Ο Οικουμενισμός έχει διαβρώσει πολλούς
μεγαλόσχημους κληρικούς. Πιστεύουν ότι επικοινωνώντας με τους Παπικούς και
ποικίλους Προταστάντες θα πετύχουν την ένωση των εκκλησιών, χωρίς ν΄ αρθούν τα
δογματικά εμπόδια. «Δεν πειράζει, λένε, ας θέσουμε τα δόγματα στο αρχείο και ας
αναπτύξουμε κοινωνικές και φιλικές σχέσεις για τη «σωτηρία» του Χριστιανισμού».
Πέντως, για να είμαστε ειλικρινείς, τον Οικουμενισμό τον υπηρετούν πιστά τόσο ο
Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, όσο και οι λοιποί Έλληνες Πατριάρχες
Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας. Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας πρωτοστατεί
(είναι και πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών). Δεν υστερεί δε σε
τίποτα και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο οποίος επιθυμεί ν΄ ασπασθεί τον Πάπα
επισκεπτόμενος εντός του έτους το Βατικανό. Για την τακτική των Οικουμενιστών ο
π. Θεόδωρος Ζήσης λέει: «Οι οικουμενισταί παρουσιάζουν τώρα ως «ακρίβεια» την
ιδικήν τους στάση και τιμωρούν όσους υποδεικνύουν ότι πρόκειται περί
παρεκκλίσεως. Ποτέ κανείς από αυτούς δεν βγήκε να πει και να γράψει ότι έχουν
δίκαιο οι παραδοσιακοί και εμείς αυτό πιστεύουμε, αυτά διδάσκουν οι Άγιοι, αλλά
οικονομούμε προς καιρόν τα πράγματα, μήπως και προσελκύσουμε τους πλανωμένους
και αιρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες στην Ορθόδοξη πίστη. Η
έννοια της αιρέσεως και της πλάνης έχει καταργηθή· όλοι ανήκουν στην Εκκλησία·
κανείς δεν είναι εκτός Εκκλησίας. Γι΄ αυτό και η στάση τους αυτή δεν είναι
«προς καιρόν», για να κερδηθούν οι ασθενείς, αλλά μακροχρόνια, γιατί δεν τους
αντιμετωπίζουν ως ασθενείς· αντίθετα ως ασθενείς, γραφικούς, ακραίους,
φανατικούς, φονταμενταλιστάς, αντιμετωπίζουν όσους υποστηρίζουν την ακρίβεια
εις τα της πίστεως.
The Orthodox Church
For those who are thirsting for the same Church which Christ established nearly 1982 years ago, come and drink of the knowledge that the Orthodox Church is that one and same Church. For those who hunger for the fullness of the original Christian Faith, come and partake of the wisdom of nearly 2000 years of unbroken theology. For those who have felt a sense of something missing in their prayer life, come and experience the depth of Orthodox praise and devotion and feel the real presence of Jesus Christ. For those who have never seen true worship, come and participate in the Divine Liturgy and see heaven united to the earth.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Μεγάλη φωνή, εν τη ερήμω βοά Πρόδρομος· Χριστού ετοιμάσατε οδούς, και
τρίβους του Θεού ημών, ευθείας απεργάσασθε, εν πίστει ανακράζοντες· Ουκ έστιν
Άγιος, ως ο Θεός ημών, και ουκ έστι δίκαιος, πλην σου Κύριε.
Ερμηνεία.
Από το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου ερανίσθη ο Μελωδός το Τροπάριον τούτο·
λέγει γαρ εκείνος εκεί: «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω· ετοιμάσατε την οδόν του
Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους του Θεού ημών» (Ησ. μ: 3). Όθεν ούτως
αρχίζει· ο του Κυρίου μέγιστος Πρόδρομος, η μεγάλη και υψηλοτάτη και εξάκουστος
φωνή του Θεού Λόγου, βοά εις τους λαούς εν τη ερήμω του Ιορδάνου και λέγει:
ετοιμάσατε, ω λαοί, ετοιμάσατε την στράταν του Χριστού: ήτοι έτοιμοι γίνεσθε
εις την ευαγγελικήν πολιτείαν, καθώς ερμηνεύει ο Θεοφύλακτος· οδός γαρ το
Ευαγγέλιον λέγεται· ευθείας κάμετε τας τρίβους του Θεού ημών: ήτοι τας του
παλαιού Νόμου εντολάς αναδείξατε πνευματικάς· επειδή το Πνεύμα το Άγιον ευθές
είναι· τα δε του Νόμου προστάγματα λέγονται τρίβοι, ως τετριμμένα και παλαιά,
κατά τον αυτόν Θεοφύλακτον. Σημείωσε, ότι το «μεγάλη φωνή» δύναται να νοηθή και
εις δοτικήν κατ΄ έλειψιν της Εν προθέσεως ούτω: ο Πρόδρομος βοά εν μεγάλη φωνή.
Που δε βοά; Εν τη ερήμω της Ιουδαίας· ούτω γαρ ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει:
«Εν δε ταις ημέραις εκείναις παραγίνεται Ιωάννης ο Βαπτιστής κηρύσσων εν τη
ερήμω της Ιουδαίας» (Ματθ. γ: 1). Και μολονότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς λέγει, ότι
ήλθεν εις πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου, κηρύσσων Βάπτισμα μετανοίας εις
άφεσιν αμαρτιών (Λουκ. γ: 3), μ΄ όλον τούτο πιθανόν είναι να ήτον και έρημοι
τόποι μεταξύ της περιχώρου του Ιορδάνου, όπου οι όχλοι ερχόμενοι ήκουον το
κήρυγμα του Ιωάννου· όθεν λέγει ο Ματθαίος: «Τότε εξεπορεύετο προς αυτόν
Ιεροσόλυμα και πάσα Ιουδαία και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου» (Ματθ. γ:
5). Ο δε Πτωχός Πρόδρομος λέγει, ότι
επειδή το ρήμα (το πρόσταγμα) Κυρίου εγένετο εν τη ερήμω προς Ιωάννην, ως λέγει
ο Λουκάς: «Εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην τον του Ζαχαρίου Υιόν εν τη ερήμω»
(Λουκ. γ: 2), εκ τούτου λέγεται καταχρηστικώς, ότι εκήρυττε το κήρυγμά του εν
τη ερήμω. Ει δε θέλει να νοήση τινάς έρημον τους ερήμους όντας ανθρώπους πάσης
θεογνωσίας και αγαθοεργίας, αρμόζει να νοήση περί των ανθρώπων το «Φωνή βοώντος
εν τη ερήμω». Ο δε Ευθύμιος ο Ζυγαδηνός λέγει εν τη ερμηνεία του κατά Ματθαίον:
«Δύο ερήμους νοούμεν, μίαν την ενδοτέραν, αφ΄ ης ήλθεν ο Ιωάννης, και εν η
εγένετο προς αυτόν το ρήμα Κυρίου κατά τον Λουκάν· δευτέραν δε την περί τον
Ιορδάνην, εφ΄ ην εξήλθεν, ην ο Ματθαίος έρημον της Ιουδαίας ωνόμασεν, ο δε
Λουκάς, περίχωρον του Ιορδάνου».
O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 16 Μαρτίου 2015
Σαβίνου μάρτυρος, Χριστοδούλου του εν Πάτμω, Ιουλιανού και Ευκαρπίωνος των μαρτύρων.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σαβίνος ἢ Σαβινιανὸς
γεννήθηκε στὴν Ἑρμούπολη τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ εὔπορους καὶ εὐγενεῖς γονεῖς. Διακρίθηκε γιὰ τὸν ἱερό του ζῆλο καὶ τὴν εὐσέβειά του.
Ὅταν ὁ
αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς (284 – 305 μ.Χ.) διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν,
ὁ ἔπαρχος Ἀρειανὸς ἀναζήτησε τὸν Ἅγιο μὲ σκοπὸ νὰ τὸν συλλάβει, διότι κήρυττε μὲ
παρρησία τὸν Χριστό. Ὅμως οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦσαν
στήριγμα καὶ παραμυθία τους, τὸν ἔπεισαν νὰ προφυλάξει τὴν ζωή του πρὸς ὄφελος
τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος, μαζὶ μὲ ἄλλους εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ἔφυγε ἔξω ἀπὸ τὴν
πόλη καὶ κρύφτηκε σὲ κάποιο οἴκημα μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἑρμούπολη.
Κάποια μέρα προσῆλθε στὸν Ἅγιο ἕνας πτωχός, ὁ ὁποῖος τὸν πλησίασε καὶ τοῦ ζήτησε τροφή. Ὁ Ἅγιος τὸν ἐλέησε. Ἐκεῖνος, ὅμως, ὡς ἄλλος Ἰούδας, εἶπε στοὺς εἰδωλολάτρες: «Τί μοῦ δίδετε; Καὶ ἐγὼ θὰ ὑποδείξω σὲ ἐσᾶς τὸν Σαβίνο, ποὺ ζητᾶτε». Καὶ αὐτοὶ ἔδωσαν σὲ αὐτὸν δύο νομίσματα. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἀκολούθησαν ἔφθασαν στὸ οἴκημα, συνέλαβαν τὸν Σαβίνο, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Ἀρειανό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Τότε τὸν κρέμασαν ἐπὶ ξύλου, τοῦ ἔξυσαν τὶς σάρκες καί, τέλος, τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Νεῖλο, ὅπου βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο, τὸ ἔτος 287 μ.Χ.
Κάποια μέρα προσῆλθε στὸν Ἅγιο ἕνας πτωχός, ὁ ὁποῖος τὸν πλησίασε καὶ τοῦ ζήτησε τροφή. Ὁ Ἅγιος τὸν ἐλέησε. Ἐκεῖνος, ὅμως, ὡς ἄλλος Ἰούδας, εἶπε στοὺς εἰδωλολάτρες: «Τί μοῦ δίδετε; Καὶ ἐγὼ θὰ ὑποδείξω σὲ ἐσᾶς τὸν Σαβίνο, ποὺ ζητᾶτε». Καὶ αὐτοὶ ἔδωσαν σὲ αὐτὸν δύο νομίσματα. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἀκολούθησαν ἔφθασαν στὸ οἴκημα, συνέλαβαν τὸν Σαβίνο, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Ἀρειανό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Τότε τὸν κρέμασαν ἐπὶ ξύλου, τοῦ ἔξυσαν τὶς σάρκες καί, τέλος, τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Νεῖλο, ὅπου βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο, τὸ ἔτος 287 μ.Χ.