Το φλεγόμενο κελί.

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Παλλάδιο, πού καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη: 

-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός; 

-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ. Είχε έρθει από τη Μεσοποταμία. Ήταν πολύ ενάρετος, ελεήμων και εγκρατής. Έμεινε κλεισμένος και προσευχόμενος στο κελί του, περίπου εβδομήντα χρόνια! 

Εκείνο τον καιρό, εξ αιτίας βαρβαρικών επιδρομών, τα τείχη της Θεσσαλονίκης φυλάγονταν μέρα και νύχτα από τούς στρατιώτες. 

Ένα βράδυ οι φρουροί του τείχους πού ήταν προς το μέρος του κελιού του εγκλείστου, είδαν να βγαίνουν φλόγες από τα παράθυρά του. Σκέφτηκαν ότι κάποιοι βάρβαροι πλησίασαν και έβαλαν φωτιά στο κελί. Όταν όμως ξημέρωσε, βγήκαν έξω και βρήκαν τον γέροντα ζωντανό και το κελί απείραχτο! Έμειναν γι’ αυτό έκπληκτοι... Την άλλη νύχτα ξαναβλέπουν φλόγες στο κελί. Το ίδιο γινόταν και τις επόμενες νύχτες. Το παράδοξο φαινόμενο έγινε γνωστό σ’ όλη την πόλη και πολλοί πήγαιναν και αγρυπνούσαν στο τείχος για να δουν το φλεγόμενο κελί. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατο του γέροντα. Αφού λοιπόν αντίκρισα το θαύμα, όχι μια και δύο, αλλά πολλές φορές είπα μέσα μου: 

«Αν ο Θεός χαρίζει τόση δόξα στους δούλους Του στον κόσμο αυτό, πόση θα τούς χαρίσει στην αιωνιότητα, όταν σαν ήλιος θα λάμψη το πρόσωπό τους!». Αυτή ήταν η αιτία να φορέσω το μοναχικό τούτο σχήμα. 

(Λειμωνάριον)

Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων

Το 1274 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του αζυμίτου γίνεται ενωτική Σύνοδος εις Λυών, η οποία απεφάσισε την μετά των Λατίνων ένωσιν. Μεταξύ  των αντιδρασάντων διεκρίθησαν οι Αγιορείται Πατέρες, οι οποίοι απέστειλαν ωραιοτάτην δογματικήν επιστολήν εις τον αυτοκράτορα, αρνούμενοι σταθερώς το μνημόσυνον «των καπηλευσάντων τα θεία». Μετά ταύτα ακολούθησαν τα γνωστά μαρτύρια των Αγιορειτών Πατέρων. Το πνεύμα της επιστολής περικλείεται εις την εξής πρότασιν: Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων»

(P.G.  99,  1669  A).

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

 

Αδέτω σοι Δέσποινα, κινών την λύραν του Πνεύματος, Δαβίδ ο Προπάτωρ σου· άκουσον Θύγατερ, την χαρμόσυνον, φωνήν την του Αγγέλου· χαράν γαρ μηνύει σοι, την ανεκλάλητον.

 

Ερμηνεία.

 

Τούτο το Τροπάριον προσφωνεί ο Μελωδός από μέρους του προς την Θεοτόκον· ερανίσθη δε αυτό από τον Προφητάνακτα Δαβίδ προφητικώς λέγοντα προς την Παρθένον: «Άκουσον Θύγατερ και ίδε» (Ψαλμ. μδ: 11). Όθεν επιστρέφων προς το παρθενικόν αυτής υποκείμενον, ω Δέσποινα, λέγει, και παντοβασίλισσα Μαριάμ, ο ιδικός σου Προπάτωρ Δαβίδ, από το γένος του οποίου εσύ εβλάστησας ως ευθαλής και ωραιοτάτη ράβδος κατά την προφητείαν του Ησαϊου την λέγουσαν: «Εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται» (Ησ. ια: 1), (όπου Ιεσσαί μεν είναι ο Πατήρ του Βασιλέως Δαβίδ· ρίζα δε του Ιεσσαί είναι η φυλή του Ιούδα, εξ ης εκατάγετο ο Ιεσσαί· ράβδος δε είναι η Κυρία Θεοτόκος, η εκ της φυλής μεν του Ιούδα, εκ του γένους δε του Ιεσσαί: ήτοι του Δαβίδ γεννηθείσα· άνθος δε είναι ο Χριστός, όστις εβλάστησεν από την ράβδον: ήτοι από την Θεοτόκον την εκ της ρίζης του Ιεσσαί ανατείλασαν) αυτός, λέγω, Θεοτόκε, παίζων την λύραν του Πνεύματος (αδιαφόρως δε είπεν αυτήν λύραν, μ΄ όλον ότι το κυρίως όργανον του Δαβίδ: ήτοι το ψαλτήριον, δεν ωνομάζετο λύρα, αλλά ναύλα· επειδή δε και η ναύλα και η λύρα και η κιθάρα και η κιννύρα ήτον από το γένος των οργάνων των καλουμένων εντατών: ήτοι των δια του τεντώματος των χορδών παιζομένων, δια τούτο αντί του ενός είδους εξέλαβε το άλλο είδος ο Μελωδός) ας ψάλλη εις εσέ σήμερον «Άκουσον Θύγατερ». Αλλά τι είναι, Παρθένε, εκείνο, το οποίον σε παρακινεί ο Δαβίδ να ακούσης; Η χαροποιά φωνή όπου σοι προσφέρει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ από τους Ουρανούς: ήτοι το «Χαίρε κεχαριτωμένη»· με την φωνήν γαρ ταύτην μηνύει εις εσέ μίαν χαράν ανεκλάλητον, η οποία δεν δύναται να λαληθή από γλώσσαν των ανθρώπων ομού και των Αγγέλων. Ερανίσθη δε τούτο ο Μελωδός από τον Κορυφαίον Πέτρον λέγοντα: «Εις ον Ιησούν Χριστόν πιστεύοντες αγαλλιάσθε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη» (α΄ Πέτρ. α: 8). Διατί δε ωνόμασεν αυτήν ανεκλάλητον; Δια το υπερβάλλον αυτής, δια το παγκόσμιον αυτής, και δια το αιώνιον αυτής. Και δικαίως ωνόμασεν ανεκλάλητον την χαράν ταύτην ο Μελωδός· επειδή, αν δεν ήτον τοιαύτη και τοσαύτη, δεν εδύνετο να ανατρέψη την παλαιάν εκείνην και παγκόσμιον λύπην όπου έδωκεν ο Θεός ως επιτίμιον εις την προμήτορα Εύαν ειπών: «Πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου· εν λύπαις τέξη τέκνα» (Γέν. γ: 16), και δια της Εύας έδωκεν αυτήν και εις όλον το γένος της. Ήτον γαρ καιρός, όταν οι Προπάτορες έχαιρον και ευφραίνοντο με μίαν αληθώς ανεκλάλητον χαράν, εν τω Παραδείσω της τρυφής ευρισκόμενοι προ της παραβάσεως· αφ΄ ου δε, ω των εμών κακών! Εμά γαρ τα των Προπατόρων μου, αφ΄ ου εκείνοι παρέβηκαν την εντολήν του Θεού, έχασαν και την ανεκλάλητον εκείνην χαράν όπου απελάμβανον· και αντί χαράς απόκτησαν λύπας και στεναγμούς, και το χειρότερον, ότι και ταύτας μετέδωκαν εις όλους τους απογόνους των. Όθεν τα δάκρυα των ταλαιπώρων ανθρώπων, τα οποία έχυναν καθ΄ εκάστην ημέραν εις κάθε λύπην όπου απαντούσαν, εδύνοντο να συνθέσουν μίαν ολόκληρον θάλασσαν· οι αναστεναγμοί των ήτον τόσον μεγάλοι και οδυνηροί, ώστε εγέμιζαν τον αέρα, και αντιλαλούσαν εις τους Ουρανούς, και ο Κόσμος όλος μετεβλήθη εις μίαν κοιλάδα του κλαυθμώνος, καθώς τον ονομάζει ο θείος Δαβίδ (Ψαλμ. πγ: 7). Τι δε πολυλογώ; Αφ΄ ου οι Προπάτορες ήμαρτον, δεν εγύρισε πλέον εκείνη η ανεκλάλητος χαρά εις τον Κόσμον, αλλά τελείως εχάθη από αυτόν· όθεν είπεν ο Ιωήλ ότι εντροπίασαν οι άνθρωποι την χαράν με το να έχασαν τελείως αυτήν: «Ήσχυναν χαράν οι Υιοί των ανθρώπων» (Ιωήλ α: 12), και ο Ιερεμίας: «Καταλύσω φωνήν ευφραινομένων και φωνήν χαιρόντων» (Ιερ. ζ: 34), και ο Ησαϊας: «ουκ έστι χαίρειν τοις ασεβέσι» (Ησ. μη: 22). Και αν εις μερικούς εδόθη χαρά κατά το «Χαίρε σφόδρα Θύγατερ Σιών» (Ζαχ. θ: 9), και «Θάρσει, η γη, χαίρε και ευφραίνου» (Ιωήλ β: 21)· αλλ΄ η χαρά εκείνη ήτον προσωρινή, και όχι παντοτινή· ήτον μερική, και όχι παγκόσμιος· εδύνετο να λαληθή, και δεν ήτον ανεκλάλητος· η χαρά όμως όπου εδόθη σήμερον εις την Θεοτόκον είναι και παντοτινή και παγκόσμιος, και δια τα δύο ταύτα είναι ανεκλάλητος, μάλλον δε και ανεπινόητος· κατά την υπερβάλλουσαν γαρ λύπην του Κόσμου έπρεπε να είναι και η χαρά υπερβάλλουσα, και κατά την πληγήν έπρεπε να δοθή και το φάρμακον. Όθεν συμφώνως με τον Μελωδόν πανηγυρίζει ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος εις την εορτήν, λέγων: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου· από χαράς προς αυτήν ο της χαράς Άγγελος άρχεται· ήδει γαρ και ηπίστατο ως πάσιν ανθρώποις, και πάσιν ωσαύτως τοις κτίμασι χαράς αυτού το διάγγελμα γίνεται, και λύπης απάσης τοις πάσιν αλλότριον… ποίαν γαρ ουχ΄ υπερβαίνει χαράν και τερπνότητα το προς την μακαρίαν Παρθένον και της χαράς Μητέρα γενόμενον διάγγελμα». Και πάλιν: «Χαίροις, ω χαράς της αρρήτου αξιάγαστος άρουρα· χαίροις, ω χαράς της αϊδίου θεοφόρον κειμήλιον». Και Ανδρέας ο Κρήτης: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Χαίρε το της χαράς όργανον, δι΄ ου το της αράς ελύθη κατάκριμα, και το της χαράς αντεισήχθη δικαίωμα». Και ο Νεοκαισαρείας Γρηγόριος πανηγυρίζει: «Χαίρε κεχαριτωμένη· δια σου γαρ η χαρά πάση τη Κτίσει βραβεύεται, και το γένος των ανθρώπων αναλαμβάνει το αξίωμα». Και ο Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Νέος, ο εν τη κατά Νίκαιαν Μητροπόλει, ούτω πανηγυρίζει: «Ιδού και ο συγγενής της Κόρης Βασιλεύς Δαβίδ το προφητικόν σύστημα διακόψας, επί το μέσον εξάλλεται, την λύραν κινών και κατευνάζων της παρθενικής καρδίας τον θόρυβον· άκουσον Θύγατερ και ίδε· άκουσον του Αγγέλου· ίδε την ράβδον την απότιστον, κατεξηραμένην ως ικμάδος πάσης χηρεύουσαν, πως βλαστάνει, πως καρποφορεί, πως ευωδιάζει, ίνα μόνον την υπερφυή σου προχαράξη κυοφορίαν».

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Αποστολική δια...":

 Η νεόδμητη ορθόδοξη καθολική και ουνιτική εκκλησία της σήμερον

Η νεοημερολογιτική Διοικούσα Ιεραρχία έχοντας πλέον παγιώσει - ελέω πολιτικής - τη θέση της ως επίσημη εκκλησία του κράτους, προβαίνει κατά καιρούς σε καταγγελίες κατά των σχισματικών, όπως τους αποκαλεί, παλαιοημερολογιτών. Ότι η ίδια είναι σχισματική, αφού αγνόησε αποφάσεις τοπικών Συνόδων του παρελθόντος, το αγνοεί πλήρως. Θέλει, αλλά δεν επιδιώκει, να αποφανθεί περί του Ημερολογίου Πανορθόδοξη - στην πράξη ανορθόδοξη - Σύνοδος σε μια εποχή όπου όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία έχουν καταληφθεί από συμβιβασμένους επισκόπους, μητροπολίτες, πρωτοπρεσβυτέρους ή ακόμη και απλούς πρεσβυτέρους και διακόνους.

Με αυτή και αυτές τις Διοικούσες Ιεραρχίες και τις υπ΄ αυτών ελεγχόμενες «νεόδμητες εκκλησίες», επικαλούνται οι ημέτεροι το γνωστό επιχείρημα «εκτός τῆς Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια». Η δική τους «νεόδμητη εκκλησία» έχει μυστήρια, έχει αποστολική διαδοχή, οδηγεί τους πιστούς στην κάθαρση, στο φωτισμό, στη θέωση, στη σωτηρία. Σημειώνουμε, εκκλησία η οποία έχει εκδιώξει τη θρησκεία.

Και μετά από αυτά, ακούσαμε τον πολυγραφότατο π. Βασίλειο Παπαδάκη να μας ανακοινώνει στην πρόσφατη ημερίδα της μητροπόλεως Πειραιά ( θέμα ο ιε΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου ) ότι σήμερα δεν κηρύσσεται ουδεμία αίρεση ! Ότι η παπική αίρεση μετά της αδελφής προτεσταντικής διαφεντεύει τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο, στον οποίο ανήκουμε, δεν μας το είπε. Και πώς, άλλωστε, αφού η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του νεοημερολογητισμού διολίσθησε εκουσίως στην ουνία; Έγινε νεόδμητη, δηλαδή, ορθόδοξη καθολική και ουνιτική εκκλησία ! Παρένθεση, το «ουνιτική» δέον να εκληφθεί ως μεταμόσχευση καρδιάς και πνευμόνων από τους γνωστούς (...) δότες.

Το να συζητάμε, λοιπόν, γράφοντας ότι «οι Κληρικοί των Παπικών και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη», είναι αφελές έως ύποπτο, για να μη γράφουμε κάτι βαρύτερο. Όπως, η καθ΄ όλα υποκριτική αθώωση πάσης αιρέσεως εκ μέρους του π. Βασιλείου Παπαδάκη. Ο οποίος, ατυχώς, δεν ρωτήθηκε αν έλαβε, και από ποιούς, υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές επί της ορθόδοξης θεολογίας στην αλλοδαπή. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, που μπορεί να απασχολήσουν ημερίδες μειζόνων θεολογικών θεμάτων, όπως, για παράδειγμα, η βάσει Κανόνων ενεργεία αποτείχιση από την επίσημη ορθόδοξη καθολική και ουνιτική εκκλησία της σήμερον.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2014

Αββακούμ του προφήτου, Μυρόπης μάρτυρος.

Ὁ Ἀββακούμ, ποὺ τὸ ὄνομά του σημαίνει «θερμὸς ἐναγκαλισμός», ἦταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Συμεὼν καὶ γιὸς τοῦ Σαφάτ.  Ὁ χρόνος ποὺ ἔδρασε τίθεται μεταξὺ 650 καὶ 672 π.Χ.

Στὸ προφητικό του βιβλίο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ἐλέγχει τὸν ἰουδαϊκὸ λαό, ἐπειδὴ παρεξέκλινε ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ θρησκεία στὴν εἰδωλολατρία.
Νὰ τί συγκεκριμένα ἀναφέρει, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς πρέπει κανεὶς νὰ πιστεύει στὸ Θεό:

«Ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσομαι, χαρίσομαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτήρι μου».
Ποὺ σημαίνει, ἂν κανεὶς λιποψυχήσει καὶ ἀδημονήσει στὶς διάφορες δοκιμασίες, ἂς μάθει, λέει ὁ Κύριος, ὅτι δὲν ἐπαναπαύεται ἡ ψυχή μου σ’ αὐτόν. Ὁ δίκαιος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα καὶ τηρεῖ τὸ Νόμο μου, θὰ σωθεῖ καὶ θὰ ζήσει. Ἐγὼ ὅμως, λέει ὁ Προφήτης, θὰ ἀγάλλομαι ἐλπίζοντας στὸν Κύριο. Θὰ γεμίσει χαρὰ ἡ καρδιά μου γιὰ τὸν σωτήρα μου Θεό. 

Ὁ προφήτης Ἀββακοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Αποστολική διαδοχή και Παπισμός

…Επειδή εκτός τῆς Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί τῶν Παπικῶν και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη, δηλαδή έχει διακοπή σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή. Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει τῆς Ορθοδόξου Θεολογίας.
Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιῶν, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια.»

 (Εκκλησιαστική Παρέμβαση Μάρτιος 2001)

Christ is Born -Χριστός Γεννάται

Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα… Δια τούτο καγώ ο τάλας δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ ( Όσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, PG 99, 1321 )

«Εκείνοι που αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ΄ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς  εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλοντας ως πρόβατα  ψωριώντα και μέλη σεσηπότα»

Κατά τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1724.

Η διακήρυξις τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ἡμεῖς δὲ κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες, κηρύσσομεν ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν…

Ὁ δογματικὸς καὶ ἠθικὸς μινιμαλισμός, ὁ ἀνθρωπιστικὸς εἰρηνισμὸς  καὶ ὁ ὁριζόντιος ἀκτιβιστικὸς κοινωνισμὸς  ὁδηγοῦν εἰς μίαν ἕνωσιν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου χωρὶς Ἐκκλησίαν καὶ χωρὶς Χριστόν, διὸ καὶ αἱ τοιαῦται προσπάθειαι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦν τὴν κατ’ ἐξοχὴν σύγχρονον βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διακηρύσσουν τὴν βαθεῖαν κρίσιν πίστεως τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ ἀδιαφόρως θεολογικῶν ἀντιθέσεων ἤ καὶ αἱρετικῶν πλανῶν παραδοχὴ τῆς ἀρχῆς τῆς «Διακοινωνίας» (Inter-communio) συνεπάγεται τὴν ἄρνησιν τῆς Ἀληθείας, ἤτοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ παραμένουν ἀμετακίνητοι εις «αυτήν την εξ αρχής παράδοσιν και διδασκαλίαν και πίστιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ην  ο μεν Κύριος έδωκεν, οι Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν ταύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ΄ αν είη ούτ΄ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός» (Προς Σεραπίωνα, επ.  1,  PG  26,  593.  596).

Τοιαύτη εἶναι καὶ ἡ ἐκφράζουσα τὴν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας διακήρυξις τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ἡμεῖς δὲ κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες, κηρύσσομεν ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν.  Ἀλλὰ τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα. Οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθὼς αἱ ἅγιαι καὶ Οἰκουμενικαὶ ἕξ Σύνοδοι ὥρισαν καὶ ἐβεβαίωσαν... Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι  ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν...Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»(Μansi 13, 129). Αὕτη ἡ πίστις πολεμεῖται καὶ νοθεύεται διὰ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἰδίᾳ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ λίκνου πασῶν τῶν αἱρέσεων  καὶ προδρόμου τοῦ  Ἀντιχρίστου.

Εκκλησιαστικά νέα --- Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος πραγματοποίησε Σύναξη γιὰ τὰ 90 χρόνια τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

   Ἐπετειακὴ Συνοδικὴ  Σύναξη πραγματοποιήθηκε σήμερα στὴν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ Ὀργανισμοῦ Λιμένος Πειραιῶς (Ο.Λ.Π.) ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 90 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο, καὶ τὸ διχασμὸ τῶν Ὀρθοδόξων.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται;

…Τήν ἴδια τακτική τηροῦν καί οἱ Μητροπολίτες, παρόλο πού ἡ μεγάλη τους ἐπιθυμία ἔχει ἐκπληρωθεῖ. Τό ὄνειρό τους νά γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε καί τό ἀπολαμβάνουν καθημερινά μέσα στίς πολυτελέστατες ἀρχιερατικές τους στολές, κάτω ἀπό τίς χρυσίζουσες μίτρες καί τή λάμψη τῶν ποιμαντορικῶν ράβδων καί τῶν βαρύτιμων σταυρῶν καί ἐγκολπίων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχιερωσύνη γι᾿ αὐτούς. Τίποτα ἄλλο. Ὅλα ὅσα περιμένει ὁ λαός ἀπό αὐτούς, δέν τούς ἀφοροῦν. Δέν εὐκαιροῦν γιά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν ἀπό μητρόπολη σέ μητρόπολη γιά γιορτές καί πανηγύρια, γιά ἐκδηλώσεις κενές πνευματικοῦ περιεχομένου καί γιά ἀπόλαυση ἀβραμιαίων τραπεζῶν. Αὐτό θά πεῖ ἀρχιερωσύνη! Αὐτό θά πεῖ ποιμαντική! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Καί ἄν τούς ζητήσεις νά ποῦν τή γνώμη τους γιά τόν οἰκουμενισμό καί τήν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία διαπράττουν οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καί ὄχι μόνο, θά σηκώσουν τή ράβδο! Δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀσεβεῖς, θά μᾶς συμβουλέψουν. Δέν πρέπει νά λέμε τίποτα γιά τό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν πρέπει νά ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους κ.λ.π. Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται; Ποιός μπορεῖ νά τούς κάνει τό παραμικρό; Τί θά στερηθοῦν, ἄν ἀποκτήσουν φωνή; Γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογο φόβο καί ἀπέναντι στό Θεό, καθώς δέν ὁμολογοῦν τήν πίστη τους καί δέν ἐλέγχουν ἐκείνους πού τήν περιφρονοῦν; Γιατί εἶναι ψοφοδεεῖς, παρόλο πού στίς βάσεις τῶν ἀρχιερατικῶν τους θρόνων ὑπάρχουν λέοντες, οἱ ὁποῖοι συμβολίζουν τό θάρρος καί τή γενναιότητα πού πρέπει νά τούς διακρίνουν;

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 Χρειάζεται κατά καιρούς κάποια αιτία, μία νέα ιδέα, ένα σύνθημα μοντέρνο, δια να φανερωθή ο εσωτερικός, ο κρυπτός κόσμος των ιδεών μας, αι πεποιθήσεις μας, η πίστις μας. Χρειάζεται μία πνευματικής φύσεως λυδία λίθος, δια να δοκιμάση τι έχομεν μέσα εις τας καρδίας μας, ως ανεκδήλωτον σύστημα ιδεών, ως σύγχυσιν, ως κενόν, ως άρνησιν ή ως πίστιν. Από την άποψιν αυτήν αντιλαμβάνεται κανείς την σκοπιμότητα του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «Δει και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται», άρα και οι αδόκιμοι…                                                                        

Σήμερον εις τον χώρον της ορθοδόξου Ελλάδος, ως νέα ιδέα, ως λυδία λίθος, που κάμνει να «αποκαλύπτωνται εκ πολλών καρδιών οι διαλογισμοί», είναι ο οικουμενισμός. Έστι δε «οικουμενισμός», εις την μοντέρναν φιλοσοφικοθρησκευτικήν εκδοχήν του, υπέρβασις των τεθειμένων θρησκευτικών, φιλοσοφικών, παραδοσικακών ορίων και σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών, παραδόσεων, εις μίαν ενότητα.                                                                                

 Λοιπόν, αυτή η «θαυμασία» ιδέα του «συγκερασμού», της «οικουμενικότητος», έχει κατακτήσει όλον τον κόσμον, επομένως και εις μεγάλην κλίμακα τον εξ απυθμένου μωρίας και αφιλοτιμίας πάσχοντα λαόν μας. Και δια μεν τους μη έχοντας τον πλούτον της Χάριτος της Ορθοδόξου Πίστεως και Θεολογίας,το πράγμα παίρνει άλλην σημασίαν. Οι λαοί ζητούν, ως μη έχοντες. Και στενάζουν, δια να εύρουν την λύτρωσιν. Δια τούτο, κάθε νέα ιδέα, υποσχομένη λύτρωσιν, τους ενθουσιάζει και τους κατακτά. Και θα έλεγε κανείς, ότι ευρίσκονται εις την ορθήν οδόν, έστω και αν αποδέχωνται κατά διαδοχήν κάθε είδους πλάνην...  

Ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης είχε επηρεαστεί πολύ από τους ασκητές της Καππαδοκίας και τους θυμόταν πάντα με νοσταλγία. Για έναν από αυτούς, τον π. Γρηγόριο που ήταν παράλυτος, ο Γέροντας διηγούνταν το εξής:

 «Σε κάθε δύσκολη υπόθεση, όταν του ζητούσαν την γνώμη του, παρακαλούσε τους χριστιανούς να τον ανεβάσουν με το κρεββάτι του στην κορυφή ενός βουνού και να τον αφήσουν εκεί οκτώ ημέρες. Όταν μετά τον μετέφεραν, το πρόσωπό του ήταν αλλοιωμένο και έλαμπε, ενώ οι συμβουλές του ἠταν καρποί του Αγίου Πνεύματος».

Η αδιαφορία για τη γλώσσα μας -- του Κωνσταντίνου Χολέβα

Στο χαρτί του ΕΝΦΙΑ διαβάζουμε για τις προηγούμενες δόσεις: «Εξοφλήθη». Ναι, έτσι, ανορθόγραφα! Θα μπορούσαν οι αρμόδιοι να αναγράψουν είτε «Εξοφλήθηκε» στη δημοτική είτε «Εξωφλήθη» (με ωμέγα, λόγω αύξησης στον αόριστο) για να σεβασθούν τη λογία γλωσσική παράδοση. Αυτό το ξεκάρφωτο «Εξοφλήθη» με όμικρον δεν είναι ελληνική λέξη. Λυπούμαι που οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών δεν ενδιαφέρονται για τη γλώσσα μας.

Στα μηχανήματα εκδόσεως εισιτηρίων του μετρό διαβάζουμε «Εισάγατε το... ποσό», σε χρόνο παρατατικό, που δηλώνει διάρκεια, δηλαδή «ρίχνατε συνεχώς χρήματα»! Το ορθό είναι «εισαγάγατε» ή «έχετε εισαγάγει», σε χρόνο αόριστο ή παρακείμενο, που δηλώνουν στιγμιαία πράξη.

Στην τηλεόραση ακούμε διάφορα άλλα «μαργαριτάρια», όπως «της διεθνής κατάστασης», αντί «της διεθνούς», που είναι το ορθό, «των πληγέντων περιοχών», αντί «των πληγεισών περιοχών», που είναι το σωστό,

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος : Μνημόνευε τον Θεόν εν παντί.

«Αφού λέμε ότι ο Θεός είναι πολυέλεος, γιατί δεν μας εισακούει και παραβλέπει την δέησί μας, όταν μέσα στους πειρασμούς μας χτυπούμε συνεχώς και τον παρακαλούμε; Ή μήπως το διδασκόμαστε αυτό από τον προφήτην (Ησαϊα), που λέγει: δεν είναι μικρό το χέρι του Κυρίου για να τον ελευθερώση, ούτε είναι βαρήκοος για να ακούση, αλλά μας διεχώρισαν από Αυτόν οι αμαρτίες μας και πάλιν οι αμαρτίες μας απέστρεψαν το πρόσωπόν Του, ώστε να μη μας εισακούη;  Μνημόνευε τον Θεόν σε κάθε καιρόν και θα σε θυμηθή κι΄ Εκείνος, όταν εμπέσης σε κακά». 

Kyprianos Christodoulides Το σχόλιο που θα διαβάσετε κατατέθηκε, και δημοσιεύτηκε, σε δυο θρησκευτικά ιστολόγια

α) http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_752.html
β) http://orthodox-voice.blogspot.gr/.../kyprianos...
Ευχαριστώ τους κ.κ. Διαχειριστές των ιστολογίων για τη φιλοξενία και δημοσίευση. Η εδώ παρουσίαση έγινε με μικρές προσθήκες. Ο αναγνώστης μπορεί να ακούσει όσα ειπώθηκαν στην Ημερίδα στο δεσμό :
http://entoytwnika1.blogspot.gr/2014/12/15.html

Η ομολογία της κοινής πίστεως κατά την Παπική Καθολική Εκκλησία

«Φρονώ σημαντικό να επισημάνω τον σεβασμό αυτής της αρχής ως ουσιαστικής και αμιβαίας προυπόθεσης για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας, που δεν σημαίνει υποταγή του ενός στον άλλο, ουτε αφομίωση, αλλά μάλλον αποδοχή όλων των δωρεών που ο Θεός έδωσε στον καθένα για να φανερώσει σε ολόκληρο τον κόσμο το μέγα μυστήριο της σωτηρίας πραγματοποιηθέν απο τον Κύριον Ιησούν Χριστόν δια μεσου του Παναγίου Πνέυματος. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα απο σας ότι για να φθάσουμε στον αναζητούμενο σκοπό της πλήρους κοινωνίας, η Καθολική Εκκλησία δεν προτίθεται να επιβάλλει καμμία απαίτηση, παρά μόνον εκείνη της ομολογίας της κοινής πίστεως» .

κυπριανός χ.

Αυτά, μεταξύ άλλων, μας είπε ο προκαθήμενος της Παπικής Καθολικής Εκκλησίας Φραγκίσκος Α' κατά την ομιλία του στην Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία, ναός Αγίου Γεωργίου της Κων/πολης (Φανάρι), 30/11/2014 (*). Κι εμείς γράφουμε προλογικά ότι, οι σημερινοί ονόματι ορθόδοξοι, όπως και οι υπόλοιποι κατ΄ όνομα χριστιανοί, ασφαλώς δεν θα έδωσαν προσοχή. Αμφότερες οι αποκαλούμενες πλέον "αδελφές εκκλησίες" προτιμούν να διατηρούν εντελώς ακατήχητους τους πιστούς "εν τω δεσμώ της αγάπης" σε βάρος της, εν διαστροφή και πλάνη, πίστεως.

ΗΜΕΡΙΔΑ: «ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΘ» ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 26-11-2014

Πειραιεύς, 1 Δεκεμβρίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπηύθηνε τόν κάτωθι χαιρετισμό σέ ἡμερίδα πού διοργανώθη ἀπό φοιτητάς τοῦ Α.Π.Θ. ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης γιά τήν ἀποτροπή ὑλοποιήσεως τῆς ἀποφάσεως τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ γιά τήν ἀνίδρυση  κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΗΜΕΡΙΔΑ 27-11-14 ''15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=10250

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΝΤΕΙΧΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ!
Ἀκούσαμε τὶς ὁμιλίες τῆς Θεολογικὴς Ἡμερίδας ποὺ διοργάνωσε ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς. Δὲν ἐκπλαγήκαμε ἀλλὰ ἐξοργιστήκαμε!
Οἱ χαρακτηρισμοὶ ποὺ θὰ δίναμε εἰς τὶς ὁμιλίες αὐτὲς θὰ ἦταν:
1) Ἡ ἀπαράδεκτη ὁμιλία τοῦ Μητρ. Πειραιῶς
2) Ἡ τελείως ἀπαράδεκτη του Ἀρχιμ. Βασίλειου Παπαδάκη
3) Ἡ συντηρητικὴ του Πρωτοπρ. π. Ἰωάννη Φωτόπουλου

Περιληπτικὰ κατὰ τοὺς ὁμιλητάς, οἱ ''ζηλωτὲς'' εἶναι διαστρεβλωτές, παρερμηνευτὲς (σημειώστε ὅτι ὡς ''ζηλωτὲς'' οἱ ὁμιλητὲς ἐννοοῦν τοὺς παλαιοημερολογίτες ὅπως ἤδη γνωρίζαμε, ἀλλὰ συμπεριέλαβαν καὶ τοὺς σημερινοὺς ἀποτειχισμένους νεοημερολογίτες, ὅπως ἐπισήμανε ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης), οἱ ὁποῖοι ἀποσχίστηκαν καὶ ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἁγίους πατέρες (δηλ. Πορφύριο, Ἰουστίνο Πόποβιτς, Παϊσιο κ.λπ.), οἱ ὁποῖοι δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο ἀκολουθώντας πιστὰ τὴν γραμμὴ τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὑποστήριξαν!

Θὰ μᾶς μείνει εἰς τὴν μνήμη τὸ τελικὸ πόρισμα τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Βασίλειου Παπαδάκη!!! (περιμένουμε νὰ τὴν δούμε εἰς τὸ διαδίκτυο ὁλόκληρη διὰ νὰ διαπιστώσετε ἐν ἰδίοις ὄμμασιν τὸ λεχθέν καὶ τότε θὰ τὸ σχολιάσουμε).


Δύο ἡμέρες πρὸ τῆς συναντήσεως τοῦ Πατρ. κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης εὐτυχῶς, ἀποκαλύφθηκε ἡ γραμμὴ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀκολουθήσει ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς (καὶ ὅσων εἶναι ὁμόφρονες μὲ αὐτήν), καὶ ἡ ὁποία θὰ εἶναι ἡ συνέχιση τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων , ὄχι ἕως ἀχρι καιροῦ ἀλλὰ ἕως συντελείας τῶν αἰώνων, καὶ ἡ ἐντείχιση εἰς τὴν νέα ἐκκλησία καὶ ἐκκλησιολογία τοῦ κ. Βαρθολομαίου!

Περισσότερα καὶ συγκεκριμένα ὅταν δημοσιευτοῦν ἐπίσημα οἱ ὁμιλίες καὶ τὰ βίντεο!

Θὰ εἶχε κάθε δίκιο ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ὁμόφρονές του νὰ πανηγυρίζουν! Διὰ τοῦτο μὲ αὐτὴν τὴν φωτογραφία κλείνουμε τὸν σύντομο αὐτὸ σχολιασμό!

http://entoytwnika1.blogspot.gr/2014/11/blog-post_90.html

ΔEITE ΕΙΔΙΚΑ AΠΟ ΤΟ 03:25:14 KAI META