Επιτέλους ... ένα τζαμί κάτω απ' την Ακρόπολη!!

Oι Έλληνες πεινούν, φτωχαίνουν, λοιμοκτονούν, αυτοκτονούν, όμως η αποικία χρέους που λέγεται Ελλάς, και πιό συγκεκριμένα η συγκυβέρνηση του προτεκτοράτου των μνημονίων, έχει χρήματα για τζαμιά! "Η κατασκευή του τζαμιού συνάδει με την πολιτική μιας χώρας που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα", είχε δηλώσει πιό παλιά ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Εντέλει, μετά από πέντε άγονους διαγωνισμούς, το τέμενος στο Βοτανικό, σημειωτέον σε έκταση που διατάχθηκε να παραχωρήσει το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, θα ανεγερθεί τελικά, και μάλιστα το έργο κατοχυρώθηκε στην κοινοπραξία των εταιρειών που είναι οι “παραδοσιακοί” εθνικοί εργολάβοι: Άβαξ (όμιλος Ιωάννου), ΤΕΡΝΑ (όμιλος Περιστέρη), ΑΚΤΩΡ (όμιλος Μπόμπολα) και ΙΝΤΡΑΚΑΤ (όμιλος Κόκκαλη).


Συνολικός προϋπολογισμός, 946.000 ευρώ. Μπορεί οι Τούρκοι να μετατρέπουν τις εκκλησιές στην κατεχόμενη Κύπρο σε στάβλους, ή καζίνο, μπορεί στη Μέση Ανατολή να αποκεφαλίζονται νεομάρτυρες του χριστιανισμού, μπορεί το σουνιτικό Ισλάμ να μας “προικοδοτεί” με 2.000.000 λαθρομετανάστες, όμως εμείς, με εθνικό μαζοχισμό και πολυπολιτισμική διαστροφή, αδιαφορούμε γι' αυτά και δείχνουμε το ανθρώπινο πλουραλιστικό, με “δικαιώματα στη διαφορετικότητα”, πρόσωπό μας. Κι ενώ ο αντιπρόεδρος του Νεοοθωμανικού κράτους πρότεινε επίσημα την επαναλειτουργία της Αγια- Σοφιάς ως τζαμιού, για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους το 1830, στο ιερό και δοξασμένο έδαφος της Αθήνας, οι κυβερνώντες αποφάσισαν να λειτουργήσουν επίσημο ισλαμικό τέμενος... Φυσικά, υπάρχει έντονο οικονομικό παρασκήνιο, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Κουβέιτ, εννοείται Τουρκία), και αυτό που μέχρι και πριν από κάποια χρόνια θα φάνταζε ως αδιανόητο, αποτελεί δυστυχώς πραγματικότητα. Η δημιουργία τεμένους, συνιστά μια ακόμη ήττα της Ελλάδας απέναντι στο κύμα της παγκοσμιοποίησης και του σχεδίου της κατευθυνόμενης στοχευμένης λαθρομετανάστευσης, για την οποία μας χρηματοδοτεί η Ευρωπ. Ένωση, υπό τον όρο να μην αφήσουμε τους “εισβολείς” να πάνε δυτικότερα ή βορειότερα. Όμως, η απόφαση αυτή αποτελεί και καρπό του ... δέντρου της ελληνοτουρκικής φιλίας που φύτεψε πριν λίγες μέρες, μαζί με τη γλάστρα(!) ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και τέως “κυβερνήτης” της χώρας Γ. Α. Παπανδρέου.

Ecumenism

In every age the devil tempts the faithful by various means: persecutions, foreign invasions, the lure of worldly seduction. Among his most effective snares are heresy and schism which, by separating Christians from the Church, lead them away from Christ and into spiritual deception and apostasy. Long is the list of heresies which have tried the Church over the centuries: Arianism, Nestorianism, Monophysitism, Iconoclasm, Papism, Protestantism, and many others. In our day a new heresy has appeared which seeks to bring all these together and for this reason is aptly referred to as a "pan-heresy." This is Ecumenism. The threat Ecumenism poses to the Church is perhaps greater than that of any heresy of the past, for two reasons. First, by far the larger part of the Church has succumbed to its temptation. Second, the effect of Ecumenism is to negate the underlying conception of "Orthodoxy" and "heresy" as the Church has understood them from her very inception.

Αββά Ισαάκ

Εκμηδένισε και αποδίωξε την μικράν επιθυμίαν, η όποία μόλις ήρχισε νά κινήται εις την ψυχήν σου, δια νά μη καταφλεγής από το σφοδρότατον αυτής πύρ, όταν πλέον θα έχη γιγαντωθή μέσα σου. Διότι η φροντίς την οποίαν επιδεικνύoμεν εγκαίρως και η υπομονή να εξαλείψωμεν τά διάφορα μικρά πράγματα, απομακρύνουν τον θανάσιμον κίνδυνον που προκαλούν τα μεγάλα πράγματα. Εάv δε κανείς δεν κατορθώση να νικήση τα πλέον ασήμαντα, πως τότε θα καταβάλη τα σοβαρά και αξιόλογα ; 

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ερωτά τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο :

Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τόν Παπισμό ὡς «Ἐκκλησία»; Εἶναι, ὅμως, «ἐκκλησία» ἤ αἵρεσις; Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων ἔχουν καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ὁρισμένες: Τήν Σύνοδο τοῦ 879-880 στήν Κωνσταντινούπολη, ἐπί τοῦ Πανσέπτου Προκατόχου Ὑμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατρός καί Ἰσαποστόλου Μεγάλου Φωτίου. Ἡ Σύνοδος αὐτή, πού στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖται ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική, ἐπειδή σέ αὐτή συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί τοῦ τότε Ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η΄ καί οἱ ἀποφάσεις της ἔγιναν ὁμόφωνα ἀποδεκτές, καταδίκασε ὡς αἱρετική τή διδασκαλία τοῦ Filioque. Ἡ διδασκαλία αὐτή ἐπεκράτησε δυστυχῶς ὡς ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος (1014) μέχρι σήμερα. Ἡ καταδίκη αὐτή ἰσχύει κατ’  ἐπέκτασιν καί διά τήν αἵρεση τῶν Προτεσταντῶν, ἐπειδή καί αὐτοί ἀποδέχονται τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία. Ὁ Παπισμός, ἀποδεχόμενος ἐκ τῶν ὑστέρων, μετά ἀπό ἕνα αἰῶνα καί πλέον, μία αἱρετική διδασκαλία, πού εἶχε ἤδη καταδικάσει μαζί μέ τά ἄλλα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα, αὐτοαναιρεῖται καί αὐτοκαταδικάζεται ὡς αἵρεση. Πέραν τούτου, ὅλες οἱ ἑπόμενες Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι, ὅπως οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδοι τοῦ 1170, 1341, 1450, 1722, 1838, 1895, ἀπεριφράστως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ἐπίσης, ἐκτός ἀπό τόν Μέγα Φώτιο, ὅλοι οἱ μετά τό σχίσμα τοῦ 1054 ἅγιοι, ὅπως ὁ ἅγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς κ.ἄ., ὁμοφώνως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ὁ Παπισμός δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά κράτος, τό Βατικανό. Οὔτε εἶναι «Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία». Δέν εἶναι οὔτε Ρωμαίϊκη, οὔτε Καθολική, οὔτε Ἐκκλησία. Δέν ἔχει σχέση μέ τήν Ρωμηοσύνη, οὔτε μέ τή Ρωμανία. Δέν εἶναι Καθολική, ἀφοῦ χωρίσθηκε μόνη της ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό 1054 μ.Χ. Δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔγινε κράτος, ὑποκύπτοντας στόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ. Δέχθηκε ὁ Παπισμός τήν πρόταση τοῦ διαβόλου νά τόν προσκυνήσει καί νά τόν κάνει κοσμικό παντοκράτορα τῆς γῆς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἡ ὀρθή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Ρωμηοί, σέ μᾶς ἀνήκει ἡ Ρωμανία, ἡ Ρωμηοσύνη. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἀληθής Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία.

Καθοδηγητής της Νέας Τάξης και οικουμενιστικής προπαγάνδας ο Πατριάρχης Αντιοχείας.

http://katanixis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1236.html

Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου katanixis.gr

Σε μέγα πρόμαχο και καθοδηγητή της Νέας Τάξης και οικουμενιστικής προπαγάνδας, εξελίσσεται η Α.Θ. Μακαριότης, ο Πατριάρχης της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, Συρίας, Αραβίας, Κιλικίας, Ιβηρίας τε και πάσης Ανατολής κ. Ιωάννης.

Είναι βέβαιον πως το Πατριαρχείο Αντιοχείας, τις τελευταίες δεκαετίες, με την πολιτική του μακαριστού πατριάρχου Ιγνατίου, έχει απεμπολήσει το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα της αγιοπατερικής παράδοσης και το έχει αντικαταστήσει με το αλλότριο πνεύμα της αιρέσεως, της πλάνης και της κακοδοξίας. Συναγωνίζεται ακόμη και αυτό το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε συμπροσευχές με τους πάσης φύσεως αιρετικούς, σε κοινωνία Ενώσεως με τους αχαρίτωτους παπικούς και τους βλάσφημους Μονοφυσίτες. Ιδίως η πολιτική του Πατριαρχείου Αντιοχείας με τους Κόπτες, τους Συροϊακωβίτες και όλους τους υπόλοιπους αιρετικούς Μονοφυσίτες, το αναδεικνύουν σε Πατριαρχείο πρώτης γραμμής σε πρακτικές υποδούλωσης της Ορθοδοξίας στα σχέδια της πανθρησκείας και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών – Αιρέσεων.
Στη γραμμή των προκατόχων Πατριαρχών, ο νυν Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης χαράζει τη δική του οικουμενιστική γραμμή, πιο βαθειά, πιο ξεκάθαρα, πιο δυνατά. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος ακόμα από την εκλογή του στον πατριαρχικό θρόνο και οι πράξεις του χαρακτηρίζονται από υπερβάλλοντα ζήλο ενότητας με τις αιρέσεις. Οι επαφές και οι δηλώσεις του από τις πρώτες ημέρες της πατριαρχίας του είναι χαρακτηριστικές. Ήδη στις 17/12/2012 μετά την εκλογή του στον Πατριαρχικό Θρόνο έδωσε το στίγμα του:
"Πιστεύουμε στον διάλογο. Αυτός είναι ο σκοπός στον οποίο προσβλέπουμε όλοι, στην Συρία και εκτός της χώρας… Η σχέση μας με τις άλλες εκκλησίες είναι πολύ σημαντική για μας και εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση αυτή με τους αδελφούς μας μουσουλμάνους… Είμαστε μία μόνο οικογένεια και η τύχη μας είναι κοινή"1.
Κατά την ενθρόνισή του στον Καθεδρικό Ναό του Τιμίου Σταυρού στη Δαμασκό στις 10/2/2013, στην αντιφώνησή του ο νέος Πατριάρχης Ιωάννης, παρουσίασε το περίγραμμα των στόχων της Πατριαρχίας του. Σημαντική ήταν η αναφορά του στην ανάγκη προώθησης του διαλόγου και της συνεργασίας σε διαχριστιανικό επίπεδο: «Ο Ιησούς δακρύζει όταν γίνεται μάρτυρας των διαιρέσεων στον Χριστιανικό κόσμο, και της απόστασης μεταξύ των μελών του, όπως επίσης και από την πρόσφατη αποδυνάμωση της οικουμενικής προσπάθειας». Επισήμανε ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η προσπάθεια για την επίτευξη αρμονικής σχέσης μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Εκκλησιών και να ενδυναμωθεί η συνεργασία σε ζητήματα ποιμαντικής μέριμνας. «Πρέπει να ενθαρρύνουμε το διάλογο, να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο καλύτερα και να λάβουμε τολμηρές θρησκευτικές πρωτοβουλίες έτσι ώστε να έρθουμε πιο κοντά, όταν έλθει ο καιρός, στην κοινωνία στο κοινό ποτήριο».
Ωστόσο ο Πατριάρχης Ιωάννης δεν παρέλειψε να στείλει και ένα σαφές μήνυμα στους μουσουλμάνους της χώρας. «Εμείς, οι Αντιοχειανοί, είμαστε μια ανατολική Εκκλησία. Οι ρίζες της πηγαίνουν βαθειά στην ιστορία της περιοχής μας. Μαζί με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας, είμαστε οι γιοι και οι κόρες αυτής της καλής γης. Ο Θεός θέλει εμάς εδώ να μαρτυρούμε το Άγιο όνομά Του, και εδώ πρέπει να παραμείνουμε, ενθαρρύνοντας την αξιοπρεπή και με αλληλοσεβασμό συνύπαρξη, αρνούμενοι κάθε είδους μίσους, φόβου και αλαζονείας. Στους Μουσουλμάνους αδελφούς μας δηλώνω πως δεν απολαμβάνουμε μόνον τη ίδια γη και το πεπρωμένο της, αλλά μαζί οικοδομήσαμε τον πολιτισμό αυτής της γης και μοιραστήκαμε τη δημιουργία της κουλτούρας και της ιστορίας. Αφήστε λοιπόν να εργαστούμε από κοινού για τη διατήρηση αυτής της πολύτιμης κληρονομιάς».
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του κάλεσε κλήρο και λαό να εργαστούν μαζί για την εκπλήρωση της επιθυμίας του Χριστού. «Η Αντιοχειανή Έδρα είναι μία και θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε να παραμείνει ενωμένη, να συνεχίσει να λάμπει όλο και πιο φωτεινά. Οι Αρχιεπισκοπές μας είναι και θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι ανοιχτές και να συνεργάζονται σε όλα τα επίπεδα. Θα πρέπει να είναι ανοικτές στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, στις αδελφές Χριστιανικές Εκκλησίες, και σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης».
Στην ενθρόνιση παρέστησαν ο Νούντσιος του Βατικανού, ο Πατριάρχης της Εκκλησίας των Μαρωνιτών, ο Πατριάρχης Γρηγόριος εκ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Αντιπροσωπεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας, Επίσκοποι της Αρμενικής Εκκλησίας, Επίσκοποι της Συρο-Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πρωθυπουργός και μέλη της Κυβερνήσεως, ο Πρόεδρος και μέλη του Κοινοβουλίου2.
Το συγκλονιστικότερο αλλά και αποκαλυπτικότερο γεγονός όλων των οικουμενιστικών του παρεμβάσεων και ενεργειών, είναι τα όσα απίστευτα και ανορθόδοξα διατύπωσε στην ποιμαντορική του εγκύκλιο της 17ης Φεβρουαρίου 2013. Συνεργάτης του Ιστολογίου μας μετέφρασε την εγκύκλιο και παραθέτουμε στην αγάπη σας τις πολύ σημαντικές παραγράφους 9 και 10. Στο τέλος μπορείτε να δείτε ολόκληρη την εγκύκλιο.
Pastoral Letter
In Grace we grow,
In service we transcend
And in love the structure is strengthened
With the Mercy of God
John X
Greek Orthodox Patriarch of Antioch and all the East
………………… 9. Προς μία πλήρη Μυστηριακή Ενότητα των Χριστιανών
Εμείς, ως Αντιοχείς, γνωρίζουμε την οδυνηρή πληγή, που προκλήθηκε στο σώμα του Χριστού, από το σχίσμα μεταξύ των πιστών. Το γεγονός αυτό οδήγησε την Εκκλησία της Αντιοχείας να συμμετάσχει ενεργά δεκαετίες σε κάθε διάλογο για την άρση των εμποδίων, που μπλοκάρουν το δρόμο για την αποκατάσταση της ενότητας των χριστιανών του κόσμου. Θα είμαι πάντα πιστός στην πολιτική των προκατόχων μου. Επιμένω σχετικά με τη σημασία της διατήρησης του απολύτου σεβασμού μεταξύ των Εκκλησιών, αγνοώντας οποιαδήποτε υπεροψία, ανάθεμα και σχίσμα. Είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι η Ορθοδοξία, η οποία είναι η βάση κάθε αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε εμάς και άλλες Εκκλησίες, είναι ένας ενοποιός και όχι ένας διχαστικός-διαιρετικός παράγοντας. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι το να συμμετέχουμε σ’ αυτό είναι ο σωστός τρόπος. Με αγάπη και ταπείνωση ενισχύουμε τα κοινά στοιχεία, που μάς ενώνουν όλους μαζί. Θα υπάρχουν αναμφιβόλως διαφορές, αλλά όχι στα ουσιώδη, και αυτές αποτελούν πηγή ευμενούς ποικιλομορφίας. Αυτό πρέπει να θεωρείται ένας πλούτος για εμάς, και όχι απόκλιση κατά την προσήλωσή μας στον Χριστό.
Ως εκ τούτου, ελπίζουμε να ολοκληρώσουμε όλα τα βήματα προς την πλήρη μυστηριακή ενότητα με τους αδελφούς μας των Ανατολικών μη Χαλκηδονίων Εκκλησιών, με βάση αυτά που έχουμε συμφωνήσει στο Σαμπεζύ (Chambesy), ως θετικό αποτέλεσμα ενός μακρού και εκτενούς διαλόγου. Αν το πραγματοποιήσουμε αυτό, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι έχουμε προσφέρει ένα ζωντανό παράδειγμα για την αξιοπιστία των προσπαθειών μας, για την επίτευξη της ενότητας και για να μαρτυρήσουμε την πίστη μας στον Κύριο. Με την ευκαιρία αυτή, πρέπει επίσης να επιβεβαιώσουμε ότι θα συνεχίσουμε όλους τους διαλόγους, που λαμβάνουν χώρα σήμερα μεταξύ των διαφόρων Ανατολικών και Δυτικών Εκκλησιών, επιδιώκοντας να δείξουμε την απεριόριστη ετοιμότητά μας, να δείξουμε το πρόσωπο της νύμφης, που είναι η Εκκλησία. Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να επιβεβαιώσουμε τη σημασία της ζωντανής μαρτυρίας που εμείς, ως Χριστιανοί, θα πρέπει να αποδείξουμε, ζώντας την αγάπη για όλο τον κόσμο στο όνομα του Χριστού Ιησού. Κάνουμε έκκληση για διαβούλευση μεταξύ μας, ως χριστιανικές Εκκλησίες, για τα διάφορα ζητήματα, που εγείρονται από τον σύγχρονο κόσμο, δίνοντας έμφαση στα θέματα, που μάς ενώνουν και αποτελούν κοινό παρονομαστή. Αυτοί οι κοινοί παρονομαστές μπορούν να προσφερθούν στον άνθρωπο του σήμερα ως παρηγοριά από τον Κύριο.
10. Ο διάλογος των θρησκειών
Αυτό, που έχουμε πει για τις σχέσεις μας με τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες, ισχύει και για τις σχέσεις μας με τις άλλες θρησκείες, ειδικά σε μια εποχή, που οι θρησκείες χρησιμοποιούνται, για να κατηγοριοποιήσουν τους ανθρώπους και να σπέρνουν συγκρούσεις και διαιρέσεις μεταξύ τους. Η Αντιοχειανή ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα, που δείχνουν ότι πάντοτε έχουμε απορρίψει οποιεσδήποτε τέτοιες κατηγοριοποιήσεις και διαιρέσεις με άλλες θρησκείες, ή με τους συμπατριώτες στην ίδια χώρα. Στο πέρασμα των αιώνων εμείς, ως Εκκλησία της Αντιοχείας, πιστεύουμε στην κοινή συμβίωση. Και εφαρμόζουμε αυτή την πεποίθηση πλήρως. Επειδή ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο όλων των θρησκειών, πρέπει να γαλουχήσουμε μέσα του την αγάπη για τον άλλο και όχι μόνο την αποδοχή του….

Ως διαχειριστές του Ιστολογίου Κατάνυξης, συλλυπούμαστε βαθύτατα τον Πατριάρχη Αντιοχείας για το οικογενειακό του δράμα, το τραγικό γεγονός της απαγωγής του αδελφού του μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου. Πονούμε και προσευχόμαστε με τις μικρές μας δυνάμεις για αίσιο τέλος και κατά Θεόν κατάληξη αυτής της συγκλονιστικής περιπέτειας. Ταυτοχρόνως όμως λυπούμαστε τον Πατριάρχη γιατί σε τέτοια δύσκολη και δεινή δοκιμασία, αντί να κατηχήσει το ποίμνιό του και τους Ορθοδόξους απανταχού της γης, με το παράδειγμά του ως μιμητής των αγίων και να στραφεί στους αδελφούς του Ορθοδόξους, ζητώντας τις προσευχές τους, αυτός εστράφη από την πρώτη στιγμή σε όποιον αιρετικό, βλάσφημο, αρνητή του Θεού και πολέμιο της Εκκλησίας μας έβρισκε, επικαλούμενος προσευχές και βοήθεια. Από τη πρώτη στιγμή της δοκιμασίας διοργάνωσε μια απαράδεκτη οικουμενιστική αγρυπνία για την οποία το ιστολόγιό μας αφιέρωσε την ανάρτηση με τίτλο «Οι Οικουμενιστές εκμεταλεύονται τον ανείπωτο πόνο για την στερέωση της πλάνης τους»3.
Αλλά η πραγματικά απροκάλυπτη ενέργεια του Αντιοχείας που προκάλεσε φοβερό σκανδαλισμό στους πιστούς είναι η αντίχριστη πράξη του να προστρέξει για βοήθεια στον αρχηγό της παπικής εκκλησίας, τον Ποντίφικα, Πάπα Φραγκίσκο. Ήδη από τις 16/3/2013 έδειξε προς τον Πάπα τις "αγαθές" προθέσεις του όταν του απέστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα με αφορμή την εκλογή του στον Θρόνο της Ρ/Καθολικής Εκκλησίας. "Με ιδιαίτερη χαρά χαιρετίζουμε την εκλογή σας στην Αποστολική Έδρα της Ρώμης, και σας στέλνουμε τα ειλικρινή συγχαρητήριά μας… Γνωρίζουμε ότι σας αποκαλούν πατέρα των φτωχών, από την εποχή που ήσασταν Καρδινάλιος στην Αργεντινή. Η επιλογή του ονόματος του Αγίου Φραγκίσκου και τα πρώτα λόγια μετά την εκλογή σας, επιβεβαιώνουν την πεποίθησή μας ότι ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει την Εκκλησία"4.
Όμως κατά τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, επισκέφθηκε προσωπικά τον Ποντίφικα. Η φράση του προς τον Πάπα που μας άφησε άναυδους και αμήχανους είναι η εξής: «Να μας έχετε στις προσευχές σας». Αναρωτιόμαστε και μεις όπως και ο φίλος σχολιαστής του ιστολογίου μας: «Είναι δυνατόν να ζητά τις προσευχές του δικέρατου θηρίου της αποκαλύψεως, ένας ορθόδοξος Πατριάρχης;»5.
Ελπίζαμε, ο νέος Αντιοχείας να έχει το σθένος, τη διάθεση και την Πίστη να ομοιάσει στους μεγάλους Αγίους Πατριάρχες της Ορθοδοξίας. Με ομολογιακό και μαρτυρικό Πνεύμα να πορευτεί και να αντιτάξει, στο οικουμενιστικό περιβάλλον όλων σχεδόν των άλλων Πατριαρχείων, μία φωνή και μια στάση Ορθόδοξη και αγέρωχη με την οποία θα προασπίζεται την Εκκλησία του Χριστού. Αντί αυτών δυστυχώς, βλέπουμε έναν Πατριάρχη προσηλωμένο στην παναίρεση του οικουμενισμού, ερωτοτροπόντα με την πανθρησκεία και υπηρέτη της Νέας Τάξης και Νέας συγκριτιστικής Εποχής.

Λυπούμαστε για το κατάντημα του πατριαρχείου Αντιοχείας. Λυπούμαστε για τους αδελφούς μας ορθοδόξους που αντί να διδάσκονται από την επίσημη Εκκλησία τους το πατροπαράδοτον Σέβας, μετέχουν στον οικουμενισμό και στην αιρετική γραμμή των εκάστοτε Οικουμενιστών Πατριαρχών τους.
Παρακαλούμε θερμά τον Κύριον Ιησού Χριστόν και την Μητέρα Του Κυρία Θεοτόκο, να βοηθήσουν ώστε να εγκαταλείψει ο Αντιοχείας τις φιλοαιρετικές του πρακτικές και να συνέλθει εγκαίρως, φοβούμενος και ευλαβούμενος τον Θεό και τους Αγίους του.-
Ιστολόγιο Κατάνυξις
________________________________________

Ακολουθεί ολόκληρη η Πατριαρχική Εγκύκλιος.

Ο αείμνηστος αγωνιστής Ιεράρχης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος (+1984) :



"...Διατί αγνοεί ο γνωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία των Ορθοδόξων συνειδήσεων ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ της διά ρητού Κανόνος παροχής τοιούτου δικαιώματος; Αναφέρω μίαν συγκεκριμένην περίπτωσιν. Όταν ο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος απέρριψε τον όρον "Θεοτόκος", πολλοί των υπ' αυτών Κληρικών έπαυσαν αμέσως το μνημόσυνόν του, καίτοι ακόμη ούτε ο Νεστόριος είχε δικασθή, ούτε ο όρος αυτός είχε δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής αποφάσεως, ούτε καν υπήρχεν ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο δίδων δικαίωμα της παύσεως μνημοσύνου διά κηρυσσόμενα αιρετικά φρονήματα. Οι Κληρικοί ούτοι κατεδικάσθησαν Συνοδικώς υπό του Νεστορίου, ως αντικανονικώς ενεργήσαντες (αυτό ακριβώς ζητεί και δι' ημάς ο γνωμοδοτών!). Τί συνέβη μετά ταύτα; Πρώτον: Ο Άγιος Κύριλλος και ολόκληρος η Εκκλησία Αλεξανδρείας ηγνόησαν τελείως την καταδίκην των εν λόγω Κληρικών, επήνεσον αυτούς δι' ό,τι έπραξαν και εδέχοντο αυτούς εις εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Δεύτερον: Η μετ' ολίγον συνελθούσα Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, εξετάσασαν την διδασκαλίαν του Νεστορίου και ευρούσα αυτήν μη Ορθόδοξον, κατεδίκασεν μεν αυτόν, εδικαίωσε δε όσους είχον παύσει το μνημόσυνόν του προ Συνοδικής καταδίκης, ως ορθώς ενεργήσαντας. Και ταύτα επαναλαμβάνομεν αιώνας όλους πριν υπάρξει επίσημον κανονικόν θέσπισμα (ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας) το οποίον να παρέχει ρητώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου "προ Συνοδικής διαγνώσεως"! Τα αγνοεί αυτά ο γνωμοδοτήσας;
...Ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας δεν αξιοί να έχη καταδικασθή υπό Οικουμενικής Συνόδου μία διδασκαλία ως αίρεσις, ίνα θεμελιωθή δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του κηρρύσοντος ταύτην. Λέγει απλώς: "Δι' αίρεσιν τινά παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην...". Αρκεί λοιπόν και η γνώμη των επί μέρους Πατέρων! (Άλλωστε ουκ ολίγα Δόγματα φέρονται εν τη ζωή και τη πράξει και τη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεν έτυχον διατυπώσεως παρ' ουδεμιάς Οικουμενικής Συνόδου).
...Με ερωτά ο γνωμοδοτών: Έπρεπεν ο Πατριάρχης να ηρωτήση προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος είμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι' εμέ τοιαύτη αξίωσις! Είχον όμως μίαν άλην αξίωσιν: Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικό, τον Ευγένιον Βούλγαριν, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι διά των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, (ή όχι κ. Παναγόπουλε;), πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων, και αν όλοι ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα! Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς διά την πλήρωσιν του Κυρίου "ίνα πάντες εν ώσιν", αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον! Δι' ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής, θα προτιμήσωμεν (και ήδη προτιμώμεν) την υπακοήν προς τους Πατέρας, τας Συνόδους, τους Κανόνας! Λυπηρά και συγκλονιστικά τα οιαδήποτε διλήμματα, αλλ' όταν τίθενται, κάποια φευ! Η εκλογή πρέπει αφεύκτως να γίνη! Και δι' ημάς ερρίφθη ήδη ο κύβος! Ο Θεός μεθ' ημών!"

Εσύντριψε την ιδίαν του εχθρικοτάτην κεφαλήν, τουτέστι ηφανίσθη κατά κράτος.

Ιδού το ευμήχανον και εύπορον της του Θεού σοφίας, πως κατεσοφίσατο και εδελέασε τον πονηρόν διάβολον με εκείνον τον ίδιον τρόπον, με τον οποίον εκείνος εδελέασε τον πρωτόπλαστον· καθώς γαρ ο διάβολος ενεδύθη τον όφιν, και δόλωμα τούτον ποιήσας, δια μέσου αυτού ενίκησε τους πρωτοπλάστους εν τω Παραδείσω· ούτω και ο ημέτερος Σωτήρ, ενδυθείς την ιδικήν μας φύσιν ως ένα πρόβλημα και δόλωμα, δια μέσου αυτής νικά και καταβάλλει τον πονηρόν, όστις επολέμει μεν από αδιαντροπίαν του το φαινόμενον δόλωμα της ανθρωπότητος, ενικάτο δε και κατετροπώνετο από το κρυπτόμενον έσωθεν άγκιστρον: ήτοι από την Θεότητα. Τούτο δε το νόημα ο Μελωδός παραστήσαι βουλόμενος λέγει, ότι ο διάβολος, όστις πάλαι σχηματισθείς εις φύσιν θηρός κακούργου και θανατηφόρου ενεφύτευσεν εις την Κτίσιν τον θάνατον, αυτός σήμερον επισκοτείται και δελεάζεται με την δια σαρκός παρουσίαν του Θεού Λόγου. Διότι προσέβαλεν: ήτοι επολέμησεν ο διάβολος τον Δεσπότην και Κύριον, αλλ΄ ενικήθη υπ΄ αυτού· διότι ο Κύριος εφάνη εις τον Κόσμον, όχι ως Ήλιος λαμπρός με γυμνήν την Θεότητα, αλλά ως όρθρος υποσκότεινος, έχων το φως της Θεότητος εσκεπασμένον υπό το κάλυμμα της προσληφθείσης σαρκός, καθώς λέγει ο Δαβίδ: «Έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού», δηλών με τούτο όχι μόνον το ακατάληπτον της θείας φύσεως, αλλά και την σάρκα του Χριστού η οποία έκρυπτε την Θεότητα, και τρόπον τινά έγινε δόλωμα κατά του διαβόλου. Ο μεν Σωτήρ λοιπόν με τοιούτον σχήμα επεδήμησεν εν Κόσμω, ίνα τον διάβολον μεν αφανίση, τον δε άνθρωπον σώση· ο δε διάβολος πεσών εναντίον εις αυτόν ως εις ψιλόν άνθρωπον, και πολεμήσας, επολεμήθη και ενικήθη υπ΄ αυτού τόσον, ώστε εσύντριψε την ιδίαν του εχθρικοτάτην κεφαλήν, τουτέστι ηφανίσθη κατά κράτος.

Catherine the Great Martyr of Alexandria

Saint Catherine, who was from Alexandria, was the daughter of Constas (or Cestus). She was an exceedingly beautiful maiden, most chaste, and illustrious in wealth, lineage, and learning. By her steadfast understanding, she utterly vanquished the passionate and unbridled soul of Maximinus, the tyrant of Alexandria; and by her eloquence, she stopped the mouths of the so-called philosophers who had been gathered to dispute with her. She was crowned with the crown of martyrdom in the year 305. Her holy relics were taken by Angels to the holy mountain of Sinai, where they were discovered many years later; the famous monastery of Saint Catherine was originally dedicated to the Holy Transfiguration of the Lord and the Burning Bush, but later was dedicated to Saint Catherine. According to the ancient usage, Saints Catherine and Mercurius were celebrated on the 24th of this month, whereas the holy Hieromartyrs Clement of Rome and Peter of Alexandria were celebrated on the 25th. The dates of the feasts of these Saints were interchanged at the request of the Church and Monastery of Mount Sinai, so that the festival of Saint Catherine, their patron, might be celebrated more festively together with the Apodosis of the Feast of the Entry of the Theotokos. The Slavic Churches, however, commemorate these Saints on their original dates.

Saint Catherine, who was from Alexandria, was the daughter of Constas (or Cestus). She was an exceedingly beautiful maiden, most chaste, and illustrious in wealth, lineage, and learning. By her steadfast understanding, she utterly vanquished the passionate and unbridled soul of Maximinus, the tyrant of Alexandria; and by her eloquence, she stopped the mouths of the so-called philosophers who had been gathered to dispute with her. She was crowned with the crown of martyrdom in the year 305. Her holy relics were taken by Angels to the holy mountain of Sinai, where they were discovered many years later; the famous monastery of Saint Catherine was originally dedicated to the Holy Transfiguration of the Lord and the Burning Bush, but later was dedicated to Saint Catherine. According to the ancient usage, Saints Catherine and Mercurius were celebrated on the 24th of this month, whereas the holy Hieromartyrs Clement of Rome and Peter of Alexandria were celebrated on the 25th. The dates of the feasts of these Saints were interchanged at the request of the Church and Monastery of Mount Sinai, so that the festival of Saint Catherine, their patron, might be celebrated more festively together with the Apodosis of the Feast of the Entry of the Theotokos. The Slavic Churches, however, commemorate these Saints on their original dates.

Ιερά Μονή Εσφιγμένου Άγίου Όρους.

Ο αγώνας μας—βάσει των κανόνων των Αγίων Πατέρων—είναι αγώνας εναντίον της αιρέσεως του οικουμενισμού και των φορέων του. Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι όχι σχισματικούς να μας ονομάσουν, όχι αιρετικούς, όχι την ζωήν μας να αφαιρέσουν, αν μπορούν, η πίστη μας θα είναι προσκολλημένη στους νόμους των Αγίων Πατέρων. Ο αγώνας μας δεν είναι εναντίον του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά κατά των προσώπων που απαρτίζουν την Σύνοδόν του, διότι—κατ’  εμάς—είναι φορείς της αιρέσεως του οικουμενισμού. Μας χαροποιεί το γεγονός ότι—αν και ανάξιοι—ακολουθούμε  το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, των επί Βέκκου μαρτυρησάντων.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τα πάντα είναι καινά εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου, Αυτός ο Ίδιος, εν πρώτοις, ακολούθως δε και η σωτηρία και η διδασκαλία περί της σωτηρίας και ο τρόπος της σωτηρίας. Είναι μοναδικά καινόν δια το ανθρώπινον γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου:  να διαχωρίζωμεν την αμαρτίαν από τον αμαρτωλόν, να μισώμεν μεν την αμαρτίαν, να αγαπώμεν δε τον αμαρτωλόν, να φονεύωμεν την αμαρτίαν, αλλά να σώζωμεν τον αμαρτωλόν, να μη εξισώνωμεν τον αμαρτωλόν με την αμαρτίαν, να μη φονεύωμεν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, αλλά να τον σώζωμεν από την αμαρτίαν. Συγκλονιστικόν παράδειγμα τούτου είναι η επί μοιχεία κατειλημμένη γυνή. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρτίαν της γυναικός από την θεοειδή ύπαρξίν της, κατέκρινε την αμαρτίαν και ηλέησε την αμαρτωλόν: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω, πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάνν. 4, 11). Αυτή είναι η εις «δόγμα» αναχθείσα μέθοδος της Ορθοδοξίας εις το έργον της σωτηρίας του αμαρτωλού από την αμαρτίαν, αγιοπαραδοσιακή μέθοδος, θεοσόφως ανεπτυγμένη και θεσπισμένη εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν υπό των Αγίων Πατέρων. Και θεοπνεύστως διατυπωμένη υπό του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Το γαρ καλόν ου καλόν, όταν ου καλώς γένηται» (Συμεών του Ν. Θεολόγου, Λόγος 18 και 68, έκδ. Ζαγοραίου, Σμύρνη 1886, σ. 105 και 364).