Πρωτοπρ. Θεοδωρος Ζήσης - Ο Μέγας Βασίλειος για τη δημιουργία του κόσμου

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

«Ορθόδοξος Τύπος»: Ο Βαρθολομαίος είναι αστείρευτος πηγή πνευματικής μολύνσεως των Ορθοδόξων.

…Αλλά οι «Ταλιμπάν» του Οικουμενισμού δεν δίδουν σημασίαν εις τοιαύτα ζητήματα. Διότι δεν υπακούουν εις τους Ιερούς Κανόνας, αλλά εις τον Αρχιστράτηγον της Προδοσίας της Πίστεως Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον, ο οποίος υπηρετεί τον Παπισμόν, τον Προτεσταντισμόν εις όλας του τας μορφάς, αλλά όχι την Ορθοδοξίαν. Είναι πηγή πάσης διοικητικής ανωμαλίας εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και αστείρευτος πηγή πνευματικής μολύνσεως των Ορθοδόξων….ο Αρχιστράτηγος της Προδοσίας της Πίστεως, Οικουμενικός Πατριάρχης, απευθυνόμενος προς τον Πάπαν του είπε ότι αυτός είναι πρώτος εις την Εκκλησίαν της Ανατολής και ο Πάπας εις την Εκκλησίαν της Δύσεως.

ΛΟΓΟΝ ΑΓΑΘΟΝ Πολυέλαιος Θεομητορικών εορτών

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Νηπιόφρονα, τον γεγονότα απάτη, πρωτόπλαστον έμπαλιν επανορθώσων, Θεός Λόγος νηπιάσας επέφανεν.

Ερμηνεία.

Επειδή, λέγει. Ο πρωτόπλαστος Αδάμ έγινεν από την απάτην του Διαβόλου κατά τας φρένας και τον νουν ως εν ανόητον νήπιον· τούτου χάριν ο πλάσας τούτον Θεός Λόγος, θέλων να επανορθήση πάλιν αυτόν συντριβέντα δια της παραβάσεως, επέφανεν αυτός νήπιος, αλλά νήπιος, όχι κατά το νηπιώδες εκείνο φρόνημα του Αδάμ, άπαγε! Επειδή ποίος άλλος ήτον συνετώτερος και σοφώτερος του Χριστού και νηπίου υπάρχοντος, του οποίου η ψυχή ήτον ενωμένη καθ΄ υπόστασιν με την ενυπόστατον σοφίαν του Πατρός; Ώσπερ γαρ η ψυχή του Κυρίου εξ αυτής ενώσεως τεθεωμένη εχρημάτισε δια την καθ΄ υπόστασιν ένωσιν· ούτως αυτή ήτον και πεπλουτισμένη με το πλήρωμα της σοφίας και γνώσεως, αν και η σοφία αύτη ήτον κεκρυμμένη, και εδείχνετο εις τα έξω δια των ενεργειών, κατά την προκοπήν και ηλικίαν του σώματος· «Το δε παιδίον (ο Ιησούς) ηύξανε και εκραταιούτο Πνεύματι, πληρούμενον σοφίας» (Λουκ. β: 40). Έφη δε και ο εκ Δαμασκού Ιωάννης: «Η μεν ανθρωπίνη φύσις ουσιωδώς ου κέκτηται των μελλόντων την γνώσιν· η δε του Κυρίου ψυχή, δια την προς αυτόν τον Θεόν Λόγον ένωσιν και την υποστατικήν ταυτότητα, κατεπλούτησεν, ως έφην, μετά των λοιπών θεοσημειών και την των μελλόντων γνώσιν» (Κεφάλαιον ξη΄ του Θεολογικού). Νήπιος, λέγω, επέφανεν ο Θεός Λόγος, ου κατά το νηπιώδες και ατελές φρόνημα του Αδάμ, αλλά κατά μόνην την σωματικήν ηλικίαν, γενόμενος τέλειος άνθρωπος· νηπιόφρων γαρ γέγονεν ο Αδάμ, κατά τον ανώνυμον, διότι καθώς το νήπιον δια την απλότητά του ευκόλως απατάται από τους πονηρούς· ούτω και ο Αδάμ δια την απειροκακίαν και απλότητά του ευκόλως εγελάσθη από τον πονηρόν Διάβολον· όθεν επιθυμών να απολαύση μεγαλύτερα αγαθά, έχασε και τα ολίγα όπου είχεν εις χείρας του. Δια τούτο συμβουλεύει ο Απόστολος, λέγων: «Μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε· ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (α΄ Κορ. ιδ: 20).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 12 Ιανουαρίου 2015

Τατιανής, Ευθασίας, Μερτίου μαρτύρων.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Τατιανὴ καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξάνδρου τοῦ Σεβήρου (222 – 235 μ.Χ.). Ὁ πατέρας της εἶχε διατελέσει ὕπατος.

Ἡ Ἁγία Τατιανὴ εἶχε τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἀξίωμα τῆς διακόνισσας καὶ στὴν ὑμνολογία παρίσταται ὡς μαθήτρια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Ἡ ἐπισημότητα τῆς καταγωγῆς της καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος μὲ τὸν ὁποῖο ἐκτελοῦσε τὰ διακονικά της καθήκοντα, ἔδωσαν στὴν Τατιανὴ περιφανὴ θέση μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Καὶ οἱ Ἐθνικοὶ ὅμως εἶχαν ἀκούσει περὶ αὐτῆς καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ δεχθοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια γυναίκα καταφρονοῦσε τὶς κοσμικὲς βλέψεις καὶ περιφρονοῦσε τὰ εἴδωλα, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ μὲ τόση αὐταπάρνηση τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου.

Ὅταν, ἐπὶ Σεβήρου, διατάχθηκε δίωξη τῶν Χριστιανῶν, ἡ Τατιανὴ συνελήφθη καὶ ἐπειδὴ διεκήρυττε τὴν πίστη της στὸν Χριστό, τὴν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸ βασιλέα καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν εἰσῆλθε σὲ ἕνα εἰδωλολατρικὸ ναό. Ἐκεῖ ὅμως ἡ Ἁγία, μὲ μιὰ θερμὴ προσευχὴ στὸ Χριστό, συντάραξε τὰ ξόανα (τὰ ξύλινα ἀγάλματα) τῶν θεοτήτων τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τὰ γκρέμισε στὸ δάπεδο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια. Τὴν κτύπησαν καὶ μὲ σιδερένια νύχια τῆς ξέσκισαν τὰ βλέφαρα.

Ἔπειτα τὴν κρέμασαν καὶ τῆς ξύρισαν τὸ κεφάλι. Ἀκολούθως τὴν ἔριξαν πάνω σὲ φωτιά, ἀλλὰ δὲν ἔπαθε τίποτα. Κατόπιν τὴν ἔριξαν σὲ πεινασμένα ἄγρια θηρία, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τόλμησαν νὰ τὴν βλάψουν. Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, οἱ εἰδωλολάτρες, ἔκοψαν τὴν Τίμια κεφαλὴ καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ἁγία εἰσῆλθε μὲ τὸ στέφανο τῆς δόξας στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου της.

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ Ο ΚΕΝΟΔΟΞΟΣ. Το διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης στον Λόγον ΚΑ´ της «Κλίμακος» λέγοντας:

«Ο κενόδοξος είναι ειδωλολάτρης και ας δείχνη ότι είναι

πιστός. Σέβεται τον Θεόν φαινομενικά, αλλά επιζητεί πραγματικὰ να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. Και είναι κενόδοξος κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενόδοξου η νηστεία είναι χωρίς μισθόν και η προσευχή του άκαιρη και άστοχη, γιατί και τα δυο τα κάνει για τον ανθρώπινον έπαινο…».

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση από Ρωσικό βιβλίο με τίτλο: "ΖΕΚ-18376" το νούμερο που είχε ο στάρετς Αρσένιος...

Ήταν βράδυ. Η παράγκα είχε κλειδωθεί. Έξω ό άνεμος φύσαγε άγριος και το χιόνι είχε καλύψει τα παράθυρα. Μέσα η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και αποπνικτική, ωστόσο ζεστή. Τα χαμηλωμένα φώτα δημιουργούσαν ένα μελαγχολικό μισοσκόταδο, πού έκανε πιο βαρύ το αίσθημα της μοναξιάς, πιο καταθλιπτικό το σκοτάδι της ψυχής. 
Κάποιες μικροπαρέες συζητούσαν χαμηλόφωνα. Μερικοί παίζανε στο ντόμινο ή στα χαρτιά το αυριανό τους συσσίτιο. Και οι περισσότεροι προσπαθούσαν ν' αποκοιμηθούν, μάταια όμως, αφού δεν τους άφηναν μήτε των άλλων οι φωνές μήτε οι δικοί τους λογισμοί. 
Λίγο πιο πέρα άπ' το κρεβάτι του π. Αρσενίου, γύρω από έναν ξαπλωμένο κρατούμενο, μαζεύτηκαν πέντ'- έξι άτομα. Και σε λίγα λεπτά φούντωσε η λογομαχία. Το θέμα, βλέπετε, ήταν καυτό: οι κρατούμενοι και η κρατική εξουσία. 
Μέσα σ' ένα τέταρτο της ώρας είχαν συγκεντρωθεί είκοσι άνθρωποι, ανάμεσα τους παλαιά στελέχη του Κόμματος, διανοούμενοι, επαγγελματίες, οπαδοί του Βλάσσωφ*. Τα αίματα άναψαν. 
* Ό στρατηγός Βλάσσωφ, ό «Κουΐσλινγκ της Ρωσίας», συνεργάστηκε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με τους Γερμανούς, επικαλούμενος «τα δεινά του κομμουνισμού» και ιδιαίτερα τις τρομοκρατικές μεθόδους του Στάλιν. 
- Γιατί μας φυλάκισαν; Χωρίς λόγο! Που είναι η δικαιοσύνη; "Ολοι τους πρέπει να τουφεκιστούν! 

Μας «Κάλυψε» ο Θωμάς!... Του αειμνήστου Καθηγητού Στεργίου Σάκκου

Ρεαλιστική η εποχή μας δεν ανέχεται φαντασίες και παραμύθια, έχει καταργήσει τα ταμπού, δέχεται μόνο γεγονότα και δεδομένα. Έτσι θέλει. Καθετί που ξεφεύγει από τους νόμους της φύσης αποτελεί σκάνδαλο και καθετί που δεν εξηγείται με τους νόμους της λογικής συνιστά μωρία. Και το πιο παράδοξο πρόβλημα και η πιο ανεξήγητη ιστορία από όλα όσα συνέβησαν μέσα σ΄ αυτό τον κόσμο και πάνω σ΄ αυτή τη γη είναι, χωρίς άλλο, η Ανάσταση του Χριστού. Πως κάποιος, που έζησε ως άνθρωπος και πέθανε ως θνητός, πως ξαναπήρε τη ζωή, ξαναβρήκε το σώμα του, σηκώθηκε από τον τάφο και ζη; Πως από τότε μέχρι τώρα και για πάντα απολαμβάνει – όχι  μόνο με την ψυχή του αλλά και με το σώμα του άφθαρτο – μια ζωή, που βέβαια δεν είναι, η γνωστή μας ανθρώπινη ζωή, είναι, όμως, ζωή και μάλιστα ανώτερη και ωραιότερη; Τούτο το ερώτημα δίκαια, πράγματι, μπορεί να τυραννά κάθε εποχή τον κάθε άνθρωπο, όταν για πρώτη φορά το αντιμετωπίζει σαν ένα πρωτάκουστο νέο, σαν ένα πρωτόφαντο θαύμα, που αξιώνει ότι αποτελεί ευαγγέλιο, που παρουσιάζεται να δείχνει Θεό. Διότι, ποια άλλη αγγελία είναι πιο ευχάριστη από το ότι οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν με τα σώματά τους; Και πια άλλη απόδειξη φανερώνει πιο καλά τη θεότητα από το ότι κάποιος μπορεί να αναστηθεί από τους νεκρούς; Αν ήταν δυνατόν να συγκεντρώναμε όλους τους απροκατάληπτους ανθρώπους της γης και των αιώνων, τους απλοϊκούς αλλά και τους σοφούς, τους ανίδεους αλλά και τους ιστορικούς, όλους μαζί σ΄ ένα τόπο μπροστά στον αναστημένο Χριστό, και τους δίναμε τη δυνατότητα να εκφράσουν τις απορίες τους, θα βλέπαμε πως όλοι, ανεξαιρέτως όλοι, θα σήκωναν το χέρι με ανυπομονησία και λαχτάρα να ρωτήσουν: Πως; Κι ακόμη, θα ζητούσαν όχι μόνο να ρωτήσουν αλλά και να πλησιάσουν, να δουν από κοντά και να αγγίξουν Αυτόν, που αναστήθηκε, για να πιστέψουν.