ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  η΄.  Ο  Ειρμός.

Αστέκτω πυρί ενωθέντες, οι θεοσεβείας προεστώτες νεανίαι· τη φλογί δε μη λωβηθέντες, θείον ύμνον έμελπον· Ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κύριον, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.

Οι πρόμαχοι, λέγει, της ευσεβείας τρεις Παίδες, οι οποίοι έπροπολέμουν και εκινδύνευον δια τα δόγματα του παλαιού Νόμου ως τινές στρατάρχαι, αυτοί ενωθέντες με το άστεκτον και ανυπόφορον πυρ της καμίνου, ωσάν με κανένα εχθρόν και πολέμιον, και πολεμήσαντες με αυτό, δεν ενικήθησαν παρ΄ αυτού, ούτε έως τριχός εβλάβησαν· τούτο γαρ δηλοί το μη λωβηθέντες: «Ουχ΄ ήψατο γαρ, φησίν, αυτών καθόλου το πυρ, και ουκ ελύπησεν, ουδέ παρηνώχλησεν αυτοίς» (Παίδων Αίνεσις 26). Δεν εβλάβησαν, λέγω, τελείως από το πυρ, αλλά μάλλον εκείνοι νικήσαντες την καυστικήν δύναμιν του πυρός, έψαλλον ένα θεοπρεπή και επινίκιον ύμνον. Τις δε ήτον ο ύμνος; «Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον»· ο οποίος ούτος λόγος είναι χαρακτηριστικός της ογδόης Ωδής. Αξιόλογα δε είναι και εκείνα όπου λέγει ο Ζωναράς εν τη οκτωήχω, ερμηνεύων τον Ειρμόν τούτον· τον αυτόν γαρ Ειρμόν έχει και εκεί ο Ιωάννης. Τι δε λέγει; «Αστέκτω πυρί ενωθέντες οι θεοσεβείας προεστώτες νεανίαι». Άστεκτον μεν ουν το πυρ έφη, ως αφόρητον και ανυπομόνητον· ενωθέντες δε τω πυρί, ως εν αυτώ ωσθέντες· ένωσις γαρ είρηται δια το εις εν συνωθείσθαι τα ενούμενα· ένωσις δε ιδιοτρόπως καλείται και η του σιδήρου πυράκτωσις· εμβαλλόμενος γαρ εις πυρ, όλος ως πυρ οράται κατά μετάδοσιν, φλογώδης γινόμενος και λαμπρός· ότε δε του πυρός χωρισθή, η μεν φλόγωσις σβέννυται, εκείνος δε της ιδίας φύσεως ουκ εξίσταται. Δια γουν την ιδιότροπον ταύτην ένωσιν φασί και τον σοφόν Μελωδόν ειπείν ενταύθα περί των παίδων το, ενωθέντες· ως γαρ ο σίδηρος εμβληθείς εις πυρ πυρακτούται, αλλ΄ ου δαπανάται, αλλ΄ εκείθεν εκβληθείς, σώος πάλιν φυλάσσεται, μηδέν παραβλαβείς υπό του πυρός· ούτω και τα των τριών νεανιών εκείνων σώματα ηνώθησαν μεν τω πυρί της ανυποστάτου εκείνης καμίνου, εκβληθέντα δε εκείθεν σώα και αδιαλώβητα, μηδέ των ενδυμάτων, ή των τριχών πυρποληθέντων αυτοίς. Προέστησαν δε της θεοσεβείας: ήτοι πρόμαχοι ταύτης εγένοντο· ως γαρ οι πρόμαχοι προ της φάλαγγος  ίστανται, και την των πολεμίων έφοδον δέχονται, και προκινδυνεύουσι των ομοταγών· ούτω κακείνοι της θεοσεβείας προέστησαν και των ομοφύλων προκεκινδυνεύκασιν. Ει μη γαρ εκείνοι ανέστησαν τω του Τυράννου κηρύγματι, αλλ΄ υπέκυψαν, των άλλων Εβραίων των αιχμαλώτων όντες περιφανέστεροι, πάντως αν εκείνοις επόμενοι οι ομογενείς ησέβησαν άπαντες. Ούτως ουχ εαυτούς μόνους της ασεβείας, αλλά και τους συμφυλέτας ερρύσαντο». «Μη λωβηθέντες δε, ήτοι μηθ΄ οιανδή τινά βλάβην παθόντες, ύμνον ήδον τω Θεώ· και τούτο δε παράδοξον το εν μέσω τοσαύτης φλογός άδειν και υμνείν τον Θεόν. διο και η του Δανιήλ βίβλος, ήτις το θαύμα τούτο διδάσκει, φησί· και ανοίξας Αζαρίας το στόμα αυτού εν μέσω του πυρός είπε, το του θαύματος παράδοξον πλέον εξαίρουσα. Οι μεν γαρ άλλοι δια πυρός θνήσκοντες, χανδόν τον καπνόν αρπάζειν σπουδάζουσιν, ίν΄ ούτως αυτοίς ο θάνατος επέλθη ταχύς, και μη κατά μέρος προσομιλούσα τοις σφων σώμασιν η φλοξ οδυνωτέραν επάγη την τελευτήν· εκείνοι δε μηδέν τοιούτο δεδοικότες παθείν, ήνοιξαν το εαυτών στόμα εις ύμνον του Κτίστου των όλων Θεού· πάντα δε τα έργα εκάλουν εις την του Θεού ευφημίαν, δεικνύντες το δύσεργον του πράγματος· ο και ο προπάτωρ αυτών Δαβίδ εύρηται ποιήσας εν τω ρμη΄ ψαλμώ· κακείνος γαρ πάσαν κτίσιν συνεφάψασθαι αυτώ του προς Θεόν ύμνου εκάλεσε. Πάσαν δε συγκαλούσι Κτίσιν, Ουρανούς, Αγγέλους, αστέρας, φως, γην, θάλασσαν και τα εν αυτοίς, ό,τε Δαβίδ και οι απόγονοι αυτού Παίδες εις αίνεσιν Θεού, ένα δεικνύοντες των όλων Κτίστην και Ποιητήν, προορώντες οία Προφήται την μανίαν του Μάνεντος, ος δύο είπεν αρχάς και δημιουργούς, τον μεν αγαθόν, τον δε πονηρόν· και τω μεν την των άνω κτίσιν απένειμε· τω δε ετέρω την των κάτω δημιουργίαν προσαπεκλήρωσεν. Υπερυψούν δε τον Θεόν προτρέπονται: ήτοι υπερδοξάζειν, υπερεπαινείν· υψούν γαρ το δοξάζειν εστίν, ως το, Ύψωσα εκλεκτόν εκ του λαού μου αντί του, εδόξασα». 

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 25 Δεκεμβρίου 2014

Η Γέννησις του Σωτήρος Χριστού.

Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸ μεγάλο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ἐνῶ πλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ τελειώσουν οἱ ἐννέα μῆνες ἀπὸ τὴν ὑπερφυσικὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὴν παρθενική της μήτρα, ὁ Καίσαρ Αὔγουστος διέταξε ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους.

Τότε ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Θεοτόκο, ξεκίνησαν γιὰ τὴν Βηθλεέμ, γιὰ νὰ ἀπογραφοῦν ἐκεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε πλησιάσει ὁ καιρὸς νὰ γεννήσει ἡ Παρθένος καὶ δὲν ἔβρισκαν κατοικία νὰ καταλύσουν, διότι εἶχε μαζευτεῖ πολὺς λαὸς στὴν Βηθλεέμ, μπῆκαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο. Ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος γέννησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ σπαργάνωσε σὰν βρέφος τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων. Ἔπειτα Τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευθέρωση ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

Ἀπὸ τότε, ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ μὲ χαρὰ ψάλλουν τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων ἐκείνης τῆς νύκτας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ». Δόξα δηλαδή, ἂς εἶναι στὸν Θεό, ποὺ βρίσκεται στὰ ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴν γῆ ὁλόκληρη, ποὺ εἶναι ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του.
Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν 25^η Δεκεμβρίου τοῦ 397 ἐπὶ πατριαρχείας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Κατ’ ἄλλους ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος, χώρισε τὶς δύο ἑορτὲς τῶν Φώτων καὶ τῶν Χριστουγέννων, οἱ ὁποῖες παλιότερα γίνονταν τὴν ἴδια μέρα, δηλαδὴ τὴν 6^η Ἰανουαρίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.

Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Ὑπακοή. Ἦχος πλ. δ’.
Τὴν ἀπαρχὴν τῶν ἐθνῶν, ὁ οὐρανός σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ Νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι’ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία· τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Αὐτόμελον. Ποίημα Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν Ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι, μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι, Μάγοι δέ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Μεγαλυνάριον.
Δόξα ἐν ὑψίστοις πᾶσα πνοή, ἐν χαρᾷ βοάτω, τῷ τεχθέντι ἐν Βηθλεέμ· ἐπὶ γῆς γὰρ ὤφθη, δωρούμενος εἰρήνην. Τὴν τούτου προσκυνήσωμεν, θείαν Γέννησιν.

***

Ο telemaxos doumanis άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "O Συναξαριστής της ημέρας.":

Mια ερώτηση : γιατί τα τελευταία χρόνια συστηματικά έχει καταργηθεί η παραδοσιακή εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού, και προβάλλεται μόνο αυτή η οποία παρουσιάζει την Μητέρα Tου ξαπλωμένη ωσάν μία ταλαιπωρημένη από την γέννα λεχώνα, τίς δε μαμές?? να πλένουν τον νεογέννητο Χριστό?? Τι μας διδάσκει αυτή η εικόνα??  H δικαιολογία ότι είναι βυζαντινή είναι γελοία !! Tο μήνυμα που περνάει στον λαό όμως είναι άκρως δογματικό και σοβαρό!! Eίναι αυτό άλλη μία από τίς αιρέσεις που περνάνε οι οικουμενιστές σιγά-σιγά στόν χώρο της Oρθοδοξίας !! Aπό τήν αλλαγή του ημερολογίου και ειδικά από το 1948 και εδώ έχουν εισαχθεί στον χώρο της λεγομένης <> πάνω από 10 παλαιά αιρετικά μηνύματα, πλέον στο όνομα της πανθρησκείας, και ο λαός αδιαφορεί και πιστεύει ακόμα ότι βρίσκεται στήν εκκλησία του Χριστού ! Διαυτό η Γνήσια Εκκλησία του Χριστού μαζί με το νέο ημερολόγιο κατεδίκασε και αναθεμάτισε και όλες αυτές τις νεοφανείς αιρετικές δοξασίες!!

http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2014/12/blog-post_25.html

Ας προσεγγίσουμε, αυτά τα Χριστούγεννα, την φάτνη του Χριστού μας, εν μετανοία, αθόρυβα, παρακλητικά, εν πόνω καρδίας, μακρυά από τα φώτα, τις βιτρίνες, τις ψεύτικες χαρές, της όλης παράλογης ανθρώπινης αποστασίας, για να αισθανθούμε το Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπίσεως αληθινά στην ψυχή μας.

Μάς ξαφνιάζει η απεραντοσύνη της αγάπης Του και το μεγαλείον της προσφοράς Του!

Τα Χριστούγεννα για όλους τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι η μητέρα των εορτών και η αρχή και η ρίζα όλων των Δεσποτικών εορτών, είναι η Θεία σάρκωση του Χριστού και η γέννησή Του. Όλοι μας στεκόμαστε με δέος μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού να δημιουργήσει από μηδέν τον κόσμον, αλλά η γέννηση του Χριστού ξεπερνά αυτόν τον θαυμασμό μας για το σύμπαν, γιατί εδώ έχομεν το γεγονός που υπερβαίνει την λογική μας και προκαλεί τον θαυμασμόν μας. Γίνεται ο Θεός άνθρωπος και έρχεται να σκηνώσει ανάμεσά μας για να μάς αποκαλύψει και να μάς προσφέρει μια νέα ζωή. Πώς μπορεί να το χωρέσει αυτό ο νους μας; Πώς μπορούμε να καταλάβουμε την μεγάλη τιμή που κάνει ο Πλάστης στο πλάσμα του με την τόσο απέραντη συγκατάβασή Του; Μάς ξαφνιάζει η απεραντοσύνη της αγάπης Του και το μεγαλείον της προσφοράς Του!

Εγκύκλιος Χριστουγέννων των Προκαθημένων και των Μητροπολιτών :

Χριστός Γεννάται, Χαρά στον Κόσμο!....

The One to be Ruler in Israel

But you, Bethlehem Ephrathah, though you are little among the thousands of Judah, yet out of you shall come forth to Me the One to be Ruler in Israel, Whose goings forth are from of old, from everlasting. (Micah 5:1)

Καὶ σύ, Βηθλεέμ, οἶκος τοῦ Ἐφραθά, ὀλιγοστὸς εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ, καὶ αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος.

Και συ Βηθλεέμ, η άλλως λεγομένη και οίκος Εφραθά, μικρά είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χιλίους κατοίκους. Αλλά από σε θα προέλθη εις δόξαν ιδικήν μου ένας ανήρ ο οποίος θα γίνη άρχων του ισραηλιτικού λαού. Η αρχή και η ενέργεια αυτού ξεπερνά την αρχήν των ημερών της δημιουργίας. Είναι ο Μεσσίας. (Μιχ. 5,1)                     

Ο Ενανθρωπήσας Κύριός μας αναμένει ως αντίδωρο και προσφορά στα γενέθλιά Του την ελεύθερη βούλησή μας και την αποδοχή των σωτηριολογικών του δώρων.

 Με την Ενανθρώπηση πραγματοποιούνται τα απραγματοποίητα, ενώνονται τα αντίθετα, γεφυρώνονται τα αγεφύρωτα και αβυσσαλέα. Η αρχαία Ελληνική αντίληψη ότι Θεός και άνθρωπος δεν μπορούν να ενωθούν καταλύεται οριστικά. Τώρα η Θεία φύση με την ανθρώπινη ενώνονται αδιάσπαστα στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού.
Κανείς δεν είναι πλέον μόνος του. Η ανθρώπινη φύση έγινε κοινωνός της Θείας Χάριτος. Κανείς δεν είναι πια ανώτερος ή κατώτερος. Οι διακρίσεις καταργούνται. Η ενότητα προεξάρχει.