«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Αύριο Κυριακή  13 Οκτωβρίου  2013
Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Καρποφορία αιώνια

Σε ένα σκηνικό που απορρέει από την γεωργική ζωή παραπέμπει η αυριανή ευαγγελική περικοπή για να αναδείξει αλήθειες που αγγίζουν βαθιά την ύπαρξη του ανθρώπου. Αυτή η εποχή του Φθινοπώρου είναι η κατάλληλη για να κάνουν τη σπορά οι γεωργοί.. Με την προσδοκία πάντοτε μιας πλούσιας και προσοδοφόρας καρποφορίας όταν φθάσει ο κατάλληλος καιρός. Αυτή η εικόνα που είναι παρμένη από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου ενέπνευσε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να τοποθετήσουν την ανάγνωση της γνωστής Ευαγγελικής περικοπής του Σπορέως στην «καρδιά» του Οκτωβρίου. Η επιλογή κρίνεται όντως ως πολύ επιτυχημένη αν αναλογισθούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που σηματοδοτείται με την έναρξη πολλών δραστηριοτήτων που συνδέονται με την αγάπη της Εκκλησίας μας και από τις οποίες όλοι προσβλέπουμε σε μια πλούσια πνευματική καρποφορία.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που όταν ο Χριστός άρχισε να διδάσκει το λαό, χρησιμοποίησε την ωραιότατη αυτή παραβολή. Οι μαθητές, διψώντας για τα μηνύματά της, τού ζήτησαν να τους εξηγήσει το βαθύτερο νόημά της.

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Η έννοια της Χριστιανικής ελευθερίας. Πατερικές θέσεις μέρος Β'

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Η Σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου

Η εορτή της αγίας Σκέπης της Κυρίας Θεοτόκου ( 1η , και αργότερα , 28η Οκτωβρίου ) αντλεί την υπόθεσή της από τον βίο του οσίου Ανδρέα, του δια Χριστόν σαλού. Η εμφάνιση της Κυρίας Θεοτόκου στον όσιο έγινε αφορμή να καθιερωθεί η εορτή αυτή. 
Το περιστατικό συνέβη στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών, στο παρεκκλήσιο της αγίας Σορού, όπου φυλάσσονταν η εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της ζώνης της Κυρίας Θεοτόκου. 
Στο παρεκκλήσιο αυτό γινόταν κάποτε ολονυκτία. Εκεί πήγε να προσευχηθεί και ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του άγιο Επιφάνιο. 
Ήταν η ώρα περίπου δέκα το βράδυ, οπότε ο όσιος βλέπει τη Κυρία Θεοτόκο να προχωρεί από τις βασιλικές πύλες προς το άγιο θυσιαστήριο. 
Φαινόταν πολύ ψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης , οι οποίοι βάδιζαν δεξιά και αριστερά Της. Από τους λευκοφόρους άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά. 
Όταν πλησίασαν στον άμβωνα , είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο: 
- Βλέπεις , παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου; 
- Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος. 
Η Κυρία Θεοτόκος την ώρα εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό Της για τη σωτηρία του κόσμου και έβρεχε με δάκρυα το πρόσωπό Της. Ύστερα μπήκε στο άγιο θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν. 
Όταν τελείωσε τη δέησή Της , με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή έβγαλε από την άχραντη κεφαλή Της το αστραφτερό μαφόριο , και το άπλωσε σαν σκέπη με τα πανάγια χέρια Της πάνω στο εκκλησίασμα. 
Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δυό τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και το ιερό μαφόριο να σκορπίζει τη χάρη του. Όταν η Κυρία Θεοτόκος άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε κι εκείνο να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται.

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

Μετὰ τὴν διακοπή μνημοσύνου του λατινόφρονα Πατριἀρχη (Φεβρ. 1973).

Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου. Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του.
         Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. 
      Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς.

(Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΕΙΡΑ Α Νο 12 ΑΠΟ 23

Όποιος δὲν πιστεύει ὅπως πιστεύει ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος.

Ἡ ἑτεροδοξία-αἵρεση, ὡς εἰσαγωγὴ νεωτερισμῶν στὴ δογματικὴ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, διότι καταστρέφει τὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας (θεολογία καὶ ἄσκηση) καὶ διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπευλογεῖ τὸ ψεῦδος οὔτε ἑνώνεται μὲ αὐτό. Κατὰ τὴ χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «ὅποιος δὲν πιστεύει ὅπως πιστεύει ἡ Παράδοση τῆς Καθολικῆς [δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου] Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος», καθὼς δὲ διαπιστώνει ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὸν ζ΄ ἱ. Κανόνα της, μόνον ὅσοι αἱρετικοὶ ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν αἵρεση «προστίθενται στὴ μερίδα τῶν σῳζομένων». Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση κανεὶς ἑτερόδοξος (ρωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, μονοθελήτης κ.λπ.) δὲν εἶναι οὔτε δύναται νὰ ὀνομάζεται κυριολεκτικῶς «χριστιανός» οὔτε ἡ αἱρετικὴ κοινότητα «ἐκκλησία».

O Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :

«Λυπούμαστε, γιατί η δυνατή φωνή του Συνεδρίου, που ακούστηκε τον Σεπτέμβριο του 2004 στην Θεσσαλονίκη, ενώ έφθασε στα αυτιά των εκκλησιαστικών ηγετών, δεν επέδρασε θετικά στο νου και στις καρδιές τους, ώστε να αλλάξουν την καταστροφική οικουμενιστική τους πορεία. Εξακολουθούν προκλητικά να συγχρωτίζονται και να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, να τους εγκωμιάζουν και να τους ευλογούν μέσα σε Ορθόδοξους ναούς, να συνθέτουν ακόμη και εκκλησιαστικούς ύμνους, για να τους τιμήσουν, με θεολογικά δε κείμενα και δηλώσεις, αλλά και με την συγκρητιστική ασεβή συμπεριφορά τους, να αθετούν και να προσβάλλουν τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους όμως μετά ζήλου και αυστηρότητος επικαλούνται και εφαρμόζουν, για να στηρίξουν θρόνους και δικαιοδοσίες, ή για να τιμωρήσουν ζηλωτάς και ομολογητάς κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς»

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Απόδειξις των λεχθέντων είναι όλοι οι Άγιοι της Καθολικής Εκκλησίας του Θεού. Η παιδεία και αγωγή ουδέν άλλο είναι παρά η προέκτασις της αγιότητος, η ακτινοβολία της αγιότητος, ο Άγιος εκπέμπει φως και δια τούτο ακριβώς διαφωτίζει, παιδαγωγεί. Η παιδεία προϋποθέτει με όλον το είναι της την αγιότητα. Αληθινός παιδαγωγός είναι εις την πραγματικότητα μόνον ο Άγιος. Άνευ των αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της αγιότητος. Άνευ του φωτισμού δεν υπάρχει διαφωτισμός. Η αγιότης είναι αγιότης δια του θείου φωτός. Αληθινή παιδεία και διαφωτισμός δεν είναι άλλο τι παρά ακτινοβολία της αγιότητος, μόνον οι Άγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι. Η αγιότης ζη και αναπνέει δια του φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω φωτί. Αγιάζουσα η αγιότης, ταυτοχρόνως φωτίζει και διδάσκει. Υπάρχει λοιπόν κάποια ταυτότης μεταξύ αγιότητος και φωτισμού. Και πράγματι, η παιδεία σημαίνει φωτισμόν, τον φωτισμόν δια του αγιασμού εν Αγίω Πνεύματι, ο οποίος είναι φορεύς και δημιουργός της αγιότητος και του φωτός και της γνώσεως. Οι Άγιοι, επειδή είναι ηγιασμένοι και φωτισμένοι δια του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο είναι και αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί.