ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Φανάρι -Βατικανό Προς σύνθεσιν τελικήν ;

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ισχύσατε χείρες Συμεών, τω γήρα ανειμέναι, και κνήμαι παρειμέναι δε Πρεσβύτου, ευθυβόλως κινείσθε Χριστού προς υπακτήν· Χορείαν συν ασωμάτοις στήσαντες, άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται.

Ερμηνεία.

Από τον ίδιον Ησαϊαν ερανίζεται και τούτο το Τροπάριον ο Μελωδός, όχι μόνον κατά το νόημα, αλλά και κατά την λέξιν· λέγει γαρ εκείνος αυτολεξεί ταύτα: «Ισχύσατε χείρες ανειμέναι, και γόνατα παραλελυμένα· Ισχύσατε και μη φοβείσθε» (Ησ. λε: 3-4). Ταύτα λοιπόν τα λόγια προσαρμόσας εις τον Συμεών λέγει· ω χείρες του Συμεών, αι οποίαι είσθε εκλελυμέναι και τρέμουσαι από το γηρατείον, δυναμωθήτε εις το να εναγκαλισθήτε τον Χριστόν· αλλά και εσείς αι παραλελυμέναι κνήμαι (άντσαι) και τα ποδάρια του αυτού γέροντος Συμεών περιπατείτε, όχι λοξώς παραφερόμενα εδώ και εκεί, καθώς κάποτε οι γέροντες περιπατούσιν, αλλά ίσως και απλανώς, δια να υπαντήσετε τον Δεσπότην Χριστόν ερχόμενον ως βρέφος εις τον ναόν. Είτα αφήσας ο Μελωδός τον Συμεών, και επιστρέψας τον λόγον εις όλην την φύσιν των ανθρώπων, ω άνθρωποι, λέγει, επειδή εν τη παρούση εορτή χαίρουσιν οι ασώματοι Άγγελοι και χορεύουσι, δια τούτο και ημείς οι άνθρωποι, στήσαντες χορείαν πνευματικήν μαζί με εκείνους, ας ψάλλωμεν εις τον Κύριον το επινίκιον εκείνο άσμα του Μωϋσέως: «Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται». Σημείωσαι ότι ο ανώνυμος ερμηνευτής «Στήσατε», γράφει, και τούτο συνάπτει με το «κνήμας» ούτω· εσείς αι παρειμέναι κνήμαι του πρεσβύτου ευθυβόλως κινείσθε Χριστού προς υπαντήν, και χορείαν συν ασωμάτοις στήσατε· εσείς οι πόδες του Συμεών, όχι μόνον κατ΄ ευθείαν κινείσθε δια να υπαντήσετε τον Χριστόν, αλλά ακόμη και χορεύετε μετά των Αγγέλων, την υπερβολήν της εσωτερικής χαράς δια του έξωθεν πνευματικού χορού ενδεικνύμενοι· και ψάλλετε το «Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται»· η προτέρα όμως ερμηνεία είναι καλυτέρα. Ο δε Νικομηδείας Γεώργιος εν τω εις την Υπαπαντήν λόγω αυτού θέλει ότι ο Συμεών δεν επήγε με τους ιδίους του πόδας εις το ιερόν, αλλά εν Πνεύματι Αγίω ευρέθη εις τον ναόν· ούτω γαρ πανηγυρίζει εις την εορτήν: «Και ήλθεν εν τω Πνεύματι εις το ιερόν· ω του θαύματος! ουδέ ποσίν οικείοις προς την του Μυστηρίου διακονίαν αποκέχρηται· άρμα δε τούτω το Πνεύμα το Άγιον γίνεται, και οίον υπόπτερόν τινα και αιθεροδρόμον Αββακούμ άλλον προς τον ναόν τούτον εισάγει, και τω ιερώ παριστά».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 17 Ιανουαρίου 2015

Αντωνίου μεγάλου, Αντωνίου Βερ.

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος γεννήθηκε περὶ τὸ 251 μ.Χ. στὴν πόλη Κομὰ τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντὰ στὴ Μέμφιδα, ἀπὸ γονεῖς εὐλαβεῖς καὶ εὔπορους. Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καὶ Μαξιμιανοὺ (285 – 305 μ.Χ.) μέχρι καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ εὐσεβοῦς αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου καὶ τῶν παιδιῶν του.

Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἦταν ὀλιγαρκὴς καὶ αὐτάρκης, «μόνοις δὲ οἷς εὕρισκεν ἠρκεῖτο καὶ πλέον οὐδὲν ἐζήτει». Σὲ νεαρὴ ἡλικία, περίπου 20 ἐτῶν, ἔχασε τοὺς γονεῖς του. Ἕξι μῆνες μετὰ τὴν κοίμηση τῶν γονέων του, ἄκουσε στὴν ἐκκλησία τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ πλουσίου νεανίσκου, στὴν ὁποία ἀναφέρεται, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν πλούσιο νέο : «πώλησον τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δὸς πτωχοῖς». Τόση μεγάλη ἐντύπωση προξένησε ἡ Εὐαγγελικὴ αὐτὴ προτροπὴ στὴν ψυχὴ τοῦ Ἀντωνίου, ὥστε ἀμέσως διένειμε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς πτωχοὺς καὶ ἐνδεεῖς, ἀφοῦ φύλαξε τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιὰ τὴν συντήρηση αὐτοῦ καὶ τῆς μικρῆς του ἀδελφῆς, τὴν ὁποία φρόντισε νὰ παραδώσει σὲ Χριστιανὲς νέες παρθένους ποὺ εἶχαν ἀφιερωθεῖ στὴ χριστιανικὴ ἀρετή, βέβαιος ὅτι κοντά τους θὰ εἶναι κατὰ πάντα ἀσφαλής.

Ο Όσιος Ηλίας ο Έκδικος, γράφει στο «Γνωμικὸν Ανθολόγιόν» του:

«Από τις αρετές, που εξαρτώνται από μας, οι

σύμφωνες με την δύναμή μας είναι η προσευχή και η σιωπή. Από αυτές, που δεν εξαρτώνται από μας, αλλά κυρίως από την κατασκευή του σώματος, είναι η νηστεία και η αγρυπνία. Όποιο από τα έργα αυτά μπορεί να κάνη ευκολώτερα ο αγωνιστής, με εκείνο πρέπει να καταπιάνεται». 

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 – ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ -- “Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς... ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”

Ευχαριστιακές αναβάσεις

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς φέρνει ενώπιον μιας παθογένειας, η οποία προσβάλλει και το σημερινό άνθρωπο.  Είναι το φαινόμενο της αχαριστίας. Χαράσσει αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και τους κρατεί μακριά από την αγάπη του Θεού.    Έχουμε συγκεκριμένα την περίπτωση των δέκα λεπρών.  Η αρρώστια δεν τούς επέτρεπε να μένουν στα σπίτια τους και τούς αποξένωσε από οικείους, συγγενείς και φίλους. Τούς οδηγούσε στην έρημο της παγερής μοναξιάς. Οι δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις περίμεναν εναγωνίως τη στιγμή εκείνη που θα δινόταν ένα τέλος στη μεγάλη δοκιμασία τους.  Και ακριβώς από τη στιγμή που περιέπεσε στην αντίληψή τους ότι μπορούσαν να πλησιάσουν τον Χριστό, ο οποίος θεράπευε θαυματουργικά διάφορες ασθένειες και μάλιστα ανίατες, γεννήθηκε μέσα τους μια ζωντανή ελπίδα.    Όταν λοιπόν έφθασε η είδηση ότι ο Χριστός θα περνούσε από την περιοχή τους, θέλησαν να αδράξουν την ευκαιρία. Τον ανέμεναν και όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα άρχισαν να φωνάζουν δυνατά: “Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς”.  Η προσφώνηση “επιστάτα”, μαρτυρούσε ότι αναγνώριζαν τη θεότητα του Κυρίου και κατ’ επέκταση αποκάλυπτε την πίστη τους.

Ζωντανό Μυστήριο --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ο ερχομός του Μεσσία, όπως αναμένεται από το λαό του Θεού και προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη, συνδέεται χαρακτηριστικά με δύο μεγάλα πνευματικά μεγέθη· το ένα αναφέρεται στην προσφορά του Θεού, το άλλο στην ανταπόκριση του ανθρώπου: Είναι το έλεος αφ΄ ενός και η αγαλλίαση αφ΄ ετέρου. Ο Κύριος ελεεί και σώζει, ο άνθρωπος σώζεται και αγαλλιάται. Ψάλλει ο ψαλμωδός όλος πίστη και ευγνωμοσύνη· «Εγώ δε επί τω ελέει σου ήλπισα, αγαλλιάσεται η καρδία μου επί τω σωτηρίω σου» (Ψαλ. 12: 6). Ελπίδα μόνη, που μπορεί να στερεώσει την καρδιά μας στη βαθιά ανησυχία της, για την ακεραιότητα της υπάρξεώς μας, η οποία απειλείται συνεχώς από ποικίλους κινδύνους, είναι η αγάπη του Θεού. Μία αγάπη, η οποία προσφέρεται δωρεάν, χωρίς ανταλλάγματα, άφθονα, χωρίς κρατούμενα και προ πάντων μεγαλόψυχα, χωρίς συνερισμούς «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (Ρωμ. 5: 8). Μέσα σε μία τέτοια αγκαλιά μπορεί η ψυχή μας να απαλλαγεί από τους υποχθόνιους φόβους της και να γεμίσει ουράνια ειρήνη. Είναι η αγκαλιά, που άνοιξαν τα χέρια του Χριστού πάνω στο ξύλο του σταυρού δίνοντας τις άπειρες διαστάσεις της αγάπης του Θεού.

Διαρκής Ἱερά Σύνοδος : «Λειτουργία ἱστοσελίδων ἐκ μέρους ἐκκλησιαστικῶν φορέων καί ἐκ μέρους κληρικῶν καί μοναχῶν»

Ἀριθμ. Πρωτ. 187

Διεκπ. 79
Ἀθήνῃσι 15ῃ Ἰανουαρίου 2015


Πρός 
τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν καί 
τάς Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος


Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, κατά τάς Συνεδρίας τῆς 9ης Δεκεμβρίου 2014 καί τῆς 14ης Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., διεξῆλθε τό ζήτημα τῆς δημιουργίας καί τηρήσεως σελίδων στό διαδίκτυο (μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἤ καί αὐτοτελῶν ἱστοσελίδων ὑπό διάφορες μορφές) ἐπ’ ὀνόματι Ἐνοριῶν. Παρίσταται πρόδηλο ὅτι ἡ μέσῳ διαδικτύου ἀπόπειρα ἀσκήσεως ποιμαντικῆς ἐκ μέρους τῶν Ἐφημερίων, ὅσο καλοπροαίρετη καί ἐάν εἶναι, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποκαταστήσει τήν ζῶσα, βιωματική σχέση τῶν πιστῶν μεταξύ τους καί μέ τόν Ἐφημέριο ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς Ἐνορίας ὡς ἐνεργοῦ κυττάρου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἐπιπλέον, σέ καμία περίπτωση δέν πρέπει μέσῳ τῆς λειτουργίας τέτοιων ἱστοσελίδων νά δίδεται ἡ πλαστή ἐντύπωση, ἀκόμη καί στούς ἐπισκεπτόμενους αὐτές μέ εἰλικρινές ἐνδιαφέρον, ὅτι ἡ ἐπίσκεψη σέ ἱστοσελίδες τοῦ εἴδους ἀναπληροῖ τήν συμμετοχή τους στήν λειτουργική ζωή ἤ ὅτι ἀποτελεῖ εἶδος ἤ ἐκδήλωση πίστεως. Κατά τό παρελθόν ἔχει παρατηρηθεῖ ἡ λειτουργία ἱστοσελίδων, εὐτυχῶς ἀπό ἰδιῶτες, μέ ἀπομιμήσεις τῆς ἀνθρώπινης εὐλάβειας, πού ὑπερέβησαν τά ὅρια καί τῆς γελοιότητας (π.χ. ἄναμμα online κεριοῦ σέ ἱστοσελίδα). 
Κατά συνέπεια, σελίδες Ἐνοριῶν στό διαδίκτυο δύνανται νά λειτουργοῦν, ἐφ’ ὅσον: 

1. Ἔχει ληφθεῖ σχετική ἀπόφαση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐνορίας γιά τό ἄνοιγμα τῆς διαδικτυακῆς σελίδας, ἡ ὁποία περαιτέρω ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπό τό Μητροπολιτικό Συμβούλιο. 

Το Πορτραίτο της Παναγίας δια χειρός Αποστόλου Παύλου -- Toυ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Δίπλα στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού, που ευδόκησε να δανεισθεί τη σάρκα της και να μπει στην ιστορία ως ο Μονογενής Υιός της Παρθένου, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου κατέχει μία θέση μοναδική. Ανάμεσα στην υπερτίμηση των παπικών, που σχεδόν θεοποίησαν τη σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, και στην υποτίμηση των προτεσταντών, που τη θεωρούν ως μία απλή γυναίκα, σύζυγο του Ιωσήφ, στέκει η ορθόδοξη πίστη μας. Εδώ η Θεοτόκος απολαμβάνει την πρέπουσα τιμή. Το πρόσωπό της αναδεικνύεται κριτήριο ορθοδοξίας, καθοριστικό για τη διατύπωση των δογματικών όρων. Ζωντανή κι αγαπημένη η μορφή της στις καρδιές των πιστών εκπληρώνει ανά τους αιώνες την προφητική διαβεβαίωση της ίδιας· «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1: 48). Πλήθος οι γιορτές προς τιμήν της, αγκαλιάζουν όλα τα γεγονότα της ζωής της, από τη σύλληψη ως την κοίμησή της. Αναρίθμητα τα πρόσωπα που φέρουν το όνομά της, πάμπολλοι οι ναοί και τα εξωκκλήσια τα αφιερωμένα στη χάρη της μαρτυρούν τη βαθειά ευλάβεια του λαού στο πρόσωπό της. Πράγματι, ποιος από μας, μικρό παιδί ακόμη, δεν ψέλλισε προσευχές στη μεγάλη Μάνα; Ποιος δεν την έχει επικαλεσθεί και δεν την έχει προστρέξει στη δική της πρεσβεία σε κάθε δυσκολία; Όπως όλα τα θέματα της ορθοδόξου παραδόσεώς μας, έτσι και η θέση της Παρθένου στην πίστη μας έχει σαφώς αγιογραφική στήριξη και αφετηρία. Λιτά αλλά πολύ εύγλωττα προβάλλει η Καινή Διαθήκη την υπέρλογη και μοναδική συμβολή της στη σωτηρία του ανθρώπου. Σ΄ όλους τους σταθμούς της θείας οικονομίας, από τον Ευαγγελισμό μέχρι την Ανάληψη, όπως ιστορούν τα Ευαγγέλια, η Παρθένος κατέχει θέση πρωταρχική. Αλλά εκτός από τις ιστορικές διηγήσεις, τα Ευαγγέλια περιέχουν επίσης εξαίσιους και θεόπνευστους εγκωμιαστικούς ύμνους: το χαιρετισμό του αγγέλου, τον «ασπασμό» της Ελισάβετ, την προφητεία της ίδιας της Θεομήτορος αλλά και το μακαρισμό της γυναίκας από το ανώνυμο πλήθος. Αυτά αποτελούν την απαρχή και το έναυσμα για τα εγκώμια που θα της απευθύνουν οι πιστοί όλων των αιώνων. Ιδιαίτερα στις Επιστολές του αποστόλου Παύλου παρουσιάζεται η ιερή της προσωπικότητα μέσα από σύντομες αλλά τόσο σαφείς αναφορές, ώστε και μόνο αυτές αρκούν, για να σκιαγραφήσουμε το πορτραίτο της Παναγίας μας. Στον περιορισμένο χώρο αυτού του άρθρου μόνο επιλεκτικά και επιγραμματικά θα μνημονευθούν. Στην προς Ρωμαίους Επιστολή, καθώς αναφέρεται ο απόστολος στην ανθρώπινη φύση του Ιησού σημειώνει· «γενόμενος εκ σπέρματος Δαυϊδ κατά σάρκα» (1: 3). Παρόμοια στο κύκνειο άσμα του, στη Β΄ προς Τιμόθεον Επιστολή, παραδίδοντας ο απόστολος στον αγαπημένο του μαθητή το «ευαγγέλιον»,  το όλο μυστήριο του αποκαλυφθέντος Θεού από την ενανθρώπηση μέχρι το θάνατο και την ανάσταση μνημονεύει «Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών, εκ σπέρματος Δαυϊδ» (2: 8). Ως άνθρωπος ο Χριστός προήλθε από το γενεαλογικό δένδρο του Δαυϊδ. Δεν είχε καμμία σχέση αίματος με τον μνήστορα Ιωσήφ, διότι γεννήθηκε ασπόρως από τη Μαρία, απόγονο του βασιλικού γένους του Δαυϊδ. Δια μέσου αυτής εκπληρώνονται στο πρόσωπό του όλες οι μεσσιακές προφητείες, που τον περιμένουν ως «σπέρμα», απόγονο, του Δαυϊδ. Η παρουσία της Παρθένου Μαρίας στο προσκήνιο της ιστορίας συμπίπτει με «το πλήρωμα του χρόνου», όπως μας πληροφορεί ο θεόπνευστος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή (4: 4). Ο λαός του Θεού, που σαν φυτώριο καλλιεργούνταν με το νόμο και το θέλημά του, είχε φθάσει στην ακμή της αποδόσεώς του· είχε να δώσει στον Θεό τον πιο εκλεκτό βλαστό του, την Παρθένο Μαρία. Την ώρα που εκείνη συγκατανεύει στο θέλημα του Κυρίου και υπάκουα παραδίδει τον εαυτόν της στο «ρήμα» του αγγέλου (Λουκ. 1: 38), φθάνει το πλήρωμα του χρόνου· ο Υιός του Θεού σκηνώνει στα σπλάγχνα της. Γεννιέται εκ γυναικός ο Χριστός, όπως κάθε κοινός άνθρωπος, αλλά με μία στοιχειώδη διαφορά· γεννιέται «άνευ σποράς πατρός», όπως είχε προφητευθεί στην Παλαιά Διαθήκη. Στην κλίμακα των ταπεινώσεων του Θεανθρώπου, που τόσο ανάγλυφα παρουσιάζεται στην προς Φιλιππησίους Επιστολή, ο απόστολος επισημαίνει δύο οριακά σημεία: την ενανθρώπηση ως αρχή, και το σταυρό ως την εσχάτη των ταπεινώσεων. Το πρώτο σκαλοπάτι της «κενώσεως» του θείου Λόγου είναι η σύλληψή του στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας (Φιλ. 2: 7-8). Η Παναγία, λοιπόν, και ο Σταυρός αποτελούν τα ορόσημα, που οριοθετούν την ιστορική πορεία του Ιησού στο σχέδιο της θείας οικονομίας. Το γνώρισμα της ανθρώπινης φύσεως είναι η μετοχή στη φθαρτή ύλη, η σάρκα και το αίμα, φορείς του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άϋλος Θεός προσέλαβε από τη Μητέρα του σάρκα και αίμα σημειώνει η προς Εβραίους Επιστολή, αλλά «παραπλησίως» (2: 14), όχι ακριβώς όπως τα έχουν όλοι οι άνθρωποι. Εκείνοι έχουν μέσα στη φύση τους την προπατορική αμαρτία, που την κληρονομούν με τη φυσική γέννηση. Ο Ιησούς Χριστός ήταν αναμάρτητος, διότι η γέννησή του προήλθε με τρόπο μοναδικό, ασπόρως. Στο 9^ο κεφάλαιο της ίδιας επιστολής γίνεται λόγος για την παλιά σκηνή και τα αντικείμενά της τα οποία είναι τύπος, προφητεία, των μελλόντων. Στην κιβωτό της σωτηρίας, λοιπόν, υπήρχε και η ράβδος, που βλαστάνοντας κατοχύρωσε την αυθεντία του Ααρών. Αυτή η ράβδος προτύπωνε τη Θεοτόκο, από την παρθενική μήτρα της οποίας προήλθε ο Θεϊκός βλαστός. Αλλά και ολόκληρη η σκηνή προεικόνιζε την αχειροποίητη σκηνή, το σώμα το οποίο έλαβε ο Ιησούς από την Παναγία μας· «Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής» (Εβρ. 9: 11). Γίνεται μνεία της ενανθρωπήσεως για να τονισθεί η ανωτερότητα του αρχιερέα Ιησού, ο οποίος «παραγενόμενος», όταν ήρθε στον κόσμο, γεννήθηκε αρχιερέας και δεν χρειάσθηκε να χρισθεί, όπως χρίονταν οι άλλοι «χριστοί Κυρίου». Αυτή η ενανθρώπηση τελέσθηκε δια της αειπαρθένου Μαρίας, η οποία ως αχειροποίητος ναός δέχθηκε την εγκατοίκηση του αγίου Πνεύματος στα σπλάγχνα της. Στο πρόσωπο της Θεοτόκου ο απόστολος Παύλος βλέπει την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, το πλήρωμα του χρόνου για την εφαρμογή του σχεδίου της σωτηρίας, το πρώτο ορόσημο στην επίγεια πορεία του Ιησού, τον αχειροποίητο ναό, όπου βρήκε άγιο κατοικητήριο η θεότητα και έλαβε σάρκα και οστά. Είναι τα στοιχεία δια των οποίων την κατέστησε ο Θεός θεωμένη προσωπικότητα, τον πρώτο «ανθρωπόθεο», και την πρόσφερε στις γενιές των πιστών ως το «λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα». Αυτό το τελειότατο δημιούργημα της χάρης του Θεού, προβάλλει η Ορθόδοξη Εκκλησία ως πρότυπο και χειραγωγό του ανθρώπου προς την θέωση. Μιμούμενος την Παναγία ο κάθε πιστός, γράφει στους Κορινθίους ο Παύλος φιλοξενεί μέσα του τον τριαδικό Θεό. Σαν εκείνη, γίνεται κι αυτός ναός του Θεού άγιος, «Θεού κατοικητήριον»· «ο γαρ ναός του Θεού άγιός εστιν, οίτινές εστε υμείς» (Α΄ Κορ. 3: 17).

Η Αλβανία στηρίζει όλες τις θρησκείες πλην της ορθοδοξίας --- Η επιλεκτική ανεξιθρησκία του Ράμα. Το Αλβανικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δώρισε κτίριο στην καθολική εκκλησία της χώρας.

Χθες σε κλήμα συγκίνησης και μπροστά στις κάμερες, η Αλβανίδα υπουργός Εθνικής Αμύνης, Μιμί Κοδέλη, παρέδωσε η ίδια τους τίτλους ιδιοκτησίας ενός κτιρίου που ανήκει στο Υπουργείο Άμυνας, στο καθολικό ίδρυμα, «Αδελφές της Μητέρας Τερέζας», στην πόλη Πούκα.

Σε δηλώσεις τις η υπουργός είπε,
«Είναι απλά και μόνο το καθήκον μου ως υπουργός της κυβέρνησης που εκπροσωπώ, με μια μικρή προσπάθεια, να καταστώ δυνατή κάτι το οποίο θα´πρεπε να είχε γίνει και να είχε εξασφαλιστεί, δεκαετίες πριν».

Ενώ ο, επίσκοπος Λουτσίαν Αυγουστίνος, ευχαρίστησε θερμά την Αλβανίδα Υπουργό για το πολύτιμο δώρο.