Εμείς οι απλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ζούμε την
δραματική αντινομία μέσα εις την Εκκλησία μας. Zούμε
αφ΄ ενός την καθαρότητα, την αγιότητα, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική
φορά προς τα άνω που μας χαρίζει η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργικούς
θησαυρούς Της και τους αξίους εκπροσώπους Της, οι οποίοι ευρίσκονται εις την
θέση των με το Ορθόδοξο και Πατερικό ήθος εις «τύπον Χριστού», και αφ΄ ετέρου
αντικρίζουμε έντονα και την αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και
φραγκοπαποδουλικής υποταγής. Όλα αυτά, γνωστά από τις παλαιές εποχές της
εκκλησιαστικής ιστορίας, έχουν αποκτήσει εις τις ημέρες μας επικίνδυνον έκταση.
Εκείνο όμως που προκαλεί εις τας ψυχάς των πιστών πνιγμό και αίσθημα βαθέως και
πυκνού σκότους αδιεξόδου είναι η έλλειψη αντιδράσεως εκ μέρους του υγιούς
τμήματος της Εκκλησίας μας. Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση διότι το
μέγεθος της συντελουμένης προδοσίας της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε
τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη, έστω κι΄ αν αποκαλύπτεται μόλις ένα
μέρος της!
Η καταραμένη κενοδοξία.
Έχουν γράψει
πολλά οι Άγιοι Πατέρες γι΄ αυτήν την σατανική μητέρα της υπερηφανείας, που μας
οδηγεί στον θάνατον. Στο «Περί διακρίσεως παθών και λογισμών» του Ευαγρίου του
Μοναχού συνάντησα την ακόλουθη διδασκαλία: «Από όλους τους λογισμούς, μόνον ο
λογισμός της κενοδοξίας έχει αφθονίαν υλικού και περιλαμβάνει ολόκληρον σχεδόν
τον κόσμον και ανοίγει τις πόρτες σε όλους τους δαίμονες, σαν πονηρός προδότης
κάποιας πόλεως. Γι΄ αυτό και εξευτελίζει τον νου του αναχωρητή γεμίζοντάς τον
με πολλά λόγια και ασχολίες και καταστρέφει τις προσευχές του με τις οποίες
προσπαθεί να θεραπεύση τα τραύματα της ψυχής του. Αυτόν τον λογισμό τον
μεγαλώνουν με την ήττα τους όλοι οι δαίμονες και μέσω αυτού εισέρχονται και
πάλι στις ψυχές και έτσι κάνουν την τελευταία κατάστασι χειρότερη από την
πρώτη. Από αυτόν τον λογισμό γεννιέται και ο λογισμός της υπερηφανείας, ο
λογισμός, που κατακρήμνισε από τον ουρανόν στην γη τον σατανά, που είχε πριν
την σφραγίδα της ομοιώσεως με τον Θεόν και το στεφάνι της ομορφιάς. Να ξεφύγης
λοιπόν από αυτόν τον λογισμόν της κενοδοξίας και να μην αργοπορήσης, για να μη
παραδώσουμε την ζωή μας σε άλλους και τον βίον μας σ΄ αυτούς, που δεν έχουν
έλεος, δηλαδή στους δαίμονες. Αυτόν τον δαίμονα τον διώχνει η επίμονη προσευχή
και το να μη κάνης θεληματικά ή να λες τίποτε από εκείνα, που βοηθούν στην
καταραμένη κενοδοξία».
Π. Σωτήρχος «Ορθόδοξος Τύπος» αρ. φ. 713.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2014
ΙΔ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (νηστεία)
Τὸ 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ προσκυνήσει, καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ γιοῦ της. Πηγαίνοντας ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀρχίζει νὰ ἀναζητᾶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στὸ Γολγοθὰ διατάζει νὰ γκρεμιστεῖ ὁ ναὸς τῆς Θεᾶς Ἀφροδίτης. Ἐκεῖ βρίσκουν τρεῖς σταυρούς. Καὶ μὴν ξέροντας ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρὸς, ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ἀκούμπησε κάποιας εὐσεβέστατης νεκρῆς γυναίκας τὸ σῶμα της διαδοχικὰ καὶ στοὺς τρεῖς σταυρούς. Μόλις ἀκούμπησε ἡ γυναίκα στὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀναστήθηκε.
Μαθεύτηκε γρήγορα τὸ νέο
καὶ πλῆθος κόσμου ἄρχισε νὰ ἔρχεται γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Ὕψωσαν τὸν Τίμιο
Σταυρὸ μέσα στὸ ναὸ καὶ σὲ μέρος ψηλὸ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν
προσκυνήσουν ὅλοι.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν κατὰ τοῦ διαβόλου.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν κατὰ τοῦ διαβόλου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Αὐτόμελον.
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι Χριστὲ ὁ Θεός· εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων· τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι Χριστὲ ὁ Θεός· εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων· τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.
Μεγαλυνάριον.
Σήμερον ἡ κτίσις πᾶσα Σωτήρ, πόθῳ ἀνυψοῦσα, τὸν πανάγιόν σου Σταυρόν, τὴν φωνήν σου αἴρει, καὶ πίστει ἐκβοᾷ σου· Δώρησαι τῷ λαῷ σου, Λόγε τὴν χάριν σου.
Σήμερον ἡ κτίσις πᾶσα Σωτήρ, πόθῳ ἀνυψοῦσα, τὸν πανάγιόν σου Σταυρόν, τὴν φωνήν σου αἴρει, καὶ πίστει ἐκβοᾷ σου· Δώρησαι τῷ λαῷ σου, Λόγε τὴν χάριν σου.
Δραματικόν ερώτημα. -- Καταργούμεν τον Χριστόν;
Του Αρχιμ.
Αρσενίου Κομπούγια.
Από τον πολιόν
Ιερομόναχον Αρχιμανδρίτην π. Αρσένιον Κομπούγια, ελάβομεν την ακόλουθον
επιστολήν, την οποίαν καταχωρούμεν ως έχει, λόγω του αποκαλυπτικού περιεχομένου
της :
Αγαπητέ μοι εν
Χριστώ κ. Διευθυντά.
Κατάπληξιν μου
επροξένησε και έμεινα εκστατικός από την πληροφορία της εφημερίδος «Καθολική»
την εφημερίδα των εν Ελλάδι Παπικών. Η πληροφορία κεραυνός, που δικαιώνει
πλήρως τους φόβους, ότι η λεγομένη Οικουμενική κίνησις με το λεγόμενον
Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, είναι όντως εφεύρημα του Σατανά. Ο αρχηγός
είναι ο ίδιος ο Σατανάς, με διάδοχον κατάστασιν τον ερχόμενον αντίχριστον. Ιδού
τι γράφει η εφημερίς «Καθολική»: «Στις 26-2-85
ημέρα Τετάρτη, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄, εκάλεσε χριστιανούς, Ιουδαίους και
Μωαμεθανούς να συναθροισθούν γύρω από έναν μόνον Θεόν». Δηλαδή ούτε λίγο ούτε
πολύ, ο Πάπας επεκτείνει την ένωσιν των λεγομένων Εκκλησιών και με
ετεροθρήσκους και μάλιστα ακόμη προχωρεί πιο πολύ, να ενωθούμε χριστιανοί,
Μωαμεθανοί και Εβραίοι, κάτω από ένα μόνο Θεό! Εννοείται χωρίς Χριστόν και
Μωάμεθ. Κύριε ελέησον! Ο «μοναδικός» αντιπρόσωπος του Χριστού, καταργεί τον
Χριστόν και τον εαυτόν του! δηλαδή ο
πάπας κάμνει εκείνο, που θα διακηρύξη ο ερχόμενος αντίχριστος και εκείνο, που
επιδιώκουν οι Εβραίοι, διότι η διακήρυξις αυτή, εξυπηρετεί μόνον αυτούς, αρκεί αυτούς
να εγκαταλείψουν οι Χριστιανοί τον Χριστόν και οι Μουσουλμάνοι τον Μωάμεθ.
Όντως ευρισκόμεθα προ μιας αρνήσεως του Χριστού, του μόνου Λυτρωτού και Σωτήρος
του κόσμου. Αλλά «άγιε» Πάπα, ποίον Θεόν εννοείται; Θεόν Πατέραν μόνον ο εκ του
ουρανού καταβάς Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός απεκάλυψε. Με αυτά που
διακηρύσσεις, δυνάμεθα ευκόλως να πιστεύσωμεν, ότι κατά πάσαν πιθανότητα, είσθε
μάλλον το δικέρατον θηρίον της Αποκαλύψεως (Αποκ. ΙΓ: 12). Το οποίον θηρίον θα
ποιή πάντας να προσκυνούν τον αντίχριστον και να λαμβάνουν το χάραγμα αυτού επί
των μετώπων αυτών, ή της δεξιάς χειρός (Αποκ. ΙΓ: 16-19). Άλλωστε εσείς έχετε
τα δύο κέρατα, δηλαδή την διπλήν εξουσίαν. Κατόπιν όλων αυτών με δυνατήν φωνήν,
αλλά και με όλον τον σεβασμόν, απευθυνόμεθα ιδίως προς τον Οικουμ. Πατριάρχην
και όλους τους Πατριάρχας και Αρχιεπισκόπους και παρακαλούμεν, φύγετε πάραυτα
από το λεγόμενον (συνονθύλευμα του Σατανά) παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών.
Φέρετε τεραστίαν ευθύνην ενώπιον του Κυρίου. Εκ νέου θα γίνετε αιτία διαιρέσεως
της Ορθοδοξίας. Αι ημέραι που διερχόμεθα είναι ημέραι προφητικαί, ημέραι αποκαλύψεως
και του αντιχρίστου. Μη καταργείτε, ίσως άθελά σας, τον Χριστόν μας και την
αγίαν μας Ορθοδοξίαν.
Με αγάπη Χριστού
Αρχιμ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ
ΚΟΜΠΟΥΓΙΑΣ
30300—ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ.
«Ορθόδοξος Τύπος»
αρ. φ. 700.
Το σημείον του Σταυρού.
Κύριε Διευθυντά,
Στο φύλλο υπ΄ αρ.
688 της 7.3.86 εφημερίδος σας δημοσιεύετε φωτογραφία σόλας παπουτσιού, όπου
είναι εγχαραγμένοι σταυροί, με σχετικό σχόλιο. Εξ αφορμής του σχολίου σας αυτού
σας γνωστοποιώ, ότι σε πολλούς ναούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, που κατά
καιρούς έχω επισκεφθή και στους περισσότερους ναούς της περιοχής στην οποία
μόνιμα κατοικώ, υπάρχουν στο δάπεδο των ναών αυτών σταυροί. Άλλοι από τους σταυρούς
αυτούς είναι σχηματισμένοι επάνω στα πλακάκια των ναών, τα οποία επί τούτου
επρομηθεύθησαν και ετοποθέτησαν κατά το παρελθόν οι ναοί με ζωγραφισμένους σταυρούς
«για καλύτερα». Άλλοι από τους σταυρούς αυτούς είναι κεντημένοι επάνω σε χαλιά,
μοκέττες και διαδρόμους με τους οποίους είναι στρωμένοι οι ναοί. Υπάρχουν
δυστυχώς και ναοί που είναι στρωμένοι με διαδρόμους ειδικούς από εργοστάσια που
έχουν τόσους σταυρούς σε μέγεθος παλάμης, που είναι αδύνατον να βαδίση κανείς
μέσα στο ναό χωρίς να πατήση επάνω σε σταυρούς. Πιστεύω βέβαια, ότι στα
παπούτσια τοποθετούν σταυρούς οι αιρετικοί και μάλιστα οι ψευδομάρτυρες του
Ιεχωβά από μίσος προς το σταυρό και από ασέβεια, ενώ στα δάπεδα των ναών
τοποθετούνται από άγνοια των χριστιανών μας δυστυχώς και των ιερέων μας και με
διάθεση καλή να στολίσουν τα δάπεδα των ιερών μας ναών με το σχήμα του σταυρού.
Ο Τίμιος Σταυρός όμως, όπως και οι ιερές εικόνες πρέπει να τοποθετούνται σε
μέρη που δεν πατάμε, για να μην ασεβούμε , αφού πράγματι κανένας ορθόδοξος δεν
έχει πρόθεση να ασεβή σε βάρος του Τιμίου Σταυρού. Κατόπιν όλων αυτών έχω την
γνώμη, ότι και η εφημερίδα σας και τα άλλα ορθόδοξα περιοδικά πρέπει να
ενημερώσουν τους ορθοδόξους αδελφούς μας για την ακούσια αυτή ασέβεια. Οι δε
Επίσκοποι της Ελλάδος να μεριμνήσουν για την απομάκρυνση από τους ιερούς ναούς της
περιφερείας τους, τόσον των πλακιδίων των δαπέδων, όσον και των χαλιών και
διαδρόμων που φέρουν σταυρούς. Ακόμη και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας να
αποστείλη εγκύκλιο, που να διαβαστή σε όλους τους ναούς της Ελλάδος, δια την
ενημέρωση των ιερέων μας, αλλά και του ορθοδόξου λαού μας, ώστε να εξαλειφθή η
απαράδεκτη αυτή κατάσταση που δημιουργεί κρίση συνειδήσεως και θλίβει τους χριστιανούς.
Με αγάπη Χριστού
Ιωάννης Χωραϊτης
Θεολόγος –
Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας.
"Ορθόδοξος Τύπος"
Οὐνία, ὁ μόνος τρόπος ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν» κατὰ τοὺς παπικούς
Η ιστορία
ἐπαναλαμβάνεται! Τὸ 1438-1439 πραγματοποιήθηκε ἡ διαβόητη ληστρικὴ ψευδοσύνοδος
τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας, ὅπου ὁ φράγκος αἱρεσιάρχης καταληψίας τοῦ σεβασμίου
Πατριαρχείου τῆς Ρώμης Πάπας, ἐκμεταλλευόμενος τὴν τραγικὴ πολιτικὴ κατάσταση
στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ὅπου οἱ βάρβαροι σφαγεῖς Ὀθωμανοὶ βρίσκονταν πρὸ τῶν
πυλῶν τῆς Βασιλεύουσας, ἀπαιτοῦσε τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀντίχριστη
ἐξουσία του.
Θλίβομαι όταν βλέπω αντιπαραθέσεις μεταξύ αγωνιζομένων Ορθοδόξων της Εκκλησίας της Αληθείας της Εκκλησίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
"Να ασχολείσαι με τα ιατρικά, άφησε τα θεολογικά και μη κρίνεις ἀλλότριον οἰκέτην", απαντητικό σχόλιο
Βλέπε http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html
Για τους κ.κ. ΝΠ και S,
και το : "Αλήθεια, δεν θα ήταν κρίμα και κοροϊδία να τολμούσα να δια-φημίζομαι, ο άσχετος εγώ να σου κάνω το γιατρό όταν δεν είναι καθόλου το αντικείμενό μου αυτό, και όχι μόνο δεν γνωρίζω τίποτα και είμαι όντως άσχετος αλλά να προσπαθώ και από πάνω να σε βγάζω αποτυχημένο γιατρό "για τα μπάζα;" Ας σοβαρευτούμε λίγο..."
κχ.
Σωστά, ας σοβαρευτούμε λίγο. Η Ιατρική είναι ο μόνος και μοναδικός κλάδος της Επιστήμης, ο οποίος απαιτεί, αν θέλεις να ασκείς τα σχέση έχοντα με σωματικά νοσήματα, πλήρη πανεπιστημιακή και νοσοκομειακή μαθητεία. Όλα τα άλλα επιτηδεύματα μπορεί κανείς να τα κάνει - μιλώ γενικά και όχι εξειδικευμένα - φτάνει να έχει παρατηρητικότητα και λίγες στροφές παραπάνω να παίρνει το μυαλό.
Με τη Θεολογία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι προσβάσιμη στον καθένα, ανεξάρτητα αν διαθέτει πτυχίο επιστημονικής κατάρτησης του αντικειμένου (έστω, το αντικειμένου). Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι στα Θρησκευτικά οφείλουμε όλοι να δίνουμε το παρόν, αφού αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της Εκκλησίας. Μικροί και ασήμαντοι δάσκαλοι - κατόπιν μαθητείας - καλούμαστε να γίνουμε, σύμφωνα με το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη ... διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.
Ουδένα ανταγωνίζομαι ή επιθυμώ να δρέψω δάφνες, που κατά τεκμήριο του ανήκουν. Γι΄ αυτό, κύριε ΝΠ, εν καινοτομία αποτειχισθέντα, βρίσκω εντελώς άστοχο αυτό που γράψατε μόλις παραπάνω, για να δικαιολογήσετε το "όπως εγώ δεν κάνω το γιατρό, άσε κι εσύ τα θεολογικά ". Ιδού η λαμπρή σας σύσταση :
" Κι' άν θέλεις να μη σου βγει οριστικά η ρετσινιά, (αν και είναι κάπως αργά) ΑΦΗΣΕ τη θεολογία, "δε σου πάει" αλλά ούτε και συ "την πας" εκεί που θέλει ο Θεός αλλά εκεί που θέλεις εσύ και τη φέρνεις και τη γέρνεις στα δικά σου μέτρα. Τα όριά σου μέτρα... Τουλάχιστον όμως, δόξα τω Θεώ, έχεις και λίγη συναίσθηση, για να μην σε αδικώ. Λες: "Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς." Αφού λοιπόν το γνωρίζεις καλώς, ποίει καλώς και απόφευγέ την, αδελφέ μου, για καλό σου το λέγω ".
Κι εγώ λέω για το καλό σας, αν διδάσκετε τους μαθητές να μην ασχολούνται με τα Θρησκευτικά, τους κάνετε πολύ κακό. Θα πηγαίνουν στην εκκλησία και το σανό που έχουν στην κεφαλή τους θα γίνεται πίτουρο. Κάτι που δεν έκανα γιατί συνάντησα τους παλαιοημερολογίτες στη διαδρομή. Πρώτα θα μάθεις τη ζημία που πάθαμε, μου είπαν, και ύστερα θα αποφασίσεις. Ο Θεός μου χάρισε την υπομονή. Πήγαινα στην εκκλησία «με το νου και με τη γνώση». Δεν άλλαξα νου, όπως είπε σχολιαστής Μ. αναφερόμενος στη μετάνοια. Με νου και γνώση βρήκαν καμπόσοι τον Θεό, έλεγαν οι παλαιοί. Στην εκκλησία λοιπόν άκουγα άπειρες αναφορές στους πατέρες, εδάφια ολόκληρα από στήθους της Αγίας Γραφής, τίποτα όμως από αυτά δεν έδενε με όσα γράφονταν, ακούγονταν ή παρέπεμπαν στις αιτίες, που μας έφεραν στην άθλια σημερινή κατάσταση.
Ο κ. S την περιγράφει με το ανεπανάληπτο χωρίο από τον Προφήτη Ησαΐα : «τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών.»
Δεν το συνδέει με την Καινοτομία, ούτε κι εσείς,. Πάντως οι οπτικοακουστικές και άλλες ορατές ασχήμιες σας ώθησαν στην άτακτη, όπως χαρακτηρίστηκε, αποτείχιση. Η εύτακτη είναι απευκταία με επιχείρημα : «αν θελήσω να πάω με τους παλαιοημερολογίτες σε ποια παράταξη να ενταχθώ;». Αφελές βέβαια. Επειδή θυμίζει την ερωτηματική απάντηση που θα έδινε ένας αγνωστικιστής σε άλλον, ίσως, φοβούμενο κάποιον από τους πολλούς θεούς. Αν του ζητούσε τη συμβουλή του για την απόφαση να γίνει Χριστιανός, ο αγνωστικιστής θα του απαντούσε : «Και με ποιον θα πας; Με τους καθολικούς, με τους προτεστάντες, με τους ορθόδοξους; ή με τους Μονοφυσίτες, ή ... ή ...;». Τι θα έκανε λοιπόν ο θεοσεβούμενος ; Θα μάζευε τα κουβαδάκια του και θα πήγαινε σε άλλη παραλία. Καλύτερη η δια στοών φέρουσα σε υπήνεμα ακρογιάλια. Θα έχετε, ίσως, πέρα εκεί στην Αυστραλία. Έχετε όμως τους καρχαρίες, που εμείς δεν έχουμε. Εδώ έχουμε τεράστια κήτη, που μας καταπίνουν, δεν μας χωνεύουν, και μας αποβάλλουν. Είμαστε ξένο σώμα, μας απορρίπτουν όπως τα μοσχεύματα.
Μετά από αυτά, και την εντός Καινοτομίας αποτείχιση, κύριε Π, δεν θα είχε άδικο να παρατηρήσει κάποιος ότι τα στραβά αυτής τα βλέπετε, όπως βλέπετε ένα σκύλο, την ουρά του οποίου προσπαθείτε να ισιώσετε. Μάταια όμως. Πολλές οι παρατάξεις των ΓΟΧ, το γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε και ελπίζουμε σύντομα η ακαταστασία να τελειώσει. Εσείς τι θα κάνετε τότε ; Τι θα μας προσκομίσετε από τα βιβλία της εκκλησιολογίας, της κανονολογίας ή της παραδοσιολογίας, αφού το Δόγμα δεν σας είναι αρκετό ; Σας έμαθαν ότι το ημερολογιακό δεν αφορά στο Δόγμα και αλλάξατε πλευρό. Τις Κυριακές όμως ακούτε το «σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου (δηλώνει χρόνο) ... Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα (δηλώνει ημέρα)». Πείτε μας λοιπόν, άσκοπη η, όπως χλευαστικά και ανόητα λέτε, χρονολατρεία και ημερολατρεία μας ; Φυσικά, τον ποιητή των ημερών και του χρόνου προσκυνούμε, λατρεύουμε και τιμούμε, επειδή εντός χρόνου και ημερών χρόνου υπάρχουμε. Δεν γίναμε ακόμη αδιάστατοι όπως εσείς.
Τέλος, για τον κύριο S. που μας ρώτησε τι θα απαντούσαμε στον Απ. Παύλο με το : Ρμ. 14,4 "σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν"; του λέμε :
Αβλεψία ; Μάλλον. Άλλοι κρίνουν εμάς, εμείς δεν κρίνουμε (κρίναμε) κανένα ἀλλότριον οἰκέτην. Τότε φωνάξαμε "μας φραγκέψανε", όπως σήμερα φωνάζουμε "μας πουλήσανε". Αρνηθήκαμε να γίνουμε οικέτες αλλότριων κυρίων ψευδώς και κακόβουλα επικαλουμένων το όνομα του Κυρίου. Το τι τραβήξαμε δεν λέγεται. Η νονά μου, αδελφή της μητέρας μου και δασκάλα, έπρεπε να δηλώσει νεοημερολογίτισα για να διοριστεί - σημείωσε, χήρα με ένα παιδί. Ο Κύριος να την αναπαύσει. Όταν κάποτε, επηρεασμένος από τις σαχλαμάρες τις νεοορθοδοξίας, της είχα πει : Το συναίσθημα δεν έχει σχέση με την εκκλησία και την πίστη μας, μού απάντησε : Και πού βάζεις τότε το "ο Θεός αγάπη εστί;". Τα μάζεψα, κλείστηκα στο "ταμιείον" μου και προσευχήθηκα. Προσευχόμουν για πολλά χρόνια, κάποτε βγήκα.
Για τους κ.κ. ΝΠ και S,
και το : "Αλήθεια, δεν θα ήταν κρίμα και κοροϊδία να τολμούσα να δια-φημίζομαι, ο άσχετος εγώ να σου κάνω το γιατρό όταν δεν είναι καθόλου το αντικείμενό μου αυτό, και όχι μόνο δεν γνωρίζω τίποτα και είμαι όντως άσχετος αλλά να προσπαθώ και από πάνω να σε βγάζω αποτυχημένο γιατρό "για τα μπάζα;" Ας σοβαρευτούμε λίγο..."
κχ.
Σωστά, ας σοβαρευτούμε λίγο. Η Ιατρική είναι ο μόνος και μοναδικός κλάδος της Επιστήμης, ο οποίος απαιτεί, αν θέλεις να ασκείς τα σχέση έχοντα με σωματικά νοσήματα, πλήρη πανεπιστημιακή και νοσοκομειακή μαθητεία. Όλα τα άλλα επιτηδεύματα μπορεί κανείς να τα κάνει - μιλώ γενικά και όχι εξειδικευμένα - φτάνει να έχει παρατηρητικότητα και λίγες στροφές παραπάνω να παίρνει το μυαλό.
Με τη Θεολογία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι προσβάσιμη στον καθένα, ανεξάρτητα αν διαθέτει πτυχίο επιστημονικής κατάρτησης του αντικειμένου (έστω, το αντικειμένου). Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι στα Θρησκευτικά οφείλουμε όλοι να δίνουμε το παρόν, αφού αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της Εκκλησίας. Μικροί και ασήμαντοι δάσκαλοι - κατόπιν μαθητείας - καλούμαστε να γίνουμε, σύμφωνα με το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη ... διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.
Ουδένα ανταγωνίζομαι ή επιθυμώ να δρέψω δάφνες, που κατά τεκμήριο του ανήκουν. Γι΄ αυτό, κύριε ΝΠ, εν καινοτομία αποτειχισθέντα, βρίσκω εντελώς άστοχο αυτό που γράψατε μόλις παραπάνω, για να δικαιολογήσετε το "όπως εγώ δεν κάνω το γιατρό, άσε κι εσύ τα θεολογικά ". Ιδού η λαμπρή σας σύσταση :
" Κι' άν θέλεις να μη σου βγει οριστικά η ρετσινιά, (αν και είναι κάπως αργά) ΑΦΗΣΕ τη θεολογία, "δε σου πάει" αλλά ούτε και συ "την πας" εκεί που θέλει ο Θεός αλλά εκεί που θέλεις εσύ και τη φέρνεις και τη γέρνεις στα δικά σου μέτρα. Τα όριά σου μέτρα... Τουλάχιστον όμως, δόξα τω Θεώ, έχεις και λίγη συναίσθηση, για να μην σε αδικώ. Λες: "Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς." Αφού λοιπόν το γνωρίζεις καλώς, ποίει καλώς και απόφευγέ την, αδελφέ μου, για καλό σου το λέγω ".
Κι εγώ λέω για το καλό σας, αν διδάσκετε τους μαθητές να μην ασχολούνται με τα Θρησκευτικά, τους κάνετε πολύ κακό. Θα πηγαίνουν στην εκκλησία και το σανό που έχουν στην κεφαλή τους θα γίνεται πίτουρο. Κάτι που δεν έκανα γιατί συνάντησα τους παλαιοημερολογίτες στη διαδρομή. Πρώτα θα μάθεις τη ζημία που πάθαμε, μου είπαν, και ύστερα θα αποφασίσεις. Ο Θεός μου χάρισε την υπομονή. Πήγαινα στην εκκλησία «με το νου και με τη γνώση». Δεν άλλαξα νου, όπως είπε σχολιαστής Μ. αναφερόμενος στη μετάνοια. Με νου και γνώση βρήκαν καμπόσοι τον Θεό, έλεγαν οι παλαιοί. Στην εκκλησία λοιπόν άκουγα άπειρες αναφορές στους πατέρες, εδάφια ολόκληρα από στήθους της Αγίας Γραφής, τίποτα όμως από αυτά δεν έδενε με όσα γράφονταν, ακούγονταν ή παρέπεμπαν στις αιτίες, που μας έφεραν στην άθλια σημερινή κατάσταση.
Ο κ. S την περιγράφει με το ανεπανάληπτο χωρίο από τον Προφήτη Ησαΐα : «τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών.»
Δεν το συνδέει με την Καινοτομία, ούτε κι εσείς,. Πάντως οι οπτικοακουστικές και άλλες ορατές ασχήμιες σας ώθησαν στην άτακτη, όπως χαρακτηρίστηκε, αποτείχιση. Η εύτακτη είναι απευκταία με επιχείρημα : «αν θελήσω να πάω με τους παλαιοημερολογίτες σε ποια παράταξη να ενταχθώ;». Αφελές βέβαια. Επειδή θυμίζει την ερωτηματική απάντηση που θα έδινε ένας αγνωστικιστής σε άλλον, ίσως, φοβούμενο κάποιον από τους πολλούς θεούς. Αν του ζητούσε τη συμβουλή του για την απόφαση να γίνει Χριστιανός, ο αγνωστικιστής θα του απαντούσε : «Και με ποιον θα πας; Με τους καθολικούς, με τους προτεστάντες, με τους ορθόδοξους; ή με τους Μονοφυσίτες, ή ... ή ...;». Τι θα έκανε λοιπόν ο θεοσεβούμενος ; Θα μάζευε τα κουβαδάκια του και θα πήγαινε σε άλλη παραλία. Καλύτερη η δια στοών φέρουσα σε υπήνεμα ακρογιάλια. Θα έχετε, ίσως, πέρα εκεί στην Αυστραλία. Έχετε όμως τους καρχαρίες, που εμείς δεν έχουμε. Εδώ έχουμε τεράστια κήτη, που μας καταπίνουν, δεν μας χωνεύουν, και μας αποβάλλουν. Είμαστε ξένο σώμα, μας απορρίπτουν όπως τα μοσχεύματα.
Μετά από αυτά, και την εντός Καινοτομίας αποτείχιση, κύριε Π, δεν θα είχε άδικο να παρατηρήσει κάποιος ότι τα στραβά αυτής τα βλέπετε, όπως βλέπετε ένα σκύλο, την ουρά του οποίου προσπαθείτε να ισιώσετε. Μάταια όμως. Πολλές οι παρατάξεις των ΓΟΧ, το γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε και ελπίζουμε σύντομα η ακαταστασία να τελειώσει. Εσείς τι θα κάνετε τότε ; Τι θα μας προσκομίσετε από τα βιβλία της εκκλησιολογίας, της κανονολογίας ή της παραδοσιολογίας, αφού το Δόγμα δεν σας είναι αρκετό ; Σας έμαθαν ότι το ημερολογιακό δεν αφορά στο Δόγμα και αλλάξατε πλευρό. Τις Κυριακές όμως ακούτε το «σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου (δηλώνει χρόνο) ... Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα (δηλώνει ημέρα)». Πείτε μας λοιπόν, άσκοπη η, όπως χλευαστικά και ανόητα λέτε, χρονολατρεία και ημερολατρεία μας ; Φυσικά, τον ποιητή των ημερών και του χρόνου προσκυνούμε, λατρεύουμε και τιμούμε, επειδή εντός χρόνου και ημερών χρόνου υπάρχουμε. Δεν γίναμε ακόμη αδιάστατοι όπως εσείς.
Τέλος, για τον κύριο S. που μας ρώτησε τι θα απαντούσαμε στον Απ. Παύλο με το : Ρμ. 14,4 "σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν"; του λέμε :
Αβλεψία ; Μάλλον. Άλλοι κρίνουν εμάς, εμείς δεν κρίνουμε (κρίναμε) κανένα ἀλλότριον οἰκέτην. Τότε φωνάξαμε "μας φραγκέψανε", όπως σήμερα φωνάζουμε "μας πουλήσανε". Αρνηθήκαμε να γίνουμε οικέτες αλλότριων κυρίων ψευδώς και κακόβουλα επικαλουμένων το όνομα του Κυρίου. Το τι τραβήξαμε δεν λέγεται. Η νονά μου, αδελφή της μητέρας μου και δασκάλα, έπρεπε να δηλώσει νεοημερολογίτισα για να διοριστεί - σημείωσε, χήρα με ένα παιδί. Ο Κύριος να την αναπαύσει. Όταν κάποτε, επηρεασμένος από τις σαχλαμάρες τις νεοορθοδοξίας, της είχα πει : Το συναίσθημα δεν έχει σχέση με την εκκλησία και την πίστη μας, μού απάντησε : Και πού βάζεις τότε το "ο Θεός αγάπη εστί;". Τα μάζεψα, κλείστηκα στο "ταμιείον" μου και προσευχήθηκα. Προσευχόμουν για πολλά χρόνια, κάποτε βγήκα.
Ο/Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είπε...
Η ενότητας της Πίστεως
ορίζεται μόνο εντός της Μίας Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, δηλαδή,
όταν ακολουθούμε την αληθινή Πίστη που μας παρέδωσε ο Χριστός και οι άγιοι
Θεοφόροι Πατέρες μας για την Σωτηρία της Αθάνατης ψυχής μας ιδιαίτερα σήμερα
που η πνευματική πανούκλα της παναίρεσης πανθρησκείας του οικουμενισμού απαιτεί
αποτείχιση, απομάκρυνση από τους αιρετικούς ΖΗΛΩΤΕΣ οικουμενιστές δήθεν
ορθόδοξους του νέου και παλαιού ημερολογίου των σχισματικών παρασυναγωγών.
13 Σεπτεμβρίου 2014 - 9:47 π.μ.
Ο/Η Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Θλίβομαι όταν βλέπω αντιπαραθέσεις μεταξύ αγωνιζομ...":
Οργανωμένος αποσυντονισμός
Δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν οι υπερθετικά ακαινοτόμητοι, για να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο τη θλίψη μας.
Δεν τους αρέσει η συντταγμένη αποτείχιση, η οποία έλαβε χώρα και διασπάστηκε, για λόγους που θα χρειαζόταν χώρος και χρόνος να εξηγήσουμε.
Από την άλλη, έχουμε και τους υπ΄ ατμόν φευγάτους του Νέου. Ασύντακτοι και αυτοί, μένουν στην Καινοτομία, και όπως οι πρώτοι, κλείνουν κι αυτοί τα μάτια και τα αυτιά. Αποτείχιση θέλουν, αλλά να είναι υπερθετικά ακαινοτόμητη : Να γίνει βάσει εκκλησιολογικών, κανονολογικών και λοιπών παραδοσιακών αρχών, αφήνοντας έξω τις αρχές του Δόγματος. Πανορθόδοξη Σύνοδο θέλουν, αλλά ποιοι θα είναι οι πανορθόδοξοι δεν μας το λένε, δεν τους ενδιαφέρει, ο λαός ξέρει.
Τι να τους πει κανείς ; Βλέπουν την καταιγίδα να έρχεται (ηνωμένες θρησκείες) και ο ένας λεέι "θα μας φυλάξει ο Θεός", ο άλλος λέει "κρατώ ομπρέλλα". Δεν θέλουν να μπουν σε παλαιοημερολογίτικα σπίτια : Σε ποια παράταξη να πάω;
Πώς να μην θλιβεται κανείς, μετά από αυτά, αδελφέ Κωνσταντίνε ; Ο οργανωμένος αποσυντονισμός καλά κρατεί. Τους θυμίζεις την περίπτωση του Μακκαβαίου Ιούδα - κατάργησε την αργία του Σαββάτου - τίποτα αυτοί. Δεν έχουμε τώρα, λένε, ορατούς εχθρούς όπως τότε οι Εβραίοι. Τους αόρατους - όχι και τόσο - που μας κομμάτιασαν, δεν θέλουν να τους δουν.
Ο/Η Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Θλίβομαι όταν βλέπω αντιπαραθέσεις μεταξύ αγωνιζομ...":
Οργανωμένος αποσυντονισμός
Δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν οι υπερθετικά ακαινοτόμητοι, για να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο τη θλίψη μας.
Δεν τους αρέσει η συντταγμένη αποτείχιση, η οποία έλαβε χώρα και διασπάστηκε, για λόγους που θα χρειαζόταν χώρος και χρόνος να εξηγήσουμε.
Από την άλλη, έχουμε και τους υπ΄ ατμόν φευγάτους του Νέου. Ασύντακτοι και αυτοί, μένουν στην Καινοτομία, και όπως οι πρώτοι, κλείνουν κι αυτοί τα μάτια και τα αυτιά. Αποτείχιση θέλουν, αλλά να είναι υπερθετικά ακαινοτόμητη : Να γίνει βάσει εκκλησιολογικών, κανονολογικών και λοιπών παραδοσιακών αρχών, αφήνοντας έξω τις αρχές του Δόγματος. Πανορθόδοξη Σύνοδο θέλουν, αλλά ποιοι θα είναι οι πανορθόδοξοι δεν μας το λένε, δεν τους ενδιαφέρει, ο λαός ξέρει.
Τι να τους πει κανείς ; Βλέπουν την καταιγίδα να έρχεται (ηνωμένες θρησκείες) και ο ένας λεέι "θα μας φυλάξει ο Θεός", ο άλλος λέει "κρατώ ομπρέλλα". Δεν θέλουν να μπουν σε παλαιοημερολογίτικα σπίτια : Σε ποια παράταξη να πάω;
Πώς να μην θλιβεται κανείς, μετά από αυτά, αδελφέ Κωνσταντίνε ; Ο οργανωμένος αποσυντονισμός καλά κρατεί. Τους θυμίζεις την περίπτωση του Μακκαβαίου Ιούδα - κατάργησε την αργία του Σαββάτου - τίποτα αυτοί. Δεν έχουμε τώρα, λένε, ορατούς εχθρούς όπως τότε οι Εβραίοι. Τους αόρατους - όχι και τόσο - που μας κομμάτιασαν, δεν θέλουν να τους δουν.
Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β’. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.
Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453 μ.Χ., είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων, και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας τον πέταξε στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν· έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν.
Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες το σταυρό. Σε μία μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε το σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.
Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μία παράδοση σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθειά της Παναγίας, τούς δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης· αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες.
Απολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ΄.
Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τῶν ἀνθρώπων ἡ σκέπη, Ἐσθῆτα καὶ Zώνην τοῦ ἀχράντου σου σώματος, κραταιὰν τῇ πόλει σου περιβολὴν ἐδωρήσω, τῷ ἀσπόρῳ τόκῳ σου ἄφθαρτα διαμείναντα, ἐπὶ σοὶ γὰρ καὶ φύσις καινοτομεῖται καὶ χρόνος, διὸ δυσωποῦμέν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὴν θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβοῦσα ἡ Zώνη σου ἡ τιμία, κράτος τῇ πόλει σου ἀπροσμάχητον, καὶ θησαυρὸς ὑπάρχει, τῶν ἀγαθῶν ἀνέκλειπτος, ἡ μόνη τεκοῦσα ἀειπάρθενος.
Μεγαλυνάριον.
Σύνδησον αγάπη ειλικρινεί, Κεχαριτωμένη, Παντευλόγητε Μαριάμ, τους τη καταθέσει, της σης παντίμου Ζώνης, υμνούντας τας απείρους, ευεργεσίας σου.