Γιατί ο Θεός δεν έκανε τον άνθρωπο τέλειο - άτρεπτο

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

 

Ψυχής τελών έμφρονος, και λόγω τιμώμενος, αψύχων ευλαβούμαι· ει γαρ βαπτίσω σε, κατήγορόν μοι έσται, πυρί καπνιζόμενον όρος, φυγούσα δε θάλασσα διχή, και Ιορδάνης ούτος στραφείς· συ γαρ Χριστός, Θεού σοφία και δύναμις.

 

Ερμηνεία

 

Παρομοίως με τα ανωτέρω δύο Τροπάρια αναφέρει και εις το Τροπάριον τούτο ο Μελωδός τον Βαπτιστήν Ιωάννην δικαιολογούμενον και λέγοντα προς τον Δεσπότην Χριστόν, όστις εζήτει να βαπτισθή. Δεν ήθελα γένει τόσης καταδίκης άξιος, Δέσποτα, αν έμελλον να νικηθώ κατά την ευλάβειαν από τον Μωϋσήν εκείνον τον εστολισμένον με νουν και λογικόν, τον Προφήτην, τον νομοθέτην και δημαγωγόν τόσων μυριάδων λαού, και τον αξιωθέντα να σε ιδή και να σε ακούση, ως είπον ανωτέρω· αλλά τώρα και αυτών των αψύχων και αλόγων κτισμάτων έχω να φανώ ανευλαβέστερος και κατώτερος εγώ όπου έχω ψυχήν νοεράν και φρονούσαν το πρέπον, και ο οποίος είμαι τιμημένος με λογικόν και διάκρισιν, αν δεν ευλαβηθώ το αξίωμα της Θεότητός Σου, αλλά τολμήσω να σε βαπτίσω. Επειδή και αυτά τα άψυχα έχουν τρόπον τινά να λάβουν φωνήν και να με κατηγορήσουν· το Σίναιον Όρος, το οποίον εκαπνίζετο όλον από φωτίαν δια την ιδικήν Σου κατάβασιν «Το όρος, φησί, το Σινά εκαπνίζετο όλον δια το καταβεβηκέναι επ΄ αυτό τον Θεόν εν πυρί, και ανέβαινεν ο καπνός, ωσεί καπνός καμίνου, και εξέστη πας ο λαός σφόδρα» (Έξ. ιθ: 18), δικαίως θέλει με κατηγορήσει ως τολμηρόν και ανευλαβή· θέλει με κατηγορήσει η ερυθρά θάλασσα, ήτις έφυγεν από του προσώπου Σου, και εσχίσθη εις δύο μέρη, και το μεν ένα μέρος αυτής εστάθη ως τείχος εκ δεξιών, το δε άλλο, εξ αριστερών· αλλά προ εκείνων θέλει με κατηγορήσει ο ποταμός ούτος Ιορδάνης, εις τον οποίον στεκόμεθα· διότι και αυτός εκ προσώπου Σου εμπόδισε προ ολίγου το ρεύμα του, και δεν έτρεχε κάτω, αλλ΄ εστράφη εις τα οπίσω κατά τον Προφητάνακτα λέγοντα: «Ηθάλασσα είδε και έφυγεν· ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω» (Ψαλμ. ριγ: 3). Ερωτά δε ο Προφήτης την αιτίαν λέγων: «Τι σοι εστί θάλασσα, ότι έφυγες; Και συ Ιορδάνη, ότι εστράφης εις τα οπίσω; Και αποκρίνεται». Από προσώπου Κυρίου εσαλεύθη η γη, από προσώπου του Θεού Ιακώβ» (αυτόθι 5). Σημείωσαι, ότι ο ανώνυμος ερμηνευτής εις το «αψύχων» θέλει να νοείται έξωθεν η Από πρόθεσις, και να λέγηται «ευλαβούμαι, αιδούμαι, φυλάττομαι» από των αψύχων. Και τούτο δε σημείωσαι, ότι τα ανωτέρω κατά προσωποποιϊαν ρητορικήν εσχηματίσθησαν υπό του Μελωδού και του Δαβίδ· όθεν είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Πολλά η Γραφή προσωποποιείν οίδε και των αψύχων»· ο δε άγ. Χρυσόστομος θέλει ότι δια των τοιούτων λόγων των αψύχων παρασταίνεται το μέγεθος των συμβαινόντων πραγμάτων· ούτω γαρ λέγει: «Μάνθανε της Γραφής το έθος· ότε γαρ βούλεται μέγα τι Χριστόν, ή μέγα λυπηρόν απαγγείλαι, και αυτά τα άψυχα αισθάνεσθαί φησίν· ουκ επειδή αισθάνεται, αλλ΄ ίνα το μέγεθος παραστήση των συμβαινόντων».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 11 Μαρτίου 2015

Σωφρονίου, αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, Θαλλού και Τροφίμου των μαρτύρων, Πιονίου ιερομάρτυρος, Γεωργίου οσίου, Θεοδώρας Βασιλίσσης της Ηπείρου.

Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος γεννήθηκε στὴν Δαμασκὸ τῆς Συρίας περὶ τὸ ἔτος 580 μ.Χ. καὶ ἦταν υἱὸς εὐσεβῶν καὶ ἐνάρετων γονέων, τοῦ Πλινθᾶ καὶ τῆς Μυροῦς. Λόγω τῆς καταγωγῆς του ἀποκαλεῖται καὶ Δαμασκηνός. Κατὰ τὴν νεαρή του ἡλικία ἐπισκέφθηκε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ ἀββᾶ Θεοδοσίου, ὅπου συνδέθηκε πνευματικὰ μὲ τὸν ἐκεῖ ἀσκούμενο Ἰωάννη τὸν Μόσχο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διδάχθηκε πολλά. Μὲ τὴν συνοδεία αὐτοῦ ἐπισκέφθηκε τὴν Αἴγυπτο, ὅπου συνδέθηκε μὲ τὸν κύκλο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ἐλεήμονος καὶ τὴ Ρώμη. Τότε πέθανε καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Μόσχος (620 μ.Χ.). Ὁ Σωφρόνιος μετακόμισε τὸ λείψανο αὐτοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα καί, ἀφοῦ τὰ ἐνταφίασε στὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου, ἐπανέκαμψε στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ προσβλήθηκε τότε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια τῶν ὀφθαλμῶν. Ἐπισκέφθηκε τότε τὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου στὸ Ἀμπουκὶρ καὶ θεραπεύθηκε. Τὸ θαῦμα αὐτὸ περιέλαβε σὲ ἐγκώμιό του πρὸς τοὺς Ἁγίους αὐτούς.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

  ....Βλέποντας αὐτὴν τὴν εἰς βάρος τους καὶ ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλαγὴ τοῦ σκηνικοῦ, ὅτι πλέον δὲν μποροῦν νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα, ὅτι, ὅπως λέγει ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος σὲ ἀνάλογη περίπτωση, τὰ ἴδια τὰ πρόβατα γίνονται φύλακες τῆς ποίμνης, ὅταν οἱ ἀρχιποιμένες καὶ οἱ ποιμένες δὲν ἀγρυπνοῦν, ἄρχισαν νὰ ἐκνευρίζονται, νὰ ἐνοχλοῦνται, νὰ ταράσσονται καὶ νὰ ἀπειλοῦν. Δύο φορὲς ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης ἐξετόξευσε ἀπειλὲς ἐναντίον τῶν συνταξάντων τὴν "Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἐνεργῶν μάλιστα καὶ ἐπεμβαίνων ὑπερορίως εἰς τὰ ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μποροῦσε νὰ ἀσκήσῃ τὴν δικαιοδοσία του μόνο στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ σὲ ὅσες ἑλλαδικὲς περιοχὲς ὑπάγονται στὴν δικαιοδοσία του.  Στὶς 29 Αὐγούστου ἀπὸ τὴν Πόλη ἀπείλησε σὲ κήρυγμά του σὲ ναὸ τοῦ ῾Αγίου Ἰωάννου Προδρόμου, ὅτι θὰ λάβουμε τὴν δέουσα ἀπάντηση, χωρὶς συνειρμικὰ νὰ σκεφθῇ ὅτι κατ᾿ ἀναλογίαν ζητοῦσε καὶ αὐτὸς "τὰς κεφαλὰς ἐπὶ πίνακι" θαρραλέων ἀγωνιστῶν καὶ ὁμολογητῶν.  Ἡ ἀπάντηση δὲν ἦταν πατρική, ἀγαπητική, ὅπως στοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τιμωρητικὴ καὶ ἐκδικητική. Ζητοῦσε μὲ ἔγγραφο ἀπευθυνόμενο πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο νὰ ληφθοῦν ἐπειγόντως μέτρα ἀπὸ τὴν Συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου ἐναντίον τῶν συνταξάντων τὴν "Ὁμολογία Πίστεως". Τὸ πατριαρχικὸ ἔγγραφο λειτούργησε ὡς μπούμερανγκ. Ἐστράφη ἐναντίον τοῦ ἀποστείλαντος, ὄχι μόνο διότι θαρραλέος ἱεράρχης ἔδειξε ὅτι ὁ πατριάρχης παραποιοῦσε καὶ ἐνόθευε τὸ κείμενο τῆς "Ὁμολογίας", ἀλλὰ καὶ διότι τὸ πατριαρχικὸ ἔγγραφο ἔγινε τὸ διαβατήριο, ἡ γέφυρα, γιὰ νὰ περάσῃ ἐπὶ τέλους στὶς συζητήσεις τῆς Ἱεραρχίας τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τὸν πάπα. Καὶ ἐπὶ πλέον ἡ Ἱεραρχία οὐσιαστικὰ ἐκώφευσε, δὲν ἀνταποκρίθηκε, στὸ αἴτημα τοῦ πατριάρχου γιὰ λήψη μέτρων ἐναντίον μας.

«ΓΗ ΖΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ»

Εἴθισται στήν ἀρχή κάθε νέας χρονιᾶς νά κάνουμε μιά ἀνασκόπηση τῶν σημα-

ντικοτέρων γεγονότων τῆς προηγουμένης. Καθώς πήραμε λοιπόν νά γράψουμε

γιά τά γεγονότα τοῦ 2014, ἦλθε στό μυαλό μας ὁ ἀξιομνημόνευτος λόγος τοῦ μακαρίτη εἰσαγγελέα Σπύρου Κανίνια ἀπό τό Μεσολόγγι «Γῆ ζυμωμένη μέ τό αἷμα μας δέν πωλεῖται». Ὁ Κανίνιας ὡς Μεσολογγίτης ἐγνώριζε τί σημαίνει γῆ ποτισμένη μέ αἷμα. Ὁ λόγος αὐτός θά μποροῦσε καί θά ἔπρεπε νά ἀποτελέσει μιά γενναία ἀπάντηση ἀγώνα καί ἀντίστασης, καθώς βρισκόμαστε πάλι σέ μιά κρίσιμη γιά τό Γένος περίοδο. Ἐπίκεινται βουλευτικές ἐκλογές. Ἄγνωστο τί θά βγεῖ ἀπό τήν κάλπη. Γνωστό ὅμως, καί μάλιστα μέ τρόπο ὀδυνηρό, αὐτό πού ἔχει ὑποστεῖ ὁ ἑλληνικός λαός τά τελευταῖα χρόνια καί τά περιγράφει πολύ καλά στό ἄρθρο του, πού φιλοξενοῦμε, ὁ πρώην Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου, Ἠπειρώτης Βασίλης Νικόπουλος, ἄνθρωπος μέ γνώση ἀλλά καί λεβεντιά καί θάρρος γνώμης.

«Γῆ ζυμωμένη μέ τό αἷμα μας δέν πωλεῖται», εἶχε πεῖ ὁ Μεσολογγίτης Κανίνιας.

Σήμερα ὅμως, στήν ἐποχή τῆς ἄγριας παγκοσμιοποίησης, ὅλα βγαίνουν στό σφυρί καί ὅλα ζητοῦν νά τά πουλήσουν.

Από τον «Ασκητικόν Λόγον» του Μ. Βασιλείου :

 «Ο καλύτερος όρος και κανόνας της εγκρατείας ας είναι ο ακόλουθος: Να μη αποβλέπουμε στην σαρκικήν απόλαυση ούτε στην κακοπάθεια του σώματος, αλλά να αποφεύγουμε και στις δυο περιπτώσεις την αμετρία

(δηλ. την έλλειψη μέτρου), ώστε να μη ταράζεται η σάρκα με την πολυσαρκία ούτε και να αρρωσταίνη και να μη μπορή να επιτελέση την εργασία των εντολών». 

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Σπάνιο Κήρυγμα Β΄ Κυρ Νηστειών (Αγ. Γρηγ. Παλαμά)

Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν

Μιὰ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴν ἐποχή μας ἀποτελεῖ ἡ κυκλοφορία πολλῶν βιβλίων μὲ Βίους Ἁγίων γιὰ παιδιά. Ἐπιμελημένες ἐκδόσεις, μὲ πλούσια εἰκονογράφηση, γραμμένες σὲ ἁπλὴ γλώσσα γιὰ νὰ γίνονται κα¬τανοητὲς καὶ προσιτὲς στὴν παιδικὴ ἡλικία. Πολλοὶ γονεῖς τὰ ¬προμηθεύονται γιὰ τὰ παιδιά τους, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ κατηχητὲς γιὰ τοὺς μαθητές τους, καὶ γενικὰ ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ προσελκύουν τὴν παιδικὴ ψυχή. Κυκλοφοροῦν σὲ ὅλα τὰ χριστιανικὰ βιβλιοπωλεῖα τῆς πατρίδας μας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ τοῦ Διαδικτύου προβάλλονται καὶ γίνονται γνωστὰ παγκοσμίως. Τὸ πιὸ εὐχάριστο εἶναι ὅτι ἔχουν ἀξιόλογη κυκλοφορία καὶ ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν παιδιῶν. Χαίρονται, διδάσκονται, ὠφελοῦνται τὰ παιδιὰ καὶ πολλὲς φορὲς διηγοῦνται μόνα τους τὰ ὅσα ἄκουσαν ἢ διάβασαν. 

Νῆψις ψυχῆς

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μιά φευγαλέα ματιά αὐτογνωσίας στήν ἐσωτερική ζωή τῆς ψυχῆς μας, θά διαγνώσει μύριες ὅσες ἀδυναμίες καί ἐκτροπές πού παραμορφώνουν ὀντολογικά τόν πνευματικό μας κόσμο. Κάποτε διαλογιζόμαστε γιά τούς ἄλλους καί μ᾽ ἔκπληξη ἀναρωτιόμαστε καί λέμε: "Πῶς κατάντησε αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἔτσι;". Μήπως ὅμως, θά πρέπει, τῆς αὐτογνωσίας τήν ἐξέταση νά τήν κάνουμε στόν ἑαυτό μας; "Προσευχή καί σιωπή, λόγου τιμιωτέρα", λέγει ὁ ὅσιος Ἠλίας ὁ πρεσβύτερος. Ν᾽ ἀφήσουμε τά λόγια καί νά κοιτάξουμε τόν ἑαυτό μας. Πάνω ἀπ' ὅλα, στήν πνευματική μας ζωή, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό νήψη ψυχῆς. Καί νήψη -(στήν ἀρχαιοελληνική, νῆψις) σημαίνει ἀγρύπνια, προσοχή. Γιαυτό καί ἡ ἐκκλησιαστική - νυκτερινή ἀκολουθία ὀνομάζεται "ἀγρυπνία", διότι οἱ χριστιανοί μένουν ἄγρυπνοι. Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς νήψης (ἤ νήψεως), εἶναι τόσο ἀπαραίτητη καί ἐπείγουσα, ὅπως ἡ ἀναπνοή γιά τούς πνεύμονες.

"Ὁ θρησκευτικὸς ὅρκος, τό Εὐαγγέλιον καὶ οἱ Πατέρες...":

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας 

Επειδή το θέμα έχει πάρει διαστάσεις τα ακόλουθα (*)

16 Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ λέγοντες ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ ναῷ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ, ὀφείλει. 17 μωροὶ καὶ τυφλοί! τίς γὰρ μείζων ἐστίν, ὁ χρυσός ἢ ὁ ναὸς ὁ ἁγιάζων τὸν χρυσόν; 18 καί· ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ δώρῳ τῷ ἐπάνω αὐτοῦ, ὀφείλει. 19 μωροὶ καὶ τυφλοί! τί γὰρ μεῖζον, τὸ δῶρον ἢ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἁγιάζον τὸ δῶρον; 20 ὁ οὖν ὀμόσας ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἐπάνω αὐτοῦ· 21 καὶ ὁ ὀμόσας ἐν τῷ ναῷ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν τῷ κατοικήσαντι αὐτόν· 22 καὶ ὁ ὀμόσας ἐν τῷ οὐρανῷ ὀμνύει ἐν τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ καθημένῳ ἐπάνω αὐτοῦ.

Ο Κύριος λέγει στην επί του Όρους Ομιλία το μη ομόσαι όλως, διότι το ιερατείο, υποκριτικό κατά πάντα, ζητούσε όρκο σε ένα Θεό τον οποίο ενέπαιζε και ουσιαστικά δεν πίστευε. Ήταν ένας θεός της υποκρισίας των Φαρισαίων και των γραμματέων, συνεπώς, οι ομνύοντες στον θεό αυτό έδιναν όρκο στο υποκατάστατο του αγίου θεού, τον αντίδικο διάβολο. Φαίνεται αυτό καθαρά στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο που παρέθεσα στην αρχή του σχολίου.

Σε ένα κόσμο όπου επικρατεί η κατά Χριστόν δικαιοσύνη, ασφαλώς και δεν χρειάζεται όρκος. Και αν υπήρχε, είναι βέβαιο ότι τα δικαστήρια θα υπολειτουργούσαν. Επειδή όμως αυτό δεν συμβαίνει, ο όρκος καθίσταται απαραίτητος για ένα και μόνο λόγο : Για την μαρτυρία της εν Χριστώ αλήθειας, μάλιστα δε, ακόμη περισσότερο, για να πολιτεύονται εν Χριστώ οι κατά καιρούς διαχειριζόμενοι τα κοινά εκλεγμένοι πολιτικοί άρχοντες, όπως συμβαίνει σήμερα και από συστάσεως του ελληνικού Κράτους.

Φυσικά, η εν Χριστώ δικαιοσύνη είναι στόχος ανέφικτος. Όσο συνεπής κι αν είναι ο άνθρωπος, δεν παύει να ισχύει το "ουδείς άξιος". Δεν αμαρτάνουμε μόνο κατά τα έργα, αμαρτάνουμε "λόγω και διανοία" :

Πᾶν ἁμάρτημα τὸ παρ’ αὐτοῦ πραχθὲν ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ διανοίᾳ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός, συγχώρησον· ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὃς ζήσεται καὶ οὐχ ἁμαρτήσει· σὺ γὰρ μόνος ἐκτὸς ἁμαρτίας ὑπάρχεις, ἡ δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ὁ νόμος σου ἀλήθεια.

Ωστόσο, επειδή εμείς εδώ πιστεύουμε και ομολογούμε "Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού" η μαρτυρία αυτής της ομολογίας είναι, κατά τη γνώμη μου, επιβεβλημένη, μάλιστα δε, για εκείνους που έχουμε εκλέξει να διαχειριστούν τα κοινά μας πράγματα κατόπιν της ψήφου μας. Αν αυτοί αρνούνται τον όρκο, τίποτα δεν τους υποχρεώνει να φανούν συνεπείς σε όσα διακελεύει το ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο προτάσσει "εις το όνομα της Αγίας και Ουμοουσίας και Αδιαιρέτου Τριάδος". Η άρνηση του προτάγματος συνεπάγεται και την άρνηση των Άρθρων.

(*) Βλέπε σχετικά http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/03/blog-post_9.html