ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ην ήλπισας Συμεών ηλικιώτην βρεφών, ηλικιώτην βρεφών, χαίρων υπόδεξαι Χριστόν, του Ισραήλ του θείου την παράκλησιν, τον Νόμου Ποιητήν και Δεσπότην, πληρούντα νόμου τάξιν, κράζων αυτώ· επλήσθη τα πάντα της σης αινέσεως.

Ερμηνεία.

Και το τροπάριον τούτο είναι ηνωμένον με το ανωτέρω· ο γαρ Μελωδός κατ΄ Ηθοποιϊαν και παρακίνησιν μελουργήσας αυτό, ως εκ μέρους της Θεοτόκου τον λόγον σχηματίζει, και λέγει πάλιν προς τον Συμεών· υπόδεξαι, ω θειότατε Συμεών, εις τας αγκάλας σου, υπόδεξαι χαίρων και αγαλλόμενος τον Χριστόν εις ηλικίαν βρέφους, ο οποίος είναι η παρηγορία του θεοσυλλέκτου και νέου Ισραήλ των Χριστιανών, οίτινες ορώσι νοητώς τον Θεόν· την οποίαν παρηγορίαν εσύ ήλπισας να ιδής, καθώς εχρημάτισεν: ήτοι δια λόγου απεκάλυψεν εις εσέ το Πνεύμα το Άγιον: «Ιδού, φησίν ο ιερός Λουκάς, άνθρωπος εν Ιερουσαλήμ, ω όνομα Συμεών· και ο άνθρωπος εκείνος δίκαιος και ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ» (Λουκ. β: 25). Υπόδεξαι λοιπόν τον Χριστόν τον εξ εμού γεννηθέντα, όστις, μ΄ όλον ότι είναι Ποιητής και Δεσπότης του παλαιού Νόμου, σήμερον όμως εν τω ναώ τελειώνει την τάξιν και προσταγήν του Νόμου· ταυτόν ειπείν, αυτός ο ίδιος νομοθέτης υποτάσσεται εις τα ιδικά του νομοθετήματα· αυτός γαρ ενομοθέτησεν, ότι κάθε πρωτότοκον αρσενικόν να προσφέρεται εις τον Κύριον: «Αγίασόν μοι παν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν» (Έξ. ιγ: 2) και πάλιν, «Παν διανοίγον μήτραν εμοί τα αρσενικά» (Έξ. λδ: 19), και ο Ιερός Λουκάς: «Παν άρσεν διανοίγον μήτραν άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» (Λουκ. β: 23). Διατί δε φυλάττει ο Κύριος την προσταγήν του Νόμου; Δια δύο αίτια, ένα μεν, ίνα με το ιδικόν του παράδειγμα παρακινήση και τους άλλους να φυλάττουν τον Νόμον, άλλο δε, ίνα δείξη ότι δεν είναι παραβάτης του θείου Νόμου, ουδέ αντίθεος: «Μη νομίσητε, φησίν, ότι ήλθον καταλύσαι τον Νόμον, ή τους Προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. ε: 17).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 8 Ιανουαρίου 2015

Γεωργίου Χοζεβίτου, Δομινίκης οσίας.

Πολὺ γνωστὸ τὸ ὄνομά του στὸν χριστιανικὸ κόσμο. Γνωστὸ καὶ τὸ μοναστήρι στὴν Παλαιστίνη ποὺ ἀσκήτεψε.

Βρίσκεται σὲ μία ἐρημικὴ καὶ ἄγρια χαράδρα καὶ εἶναι κοντὰ στὴν ἀρχαία Ρωμαϊκὴ ὁδό, ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχῶ.

Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ τοποθεσία αὐτὴ λέγεται χείμαρρος Χορρὰθ καὶ εἶναι συνδεδεμένη μὲ πολλὰ ἱστορικὰ γεγονότα.

Σ’ αὐτὸ τὸ μέρος εἶναι ἡ σπηλιὰ στὴν ὁποία εἶχε κάποτε κρυβεῖ ὁ προφήτης Ἠλίας (910 π.Χ.) γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπὸ τὴν καταδίωξη τοῦ ἀσεβέστατου βασιλιὰ Ἀχαὰβ καὶ τῆς εἰδωλολάτριδας συζύγου του, τῆς Ἰζάβελ.

Σ’ αὐτὴ τὴν σπηλιὰ ὁ ζηλωτὴς προφήτης ἔμεινε μῆνες καὶ τρεφόταν κατὰ ἕνα θαυμαστὸ τρόπο. Μερικὰ κοράκια τοῦ ἔφερναν πρωὶ καὶ βράδυ ψωμὶ καὶ κρέας.

Νερὸ ἔπινε ἀπὸ τὸν χείμαρρο. Ὅταν ὅμως καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἔλειψε τὸ νερό, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνομβρίας, ὁ προφήτης ἀναχώρησε κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ στὰ Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος.

Είπε ο αββάς Ζήνων:

«Εκείνος που θέλει ν΄ ακούσει γρήγορα ο Θεός την προσευχή του, μόλις σταθεί όρθιος και υψώσει τα χέρια του για να προσευχηθεί προς το Θεό, πριν απ΄ όλα και προτού ακόμα ευχηθεί για τη δική του ψυχή, ας προσευχηθεί από τα κατάβαθα της ψυχής του για τους εχθρούς του. Και μ΄ αυτή του την πράξη, για ότι κι αν παρακαλέσει το Θεό, θα εισακουστεί».

Ο υπαρξιακός χαρακτήρ των Δογμάτων -- Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πολύς λόγος γίνεται συχνά από θεολογικούς νόες, που στέκονται με σκεπτικισμό ή με έκδηλο αρνητισμό, μπροστά στις έννοιες «παράδοση» και «παρελθόν» της Εκκλησίας, για την ανάγκη μιας αναδείξεως ή προβολής του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων της Εκκλησίας σε κάθε συγκεκριμένη «μεταγενέστερη» από μια «παλαιότερη» εποχή. «Τα δόγματα στην ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζωή και συνεπώς πρέπει να έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας, να είναι αποκάλυψη της Αληθείας, δηλαδή φανέρωση καίριων και ακραίων, μεθοριακών καταστάσεων της ύπαρξης»(1). Αλλά ποιος άραγε θα πρέπει να παρουσιάζει στον εκάστοτε «σύγχρονο» κόσμο την αλήθεια, ότι τα δόγματα είναι ζωή και έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας;Η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση είναι συχνά μονολεκτική· η θεολογία. «Η θεολογία έχει καθήκον να ερμηνεύει τα δόγματα, ώστε να φανεί πως και γιατί εξαρτάται από αυτά η ύπαρξή μας»(2).

Μια επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τον ρήτορα Ευδόξιο:

Ρωτάς πως πάνε τα δικά μου. Πολύ άσχημα. Δεν έχω το Βασίλειο, δεν έχω τον Καισάριο, τον πνευματικό μου αδελφό και το σωματικό. Ο πατέρας κι η μητέρα μου μ΄ εγκατέλειψαν, λέγω κι εγώ μαζί με το Δαβίδ. Το σώμα μου είναι σε κακή κατάσταση, το γήρας βαραίνει το κεφάλι μου, οι φροντίδες περιπλέκονται, τα ζητήματα επιτίθενται, η φιλία δεν έχει εμπιστοσύνη, η Εκκλησία χωρίς ποιμένες. Έφυγαν τα καλά, τα δεινά προκαλούν, το ταξίδι μας μέσα στη νύχτα, φάρος πουθενά, ο Χριστός κοιμάται. Τι μου μέλλεται τάχα; Μια μόνο βλέπω λύση των συμφορών, το θάνατο. Και τα εκεί όμως τα βλέπω ζοφερά, συμπεραίνοντας από τα εδώ. 

Αμαχητί κατάληψις της Πατρίδος μας

"Ορθόδοξος Τύπος" Μάρτιος 2002 

Ο Όσιος Θεόδωρος ο Εδέσσης, λέγει τα ακόλουθα στο «Θεωρητικόν» του για την φιλοδοξία:

Η φιλοδοξία δεν οφείλεται στην ανάγκη του σώματος, γιατί δεν εξυπηρετεί καθόλου το σώμα, αλλά στην απειρία και στην άγνοια του Πρώτου Καλού και της αληθινής δίξας. Αιτία αυτής και γενικώς ρίζα όλων των κακών, είναι η άγνοια.

Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεος :

...Η έλευση του Πάπα στην Ελλάδα συνετέλεσε και στην ανάδειξη μιας τραγικής πραγματικότητος στο ότι δηλαδή, μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες, διακρίνονται από τον τραγικό αυτό διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός. 

Το ταξίδι στη “Μάλτα”

Του Αλέξανδρου Καλόμοιρου(1931-1990)

Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί σαν άτομα αλλά μόνον σαν Εκκλησία σημασία καίρια έχει όχι μόνον η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας. Το ποικιλόπιστο άθροισμα δεν έχει σχέση με την Εκκλησία του Χριστού  που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στην Εκκλησία υπάρχει μία πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια. Δεν το νοιώθουν, άραγε, αυτό οι ευσεβείς και καλοπροαίρετες ορθόδοξες ψυχές; Αλλά τότε τι είναι αυτό που τις συγκρατεί μέσα σ΄ αυτό το όζον σύμπλεγμα της ψευτιάς; Είναι το ότι δεν βλέπουν που να πάνε. Γιατί δυστυχώς καμιά οργανωμένη Εκκλησία σήμερα δεν έχει  εχέγγυα πιστότητας στη γνήσια Πατερική Ορθοδοξία, αφού φυσικά Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η τήρηση του ακενοτόμητου εορτολογίου. Γιατί όμως αισθάνονται οι χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Θεώμενος Συμεών Λόγον τον άναρχον, μετά σαρκός, ως εν θρόνω χερουβικώ, Παρθένω εποχούμενον, τον αίτιον του είναι τα πάντα ως βρέφος, εκπλαγείς εβόα αυτώ· επλήσθη τα πάντα της σης αινέσεως.

Ερμηνεία.

Βλέπων, λέγει, ο πρεσβύτης Συμεών τον ενυπόστατον Λόγον του Θεού τον άναρχον κατά χρόνον: ήτοι τον άχρονον και υπέρχρονον, ότι κάθηται μετά της χρονικής αυτού σαρκός επάνω εις τας αγκάλας της Παρθένου Μητρός, ως επάνω εις θρόνον χερουβικόν, ομοίως βλέπων ως τεσσαρακονθήμερον βρέφος εκείνον τον Θεόν, ο οποίος είναι αιτία του να υπάρχουν όλα τα όντα, εξεπλάγη δια το μεγαλείον του Μυστηρίου· όθεν εβόα εις τον Χριστόν το πολλάκις ρηθέν του Αββακούμ λόγιον: «Επλήσθη τα πάντα της σης αινέσεως». Διατί δε ωνόμασε τον Θεόν αίτιον του είναι τα πάντα; Επειδή όχι μόνον αυτός είναι Ποιητής και Δημιουργός κάθε ουσίας αισθητής και νοητής, αλλά και διαφέρει από τους τεχνίτας του Κόσμου, κεραμείς θετέον, ή ανδριαντοποιούς, ή ξυλουργούς και άλλους ομοίους· εκείνοι μεν γαρ δεν είναι ποιηταί ύλης των κεράμων, ή των ξύλων, ή των ανδριάντων, αλλά παίρνοντες την ύλην έξωθεν έτοιμον, βάλλουσιν εις αυτήν το είδος μόνον και την μορφήν της τέχνης· ο δε Θεός δεν είναι τοιούτος, αλλά την ύλην όλην των κτισμάτων Αυτός παράγει εκ του μη όντος εις το είναι, και τα είδη αυτός επιθέτει εις αυτήν. Ψευδεστάτη δε είναι, και πόρρω των ιερών περιβόλων της Εκκλησίας εδιώχθη η δόξα των παλαιών Ελλήνων, οι οποίοι εφλυάρουν ότι η ύλη δεν επαρήχθη υπό του Θεού, αλλ΄ είναι άναρχος και συναϊδιος τω Θεώ· ο δε Θεός άλλο τι δεν εποίησε, πάρεξ το να μορφώση μόνον την ύλην με διάφορα είδη και ποιότητας. Και λοιπόν ο Θεός αίτιός εστι του να είναι τα πάντα: τουτέστι του να είναι και η ύλη και το είδος ομού, εξ ων συντίθενται και ολοκληρούνται πάντα τα κτίσματα. Όθεν είπεν ο θεοφόρος Μάξιμος: «Οι μεν Έλληνες εξ αϊδίου λέγοντες συνυπάρχειν τω Θεώ την των όντων ουσίαν (ήτοι την ύλην), τας δε περί αυτήν ποιότητας μόνον εξ αυτού εσχηκέναι, τη μεν ουσία ουδέν λέγουσιν εναντίον, εν δε ταις ποιότησι μόναις την εναντίωσιν είναι· ημείς δε μόνην λέγομεν την θείαν ουσίαν μη έχειν εναντίον, ως αϊδιόν τε ούσαν και άπειρον και αϊδιότητος ταις άλλαις χαριστικήν· τη δε των όντων ουσία είναι μεν το μη ον εναντίον, και εν τη εξουσία του κυρίως όντος (ήτοι του Θεού) υπάρχειν το αεί είναι αυτήν, ή μη είναι» (Κεφάλαιον κη΄ της Γ΄ εκατοντάδος των περί αγάπης)· και πάλιν, «Οι Έλληνες, ουσίας μεν ουδαμώς, ποιοτήτων δε μόνον δημιουργόν τον Θεόν εισάγουσιν· ημείς δε τον παντοδύναμον εγνωκότες Θεόν, ου ποιοτήτων, αλλ΄ ουσιών πεποιωμένων (με είδος) Δημιουργόν αυτόν είναι φαμέν· ει δε τούτο, ουκ εξ αϊδίου συνύπαρκτα τω Θεώ τα δημιουργήματα» (Κεφάλαιον στ΄ της Δ΄ εκατοντάδος των περί αγάπης). Και ο Θεσσαλονίκης δε Γρηγόριος ο Παλαμάς συμφώνως λέγει: «Πεποιωμένας ουσίας ο Θεός εδημιούργησε» (Κεφάλαιον ρκβ΄ των Ενωστικών)· και ο μέγας Βασίλειος ούτω φησίν: «Ο Θεός πριν τι των ορωμένων γενέσθαι, εις νουν λαβόμενος και ορμήσας αγαγείν εις γένεσιν τα μη όντα, ομού τε ενόησεν οποίόν τινα χρη τον Κόσμον είναι, και τω είδει αυτού την αρμόζουσαν ύλην συναπεγέννησεν» (Ομιλία β΄ εις την εξαήμερον) ταυτόν ειπείν, ύλην ειδοπεποιημένην ο Θεός παρήγαγεν εκ του μη όντος εις το είναι.