Τα πάντα είναι καινά εν
τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου, Αυτός ο Ίδιος, εν πρώτοις, ακολούθως δε
και η σωτηρία και η διδασκαλία περί της σωτηρίας και ο τρόπος της σωτηρίας.
Είναι μοναδικά καινόν δια το ανθρώπινον γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου: να διαχωρίζωμεν την αμαρτίαν από τον
αμαρτωλόν, να μισώμεν μεν την αμαρτίαν, να αγαπώμεν δε τον αμαρτωλόν, να
φονεύωμεν την αμαρτίαν, αλλά να σώζωμεν τον αμαρτωλόν, να μη εξισώνωμεν τον
αμαρτωλόν με την αμαρτίαν, να μη φονεύωμεν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας,
αλλά να τον σώζωμεν από την αμαρτίαν. Συγκλονιστικόν παράδειγμα τούτου είναι η
επί μοιχεία κατειλημμένη γυνή. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρτίαν της
γυναικός από την θεοειδή ύπαρξίν της, κατέκρινε την αμαρτίαν και ηλέησε την
αμαρτωλόν: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω, πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάνν. 4, 11).
Αυτή είναι η εις «δόγμα» αναχθείσα μέθοδος της Ορθοδοξίας εις το έργον της
σωτηρίας του αμαρτωλού από την αμαρτίαν, αγιοπαραδοσιακή μέθοδος, θεοσόφως
ανεπτυγμένη και θεσπισμένη εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν υπό των Αγίων Πατέρων.
Και θεοπνεύστως διατυπωμένη υπό του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Το γαρ
καλόν ου καλόν, όταν ου καλώς γένηται» (Συμεών του Ν. Θεολόγου, Λόγος 18 και
68, έκδ. Ζαγοραίου, Σμύρνη 1886, σ. 105 και 364).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου