«Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ»
"Ορθόδοξος Τύπος"
Ο ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία μας. Ἐπίκεντρο ἡ μεγάλη θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ ὁ πιστὸς καὶ εὐσεβὴς λαὸς μᾶς «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ». Ἡ Ἐκκλησία μας, τιμώντας τὸ σεπτὸ καὶ πανίερο πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, ὅπως ὁρίζει ἡ δισχιλιόχρονη ὀρθόδοξη παράδοσή μας, καθιέρωσε νὰ ψάλλονται, τὸ πρῶτο δεκαπενθήμερο, στοὺς ναοὺς οἱ περίφημοι καὶ λαοφιλεῖς Παρακλητικοὶ Κανόνες, πρὸς δοξασμὸ τῆς Παναγίας μας καὶ πνευματικὸ ὄφελος τῶν πιστῶν.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Σάββατο, 9 Αυγούστου 2014
Ματθία Αποστόλου, των εν Χάλκη 10 μαρτύρων.
Πῶς ὁ Ματθίας
κατατάχθηκε στὸ χορὸ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν
Ἀποστόλων.
Μετὰ τὴν προδοσία καὶ τὸν ἀπαγχονισμὸ τοῦ Ἰούδα καὶ μετὰ τὴνἈνάληψη τοῦ Κυρίου, οἱ ἕντεκα μαθητὲς μὲ τὴν Παναγία βρίσκοντανστὸ ὑπερῷον.
Αγάπη και αλήθεια
(Παρατηρήσεις επί
της επιστολής του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου)
Σεβαστοί Πατέρες,
Εν τω υμετέρω
εγκρίτω οργάνω της αγωνιζομένης και αγωνιώσης Ορθοδοξίας, «Ορθόδοξος Τύπος» (αρ. φύλ. 109/10-10-1969) δημοσιεύεται μακροσκελεστάτη
επιστολή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου προς τον
Οικουμενικόν Πατριάρχην. Καίτοι στερούμαι προσόντων, εφαμίλλων προς τον
σεβαστόν και εξαίρετον επιστολογράφον, όντα σύμβουλον εξ απορρήτων επισήμων
Εκκλησιαστικών ανδρών και πλειστάκις προβληθέντα δια το επισκοπικόν αξίωμα, εν
τούτοις αποτολμώ να παρακαλέσω Υμάς, όπως φιλοξενήσητε πενιχράς τινας σκέψεις
μου· τούτο δε ουχί προς προβολήν ασήμου και ασημάντου τινός λαϊκού, μη
αξιωθέντος παρά του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας ουδέ θέσεως διδασκάλου
εν εκπαιδευτικοίς Αυτής Ιδρύμασιν, ως αθεραπεύτου συντηρητικού, αναδίδοντος την
οσμήν του λιβάνου, και της κανδήλας των παραδόσεων, αλλά χάριν αυτής ταύτης της
Ορθοδοξίας, του προσφιλούς εντρυφήματος των καρδιών μας και της αποκλειστικής
ελπίδος σωτηρίας. Συνεταί, πράγματι, αι παραινέσεις, συμπλέκουσαι αριστουργηματικόν
δοκίμιον επιστολιμαίας ρητορικής διατριβής. Συνεταί, αλλά άσκοποι και …
επικίνδυνοι! Άραγε αγνοεί ο προς ον η επιστολή όσα εν τη επιστολή αναφέρονται;
Έχει την γνώμην ο συμπαθής συντάκτης, ότι είναι ο πρώτος, όστις ανακαλεί εις
την τάξιν τον προ πολλού ατακτήσαντα; Δεν είναι ο εκλεκτός π. Επιφάνιος εκ των
αφελών ή των βραδέως πληροφορουμένων! Γνωρίζει επομένως, ότι πλειστάκις
εγράφησαν τοιαύται παραινέσεις υπό τε μετριωτέρων, αλλά και ικανωτέρων τω λόγω.
Πλην ο Γέρων του Φαναρίου «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αι τοιαύται λοιπόν
παραινέσεις ου μόνον πίπτουσιν εις το κενόν αλλά και βαρύτατα τραυματίζουν την
Ορθόδοξον συνείδησιν. Και ιδού πως! Κατέστη πανορθοδόξως γνωστόν, ότι ο
κρίμασιν οις οίδεν Κύριος προκαθήμενος του Φαναρίου και ο τούτου ομόφρων, ο
Αμερικής Ιάκωβος π ρ ο π ο λ λ ο ύ έπαυσαν να θεωρούν, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία
είναι η μόνη κιβωτός σωτηρίας. Έργω δε και λόγω ε υ ρ ί σ κ ο ν τ α ι εκτός εδάφους Ορθοδοξίας, ως τούτο άλλωστε
ομολογεί και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Δια των αιρετικών και πεπλανημένων
αυτών δοξασιών α σ φ α λ ώ ς κρημνίζουν
συνειδήσεις και βλασφημούν κατά του Παναγίου Πνεύματος, συστήσαντος και
συντηρούντος την Ορθόδοξον Εκκλησίαν! Ερωτώμεν λοιπόν τον επαϊοντα π. Επιφάνιον
πως οι Πατέρες συμβουλεύουν να συμπεριφερώμεθα κατά των γυμνή πλέον τη κεφαλή
διδασκόντων αιρέσεις; Πως θα ωμίλουν οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι κατά των
αιρετικών; Τι συνιστούν οι θείοι και Ιεροί Κανόνες; Ασφαλώς όχι ρητορικάς
επιθέσεις, καλολογίας και παραινέσεις! Μία γλώσσα μόνον απομένει· η γλώσσα των
επιτιμίων της Εκκλησίας. Τοιαύται συνεταί παραινέσεις, ενώ υπεγείρουν την
θυμηδίαν και τον οίκτον του προς ον αι παραινέσεις, συγκλονίζουν τας
συνειδήσεις των πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, τα οποία, επί τέλους, δεν
κατανοούν διατί υ π ο χ ρ ε ο ύ ν τ α ι
να αναμένουν «άχρι καιρού» και να μη καταδικάσουν, ως πρέπει, τας
διαδιδομένας αιρέσεις, τας πασών των αιρέσεων αιρετικωτέρας! Ερωτούν δε τον
επιστολογράφον: Μόνον η ανηθικότης αποκόπτει τον οιουδήποτε βαθμού κληρικόν εκ της
Εκκλησίας, ουχί δε και η κατεγνωσμένη και γυμνή τη κεφαλή διακηρυσσομένη
αίρεσις; Μόνον ο ηθικός καθαρμός του κλήρου πρέπει να αποτελή πόνον και μέλημα
των τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας ουχί δε και η πλάνη και αίρεσις; Δύναται να
ίδη Θεού πρόσωπον ενάρετος τις και των αγγέλων αγνότερος κληρικός, εφ΄ όσον
είναι αιρετικός; Οι θείοι και ιεροί κανόνες μόνον το ήθος ελέγχουν, ουχί δε και
την πίστιν; Κρημνίζουν λοιπόν αι παραινέσεις του π. Επιφανίου και τας
συνειδήσεις και την Ορθοδοξίαν. Τον παταγώδη δε αυτόν κρημνισμόν δεν
επανορθώνει η απειλή «Αν τελικώς προχωρήσητε ακόμη, αν προβήτε εις «ενώσεις»,
τότε θα ίδητε ποίαν στάσιν θα τηρήση έναντι Υμών η Εκκλησία της Ελλάδος», διότι
δεν γνωρίζομεν κατά πόσον ομιλεί ο γράφων, κατ΄ εξουσιοδότησιν της Εκκλησίας της
Ελλάδος, αλλά και διότι γεννάται η απορία: δικαιολογείται ανεκτικότης να
προχωρήση έτι περαιτέρω, όταν ήδη εφήρμοσε και αυτό το κοινόν ποτήριον της Θείας
Ευχαριστίας, ώστε να μεταλαμβάνουν, τη συστάσει του, από ορθοδόξους ιερείς
αιρετικοί χωρίς προηγουμένην ομολογίαν ορθοδόξου πίστεως; Και έπειτα αμφιβάλλει
ο π. Επιφάνιος, θιασώτης αυτός της διοικητικής εννοίας της Εκκλησίας, ότι τα
πάντα δύνανται να αποτολμηθώσι και να περιβληθώσι με συνοδικόν κύρος, οπόταν
ουδείς θα δύναται να διαμαρτυρηθή, διότι όλοι θα «κήδωνται της ειρήνης της Εκκλησίας»
και θα «σκέπτωνται τας εξελίξεις και καταλήξεις των σχισμάτων, ως γράφει, δια
να δικαιολογήση τους συμπαθείς «αχρικαιρισμούς» του; Καθ΄ ημάς η Αίρεσις
αποκόπτει τον τε κληρικόν και πιστόν εκ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επιβάλλεται
λοιπόν μόνον συνοδικός έλεγχος και καταδίκη των θιασωτών και κηρύκων της Αιρέσεως
του Οικουμενισμού Οικουμενικού Πατριάρχου και Αμερικής Ιακώβου, Θυατείρων
Αθηναγόρου κλπ. Μέχρι δε της τοιαύτης επισήμου εκκλησιαστικής ενεργείας, οι
πιστοί, κληρικοί τε και λαϊκοί, δύνανται να κάμωσιν χρήσιν έναντι του
Πατριάρχου και των ομοφρόνων Αυτώ, του δικαιώματος, όπερ αναγνωρίζει αυτοίς ο
ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, της αποκοπής δηλονότι του Μνημοσύνου και
προ Συνοδικής διαγνώμης. Αυτό επιβάλλει η Ορθόδοξος συνείδησις, η ευθύτης και η
συνέπεια. Δεν δύναμαι να λέγω: «Παναγιώτατε, είσαι αιρετικός, το οικουμενικόν
πνεύμά σου σείει, τον Οίκον, ου εσμέν καθήμενοι, την Ορθόδοξον του Χριστού
Εκκλησίαν, αλλά εγώ δεν κόπτω τον Μνημόσυνόν σου άχρι καιρού»! Εάν προσήρχετο
εις τον π. Επιφάνιον λαϊκός τις και του έλεγε, ότι φρονεί όσα ο Πατριάρχης
διακηρύσσει περί Οικουμενισμού και πανθρησκευτισμού, θα του επέτρεπε να
μεταλάβη, εάν δεν ηρνείτο τας πλάνας αυτάς; Η τοιαύτη δε ενέργειά του δεν θα
ήτο επιτίμιον, μικρός αφορισμός, α κ ο ι ν ω ν η σ ί α; Πρόσχωμεν! Πριν ο λαός της Ορθοδοξίας
λιθοβολήση κληρικούς και λαϊκούς δια την χλιαράν στάσιν ή διαρρεύση αλλού, λόγω
των περιέργων κοκτεϊλισμών μας, ας είπωμεν γυμνήν την αλήθειαν, χωρίς
ρητορισμούς. Και η αλήθεια είναι Μία: Πας όστις ευαγγελίζηται ημάς, παρ΄ ο
παρελάβομεν, καν Άγγελος εξ ουρανού η, ανάθεμα έστω. Αυτάς τας σκέψεις γεννά εν
εμοί η επιστολή του εκλεκτού Αρχιμανδρίτου. Ίσως να μυρίζουν λάδι κανδήλας και
λιβάνι! Ίσως να είναι αναχρονιστικά! Δεν γνωρίζω! Ένα μόνον γνωρίζω, ότι η εν
τη Ορθοδόξω Εκκλησία Αλήθεια σταθμίζεται μόνον με την Παράδοσιν και τους Κανόνας
και ουχί με ασαφείς ρευστότητας.
Διονύσιος
Μπατιστάτος.
Εις την Κοίμησιν της Θεομήτορος
Του αγίου
Νικολάου Καβάσιλα (14ος αιών).
«… Όταν ο Υιός
Της διέλυσε την τυραννία του Άδη κι αναστήθηκε, Τον είδε βέβαια και Τον άκουσε
και Τον προέπεμψε, όσο ήταν δυνατόν, καθώς έφευγε για τον ουρανό και πήρε, μετά
την Ανάληψη, τη θέση Του ανάμεσα στους Αποστόλους και τους άλλους συντρόφους
Του, αυξάνοντας έτσι τις ευεργεσίες με τις οποίες Εκείνος ευεργέτησε την
ανθρώπινη φύση, «αναπληρώνοντας» δηλαδή, πιο άξια από όλους «τα υστερήματα του
Χριστού». Γιατί σε ποιόν άλλο μπορούσε όλα αυτά να ταιριάζουν παρά στη Μητέρα;
Ήταν όμως ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα.
Και χωρίζεται βέβαια και ενώνεται με την ψυχή του Υιού Της, με το πρώτο φως
ενώνεται το δεύτερο. Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι
αυτό μαζί με την ψυχή. Γιατί έπρεπε να περάση από όλους τους δρόμους από τους
οποίους πέρασε ο Σωτήρας, να λάμψη και στους ζωντανούς και στους νεκρούς, να
αγιάση δια μέσου όλων την ανθρώπινη φύση και να λάβη αμέσως μετά τον αρμόζοντα
τόπο. Το δέχθηκε έτσι για λίγο ο τάφος, το παρέλαβε δε και ο ουρανός, αυτό το
πνευματικό σώμα, την καινή γη, το θησαυρό της δικής μας ζωής, το τιμιώτερο από
τους Αγγέλους, το αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους. Ξαναδόθηκε έτσι ο θρόνος στον
Βασιλιά, ο Παράδεισος στο ξύλο της Ζωής, ο δίσκος στο φως, στον καρπό το
δένδρο, η Μητέρα στον Υιό, αξία καθόλα αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους.
Ποιος λόγος είναι αρκετός για να υμνήση, ω μακαρία την αρετή Σου, τις χάριτες
που Σου δώρισε ο Σωτήρας, αυτές που Συ δώρισες στην κοινωνία των ανθρώπων;
Κανείς, έστω κι αν «λαλή τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων», όπως θα
έλεγε ο Παύλος. Προσωπικά μου φαίνεται ότι το να καταλαβαίνη κανείς και να
διακηρύσση σωστά και όπως πρέπει τα μεγαλεία σου αποτελεί τμήμα της αιώνιας
μακαριότητος, που απόκειται στους δικαίους. Γιατί κι αυτά «οφθαλμός δεν τα είδε
και αυτί ανθρώπινο δεν τα άκουσε» κι «ο κόσμος ολόκληρος δεν μπορεί να τα
χωρέση», σύμφωνα με τον περιώνυμο Ιωάννη. Τα δικά Σου μεγαλεία ανήκουν μόνο στο
χώρο εκείνο όπου ο ουρανός είναι καινός και η γη καινή, το χώρο που φωτίζεται
από τον Ήλιο της δικαιοσύνης, ο οποίος Ήλιος ούτε προηγείται ούτε έπεται απ΄ το
σκοτάδι, εκεί όπου υμνητής των μεγαλείων Σου είναι ο ίδιος ο Σωτήρας και
Άγγελοι αυτοί που χειροκροτούν. Σ΄ αυτόν μόνο πράγματι το χώρο μπορεί να σου
προσφερθή η υμνωδία που Σου αξίζει. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να ολοκληρώσουμε
την ύμνησή Σου. Τόσο μόνο μπορούμε να Σε υμνήσουμε, όσο χρειάζεται για να
αγιάσουμε τη γλώσσα και την ψυχή μας. Γιατί και μόνο ένας λόγος και μια
ανάμνηση, που αναφέρεται σε κάτι τι από τα δικά Σου μεγαλεία, ανυψώνει την ψυχή
και κάνει καλύτερο το νου και μας μετατρέπει όλους από σαρκικούς σε
πνευματικούς και από βέβηλους σε αγίους. Αλλ΄, ω Παρθένε, συ που είσαι κάθε
αγαθό, κάθε τι που ξέρουμε σ΄ αυτή τη ζωή κι ό,τι θα μάθουμε, όταν αφήσουμε τον
κόσμο! Ω Συ, που αρχίζοντας από τον εαυτόν Σου οδήγησες και τους άλλους προς
την μακαριότητα και την αγιωσύνη! Ω σωτηρία των ανθρώπων και φως του κόσμου και
οδός που οδηγεί στον Σωτήρα και Θύρα και ζωή, Συ που είσαι αξία να ονομάζεσαι
με όλα εκείνα τα ονόματα με τα οποία προσφωνήθηκε για τη σωτηρία που μας χάρισε
ο Σωτήρας. Γιατί Αυτός είναι ο αίτιος και Συ η «συναίτιος» του δικού μου
αγιασμού και όλων εκείνων τα οποία από το Σωτήρα δια μέσου Σου και των δικών
Σου απήλαυσα μόνο. Αίμα δικό Σου είναι το αίμα που καθαρίζει τις αμαρτίες του
κόσμου. Δικό Σου μέλος είναι το σώμα μέσα στο οποίο αγιάστηκα, μέσα στο οποίο
βρίσκεται η Καινή Διαθήκη και κάθε ελπίδα σωτηρίας. Δικό Σου σπλάχνο είναι η
Βασιλεία του Θεού. Ω Συ Παρθένε, που είσαι ανώτερη και κάθε έπαινο κι από κάθε
όνομα, που θα μπορούσε να Σε χαρακτηρίση, δέξου αυτόν τον ύμνο μας και μην
παραβλέψης την προθυμία. Και δώσε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα
μεγαλεία Σου και τώρα, σ΄ αυτή τη ζωή, και μετά από αυτήν, στην αιωνία».
Τέσσαρες ( προς το παρόν ; ) οί «ένοχοι» απέναντι Θεού και ανθρώπων…
Δριμεία απάντηση - ξεσκόνισμα, στήν συμφωνία τών τεσσάρων + 1 , δίνει παρακάτω με δηλώσεις του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος !
Η σχολή Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου με δική της απόφαση επέλεξε να ιδρυθεί Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών, τόνισε ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος, σε παρέμβασή του στην τηλεοπτική εκπομπή ''Πρώτη Γραμμή'' στον Σκάι.
Ο Υπουργός Παιδείας κ. Λοβέρδος δήλωσε:
«H σχολή Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με δική της απόφαση επέλεξε να ιδρυθεί ένα τμήμα Ισλαμικών Σπουδών».
Εμείς έχουμε επαινέσει αυτήν την απόφαση, είναι παρά πολύ σωστή, έχει χαρακτηριστικά κράτους δικαίου και από την άλλη είναι ένα κάλεσμα προς τους Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες να σπουδάζουν στην Ελλάδα αυτά τα όποια θέλουν να σπουδάζουν.
Ακόμα, οι Μητροπολίτες της Θράκης μας έστειλαν επιστολή με την οποία στηρίζουν αυτήν την απόφαση και την στηρίζουν 100%. Χωρίς επιφυλάξεις.
Αυτό σημαίνει ότι οι φωνές που λένε όχι σε αυτό, δεν είναι οι φωνές που εκφράζουν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Τον Άνθιμο, τον Μητροπολίτη της Θεσσαλονίκης, νομίζω ότι θα τον καλέσουν να άρει και αυτές τις αντιρρήσεις του...
Δεν έχει δικαίωμα κανείς, ούτε το κράτος, να πει στο Πανεπιστήμιο να μην ιδρύσουν το εν λόγω τμήμα.
Είναι στο πλαίσιο της επιστημονικής τους αυτοτέλειας. Συνυπολογίστε και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας.
Απάντηση στον Υπουργό Παιδείας κ. Ανδρέα Λοβέρδο έδωσε με επιστολή του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, όσον αφορά το άνοιγμα Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών μέσα στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ.
''Οι Τούρκοι εμπαίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο για 40 χρόνια όσον αφορά την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, και εμείς τους λέμε περάστε στη Θεσσαλονίκη. Είναι έγκλημα αυτό που επιχειρείται'', ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Άνθιμος.
Σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης τόνισε:
Τέσσερις Μητροπολίτες μπορούν να αποφασίσουν ενυπογράφως για ένα ζήτημα που αφορά σε άλλη Μητρόπολη; Δηλαδή οι τέσσερις Μητροπολίτες της Θράκης θα αποφασίσουν για την λύση ενός σοβαρότατου προβλήματος που αφορά την ιστορική Μητρόπολη Θεσσαλονίκης;''
Ακολουθεί η επιστολή του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου:
«Ἤκουσα ἀπὸ τὸν Τηλεοπτικὸ Σταθμὸ ΣΚΑΪ τὴν συζήτηση γιὰ τὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται νὰ ἱδρυθῇ στὴ Θεσσαλονίκη ‘Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν’ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ.
Τὴν προσπάθεια αὐτὴ ἐνέκρινε κατὰ πλειονοψηφία τὸ Τμῆμα Θεολογίας καὶ ἀπέῤῥιψε κατὰ πλειονοψηφία τὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας.
Ἡ προσπάθεια αὐτὴ εἶναι κατὰ τὴν ἄποψή μου καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ἐγκληματική.
Ἐνῷ τὸ πρόβλημα τῆς Θράκης μας εἶναι τόσο σοβαρό, οἱ δικοί μας θέλουν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν παρουσία τῶν Ἰσλαμιστῶν στὴ Θεσσαλονίκη!
Πέραν αὐτοῦ, τίθεται τὸ ἐρώτημα:
Εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ συνυπάρξῃ τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴν Ορθόδοξη Χριστιανικὴ Θεολογία;
Ἐὰν τελικὰ αὐτὸ συμβῇ, μέσα σὲ δυὸ χρόνια οἱ Τοῦρκοι θὰ ὑπερηφανεύωνται ὅτι ἐπεκτείνονται ἀπὸ τὸν Ἕβρο μέχρι τὴν Θεσσαλονίκη!
Οἱ Τοῦρκοι ἐμπαίζουν σαράντα χρόνια τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μας γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, καὶ ἐμεῖς τοὺς λέμε περάστε στὴ Θεσσαλονίκη. Εἶναι ἔγκλημα αὐτὸ ποὺ ἐπιχειρεῖται.
Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Ἀνδρέας Λοβέρδος, τὸν ὁποῖο γνωρίζω καὶ ἐκτιμῶ, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν θετικὴ ἄποψή του ἐπὶ τοῦ θέματος, ἐχρησιμοποίησε ὡς ἐπιχείρημα, ὅτι οἱ τέσσαρες Μητροπολῖτες τῆς Θράκης, οἱ ὁποῖοι μοῦ εἶναι πολὺ ἀγαπητοί, συμφωνοῦν στὴ λειτουργία Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ !
Κύριε Ὑπουργέ, συγγνώμη, ἀλλὰ θέσατε, παρακαλῶ, τὸ ἐρώτημα στὸν Γενικὸ Γραμματέα Θρησκευμάτων, λόγῳ ἁρμοδιότητος, τὸ ἑξῆς ἐρώτημα:
Τέσσαρες ἢ καὶ περισσότεροι Μητροπολῖτες ἐπαρχιοῦχοι, ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίσουν ἐνυπογράφως, ἐπὶ ἑνὸς οἱουδήποτε ζητήματος, τὸ ὁποῖον ἀφορᾷ σὲ μία ἄλλη Μητρόπολη;
Δηλαδὴ οἱ τέσσαρες Μητροπολῖτες τῆς Θράκης θὰ ἀποφασίσουν γιὰ τὴν λύση ἑνὸς σοβαροτάτου προβλήματος, τὸ ὁποῖον ἀφορᾷ στὴν Ἀποστολικὴ καὶ ἱστορικὴ Μητρόπολη τῆς Θεσσαλονίκης;
Κύριε ἐλέησον.
Ὅσον γιὰ τὰ ἄλλα ποὺ ἐλέχθησαν στὴν ἐκπομπὴ τοῦ ΣΚΑΪ ἐκ μέρους τοῦ Δημάρχου κ. Μπουτάρη καὶ τῶν ἐκφωνητῶν-δημοσιογράφων βρίθουν ἐσφαλμένων ἐκτιμήσεων καὶ διατυπώσεων.
Εἶναι χρέος ὅλων μας νὰ ἀξιολογήσωμε τὴν προσπάθεια τῆς Τουρκίας νὰ ἐπεκταθῇ καὶ πάλι στὴ Βαλκανικὴ μὲ πονηροὺς τρόπους καὶ νὰ προσέξωμε τὶς φρικαλεότητες στὸ Ἱρὰκ καὶ στὴ Συρία γιὰ θρησκευτικοὺς λόγους.
Ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι Oρθόδοξη χριστιανικὴ χώρα καὶ μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Δὲν δεχόμεθα ἰσλαμοτουρκικὲς παρουσίες στὴν πατρίδα μας».
+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Romfea.gr
Ὁ Σεβ. Θεσσαλονίκης, ὁ κ. Μπουτάρης καὶ οἱ πέντε Μητροπολῖται «συνοδοιπόροι του»
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος ἐπετέθη ἐναντίον τοῦ Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη, διότι ἐπιθυμεῖ τὴν λειτουργίαν Μουσείου Ἰσλαμικῆς Τέχνης εἰς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ εἶναι ὑπὲρ τῆς Ἱδρύσεως Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης. Ὁ Σεβασμιώτατος ἱκανοποιεῖ τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Θὰ τὸ ἱκανοποίει ὅμως περισσότερον, ἐὰν ἐνεκάλει δημοσίως τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἐπειθάρχησαν εἰς τὰς ὑποδείξεις τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κ. Γεωργίου Καλατζῆ καὶ ἔδωσαν τὴν συγκατάθεσίν των διὰ τὴν ἵδρυσιν τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν.