εκκλησία ήταν αυτή του Αθηναγόρα, όχι των ακολουθούντων το
πάτριο, όχι αυτή που ακολουθούσε ο γ. Ιωσήφ ο Ησυχαστής, τότε όλες οι
εκστάσεις, τα οράματα, οι συνομιλίες με τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο κ.λ.π, που
είχε ο γ. Ιωσήφ ο Ησυχαστής πριν τον Μάρτιο του 1950 ήσαν εκ του Πονηρού; Εάν
όχι, τότε υπάρχουν αυτές οι θείες εμπειρίες και σε εκτός Εκκλησίας ανθρώπους;
Και αν ο Κύριος του είπε να μνημονεύσει τον λατινόφρονα Αθηναγόρα, άρα, αν δεν
έχει σημασία η μνημόνευση, τότε για μια μη μνημόνευση του άλλου λατινόφρονα
Πατριάρχη Βέκκου, γιατί κάηκαν ζωντανοί οι 26 Οσιομάρτυρες της Ι.Μ. Ζωγράφου, έχασαν δε την ζωή τους δι άλλων τρόπων, ένεκα της αρνήσεως να μνημονεύσουν τον λατινόφρονα Βέκκο, άλλοι Αγιορείτες Πατέρες την ίδια χρονική στιγμή;
Δημήτριος Τσελεγγίδης καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης : Ο Α΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι εκπίπτει και αναθεματίζεται από την Εκκλησία εκείνος ο οποίος δεν αποδέχεται τα δόγματά της.
Δόγματα της πίστεως εννοούμε εκείνες τις αποκεκαλυμμένες
αλήθειες της πίστεώς μας, που αμφισβητήθηκαν καίρια στην ιστορία της Εκκλησίας
από τους αιρετικούς. Τα δόγματα της πίστεως θεμελιώνονται στην Αγία Γραφή και
στην Παράδοση της Εκκλησίας, δηλαδή στην εν Χριστώ αποκάλυψη. Εξ αιτίας του
αλαθήτου χαρακτήρα τους, ως εμπνεόμενα από το Πνεύμα της Αληθείας, δε μπορούν
να τροποποιηθούν. Ο Α΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι
εκπίπτει και αναθεματίζεται από την Εκκλησία εκείνος ο οποίος δεν αποδέχεται τα
δόγματά της. Μόνο ο ακάθαρτος βίος συσκοτίζει τη διορατικότητα της διανοίας. Τα
ορθά δόγματα της πίστεως αποτελούν το ασφαλές θεμέλιο της ευσέβειας. Η ακρίβεια
της ζωής «συνυφαίνεται τη των δογμάτων ορθότητι», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ, ΟΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΜΟΣΧΑΣ!
Πηγή : Ιστοσελίδα "Αποτείχιση τώρα"
(σ.σ. Η ιστοσελίδα "Αποτείχιση τώρα" ευρίσκεται στα φιλικά ιστολόγια της Ορθόδοξης Φωνής).
Το να γίνω επίσκοπος ήταν για μένα ένα απροσδόκητο γεγονός, όμως υπήρξε για αυτό μια φανερή κλήση του Θεού. Στην Τασκένδη, όπου εκείνη την εποχή εργαζόμουν ως γενικός γιατρός στο νοσοκομείο της πόλης, έγινε ένα επαρχιακό συνέδριο, στο οποίο πήρα μέρος και εγώ και έκανα μάλιστα και μία εισήγηση για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Όταν τελείωσε το συνέδριο με πλησίασε ο επίσκοπος Ιννοκέντιος και με πήρε από το χέρι. Βγήκαμε μαζί έξω από την εκκλησία. Μου είπε για την μεγάλη εντύπωση, που του προξένησε η εισήγησή μου. Ξαφνικά σταμάτησε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Γιατρέ μου, πρέπει να γίνετε ιερέας». Αν και ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου μία τέτοια σκέψη, όμως την πρόσκληση αυτή προς την ιερωσύνη από το στόμα ενός αρχιερέα την δέχθηκα σαν ήταν η κλήση του Θεού και χωρίς κανένα δισταγμό αμέσως του απάντησα: «Καλά, Σεβασμιώτατε, το δέχομαι».
Την επόμενη Κυριακή χειροτονήθηκα διάκονος και την μεθεπόμενη ιερέας. Ήμουν τελευταίος στην τάξη ιερέας στον καθεδρικό ναό της πόλης. Από τις πρώτες μέρες τις διακονίας μου στον ναό ανέπτυξα μεγάλη δραστηριότητα και ως ιεροκήρυκας. Εκήρυττα και εκτός των ακολουθιών. Αλλά και σε συζητήσεις με αθέους ήμουν αμείλικτος προς αυτούς.
Μετά από δύο χρόνια και τέσσερις μήνες χειροτονήθηκα επίσκοπος και ο Κύριος με οδήγησε σε μία μακρινή πόλη, το Ενισέσκ. Όλοι οι ιερείς σε αυτήν την πόλη η οποία είχε πολλές εκκλησίες, όπως και οι ιερείς της πρωτεύουσας του νομού, Κρασνογιάρσκ, είχαν προσχωρήσει στη «ζώσα εκκλησία». (σ.σ. Η ζώσα εκκλησία ήταν το επίσημο Πατριαρχείο Μόσχας, μετά του οποίου εκοινωνούσαν όλα τα άλλα Πατριαρχεία.)
Για αυτό το λόγο ήμουν αναγκασμένος να τελώ τις ακολουθίες με τους τρείς ιερείς που ήλθαν μαζί μου, στο διαμέρισμα, όπου κατοικούσα.
Κάποτε, όταν μπήκα στο δωμάτιο για να τελέσω τη Θεία Λειτουργία, είδα εκεί έναν ηλικιωμένο μοναχό, ο οποίος στεκόταν κοντά στη πόρτα. Αυτός, όταν με είδε κοκάλωσε και ούτε καν με χαιρέτησε. Αυτό συνέβη για τον εξής λόγο: οι ορθόδοξοι του Κρασνογιάρσκ, οι οποίοι δεν ήθελαν να έχουν κοινωνία και να προσεύχονται μαζί με τους προδότες ιερείς της «ζώσας εκκλησίας», διάλεξαν αυτό το μοναχό και τον έστειλαν στην πόλη Μινουσίνσκ, η οποία βρίσκεται νότια του Κρασνογιάρσκ, σ’ έναν ορθόδοξο επίσκοπο, ο οποίος ζούσε εκεί, για να τον χειροτονήση ιερομόναχο. Όμως κάποια ανεξήγητη δύναμη τον οδήγησε όχι νότια αλλά βόρεια, στο Ενισέσκ, όπου ζούσα εγώ. Μου διηγήθηκε το γιατί κοκάλωσε όταν με είδε:
Πριν δέκα χρόνια, όταν ακόμα ζούσα εγώ στη Μέση Ρωσία, είδε ένα όνειρο. Είδε στον ύπνο του κάποιον αρχιερέα, άγνωστο σ’ αυτόν, ο οποίος τον χειροτόνησε ιερομόναχο. Όταν με είδε αναγνώρισε σε μένα εκείνον τον Αρχιερέα. (σ.σ. Συνεπώς ο άγιος Λουκάς χειροτόνησε ιερομόναχο έναν αποτειχισμένο μοναχό, για τις ανάγκες του Ορθόδοξου αποτειχισμένου ποιμνίου του Κρασνογιάρσκ.)
Πηγή: Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας. Λόγοι και Ομιλίες, Τόμος Α’. σελ. 31-33. Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Επιστολή του Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ στον Μασόν...":
Στην απάντηση της Ι.Μ. Πειραιώς, ο οικείος Μητροπολίτης γράφει, σχολιάζοντας
τον συγγραφέα μασόνο κ. Καμαλάκη :
"Αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ σᾶς προβληματίσει, διότι βλέπουμε, ὅτι σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου σας χρησιμοποιεῖτε χωρία ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, πρᾶγμα ποὺ δείχνει, ὅτι δέχεσθε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία.
Εδώ ακριβώς φαίνεται η σύγχυση του συγγραφέα, την οποία όμως δεν αναιρεί η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς.
Οι μασόνοι χειρίζονται τον γραπτό λόγο μετά προσοχής, φαίνεται όμως τί προσπαθούν να αποφύγουν. Τους εμποδίζει η πίστη, αφού την έχουν πλαστογραφήσει με την πίστη στον ΜΑΤΣ. Αυτή η αποδοχή εκ μέρους των μασόνων δεν είναι πίστη, είναι απλή συγκατάθεση - δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά - σε κάποια εκ των πολλών πίστεων.
Υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ του δέχομαι και του πιστεύω. Η αποδοχή δεν συνεπάγεται υποχρεώσεις πάντα. Αν υπάρχουν, αυτές είναι συνήθως συμβατικές, μια ουδέτερη στάση θα λέγαμε, που δεν απέχει πολύ από την αδιαφορία.
Οι μασόνοι, λοιπόν, δέχονται όλα τα πιστεύματα, οι ίδιοι όμως πιστεύουν στον ΜΑΤΣ. Έτσι, φαλκιδεύουν την πίστη και επικρατούν, αφού βρίσκουν κατάλληλο έδαφος. Πίστη εσείς, λένε, πίστη κι εμείς, μάλιστα δε και ορθόδοξη ! Ο ακάθαρτος νους δεν τους επιτρέπει να δουν το έρεβος, εντός του οποίου βρίσκονται.
"Αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ σᾶς προβληματίσει, διότι βλέπουμε, ὅτι σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου σας χρησιμοποιεῖτε χωρία ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, πρᾶγμα ποὺ δείχνει, ὅτι δέχεσθε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία.
Εδώ ακριβώς φαίνεται η σύγχυση του συγγραφέα, την οποία όμως δεν αναιρεί η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς.
Οι μασόνοι χειρίζονται τον γραπτό λόγο μετά προσοχής, φαίνεται όμως τί προσπαθούν να αποφύγουν. Τους εμποδίζει η πίστη, αφού την έχουν πλαστογραφήσει με την πίστη στον ΜΑΤΣ. Αυτή η αποδοχή εκ μέρους των μασόνων δεν είναι πίστη, είναι απλή συγκατάθεση - δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά - σε κάποια εκ των πολλών πίστεων.
Υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ του δέχομαι και του πιστεύω. Η αποδοχή δεν συνεπάγεται υποχρεώσεις πάντα. Αν υπάρχουν, αυτές είναι συνήθως συμβατικές, μια ουδέτερη στάση θα λέγαμε, που δεν απέχει πολύ από την αδιαφορία.
Οι μασόνοι, λοιπόν, δέχονται όλα τα πιστεύματα, οι ίδιοι όμως πιστεύουν στον ΜΑΤΣ. Έτσι, φαλκιδεύουν την πίστη και επικρατούν, αφού βρίσκουν κατάλληλο έδαφος. Πίστη εσείς, λένε, πίστη κι εμείς, μάλιστα δε και ορθόδοξη ! Ο ακάθαρτος νους δεν τους επιτρέπει να δουν το έρεβος, εντός του οποίου βρίσκονται.
Επιστολή του Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ στον Μασόνο κ. Καμαλάκη
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 14ῃ Μαΐου
2015
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ πού
ἔχει ὡς γνωστόν προσφύγει ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τήν
διάλυση τοῦ ψευδεπιγράφου Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος καί ἤδη ἀναμένεται ἡ ἔκδοσι τῆς
Ἀποφάσεως τοῦ ἁρμοδίου Τμήματος ἐδέχθη πασχαλίους εὐχάς ἀπό τόν Καθηγητή κ.
Σπυρίδωνα Καμαλάκη, Μέγα Ἄρχοντα Λογοθέτη τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας καί
Ὕπατο Μεγάλο Ταξιάρχη τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου βαθμοῦ τοῦ
ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ τύπου τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς καί τό πόνημά του
«Ἀχαρνῶν 19 & Σουρμελῆ», ἐκδόσεων Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου βαθμοῦ
διά τήν Ἑλλάδα καί ἀπήντησε σέ αὐτόν μέ τήν κοινοποιηθεῖσα στό Πατριαρχεῖο
Ἀλεξανδρείας κατωτέρω ἐπιστολή:
«Ἀξιότιμε κ. Καμαλάκη,
Χριστὸς
Ἀνέστη!
Ἔλαβα τὴν ἀπὸ 7.4.2015 ἐπιστολὴ – ἑόρτιο
πασχαλινὸ μήνυμά σας καὶ τὸ συνημμένο βιβλίο σας μὲ τίτλο: «Ἀχαρνῶν 19 καὶ
Σουρμελὴ» καὶ σᾶς εὐχαριστῶ. Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι χάρηκα
κιόλας, τὸ ἀντίθετο μάλιστα, λυπήθηκα.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Εν δούλοις τω
Καίσαρος δόγματι, απεγράφης πιθήσας, και δούλους ημάς εχθρού και αμαρτίας, ηλευθέρωσας
Χριστέ· όλον το καθ΄ ημάς δε πτωχεύσας, και χοϊκόν εξ αυτής ενώσεως, και
κοινωνίας εθεούργησας.
Ερμηνεία.
Δύο είδη ιατρείας
μεταχειρίζονται οι των σωμάτων άριστοι ιατροί. Διότι αυτοί ή τα εναντία
ιατρεύουσι με τα εναντία· ούτω χάριν λόγου την ψυχρότητα ιατρεύουσι με την
εναντίαν θερμότητα, και την ξηρότητα με την εναντίαν υγρότητα· ή τα όμοια
ιατρεύουσι με τα όμοια· ούτω γαρ τα υπό της ψυχρότητος αιμωδιασμένα οδόντια
ιατρεύουσι πάλιν με την ψυχράν ούσαν ανδράχνην: ήτοι γλυστρίδαν. Τοιουτοτρόπως
ο των ψυχών και των σωμάτων ιατρός Κύριος δύο είδη ιατρείας εμεταχειρίσθη εν τη
προς ημάς ενσάρκω αυτού επιδημία· καθότι δια των εναντίων ιάτρευσε τα ενάντια:
ήτοι δια της αυτού ταπεινώσεως εθεράπευσε την ημών υπερηφάνειαν. Όθεν και ο
θεοφόρος θεολογεί Μάξιμος, ότι αι στερήσεις του Χριστού έγιναν έξεις εις ημάς:
ήγουν η σάρκωσις του Λόγου έγινεν ημετέρα θέωσις· η εκείνου κένωσις έγινε
πλήρωσις ημετέρα· το πάθος του, ημετέρα απάθεια· και ο θάνατος εκείνου έγινε
ζωή ημετέρα· ούτω γαρ λέγει: «Την δε της υπερβαλλούσης δυνάμεως ισχύν δήλην
κατέστησεν ο Χριστός δια των, οις αυτός έπασχεν, εναντίων, υποστήσας τη φύσει
την γένεσιν άτρεπτον· δια πάθους γαρ την απάθειαν, και δια πόνων την άνεσιν,
και δια θανάτου την αϊδιον ζωήν τη φύσει δους πάλιν κατέστησε, ταις εαυτού κατά
σάρκα στερήσεσι τας έξεις ανακαινίσας της φύσεως, και δια της ιδίας σαρκώσεως,
την υπέρ φύσιν χάριν δωρησάμενος τη φύσει της θεώσεως» (Κεφ. μγ΄ της στ΄
εκατοντ. των θεολογικών). Ιάτρευσε δε και τα όμοια με τα όμοια· επειδή δια της
ιδικής του πτωχείας ιάτρευσε την ιδικήν μας πτωχείαν, δια του πάθους του
εθεράπευσε τα ιδικά μας πάθη, και δια του θανάτου του τον ιδικόν μας θάνατον.
Ταύτα δε τα δύο είδη της ιατρείας αναφέρει ο Θεσπέσιος Μελωδός εν τω παρόντι
Τροπαρίω. Όθεν επιστρέφων τον λόγον του προς τον Δεσπότην Χριστόν, ούτω φησίν:
«Ω Ιησού Χριστέ, εσύ πειθαρχήσας απεγράφης εις το δόγμα του Καίσαρος Αυγούστου
μαζί με τους δούλους· λέγει γαρ «Εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου
απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην» (Λουκ. β:1). Και ούτω δια της δουλείας της
ιδικής σου ιάτρευσας την ιδικήν μας δουλείαν· επειδή ηλευθέρωσας ημάς, οι
οποίοι ήμεθα δούλοι του εχθρού Διαβόλου και της αμαρτίας». Αύτη είναι η δια των
ομοίων ιατρεία· ακολούθως δε λέγει και την δια των εναντίων ιατρείαν ούτω:
«Εσύ, Χριστέ, επτώχευσας όλον το καθ΄ ημάς: τουτέστι προσέλαβες εις την
υπόστασιν της Θεότητός σου όλην την ιδικήν μας πτωχικήν και χοϊκήν φύσιν: ήτοι
σώμα, ψυχήν, νουν, θέλησιν, και πάντα τα συστατικά της ανθρωπίνης φύσεως». Όθεν
είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος το αξίωμα τούτο: «Το απρόσληπτον, αθεράπευτον· ο δε
ήνωται τω Θεώ, τούτο και σώζεται» (α΄ επιστολή προς Κληδόνιον). Εκ του Θεολόγου
δε ερανίσθη το αυτό αξίωμα και ο Δαμασκηνός Ιωάννης: «Ταύτην λοιπόν, λέγει, την
φύσιν εθεούργησας, εξ αυτής της πρώτης ενώσεως και κοινωνίας, ην έλαβεν αύτη εν
τη υπερθέω σου υποστάσει». Και δια να ειπώ καθαρώτερον τα του Μελωδού· συ ο
πλούσιος πτωχεύσας, ούτω δια της πτωχείας σου ταύτης επλούτισας ημάς με τον
πλούτον της ιδικής σου Θεότητος. Όθεν είπεν ο μακάριος Παύλος: «Γινώσκετε την
χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι δι΄ υμάς επτώχευσε πλούσιος ων, ίνα
υμείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσητε» (β΄ Κορ. η: 9). Και ο Θεολόγος Γρηγόριος:
«Και ο πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γαρ την εμήν σάρκα, ίν΄ εγώ πλουτήσω την
αυτού Θεότητα» (Λόγ. εις το Πάσχα).