ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΡΟΣΥΝΟΔΟΥ(αθωνικα ανθη).

«Μη μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι Πατέρες σου» Σοφία Σολομώντος.


....Θλιβεράν εντύπωσιν προκαλεί εις ημάς τους Αγιορείτας η απουσία του Ημερολογιακού ζητήματος εκ των θεμάτων της Πανορθοδόξου Προσυνόδου. Εν τούτοις, η Εκκλησία της Ελλάδος είχεν επιδείξει εξαιρετικόν ενδιαφέρον, δια το ζήτημα τούτο το 1930 εις την Διορθόδοξον Επιτροπήν. Πεισθείς περί του λάθους του, ο μακαρίτης Χρυσόστομος, μετά εξαετή πειραματισμόν, ή προσπαθών να παρασύρη εις την περιπέτειαν και τας άλλας Εκκλησίας, ίνα προσδώση νομιμότητα εις την αντικανονικήν ενέργειάν του, έγραφε προς τους εκπροσωπούντας εις την Επιτροπήν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, μακαρίτην Γεννάδιον Θεσσαλονίκης και Κερκύρας κ. Αθηναγόραν—νυν Οικουμενικόν Πατριάρχην—ότι «περιληφθήσονται, ως εικός, εκ των πρώτων τα υπό επείγουσαν μορφήν προβάλλοντα ζητήματα του Ημερολογίου και του Πασχαλίου». Αλλ’ η Επιτροπή ούτε καν εσχολίασε το θέμα, όπερ έκαιε τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών, και φυσικά αφέθη, δια την Πανορθόδοξον Προσύνοδον.                                                                                                                              
Θεωρούμεν αναγκαίον να υπομνήσωμεν ενταύθα, πόσον συνδεδεμένον είναι το διωρθωμένον Γρηγοριανόν Ημερολόγιον μετά του Πασχαλίου Κανόνος, αφού κατενοήθη το αδύνατον της υπάρξεως του πρώτου άνευ της αναθεωρήσεως και προσαρμογής και του δευτέρου. Εάν η πρόχειρος μεταπήδησις κατά δέκα τρεις ημέρας έλυε οριστικώς το ημερολογιακόν ζήτημα, ουδεμία εντεύθεν ανάγκη θα προέκυπτε περί μνείας του Πασχαλίου, επί ανατροπή Κανόνος της α’ Οικουμενικής Συνόδου. Ώστε οι Παλαιοημερολογίται, βλέποντες μακράν, δικαίως διαμαρτύρονται, δι’ αντικανονικάς ενεργείας της Εκκλησίας μας.                                                                              
Ας μας επιτραπή να είπωμεν τινα δια το Ημερολογιακόν ζήτημα, το οποίον από του 1924 αποτελεί μέγαν πειρασμόν εν τη Εκκλησία και εσκανδάλισε χιλιάδας συνειδήσεων. Το ημερολογιακόν εψύχρανε πιστούς, ωδήγησεν εις απείθειαν, εις χωρισμόν, εις δημιουργίαν ιδίας Εκκλησίας. Η ενότης εν τη περιοχή της Ελληνικής Εκκλησίας διεσπάσθη. Ευσεβέστατοι χριστιανοί απέκοψαν εαυτούς από της κοινωνίας των λοιπών πιστών. Και αυτοί δεν είναι ολίγοι· πολλαί χιλιάδες κατά συνείδησιν θρησκευομένων αδελφών. Προήλθεν εκ τούτου διάστασις, ανταγωνισμός, εκατέρωθεν άμυνα. Ηκολούθησαν διωγμοί, ελέχθησαν άτοπα, ετέθη εν αμφιβόλω η Κανονική ευστάθεια της Εκκλησίας μας. Κόμματα επί κομμάτων εσχηματίσθησαν και διερράγη ο θεοϋφαντος και άρραφος χιτών του Κυρίου.                                                           
Τι πταίουν εις ταύτα οι παλαιοημερολογίται; Άνθρωποι ευλαβέστατοι και απλοί, φοβούμενοι περί της σωτηρίας της ψυχής των, προετίμησαν συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού ή πρόσκαιρον έχειν κακώς εννοουμένην ειρήνην. Πολλοί τους ωνόμασαν όχλον. Η λέξις είναι άστοχος και αντιχριστιανικωτάτη. Ο Χριστός εις αυτόν τον όχλον επανεπαύετο. Υπέρ αυτού ο Παύλος ενομοθέτει. Χάριν αυτού οι Πατέρες εδογμάτισαν. Παραβραχύ να είπωμεν, ότι αυτοί είναι αληθώς εκλεκτοί. Τον Παύλον τον εκατηγόρησαν ότι είχε περιμαζέψει όλους τους πληβείους της Μεσογείου, δια να κάμη τας Εκκλησίας του Χριστού. Και απαντά εγκαυχώμενος: «ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί ευγενείς· αλλά τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη…». Ας ενθυμηθώμεν, ποίοι αντέδρασαν κατά της εικονομαχίας.

Συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου