O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 21 Δεκεμβρίου 2014
ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ. Ιουλιανής και 500 μαρτύρων.
Οἱ γονεῖς τῆς Ἰουλιανῆς ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ θέλησαν νὰ τὴν μνηστεύσουν μὲ κάποιο διακεκριμένο ἀξιωματοῦχο τῆς Ἀντιόχειας, τὸν Ἐλεύσιο. Ἀλλὰ ἡ Ἰουλιανὴ ἀρνήθηκε σθεναρά. Ἡ ἄρνησή της κατέπληξε τοὺς γονεῖς της, διότι μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ δὲν τοὺς εἶχε φέρει καμιὰ ἀντίρρηση καὶ ἦταν ὑπάκουη κόρη.
Ὁ Ἐλεύσιος μὲ πληγωμένο ἐγωισμὸ ζητοῦσε ἐκδίκηση. Ἀφοῦ ἐρεύνησε καὶ παρακολούθησε γιὰ πολὺ καιρὸ τὴν Ἰουλιανή, ἔμαθε ὅτι ἐν ἀγνοίᾳ τῶν γονέων της εἶχε γίνει χριστιανή. Ἔτσι ὁ Ἐλεύσιος τὴν κατήγγειλε στὸν ἔπαρχο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ φυλακισθεῖ. Μέσα στὴν φυλακή, συνεχίστηκαν οἱ προσπάθειες νὰ γίνει σύζυγος τοῦ Ἐλευσίου καὶ νὰ ἀποφύγει τὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου. Ἀλλὰ ἡ Ἰουλιανὴ προτιμοῦσε νὰ πεθάνει, παρὰ νὰ πάρει εἰδωλολάτρη σύζυγο.
Τότε ὁ Ἐλεύσιος μὲ διαταγὴ τοῦ ἔπαρχου καὶ πολὺ μίσος τὴν μαστίγωσε ἀνελέητα. Ἔπειτα, ἔκαψε τὸ πρόσωπό της μὲ πυρακτωμένο σίδερο, καὶ τῆς εἶπε: «Πήγαινε τώρα στὸν καθρέπτη νὰ καμαρώσεις τὴν ὀμορφιά σου». Ἡ δὲ Ἰουλιανή, μὲ ἕνα ἐλαφρὸ μειδίαμα τοῦ ἀπάντησε: «Στὴν ἀνάσταση τῶν δικαίων, στὰ πρόσωπα δὲ θὰ ὑπάρχουν πληγὲς καὶ ἐγκαύματα. Θὰ ὑπάρχουν μόνο οἱ πληγὲς τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό, Ἐλεύσιε προτιμῶ τώρα τὶς πληγὲς τοῦ σώματος, ποὺ εἶναι προσωρινές, παρὰ τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς, ποὺ βασανίζουν αἰώνια».
Τότε ὁ Ἐλεύσιος μὲ διαταγὴ τοῦ ἔπαρχου καὶ πολὺ μίσος τὴν μαστίγωσε ἀνελέητα. Ἔπειτα, ἔκαψε τὸ πρόσωπό της μὲ πυρακτωμένο σίδερο, καὶ τῆς εἶπε: «Πήγαινε τώρα στὸν καθρέπτη νὰ καμαρώσεις τὴν ὀμορφιά σου». Ἡ δὲ Ἰουλιανή, μὲ ἕνα ἐλαφρὸ μειδίαμα τοῦ ἀπάντησε: «Στὴν ἀνάσταση τῶν δικαίων, στὰ πρόσωπα δὲ θὰ ὑπάρχουν πληγὲς καὶ ἐγκαύματα. Θὰ ὑπάρχουν μόνο οἱ πληγὲς τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό, Ἐλεύσιε προτιμῶ τώρα τὶς πληγὲς τοῦ σώματος, ποὺ εἶναι προσωρινές, παρὰ τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς, ποὺ βασανίζουν αἰώνια».
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Ωδή θ΄. Ο
Ειρμός.
Εν νόμω σκιά και
γράμματι, τύπον κατίδωμεν οι πιστοί· παν άρσεν, τον την μήτραν διανοίγον άγιον
Θεώ· διο πρωτότοκον Λόγον Πατρός ανάρχου Υιόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί,
απειράνδρω μεγαλύνωμεν.
Ερμηνεία.
Ελάτε, λέγει,
όλοι οι πιστοί Χριστιανοί, ας θεωρήσωμεν πραγματικώς εν τη χάριτι του
Ευαγγελίου τον τύπον εκείνον όπου ενεργείτο πρότερον εν τω παλαιώ Νόμω και τη
εκείνου σκιά και τω γράμματι· συνώνυμα γαρ είναι και τα τρία ταύτα κατά τους
ρήτορας. Ποίος δε είναι ο τύπος αυτός; Ο περί των πρωτοτόκων θεσπίζων και
λέγων: «Παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» (Λουκ. β: 23)· ο
γαρ τύπος ούτος δεν αρμόζει εις κανέν άλλο παιδίον αρσενικόν και πρωτότοκον,
πάρεξ εις μόνον και μόνον τον Δεσπότην Χριστόν, και αυτόν κυρίως επροεικόνιζε·
τούτο δε γίνεται φανερόν από τα ακόλουθα· διότι κανέν από τα άλλα πρωτότοκα
παιδία τα φυσικώ νόμω γεννώμενα, δεν διανοίγει την μήτραν της τούτο γεννώσης
Μητρός· αύτη γαρ πολύ πρότερον διανοίγεται από την συνουσίαν του ανδρός· ο δε
πρωτότοκος Εμμανουήλ, ως υπέρ φύσιν και χωρίς σποράν ανδρός γεννηθείς, αυτός
μόνος ήνοιξε την παρθενικήν μήτραν της ασπόρου αυτού Μητρός, θεοπρεπώς δηλαδή
και υπέρ κατάληψιν· ανοίξας γαρ αυτήν εν τω γεννάσθαι, κεκλεισμένην πάλιν
διεφύλαξεν, ώσπερ ην προ του συλληφθήναι και γεννήσαι. Και λοιπόν μόνος ο
Δεσπότης Χριστός Άγιος θέλει ονομασθή: ήτοι αφιερωμένος τω Κυρίω, διότι και
μόνος την μήτραν της Παρθένου διήνοιξε· διότι, αν και το «Άγιος» όνομα δίδεται
και εις τα άλλα αρσενικά πρωτότοκα· ο Λουκάς όμως και ο Μελωδός εδώ
προσθέτοντες το «Διανοίγον μήτραν» εις μόνον τον Χριστόν αποδίδουσι και το
«άγιος» επειδή κανέν άλλο παιδίον αρσενικόν δεν ήνοιξε την μήτραν της Μητρός
του, ει μη ο Εμμανουήλ. Δια τούτο και ένας άγιος είναι εν τοις πρωτοτόκοις ο
αυτός Εμμανουήλ. Τούτου χάριν και η του Χριστού εκκλησία εν τω καιρώ του
Κοινωνικού της θείας λειτουργίας, «Εις Άγιος Ιησούς Χριστός» αγγελοπρεπώς
ανακράζει. Όθεν το ανωτέρω ρητόν του παλαιού Νόμου εις τον Χριστόν μόνον
επληρώθη, κατά τον Ιερόν Θεοφύλακτον. Δια τούτο και ημείς βλέποντες πρωτότοκον
τον Υιόν του ανάρχου Πατρός κατά την Θεότητα, και πρωτότοκον τον αυτόν κατά την
απείρανδρον αυτού Μητέρα: ήτοι κατά την ανθρωπότητα, ας μεγαλύνωμεν αυτόν. Όρα
δε ότι δεν έγραψεν άλλην λέξιν ο Μελωδός, αλλά το «μεγαλύνωμεν», δια να
φανερώση ότι είναι η εννάτη Ωδή της Θεοτόκου, ήτις αρχίζει από το «Μεγαλύνει η
ψυχή μου τον Κύριον». Ήθελε δε απορήση τινάς, διατί ο Μελωδός εδώ επρόσθεσε το
«απειράνδρω»; Και αποκρινόμεθα εις λύσιν της απορίας, ότι τούτο επρόσθεσε δια
να φανερώση τον άσπορον τόκον της Παρθένου, και ακολούθως να δείξη ότι επληρώθη
εις αυτήν αντιστρόφως εκείνο όπου είπεν ο Μωϋσής εις το Λευϊτικόν. Τι δε είπεν;
«Γυνή, ήτις εάν σπερματισθή και τέκη άρσεν, ακάθαρτος έσται επτά ημέρας» (Λευϊ.
Ιβ: 1). Τούτο δε αληθώς και προφητικώς ελαλήθη εκ πλαγίου περί της απειράνδρως
και ασπόρως τεκούσης Παρθένου· μόνη γαρ αύτη μη σπερματισθείσα έτεκεν άρσεν·
επειδή περιττόν ήτον να ειπή ο Μωϋσής το «Εάν σπερματισθή και τέκη»· καθότι εις
όλους είναι φανερόν, ότι απλώς και καθόλου πάσα γυνή κατά φύσιν σπερματίζεται
πρώτον υπό ανδρός, και έπειτα γεννά. Λέγων λοιπόν το «Εάν σπερματισθή»,
εφανέρωσε κατά πολλά το σιωπώμενον πολλά βαθέως και μυστικώς, ότι θέλει γένη
ποτέ Παρθένος, ήτις και χωρίς να σπερματισθή έχει να γεννήση. Όθεν επειδή η
Παρθένος, χωρίς να σπερματισθή εγέννησε, δια τούτο δεν ήτον ακάθαρτος, ουδέ
υποκειμένη εις τον νόμον των περί καθαρσίων. Ούτως ηρμήνευσε το ανωτέρω ρητόν ο
Ωριγένης, ειπών: «Παρέλκειν δόξει το, Εάν σπερματισθή» προτασσόμενον του «και
τέκη άρσεν»· αλλ΄ εφίστημι, μήποτε ίνα προφητικώς η Μαρία, ουκ εκ του
εσπερματίσθαι τεκούσα άρσεν, μη νομισθή ακάθαρτος είναι γεγεννηκεία τον Σωτήρα,
είρηται όλον τούτο· εδύνατο δε και μη προσκειμένου του, Εάν σπερματισθή
«νοείσθαι μη ούσα ακάθαρτος η Μαρία· ου γαρ απλώς ην γυνή, αλλά Παρθένος».
Κύριλλος δε ο Αλεξανδρείας ούτω φησί: «Γυνή, φησί, και ου πάσαι τυχόν
αδιακρίτως, αλλ΄ ει τις εάν σπερματισθή και τέκη άρσεν, ακάθαρτος έστω… Διέδρα
δη ουν την εκ του νόμου καταβολήν (την κατηγορίαν δηλαδή, ότι είναι ακάθαρτος)
η αγία Παρθένος, σπερματισθείσα μεν ουδαμώς, ενεργεία δε τη δια του Αγίου
Πνεύματος το Θείον αποκυήσασα βρέφος». Και Ιωάννης ο Ζωναράς εν τη ερμηνεία του
Δ΄ ήχου της οκτωήχου ούτω λέγει: τίνος ένεκεν ο Προφήτης προσέθετο : «Ήτις εάν
σπερματισθή;» Ότι μηδέ άλλως ενόν γυναικί τεκείν, ειμή σπέρματος αυτή προβαίη
καταβολή. Ήρκει τοίνυν ειπείν, ότι γυνή, ήτις εάν τέκη. Μεμύητο τοίνυν οία
Προφήτης το Μυστήριον της σαρκώσεως του Κυρίου, και ήδει Παρθένον υπερφυώς
τεκούσαν, και τόκον εσόμενον άσπορον, και φυσικής ακολουθίας ανώτερον. Ως ουν
και άνευ σπέρματος τεξομένης ποτέ γυναικός, τα περί καθαρσίων περί των εκ
σπέρματος ανδρώου κυουσών τε και τικτουσών έφθη θεσμοθετείν. Διό και προσέθετο:
«Ήτις εάν σπερματισθή και τέκη», υπερφαίνων ότι έσεταί ποτε τόκος, αλλ΄ ουκ εκ
θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός».
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέγει σε μια από τις «Διδαχές» του, που διασώθηκαν:
«Ο
ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι αδύνατον να
σωθή. Και ανίσως ένας όπου απέθανεν εάν μεν και επρόφτασεν και εξωμολογήθη, και
ας μη κοινώνησεν, είναι ελπίδα εις αυτόν. Εάν δε και δεν εξωμολογήθη, ας
κοινωνήση όσες φορές θέλει, τίποτες δεν ωφελείται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή
και κοινωνεί ανάξια και αλοίμονον εις αυτόν. Πρώτον πρέπει να γίνεται η
Εξομολόγησις, έπειτα η Αγία Κοινωνία. Πρώτον να πλύνωμεν και να καθαρίσωμεν το αγγείον
και ύστερα να βάλωμεν το πολύτιμον πράγμα μέσα».
Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου για τους στυγνούς δολοφόνους, αλλά επιτρέπεται για τα αθώα αγγελούδια, που σε λίγο θα δουν το φως της ζωής. Γι΄ αυτά ένας Ηρώδης είναι πάντοτε έτοιμος να τους πάρει το κεφάλι.
Αυτοκτονούμε!!!
Καρφί δεν μας καίγεται με την τελείαν αδιαφορίαν της
γενοκτονίας, την οποίαν ενεργεί από αρκετών ετών η Ελλάς εις βάρος της υπάρξεώς
της, αλλά και της βαρυτάτης ευθύνης, η οποία βαρύνει Γονείς, μαιευτήρας(=φονείς
εν ψυχρώ) την πολιτείαν εις το πρόσωπον των αδιαφόρων, φιλοχρημάτων
εθνοπατέρων, την Εκκλησίαν, η οποία θα ηδύνατο να κηρύξη εν διωγμώ τον
ελληνικόν Λαόν από μέρους των εκάστοτε κρατούντων και με αφορισμόν των
ανδρογύνων, που επιζητούν και δέχονται την έκτρωσιν.
Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά εκτελείται κάθε
μέρα το Έθνος από την αδιαφορία των αρμοδίων για το πρώτο εθνικό πρόβλημα το
δημογραφικό.
Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά δολοφονούνται κάθε
μέρα εκατοντάδες έμβρυα με τις ανεξέλεγκτες εκτρώσεις.
Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος
2013
15.960.000 ελληνόπουλα
κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!
Με το εθνικό έγκλημα της
νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν.
1609 του 1986.
Με την έντεχνη από το
1980 αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000
μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.
Και τώρα με την
σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες,
είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της αλλοιώσεως και μειώσεως του
ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και
να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.
Αυτοκτονούμε!!!
"Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός, τον αγιώτατον και μακαριώτατον Πάπαν Ρώμης κ.κ. Φραγκίσκον...."
Διακοπή μνημοσύνου
«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε:
Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.
Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.
«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).
Χριστός Γεννάται Δοξάσατε!
ΟΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
|
ᾨδὴ α'
|
|
Χριστὸς
γεννᾶται· δοξάσατε.
Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται. |
|
ᾨδὴ γ'
|
|
Τῷ
πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῤῥεύστως Υἱῷ,
καὶ ἐπ' ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως, Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν· Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν, Ἅγιος εἷ Κύριε. |
|
ᾨδὴ δ'
|
|
῾Ράβδος
ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί,
καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστέ, ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας, ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς κατασκίου δασέος, ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου, ὁ ἄυλος καὶ Θεός. Δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε. |
|
ᾨδὴ ε'
|
|
Θεὸς
ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,
τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε. |
|
ᾨδὴ ς'
|
|
Σπλάγχνων
Ἰωνᾶν, ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο·
τῇ Παρθένῳ δὲ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον· ἧς γὰρ οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως, τὴν τεκούσαν κατέσχεν ἀπήμαντον. |
|
ᾨδὴ ζ'
|
|
Οἱ
παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες
δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν, ἀλλ' ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἐστῶτες ἔψαλλον· Ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ. |
|
ᾨδὴ η'
|
|
Θαύματος
ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον·
οὐ γὰρ οὓς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδὲ πῦρ τῆς Θεότητος Παρθένου, ἣν ὑπέδη, νηδύν· διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν· Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. |
|
ᾨδὴ θ'
|
|
Μυστήριον
ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
οὐρανὸν τὸ σπήλαιον· θρόνον Χερουβικὸν τὴν Παρθένον· τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστὸς ὁ Θεὸς· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν. |
Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!
Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα
με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους των Αγίων Τόπων. Το
Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! Πότε
θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα εκ του οικουμενιστικού Oυνιτικού συνεορτασμού;
Δεν θα πρέπει να αγνοηθή η θεμελιώδης εκκλησιολογική αρχή, ότι τα θεμέλια της ενότητος της Εκκλησίας δεν είναι διοικητικά/θεσμικά, αλλά ευχαριστιακά και χαρισματικά
Δεν είναι δυνατόν ο κηρύττων αίρεσιν
επίσκοπος, χαρακτηριζόμενος πλέον ως «ψευδοεπίσκοπος» και «ψευδοδιδάσκαλος» (IE Kανών της AB Αγίας Συνόδου), να αποτελή ούτε το
κέντρον της Ευχαριστιακής Συνάξεως, ούτε να επιτελή χρέη Ποιμένος, εφ΄ όσον ήδη
είναι «λύκος». Μόνον υπό τοιαύτας προϋποθέσεις ήτο δυνατόν ο Άγιος Κύριλος
Αλεξανδρείας προ ακόμη της Γ΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, να προτρέπη το
Ορθόδοξο Ποίμνιο της Κωνσταντινουπόλεως: «Ασπίλους και αμώμους εαυτούς
τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μην ως διδασκάλω
προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος»
(Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG τ.
99 στλ. 1645D)