Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια. Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη.

Ω, φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω, πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια! Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή.

One day Abba Isaac went to a monastery. He saw a brother committing a sin and he condemned him.

  When he returned to the desert, an angel of the Lord came and stood in front of the door of his cell, and said, "I will not let you enter."  But he persisted saying, "What is the matter?"  And the angel replied, "God has sent me to ask you where you want to throw the guilty brother whom you have condemned."  Immediately he repented and said, "I have sinned, forgive me."  Then the angel said, "Get up, God has forgiven you. But from now on, be careful not to judge someone before God has done so."

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς : Όλοι στη μη μνημόνευση

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ιδού, Συμεών ανεβόα, το αντιλεγόμενον σημείον ούτος έσται, Θεός ων και παιδίον· τούτω πίστει μέλψωμεν· Ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κύριον, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.

Εν τω Τροπαρίω τούτω αναφέρει ο Ιερός Μελωδός τα επίλοιπα της προφητείας του Συμεών, τα οποία είπε προς την Παρθένον· «Ιδού ούτος κείται εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. β: 34). Έπρεπε δε να ειπή ο Μελωδός πρώτον το «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ», και ύστερον να ειπή το «Και εις σημείον αντιλεγόμενον», καθώς τα είπεν ο Συμεών· αυτός όμως αντέστρεψε την τάξιν, και είπε το πρώτον ύστερον εν τω ακολούθω Τροπαρίω: ήτοι το «Ζωή πεφυκώς ούτος έσται πτώσις απειθούσι», το δε ύστερον είπε πρώτον εν τω Τροπαρίω τούτω. Διατί δε τούτο εποίησε; Δια την ακροστιχίδα, ίνα εν τη αρχή δηλαδή του Τροπαρίου γράψη το «Ιδού Συμεών ανεβόα», ότι ούτος ο παρ΄ εμού εναγκαλιζόμενος σήμερον θέλει γένη ένα σημείον αντιλεγόμενον, τουτέστι μη παραδεχόμενον υπό των απίστων. Σημείον γαρ αληθώς ξένον εστίν η σάρκωσις του Θεού Λόγου, κατά τον Ιερόν Θεοφύλακτον, με το να είναι διπλούς ο Χριστός Θεός ομού και άνθρωπος, και τας ενεργείας διπλάς προβάλλεται, αναλόγους με τας διπλάς αυτού φύσεις, και ποτέ μεν καθό άνθρωπος πεινά και διψά, και απεύχεται να μη πίη το ποτήριον του θανάτου, και σταυρούται και πάσχει και θανατούται και θάπτεται· ποτέ δε, καθό Θεός, ενεργεί παράδοξα θαύματα, τρέφει μυριάδας ανθρώπων, νεκρούς ανιστά, Δαίμονας διώκει, ανίσταται εκ νεκρών, αναλαμβάνεται εις τον υπερουράνιον τόπον, και εις τα δεξιά κάθηται του Πατρός· εκείνα μεν γαρ είναι της ανθρωπότητος ίδια, ταύτα δε, της θεϊκής εξουσίας. Όθεν όποιος τας διπλάς ταύτας ενεργείας του Χριστού θεωρεί, αντιλογίαν εκ τούτων λαμβάνει, ποίον από τα δύο, ο Χριστός εστί Θεός, ή άνθρωπος; Ως μη δυνάμενος να νοήση, ή μάλλον ειπείν, ως μη πιστεύων ότι ο Χριστός είναι εις μεν κατά την υπόστασιν και το πρόσωπον, δύο δε κατά τας φύσεις, καθ΄ ας εις και ο αυτός ενεργεί ποτέ μεν τα θεοπρεπή, ποτέ δε τα ανθρωποπρεπή. Ο δε Θεοφύλακτος λέγει ότι η σάρκωσις του Χριστού αντιλέγεται· καθότι άλλοι μεν είπον ότι εξ Ουρανού έφερε το σώμα ο Κύριος, ως οι Απολιναρισταί· άλλοι δε, ότι κατά φαντασίαν εσαρκώθη, ως οι Μανιχαίοι· και άλλοι άλλως περί αυτής εφλυάρησαν. Ο δε Ζυγαδηνός Ευθύμιος ούτως ερμηνεύει: «Τινές σημείον αντιλεγόμενον την σταύρωσιν λέγουσι· σημείον μεν, ως σύμβολον φιλανθρωπίας· δια τους ανθρώπους γαρ ταύτην υπέμεινεν· αντιλεγόμενον δε, ως υβριζομένην υπό των απίστων» και ο Ιεροσολύμων Μόδεστος ούτως λέγει: «Ο Χριστός πληρωτής εστίν ουκ οφειλέτης νόμου· εις πτώσιν δε και ανάστασιν κείται, πτώσιν μεν της αμαρτίας, ανέγερσιν δε της δικαιοσύνης, και εις σημείον αντιλεγόμενον τοις κυριοκτόνοις Ιουδαίοις λέγουσιν, ει Υιός ει του Θεού κατάβηθι από του Σταυρού, και πιστεύσομέν σοι» (Σελ. 835 της Μυριοβίβλου του Φωτίου).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 23 Δεκεμβρίου 2014

Των εν Κρήτη 10 μαρτύρων, Ναούμ ιεραποστόλου.

Ἀπὸ αὐτούς, οἱ μὲν Θεόδουλος, Σατορνῖνος, Εὔπορος, Γελάσιος καὶ Εὐνικιανός, ἦταν ἀπὸ τὴ Γορτυνία τῆς Κρήτης. Ὁ Ζωτικός, ἀπὸ τὴν Κνωσό. Ὁ Ἀγαθόπους ἀπὸ τὸ λιμένα Πανούρμου. Ὁ Βασιλειάδης (ἢ Βασιλείδης) ἀπὸ τὴν Κυδωνία. Ὁ Εὐάρεστος καὶ ὁ Μόβιος (ἢ Πόμπιος, ἢ Πόντιος) ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο.

Ὅλοι μαρτύρησαν τὸν 3^ο αἰώνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος. Καὶ οἱ δέκα μὲ πολὺ ζῆλο ἐργάζονταν γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὸ νησί. Καταγγέλθηκαν στὸν ἔπαρχο Κρήτης, ποὺ ἦταν συνώνυμος τοῦ αὐτοκράτορα, ὀνομαζόταν δηλαδὴ καὶ αὐτὸς Δέκιος. Ὁ ἔπαρχος, ὅταν εἶδε τὴν ἀνθηρὴ νεότητά τους καὶ τὸ ἀρρενωπό τους παράστημα, προσπάθησε νὰ τοὺς παρασύρει μὲ πολλὲς ὑποσχέσεις ἐγκόσμιων ἀπολαύσεων καὶ ἡδονῶν. Ἀλλὰ ὅταν εἶδε ὅτι τίποτα δὲν πετύχαινε, διέταξε νὰ τοὺς μαστιγώσουν, καὶ κατόπιν τοὺς λιθοβόλησαν.

Οἱ γενναῖοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ ὑπέμειναν ἡρωικὰ τὰ βασανιστήρια, ἐνθυμούμενοι τὰ λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδίᾳ ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον». Δηλαδή, νὰ ἔχετε γενναῖο καὶ ἀνδρεῖο φρόνημα, καὶ ἡ καρδιά σας ἂς γίνεται κραταιὰ καὶ ἀτρόμητη, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ ἐλπίζετε στὸν Κύριο.

Κατόπιν, μὲ διαταγὴ τοῦ ἐπάρχου, οἱ στρατιῶτες ἔκοψαν μὲ τὰ ξίφη τους τὶς τίμιες κεφαλὲς τῶν δέκα χριστιανῶν Ἁγίων.

Οι δύο Μάρτυρες και Προφήτες Ηλίας και Ενώχ (Ομιλία π.Αθανάσιου Μυτιληναίου)

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=11&t=10322

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

Εις ποίαν οδυνηράν δοκιμασίαν μας υποβάλλει το μήνυμα! Πως θα αναμετρηθώμεν με την απαίτησιν;  Πως θα κατορθώσωμεν αξίως να δοξάσωμεν τον Γεννώμενον Χριστόν; Διανοούμεθα εν πίστει την Ενσάρκωσιν του Θείου Λόγου και περιπίπτωμεν εις θάμβος. Βυθιζόμεθα εις το μυστήριον, το «ξένον και παράδοξον» και μένομεν άναυδοι. Που θα εύρωμεν αγγελικόν νουν, δια να κατανοήσωμεν την κένωσιν του Υιού και Θεού; Με ποίαν καρδίαν θα αγαπήσωμεν; Ομολογουμένως, η πιστή ψυχή, μελετώσα την άπειρον αγάπην του Θεού προς τους ανθρώπους, περιέρχεται εις αμηχανίαν. Ω, πόσον μικροί είμεθα ημείς και πόσον μέγας ο Θεός! Και ποίον μεγαλείον κρύπτεται εις την εκούσιον ταπείνωσίν Του! Μία μόνον διέξοδος υπάρχει δια την έκθαμβον και ευεργετουμένην ψυχήν: Η ευγνωμοσύνη, ο πνευματικός κλαυθμός, η ευχαριστία προς την αγάπην, τον Θεόν. Και νομίζω ότι το μόνον ανταπόδομα εις τας ανεκφράστους ευεργεσίας του Θεού είναι η θερμή ευχαριστία και ευγνωμοσύνη. Ω, και να εγνωρίζαμεν τι είμεθα, από πού ερχόμεθα, που πηγαίνομεν!

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Οι Κανόνες της Εκκλησίας και η επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι

http://katihisis.blogspot.gr/

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ -- ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2014

 http://www.imgortmeg.gr/

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Ἀδελφοί μου φιλέορτοι χριστιανοί,

1. Μεγάλη καί ὕψιστη ἑορτή ἑορτάζουμε σήμερα. Ἑορτάζουμε τά Χριστούγεννα, τήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Πολύ μεγάλο πραγματικά καί ἀκατάληπτο στήν ἀνθρώπινη διάνοια τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος, χωρίς παρά ταῦτα νά πάψει νά εἶναι Θεός. Καί γιά νά μήν ξαφνιαστεῖ ἡ ἀνθρωπότητα γι᾽ αὐτό τό περίεργο γεγονός, τῆς Σάρκωσης δηλαδή τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός ἔστειλε ἀπό παλαιά τούς Προφῆτες, γιά νά προετοιμάζονται οἱ ψυχές νά δεχθοῦν πρόσχαρα τόν ἐρχομό Του.

ΙΕΡΑΡΧΕΣ, ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΚΑΙ…ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

by Νίκος Χειλαδάκης · Δεκεμβρίου 21, 2014

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Με μεγάλη λύπη βλέπουμε πως τις άγιες αυτές μέρες όπου η νεοταξική λαίλαπα επιβάλει εορταστικές εκδηλώσεις που απέχουν παρασάγγες από το πνεύμα του Θειου μηνύματος της γέννησης του Σωτήρα του κόσμου, πολλές μητροπόλεις της Ελλάδας συμμετέχουν σε αυτό το νεοταξικό πανηγύρι με την πλήρη και ολοκληρωτική διαστροφή των Χριστουγέννων, κατά το πρότυπο της Δ. Ευρώπης, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει απομακρυνθεί από τις θεμελιώδεις αρχές και διδάγματα του Χριστιανισμού.

Κλασσικό παράδειγμα μεγάλη ιερά μητρόπολη της βορείου Ελλάδας η οποία με ανακοίνωση της μετέχει σε εκδηλώσεις ενός διεθνούς φορέα που προβάλλει ένα άλλο πνεύμα στις εορτές των ημερών, με έμφαση στο… αστρολογικό και στο ξεφαντωτικό χαρακτήρα αυτών των ημερών, απέχοντας παρασάγγας από το κλασικό πνεύμα που βιώσαν, όσοι ακόμα το θυμούνται, από τις περασμένες δεκαετίες,όταν ακόμα οι πιστοί επέμεναν «αναχρονιστικά» και «σκοταδιστικά».