ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ρύπτεται Ησαϊας, του Σεραφείμ τον άνθρακα δεξάμενος, ο πρέσβυς εβόα τη Θεομήτορι· συ ώσπερ λαβίδι χερσί λαμπρυνείς με, επιδούσα ον φέρεις, φωτός ανεσπέρου, και ειρήνης δεσπόζοντα.

Ερμηνεία.

Εις μεν το πρότερον Τροπάριον αναφέρει ο Μελωδός τον άγιον Συμεών, ότι παραιτείται από τον φόβον του να εναγκαλισθή το προαιώνιον βρέφος· εις δε το παρόν αναφέρει τούτον θαρραλεώτερον, και τολμώντα την εναγκάλισιν, και τον φόβον εκείνον διώκοντα από την καρδίαν του ως αλόγιστον. Και διατί, έλεγεν ο θείος Γέρων εις την Θεομήτορα, διατί να φοβούμαι, ω Παρθένε, το πυρ όπου βαστάζεις εις τας αγκάλας σου; Μήπως αυτό είναι πυρ όπου κολάζει και καίει, ίνα και εμέ κατακαύση; Όχι· αυτό είναι πυρ όπου ρύπτει: ήτοι καθαρίζει τον άνθρωπον από τας αμαρτίας· ούτω γαρ και ο Προφήτης Ησαϊας δεχθείς από το Σεραφείμ τον θείον εκείνον άνθρακα, ο οποίος εδήλου το θεοϋπόστατον βρέφος σου, δεν κατεκάη, αλλά εκαθαρίσθη από τας αμαρτίας· δεν κατεφλέχθη, αλλά μάλλον εφωτίσθη και ελαμπρύνθη, καθώς βεβαιοί ο ίδιος: «Ιδού, φησίν, ήψατο των χειλέων σου, και αφελεί τας ανομίας σου, και τας αμαρτίας σου περικαθαριεί» (Ησ. : στ: 7). Ώστε και συ, Παρθένε, ενδοξοτέρα ασυγκρίτως του Σεραφείμ εκείνου υπάρχουσα, εάν δώσης εις εμέ τον βρεφοπρεπώς φερόμενον υπό Σου Θεόν Λόγον με τας αγίας χείρα σου ωσάν με λαβίδα, βέβαια δεν θέλεις με καταφλέξει, αλλά μάλλον θέλεις με καθαρίσει από τας αμαρτίας, ει τινα αμαρτίαν έχω ως άνθρωπος, και θέλεις με φωτίσει. Ακολούθως δε επιφέρει το χαρακτηριστικόν λόγιον της πέμπτης Ωδής, ως είπομεν. Γλαφυρά δε είναι και εκείνα όπου λέγει πανηγυρίζων εν τω εις την Υπαπαντήν λόγω αυτού ο Νικομηδείας Γεώργιος: «Ο μεν ουν Συμεών της προς γην ανανεύσας συγκύψεως, κάτω γαρ ην τέως συννεύων τω γήρα καμπτόμενος, βραχύ τε των ποδών την βακτηρίαν ρίψας, επιστηρίζεται· και τας χείρας εκτείνας, εκ των μητρικών αγκαλών επειράτο το Θεάνθρωπον νήπιον υποδέξασθαι· η δε (Θεοτόκος) μικρόν μεν επέσχεν· ου γαρ πω σαφώς ήδει την εν Πνεύματι προς το Ιερόν του Γέροντος άφιξιν· έπειτα δε, ως το θείον βρέφος ταις ταύτης αγκάλαις περισκιρτών, και προς τας εκείνου παλάμας εκπηδήσαι φιλονεικούν ην, θάττον τε γινώσκει (η Παρθένος δηλαδή) του Μυστηρίου την δύναμιν, και τω πρεσβύτη χείρας απλούντι τούτο προσεπιδίδωσι, δέξαι, βοώσα, γεραρώτατε άνθρωπε, τον προς σε μάλλον, ή προς εμέ την τεκούσαν νυν επειγόμενον».