Ύψιστον
καθήκον απέναντι της ορθοδόξου πίστεώς μας, δεν μας αφήνει να ησυχάσωμεν, αλλά
μας υποχρεώνει να ρίξωμεν και ημείς φωνήν διαμαρτυρίας, δι’ όσα κατά τας ημέρας
αυτάς συμβαίνουν, εις βάρος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής
Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δυστυχώς, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και
η Εκκλησία της Ελλάδος, δια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επικαλούνται
τον χρόνον. Μας λέγουν τα πάντα ήλλαξαν. Είμεθα εις την Νέαν Εποχήν! «Γέγονε τα
πάντα καινά», και κατ’ ουσίαν μας έκαναν Ουνίτας! Αλλά ποία άλλαξαν; Η
δογματική διδασκαλία, η Ηθική, η λειτουργική πράξις, η θεόθεν μαρτυρηθείσα «εν
πολλοίς τεκμηρίοις» πνευματική πείρα της Ορθοδοξίας; Αλλάσουν αυτά; Πως
δυνάμεθα να παραθεωρήσωμεν ανενόχως Δόγματα, Όρους, Ι. Κανόνας; Εάν οι καιροί
πρέπει να προσδιορίζουν το πνεύμα της Εκκλησίας, διατί οι τελευταίοι προς ημάς
Πατέρες ενέμειναν εις την διδασκαλίαν των Πατέρων των πρώτων αιώνων; Και όχι
μόνον ενέμειναν, αλλά και ήντλησαν. Όχι κατά τρόπον δουλικόν, μιμητικόν, αλλά
κατά εσωτερικήν κοινωνίαν, εκ ταυτότητος βίου, από «νούν Χριστού». Και αυτοί
δεν είναι ολίγοι και άσημοι. Πλήθη Οσίων και Ομολογητών, που ανέπνεαν Χριστόν,
πλήθη αγίων διδασκάλων, από τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά μέχρις Ιωσήφ του
Βρυεννίου και του αγίου Μάρκου Εφέσου, του Πατριάρχου Γενναδίου, Ευγενίου
Βουλγάρεως, αγίου Μακαρίου Κορίνθου, αγίου Αθανασίου του Παρίου, αγίου
Νικοδήμου του Αγιορείτου και μέχρις εσχάτων, έως του αγίου Νεκταρίου
Πενταπόλεως. Διά μίαν εισέτι φοράν, οι παπικοί, ευρίσκουν την προς ενότητα
τείνουσαν εποχήν μας ως μίαν σπανίαν ευκαιρίαν να αντλήσουν οφέλη τόσον από
τους αφελείς «ορθοδόξους», όσον και από το επαναστατήσαν τέκνον των, τόν
προτεσταντισμόν, αρκούμενοι μόνον εις την αξίωσιν να βλέπουν πάντες εις το
πρόσωπον του πάπα την μίαν εν τω κόσμω Εκκλησίαν. Και ας κρατούν τας παραδόσεις
των…..
Συμπροσευχές και συλλειτουργίες λοιπόν στο Βατικανό και στο Φανάρι, να ενωθούμε με τους αιρετικούς. Με αυτούς που δεν εβάστασαν
ανόθευτον την πίστιν τών Πατέρων μας. Να ενωθούμε. Αλλά πώς; Να ενωθή η αλήθεια
με το ψεύδος; Το φώς με το σκότος; Οι πιστοί εις την Εκκλησίαν με εκείνους που
ηρνήθησαν την Εκκλησίαν; Να ενωθούμε, ναί. Αλλ’ αφού αποβάλουν οι κακόδοξοι τας
κακοδοξίας των. Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι
συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων
Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν
πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων
Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν
να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία
μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ’
όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων και τα πάντα γίνονται άνω
κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν
το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να
χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας καί να καύσωμεν
τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους
αιώνας…Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς μας «δι’
ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών,
πού εμαρτύρησαν ματαίως και πρό του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να
σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του
Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια
λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου
αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η
παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι
δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους
τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά,
Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου
και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και
τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται, το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το
«Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πύρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! Δεν
αγόμεθα από ακρίτους μισαλλοδοξίας. Δεν είμεθα τετυφλωμένοι φανατικοί.
Αισθανόμεθα την ανάγκην, ως τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να δώσωμεν «την
μαρτυρίαν του Αρνίου, ήν έχομεν». Η Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν
απαραχάρακτον την παρακαταθήκην της πίστεως, ως Δόγμα και Ηθικήν, και οφείλομεν να το γνωρίζωμεν. Εκπέμπομεν το
φώς τής πίστεως και όσοι οι εν τω σκότει άς προσέλθουν. Θέλουν εξηγήσεις;
Θέλουν «λόγον περί της εν ημίν ελπίδος»; Είμεθα έτοιμοι. Όχι να δίδωμεν
αφορμάς, δια να λέγουν οι κακόδοξοι ότι αμφιβάλλομεν δια την πάμφωτον και
αδαμαντίνην Ορθοδοξίαν μας. Όσα καλώς και εν Αγίω Πνεύματι παρελάβομεν υπό της
Εκκλησίας αυτά τηρούμεν ως κόρην οφθαλμού. Δεν γνωρίζομεν άλλα δόγματα και
ανθρώπινα καινοτομήματα. Γνωρίζομεν τα αναθέματα, διά των οποίων η αγία
Εκκλησία μας κατωχύρωσε τας εν Οικουμενικαίς Συνόδοις διατυπωθείσας δογματικάς
αληθείας και δεν τολμώμεν να σκεφθώμεν καμμίαν μεταβολήν και κανένα συμβιβασμόν.