Η ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

«…Στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν, ην εκτήσω τω τιμίω Σου αίματι». Εκκλ. Υμνογραφία.

Εις την άστατον φοράν των εγκοσμίων πραγμάτων, εις την κενότητα του παρόντος τραγικού, των ανθρώπων βίου, εις την κοιλάδα ταύτην του κλαυθμώνος, προβάλλει, ως υπερκόσμιός τις θεία αποκάλυψις, η αγία Εκκλησία μας. «Ωραία και καλή ως ευδοκία, ωραία ως Ιερουσαλήμ, θάμβος ως τεταγμέναι», η Εκκλησία, «οι οφθαλμοί αυτής ως περιστεραί επί πληρώματα υδάτων», μεταποιεί εις εαυτήν πνευματικώς τας ανθρωποπρεπείς της ασματιζούσης νύμφης αισθητικάς παρομοιώσεις. «Ως πύργος Δαβίδ», η Εκκλησία, ωκοδομημένος επί την πέτραν της πίστεως· «χίλιοι θυρεοί κρέμανται επ’ αυτόν, πάσαι βολίδες των δυνατών». «Κνήμαι αυτής στύλοι μαρμάρινοι, τεθεμελιωμένοι επί βάσεις χρυσάς», «ως σπαρτίον κόκκινον χείλη της και η λαλιά της ωραία». "Πλόκιον κεφαλής της ως πορφύρα".                                                                                                                                         
Και ότε εξήλθεν από τον παγετόν της ανυπαρξίας της και, διασχίσασα τα ερέβη της αγνοίας, ενεφανίσθη εις το προσκήνιον της ανθρωπίνης ιστορίας τη αγία Πεντηκοστή, οι άγγελοι δια την τοιαύτην της Εκκλησίας πολυποίκιλον σοφίαν και αίγλην, διαπορούντες επεφώνουν εν χαρά: "Τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος, καλή ως σελήνη, εκλεκτή ως ο ήλιος; Τις αύτη η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, επιστηριζομένη επί τον αδελφιδόν αυτής Χριστόν;".  

ΜΑΘΗΤΕΥΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ - ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ πάπα στήν Ἑλλάδα εἶναι γεγονὸς ὅτι προκάλεσε πολλὲς ἀντιδράσεις, τόσες ποὺ ποτὲ ἄλλοτε δὲν εἶχαν σημειωθῆ, καίτοι εἶχαν συντελεσθῆ βαρύταται προδοσίαι πίστεως. Δὲν τὸ κακίζομεν αὐτό. Θλιβόμεθα μόνον διὰ τὴν μετὰ ταῦτα πολιτικὴν τῶν ἀντιδρασάντων.

Σταμάτησαν στὰ λόγια. Κανείς τους δὲν τόλμησε νὰ διακόψη κοινωνίαν μετὰ τοῦ λατινόφρονος Χριστοδούλου καὶ τῆς Συνόδου του. Καὶ ἐνῶ διακηρύττουν ὅτι «ζοῦμε χειρότερη περίοδο ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία», ἐν τούτοις δὲν μιμοῦνται κανένα εἰκονόφιλον ὁμολογητήν! Ἀρκοῦνται σὲ μερικὲς ἀπειλὲς καὶ «προκηρύξεις», σὰν ἐκεῖνες τῶν Ἁγιορειτῶν τοῦ 1964. Καὶ τὸ χειρότερον! Διακηρύσσουν ὅτι μιμοῦνται ὅλους τοὺς κορυφαίους ὁμολογητὰς τοῦ παρελθόντος, ὅπως Μάξιμον τὸν Ὁμολογητήν, Θεόδωρον Στουδίτην, Μᾶρκον Εὐγενικόν, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἰσχυρίζονται, ἠγωνίσθησαν μέσα ἀπὸ τήν ’Εκκλησίαν κατὰ τῆς αἱρέσεως, ὅπως κάνουν αὐτοὶ τώρα!

Ὁ θρησκευτικὸς ὅρκος, τό Εὐαγγέλιον καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας

Κύριε διευθυντὰ τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου καὶ ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε! Μὲ τὴ ἐπιστολή μου αὐτή, θέλω νὰ σᾶς ἐκφράσω τὴν ἄποψή μου ἀλλὰ καὶ τὸ ἐρώτημά μου συγχρόνως, γιὰ τὸ ζήτημα ποὺ ἐνέσκηψε μὲ τὴν ὁρκωμοσία τῆς νέας κυβέρνησης καὶ τὶς ἀντιδράσεις ποὺ ὑπῆρξαν, ἐπειδὴ ἡ πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς κυβέρνησης (Σύριζα- Ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων) καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ πρωθυπουργοῦ κυρίου Ἀλεξίου Τσίπρα, δὲν ἔδωσαν τὸν θρησκευτικὸ ὅρκο. Αὐτὸ ποὺ σὰν Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος στὴν ἡλικία τῶν 36 ἐτῶν, ποὺ εἶμαι καὶ δὲν ἔχω καταλάβει, εἶναι γιατί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέχτηκε τὸν θρησκευτικὸ ὅρκο στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, τὴν στιγμὴ ποὺ στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸ Εὐαγγέλιο, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀρχικά, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μετέπειτα ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ δὲν ἐπιτρέπουν τὸν ὅρκο στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Συγκεκριμένα: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι ὅλως. Ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὔ οὔ». (Ματθ. ε´, 34). Αὐτὸ ποὺ ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς λέει: «Πρὸ πάντων ἀδελφοί μου, μὴ ὀμνύετε, μήτε τὸν οὐρανόν, μήτε τὴν γῆν, μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον. ἤτω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὔ, οὒ» (Ἰακ. ε´ 12). Ἐπίσης πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες: Ὁ Μέγας Βασίλειος εἰς τὸν     Κ Θ´ Κανόνα του λέγει: «Καθʼ ἅπαξ μὲν ὅρκος ἀπαγορεύεται. Πολλῷ δὲ ποὺ εἰκὸς τὸν ἐπὶ κακῷ γενόμενον κατακεκρίσθαι». Μὲ ἄλλα λόγια, μία γιὰ πάντα ὁ ὅρκος ἔχει ἀπαγορευθῆ, πολὺ δὲ περισσότερο ἔχει καταδικασθῆ ὁ ὅρκος, ποὺ γίνεται γιὰ κακό. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐρωτᾶ: «Ὅρκου τί χεῖρον;» Καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος «Οὐδέν». Τί δηλ. ὑπάρχει χειρότερον τοῦ ὅρκου; Κανένα!  Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τέλος καυτηριάζει τὴν τάσιν τῶν Χριστιανῶν νὰ ὁρκίζωνται καὶ νὰ θέτουν τὸ χέρι τους ἐπάνω στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ἀπευθυνόμενος δέ, πρὸς ἐκεῖνον, ποὺ προτείνει τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον γιὰ ὅρκο λέγει: «Σύ, εἰ μηδὲν ἕτερον, αὐτὸ γοῦν τὸ Βιβλίον αἰδέσθητι (σεβάσου), ὅ προτείνεις εἰς ὅρκον. Τὸ Εὐαγγέλιον, ὅ μετὰ χεῖρας φέρεις καὶ κελεύεις ὀμνύναι, ἀνάπτυξον (ἄνοιξον) καὶ ἀκούσας τί περὶ ὅρκου ὁ Χριστὸς ἐκεῖ  διαλέγεται, φρίξον καὶ ἀπόστηθι. Σὺ δὲ τὸν νόμον τὸν κωλύοντα ὀμνύναι, τοῦτον ὅρκον ποιεῖς: Ὢ τῆς ὕβρεως! Ὢ τῆς παροινίας!»……

Μετὰ τιμῆς Νικόλαος Παντελικίζης Ἰδιωτικὸς ὑπάλληλος φύλακας ἀσφαλείας

"O.T."

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  ε΄.  Ο  Ειρμός.

 

Ιησούς ο ζωής αρχηγός, λύσαι το κατάκριμα ήκει, Αδάμ του Πρωτοπλάστου· καθαρσίων δε, ως Θεός μη δεόμενος, τω πεσόντι καθαίρεται εν τω Ιορδάνη· εν ω την έχθραν κτείνας, υπερέχουσαν πάντα νουν, ειρήνην χαρίζεται.

 

Ερμηνεία.

 

Από διάφορα ρητά συνεκροτήθη το παρόν Τροπάριον υπό του Ιερού Μελωδού· το γαρ «ο ζωής αρχηγός» ερανίσθη από τας Πράξεις, όπου ο Κορυφαίος Πέτρος έλεγε προς τους Ιουδαίους: «Υμείς ητήσασθε άνδρα φονέα χαρισθήναι υμίν, τον δε αρχηγόν της ζωής απεκτείνατε» (Πράξ. γ: 15). Όθεν λέγει ο Μελωδός, ότι ο Ιησούς ο Σωτήρ του Κόσμου, ο αρχηγός της κατά Πνεύμα και αιωνίου ζωής ήλθεν εις τον Κόσμον δια να λύση το κατάκριμα και επιτίμιον, τουτέστι τον θάνατον, εις τον οποίον υπέπεσεν ο πρωτόπλαστος Αδάμ δια την παράβασιν: «Η δ΄ αν ημέρα, φησί, φάγητε απ΄ αυτού (του ξύλου της γνώσεως) θανάτω αποθανείσθε» (Γέν. β: 17)· διότι τοιαύτα είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας, ως λέγει ο Απόστολος: «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ: 23). Και δικαίως εγένετο η εις τον Κόσμον έλευσις του Ιησού· διότι ουδείς άλλος εδύνατο να καταλύση την στέρησιν της ζωής, πάρεξ ο έχων την εξουσίαν της ζωής και του θανάτου, ή καλύτερα να ειπώ, ο ων αυτοζωή και της ζωής αρχηγός. Καθώς δε το σκότος στέρησις ον του φωτός, λύεται από τον Ήλιον, όταν ανατείλη· ούτω και ο θάνατος στέρησις ων της ζωής, ελύθη, όταν ο της ζωής αρχηγός επεδήμησεν. Ο Ιησούς λοιπόν μολονότι δεν είχε χρείαν να καθαρισθή δια του Βαπτίσματος, επειδή ποίαν χρείαν έχει η αυτοκάθαρσις να καθαρισθή; Μ΄ όλον τούτο αυτός καθαίρεται και βαπτίζεται σήμερον χάριν του Αδάμ, όστις έπεσεν εις την λάσπην της αμαρτίας, και δια τούτο εχρειάζετο να καθαρισθή από αυτήν. Βαπτιζόμενος δε εν τω Ιορδάνη ποταμώ, απέκτεινεν εις αυτόν και εθανάτωσε την έχθραν, η οποία ήτον μεταξύ ημών και του Θεού δια την αμαρτίαν. Αφ΄ ου δε την έχθραν εθανάτωσεν, εχάρισεν εις ημάς την εαυτού θείαν ειρήνην, ήτις υπερέχει κάθε νουν και διάνοιαν. Κατεσκεύασε δε το τέλος του Τροπαρίου ο Μελωδός από διάφορα ρητά του Απ. Παύλου· διότι αυτός εν μεν τη προς Εφεσίους επιστολή γράφει: «Χριστός εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν, ο και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας» (Εφ. β: 14). Και πάλιν: «Ίνα αποκαταλλάξη τους αμφοτέρους εν ενί σώματι τω Θεώ δια του Σταυρού, αποκτείνας την έχθραν εν αυτώ» (αυτόθι 16)· εν δε τη προς Φιλιππησίους επιστολή γράφει: «Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμών» (Φιλιπ. δ: 7). Ανέφερε δε το περί ειρήνης ρητόν ο θεσπέσιος Μουσουργός, δια να χαρακτηρίση την πέμπτην Ωδήν, της οποίας ποιητής είναι ο Προφήτης Ησαϊας λέγων: «Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν· πάντα γαρ απέδωκας ημίν» (Ησ. κστ: 12). Ήθελε δε απορήση τινάς, κατά τον Πτωχόν Πρόδρομον, πως ο μεν Παύλος είπεν ανωτέρω, ότι ο Χριστός απέκτεινε την έχθραν εν τω Σταυρώ, ο δε Μελωδός λέγει εδώ, ότι απέκτεινεν αυτήν εν τω Ιορδάνη; Ημείς λοιπόν λύοντες την απορίαν, κατά μεν το πρόχειρον και απλούστερον νόημα λέγομεν, ότι την έχθραν όπου ημείς είχομεν προς τον Θεόν, έλυσεν ο Δεσπότης Χριστός με όλα τα Μυστήρια της ενσάρκου Οικονομίας, και εφιλίωσεν ημάς τω Θεώ και Πατρί με την Σύλληψιν, με την Γέννησιν, με το Βάπτισμα, με το Πάθος, με τον Σταυρόν, και με τον Θάνατόν Του· και δια να ειπώ καθολικώς, εφιλίωσεν ημάς τω Θεώ και Πατρί με όλα τα θεοπρεπή, και ανθρωποπρεπή θαυμάσια έργα, όσα εποίησεν ο ΔεσπότηςΧριστός εν τη ενσάρκω Του επιδημία. Κατά δε το μυστικώτερον και βαθύτερον νόημα λέγομεν, ότι εν τω Ιορδάνη και εν τω Βαπτίσματι ο Χριστός απέκτεινε την έχθραν όπου είχομεν με τον Θεόν· καθότι το Βάπτισμα του Κυρίου Σταυρός ονομάζεται από τον Απ. Παύλον λέγοντα: «Ανασταυρούντας εαυτοίς τον Υιόν του Θεού» (Εβρ στ: 6)· και πάλιν: «Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη (εν τω Βαπτίσματι)· «τω Χριστώ»· όθεν ο θείος Χρυσόστομος συν τω Θεοφυλάκτω ερμηνεύοντες τα ανωτέρω ρητά, Σταυρόν το Βάπτισμα ονομάζουσιν· επειδή εις αυτό σταυρώνεται μαζί με τον Χριστόν ο παλαιός της αμαρτίας άνθρωπος. Επειδή λοιπόν ο Σταυρός του Κυρίου εικονίζεται μυστικώς εν τω Βαπτίσματι, δια τούτο ο μεν Απ. Παύλος είπεν, ότι εν τω Σταυρώ απέκτεινε την έχθραν ο Κύριος, ο δε Μελωδός, ότι εν τω Ιορδάνη, ταυτόν ειπείν, εν τω Βαπτίσματι, τω μυστκώς τον Σταυρόν του Κυρίου εικονίζοντι απέκτεινεν αυτήν· Σταυρός γαρ και Βάπτισμα αν και φαίνωνται δύο, ένα όμως είναι τη αληθεία. Αύτη δε η έχθρα, κατά τον Πτωχόν Πρόδρομον, δικαίως ημπορεί να νοηθή δράκων εμφωλεύων εις τα ύδατα, του οποίου την κάραν συνέτριψεν ο Κύριος, κατά τον Δαβίδ λέγοντα: «Συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος» (Ψαλμ. ογ: 14). Τούτο το νόημα βεβαιώνουσι και άλλα ρητά του ιδίου Απ. Παύλου, καθώς το : «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, εις τον θάνατον Αυτού εβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν ουν Αυτώ δια του Βαπτίσματος εις τον θάνατον» (Ρωμ. στ: 3-4), και το : «Ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού» (Ρωμ. στ: 5).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 10 Μαρτίου 2015

Κοδράτου μάρτυρος και των συν αυτώ 5 μαρτύρων, Αναστασίας οσ. της Πατρικίας.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κοδράτος, Ἄνεκτος, Παῦλος, Διονύσιος, Κυπριανὸς καὶ Κρήσκης ἦταν φίλοι καὶ μαρτύρησαν κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) ἢ Οὐαλεριανοῦ (253 – 259 μ.Χ.) στὴν Κόρινθο, ὅταν ἡγεμόνας τῆς Ἑλλάδος ἦταν ὁ Ἰάσων.

Στὸ Μηνολόγιον τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Β’ ἀναφέρεται ὅτι ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι μὲν εἶχαν συλληφθεῖ σφαγιάζονταν, ὅσοι ὅμως ἔφευγαν κρύβονταν στὰ ὄρη, γιὰ ὅσο διάστημα χρειαζόταν. Ἔτσι καὶ ἡ μητέρα τοῦ Κοδράτου, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Κορινθίων, ἔφυγε γιὰ τὸ ὄρος καὶ κρυβόταν. Καὶ καθὼς ἦταν ἔγκυος, γέννησε υἱὸ ποὺ τὸν ὀνόμασε Κοδράτο. Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ ἔζησε γιὰ λίγο, πέθανε, ἐγκαταλείποντας τὸν υἱό της βρέφος. Αὐτὸς τρεφόταν ἀπὸ τὰ νέφη ποὺ συνενώνονταν ἐπάνω ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὸν πότιζαν. Ὁ Κοδράτος, ἀφοῦ μεγάλωσε, δίδασκε τὴν Χριστιανικὴ πίστη στὸν Ἄνεκτο, τὸν Κρήσκεντα, τὸν Κυπριανό, τὸν Παῦλο καὶ τὸν Διονύσιο, ποὺ εἶχαν στὸ μεταξὺ καταφύγει κοντά του. Ὅμως οἱ Ἅγιοι Ἄνεκτος, Κρῆσκος, Κυπριανὸς καὶ Παῦλος συνελήφθησαν ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανοί. Ὁ ἡγεμόνας Ἰάσων προσπάθησε μὲ διάφορους τρόπους νὰ τοὺς δελεάσει καὶ νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴ χριστιανικὴ τους πίστη καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία τὸν Χριστό, βασανίσθηκαν καὶ τέλος ἀποκεφαλίσθηκαν.

Ἔτσι εἰσῆλθαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες στὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου μας.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυρας Διονύσιος κατηγορήθηκε στὸν ἡγεμόνα τῆς Κορίνθου ὅτι δὲν ὑπακούει στὴν διαταγὴ τῶν βασιλέων καὶ ὅτι περιφρονεῖ τοὺς θεούς, κηρύττοντας κάποιον ἄλλον Θεὸ Ἐσταυρωμένο καὶ λέγοντας ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θάλασσας καὶ ὅλων ὅσων ὑπάρχουν μέσα σὲ αὐτά, Αὐτὸς ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ κρίνει μὲ δόξα ζωντανοὺς καὶ νεκροὺς καὶ νὰ ἀνταποδώσει στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ συνελήφθη καὶ δέθηκε μὲ ἁλυσίδες, παρουσιάσθηκε στὸν ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ τὸν ἐξαναγκάσει, πότε μὲ κολακεῖες καὶ πότε μὲ ἀπειλές, νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὅμως ὁ Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Διονύσιος ὁμολογοῦσε τὸν Χριστὸ μὲ μεγάλη φωνή. Ἔτσι σφαγιάσθηκε μὲ μαχαίρι καὶ τελειώθηκε ὁ πρόσκαιρος βίος του.

«Κρατῶ μικρὸ καλάθι» --- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΥΧΝΑ ἀκούω καλά καί μεγάλα λόγια γιά πρόσωπα πού ἔχουν κάποια θέση στήν Ἐκκλησία, δηλαδή γιά ἐπισκόπους, ἀρχιμαν-δρίτες, ἡγουμένους, κληρικούς καί μοναχούς, ἀλλά καί γιά σοφούς λαϊκούς θεολόγους τῶν Πανεπιστημίων καί θέλω πάντα νά τά δέχομαι ὅπως τά ἀκούω.Βάζω τόν καλό λογισμό καί ἐλπίζω νά ἐπι- βεβαιωθοῦν καί στήν πραγματικότητα, μέ συγκεκριμένες πράξεις. Ὅμως διαπιστώνω ὅτι στίς εἰδήσεις, τίς περιγραφές καί τίς φημολογίες ὑπάρχει ὑπερβολή, γι᾿ αὐτό καί ἡ διάψευση δέν ἀργεῖ νά ἔλθει. Καί δέν ἀναφέρομαι στήν προσωπική ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στίς ποικίλες δραστηριότητές τους, πού ἔχουν εὐρύτερη ἀπήχηση στό λαό τοῦ Θεοῦ. Συγκεκριμένα. Ἀκούω γιά ἐνάρετους κληρικούς καί θαρραλέους ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί στή συνέχεια βλέπω ἐκδηλώσεις, πού μέ ἀπογοητεύουν. Λείπει τό φωτεινό παράδειγμα, ἡ παρρησία, τό θάρρος καί ἡ γενναιότητα. Δέν τολμοῦν νά κρίνουν τίς οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις καί νά ἀρνηθοῦν κάθε ἀνάμειξή τους σ᾿ αὐτές. Ζυγίζουν πολύ τί ἐντύπωση θά προκαλέσουν, ἄν θά ἐνοχληθεῖ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἤ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἄν εἶναι ἀρχιμανδρίτες -ἐγγεγραμμένοι στόν κατάλογο τῶν πρός ἀρχιερατείαν- τίς ἀντιδράσεις τῶν ἐκλεκτόρων Μητροπολιτῶν κ.λπ. Ἡ κατάσταση αὐτή δέν εἶναι καλή οὔτε καί συμβαδίζει μέ τήν πνευματική ζωή. Εἶναι ἀδιανόητο νά συμβαίνουν γύρω σου τόσα ἀρνητικά γεγονότα καί σύ νά παραμένεις σιωπηλός, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἀνησυχεῖς καί νά κραυγάζεις. Ἤ τό χειρότερο. Ἐνῶ ἐνοχλεῖσαι ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί τούς σχολιάζεις ψιθυριστά μέ τούς γνωστούς σου, δέν βρίσκεις τό θάρρος νά ὑψώσεις φωνή ἤ νά πάρεις τό μολύβι καί νά γράψεις τή διαφωνία σου καί νά τήν δημοσιεύσεις. Στήν ἐποχή μας οἱ κληρικοί εἶναι λαλήστατοι γιά κοινωνικά καί πο- λιτικά θέματα, ἐνῶ γιά θέματα πίστεως παραμένουν ἀδιάφοροι. Δέν τούς ἐνδιαφέρουν καί πολύ. Ἐξάλλου καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ μητροπολίτες τήν ἴδια τακτικοί ἀκολουθοῦν. Παρατηρώντας ὅλα αὐτά, ἀρχίζω νά γίνομαι δύσπιστος, νά μή δέχομαι τά ὅσα ἀκούω γιά διάφορα πρόσωπα, γιατί δέν ἀντέχω ἄλλο τήν ἀπογοήτευση. «Κρατῶ μικρό καλάθι», ἀκολουθώντας τή σοφή παροιμία τοῦ λαοῦ μας «ὅπου ἀκοῦς πολλά κεράσια, κράταγε μικρό καλάθι». Γιά μερικά συγκεκριμένα πρόσωπα, πού οἱ ἀποδείξεις εἶναι πολλές καί ἀδιάσειστες, δέν κρατῶ οὔτε μικρό καλάθι, γιατί ὅλα τά κεράσια ἔχουν σκουλήκια!... Πρέπει νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντι στούς ἄλλους, πού δέν γνωρίζουμε ἀπό ἄμεση ἐπαφή. Οἱ μεγάλες φῆμες ὁδηγοῦν σέ μεγάλες ἀπογοητεύσεις καί βαθύτατες πικρίες.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης - Ο Θεσμός της δουλείας και η προς Φιλήμονα Επιστολή

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

To “Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών” του Αθανασίου Σακαρέλλου:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνο η αληθινή Εκκλησία. Είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλη χριστιανική κοινότητα, που αυτοαποκαλείται «εκκλησία», δεν είναι Εκκλησία του Χριστού. Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή μόνο δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα» αιρέσεως και κακοδοξίας! Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι! 

What is the difference between Orthodox and heretic?

Protopresbyter John S. Romanides, University ProfessorProtopresbyter John S. Romanides, University Professor

What is the difference between Orthodox and heretic?

From the book "Patristic Theology"

I think we can comprehend the basic difference between them, if we take Medical Science as an example. There, we have doctors who belong to the Medical Association; if a doctor is not a member of the Medical Association, he cannot exercise the medical profession.  For a doctor to be legal, he must not only be a graduate of a recognized Medical School, but also a member of the Medical Association.  The same prerequisites apply to lawyers. These sciences undergo continuous monitoring, because, if one were to deviate from the proper exercising of his profession, he is tried by the pertinent authority of the professional Association he belongs to, and is expelled from the Body of that profession.

The same however occurs in the Church.  The respective procedure within the Body of the Church - that is, the excision of a member - is called "excommunication"; if it relates to a member of an ecclesiastic rank, then it is called "unfrocking". It is how heretics are excommunicated from the Body of the church.  Just as within the Medical realm a "quack" (fake doctor) cannot possibly be permitted to heal, thus also in the Church it is not possible for a heretic to heal the souls of people; because, being a heretic, he does not know how - nor is he able - to heal.  Therefore, in the same manner that a union between a "quack" Association and the Medical Association is never possible, it is likewise never possible for a union to take place between the Orthodox and heretics.  An actual doctor is not one who merely reads many medical books, but rather, the one who has graduated from the Medical School of a University, and at the same has apprenticed over a significant period of time near an experienced professor of proven ability to heal the sick.

Protopresbyter John S. Romanides, University Professor - from the book "Patristic Theology"

http://impantokratoros.gr/http://impantokratoros.gr/7691D624.en.aspx

Στον έργον του «Όροι κατ᾽ επι- τομήν» ΟΕ´ ο Μέγας Βασίλειος απαντά στην ερώτηση, αν ο σατανάς είναι η αιτία, που αμαρτάνουμε:

«Γενικά πιστεύω ότι ο Σατανάς δεν μπορεί να γίνη αίτιος αμαρτίας και ότι επιχειρεί να παρασύρη στις αδυναμίες τους τους απρόσεκτους, χρησιμοποιώντας άλλοτε μεν τις φυσικές τους επιθυμίες, άλλοτε δε τα απαγορευμένα πάθη…
Ότι τα κακά προέρχονται από μας τους ίδιους το απέδειξε με σαφήνεια ο Κύριος λέγοντας: “από την καρδιά βγαίνουν οι αμαρτωλές σκέψεις και επιθυμίες” (Ματθ. ΙΕ´ 19). Συμβαίνει δε αυτό σ᾽ εκείνους, που από αμέλεια εγκατέλειψαν ακαλλιέργητα τα φυσικά σπέρματα των αγαθών (αρετών), όπως αναφέρουν και οι Παροιμίες του Σολομώντος».

Χαρούμενα Χριστούγεννα --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Γιορτή της χαράς τα Χριστούγεννα και ο καθένας νιώθει την ανάγκη να εξασφαλίσει γύρω του μία ατμόσφαιρα χαράς, στην οικογένεια, στο εργασιακό περιβάλλον, στη συντροφιά, στο χώρο του. Οι φωτεινές γιρλάντες στους δρόμους, στις βιτρίνες και στα παράθυρα των σπιτιών, τα φωτοστόλιστα δεντράκια, οι στημένες φάτνες με τους προσκυνητές βοσκούς και μάγους, ακόμη κάποιες αγορές, ευκαιρίες τουρισμού στο εξωτερικό και διασκέδασης, επισκέψεις, ευχές, δωράκια, όλα αποτελούν προσπάθειες για την εισαγωγή μας σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. «Εξάλλου», λέμε, «το απαιτούν οι μέρες».                                                                                 

Και όμως – ποιος δεν το γνωρίζει; - αυτές τις μέρες της χαράς, πάρα πολλοί συνάθρωποί μας γεύονται σκληρότερη τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά, την απογοήτευση. Δεν είναι μόνο η ακρίβεια και οι ακόρεστες ανάγκες, πραγματικές ή πλασματικές, που περισσεύουν στις γιορτές. Δεν είναι η φτώχια, η ανεργία, η κακομοιριά, που σωρεύεται στην κοινωνία μας. Δεν είναι πάντοτε η έλλειψη υλικών αγαθών. Αυτό που κυρίως λείπει είναι η αγάπη και η ειρήνη του Θεού απ΄ τις καρδιές μας. Δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα ούτε γιορταστικό σκηνικό η χαρά. Είναι καρπός του αγίου Πνεύματος. Τη γεύεται και την οικειοποιείται ο χριστιανός δια της πίστεως, μέσα στηνΕκκλησία.                                                                                                                               
Λίμνες τα δάκρυα των θλιμμένων, των εγκαταλελειμμένων, των αδικουμένων, νέων και ηλικιωμένων, πλημμυρίζουν τον κόσμο μας. Κραυγαλέοι αντηχούν οι στεναγμοί τους για την έλλειψη της χαράς και της ειρήνης. Είναι διότι λείπει από τη ζωή μας ο Χριστός, η ενσαρκωμένη Αγάπη. Κι όσοι δεν Τον αγνοούμε, συχνά αδιαφορούμε για την παρουσία Του, περιφρονούμε το άγιο θέλημά Του. Τον απωθούμε στο περιθώριο των ενδιαφερόντων μας. Πως θα χαρούμε χωρίς Χριστό; Και που να στηρίξουμε την ειρήνη μας χωρίς τη δική Του αγάπη;                                                        

Στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ «ο προ αιώνων μονογενής», ο ασώματος και αόρατος Θεός πήρε το δικό μας φθαρτό και ορατό σώμα, για να μας διδάξει και να μας χειραγωγήσει «προς το μη βλεπόμενον», λέγει ο άγιος Χρυσόστομος. Να αποκαταστήσει τη σχέση μας με τον Θεό, την πηγή της γνήσιας αγάπης, της αληθινής χαράς και της ασάλευτης ειρήνης. Αν δεν γεννιόταν ο Χριστός, διδάσκει ο Μ. Βασίλειος, δεν θα πλήρωνε για χάρη μας το τίμημα του θανάτου και δεν θα διέκοπτε τη βασιλεία του θανάτου με τον δικό του θάνατο. Δεν θα μπορούσαμε, δηλαδή, να κάνουμε κτήμα μας την αθανασία, την ατέλειωτη χαρά και ειρήνη.                                          

Η πρακτική βίωση της πατερικής θεολογίας, η μετοχή μας στα μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας και η εν αγάπη κοινωνία μας με τον συνάνθρωπο τις μέρες αυτές είναι ο σίγουρος τρόπος προσέγγισης της χαράς και της ειρήνης των αγγέλων. Μ΄ αυτήν την προοπτική ευχόμαστε σε όλους σας, αγαπητοί μας αναγνώστες, χαρούμενα Χριστούγεννα, δηλαδή Χριστούγεννα με Χριστό.

Φώτης Κόντογλου - Ἡ ἁγιασμένη ἐπανάσταση

«Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη»

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κι ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιότανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, κ᾿ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μοναχὰ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴν ψυχή τους. Γιατί, γι᾿ αὐτούς, κοντὰ στὸ κορμί, ποὺ ἔχει τόσες ἀνάγκες καὶ ποὺ μὲ τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε κ᾿ ἡ ψυχή, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τὸ ροῦχο ἀπ᾿ αὐτό.