O Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ποιός θὰ προφυλάξει ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἔσω ἀφανῶς καὶ βραδέως διαβρώνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ οὐσιαστικῶς καταλήγουν στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ στόχο, ἀλλὰ μὲ πιὸ ἐπικίνδυνη μέθοδο, ἀφοῦ κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο καὶ Μουσουλμάνο, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὶς θρησκεῖες τῶν ὁποίων ὅμως οἱ Οἰκουμενισταὶ θεωροῦν ὡς παράλληλους μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δρόμους σωτηρίας, ἀρνούμενοι ἔτσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες;

Ένας από τους αδελφούς πήγε σε κάποιον Γέροντα που κατοικούσε στο όρος Σινά και τον παρακάλεσε:

"Πάτερ, πες μου πώς πρέπει να προσεύχομαι, γιατί πολύ εξόργισα τον Θεό". 
Κι ο Γέροντας του λέει: "Παιδί μου, εγώ όταν προσεύχομαι, έτσι λέω: 
Κύριε, αξίωσέ με να σε υπηρετήσω, όπως υπηρέτησα τον Σατανά, κι αξίωσέ με να σε αγαπήσω, όπως αγάπησα την αμαρτία.

Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων

«Τόσον ιερόν και Θείον δώρον είναι η Πατρίς, αγαπητοί, ώστε ένα των μεγίστων σημείων τής, κατά των ανθρώπων, δικαίας οργής του Θεού γίνεται, πολλάκις, η στέρησις της Πατρίδος. Ειδωλολάτρουν οι Ιουδαίοι; Ποίαν ποινήν τούς έστειλεν ο Θεός; Την στέρησιν της Πατρίδος. Μετενόουν διά τα αμαρτήματά των; Τί τούς αντίμοιβεν ο Θεός; Την απόλαυσιν της Πατρίδος. Πατρίδα, λοιπόν! Ούτε φυσικώτερον, ούτε γλυκύτερον άλλο παρά τούτο το όνομα ήθελεν ευρεθεί να εικονίσει την αιώνιον μακαριότητα. Και αν, λοιπόν, η Πατρίς είναι τόσο σεβάσμιον, τόσον πολύτιμον, τόσον αγαπητόν εις τον Θεόν, φανερόν ότι Χριστιανός ο οποίος αγαπά μάλιστα τον Θεόν και τον πλησίον χρέος έχει να αγαπά την ιδίαν αυτού πατρίδα». 

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ-Θ.ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν     τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν   στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί     ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει     σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

Η Εγκριθείσα Συνοδικώς γνωμοδότηση:

Εν ολίγοις ο μη έχων κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος πρεσβύτερος δεν δύναται να τελεί ιεροπραξίες, επομένως και τα Ιερά Μυστήρια, που προσήκουν στην ιερωσύνη του.

Ο ακοινώνητος πρεσβύτερος εξομοιώνεται δηλαδή, ενόσω διαρκεί το επιτίμιό του, όχι απλώς με θρησκευτικό λειτουργό τελούντα σε αργία, αλλά με θρησκευτικό λειτουργό άλλης θρησκευτικής κοινότητας μη έχουσας κοινωνία μετά του συστήματος των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και έτι μάλλον ούτε και την μετάληψη της Θείας Κοινωνίας δύναται να δέχεται ο ίδιος ως απλό μέλος της Εκκλησίας.

Κατά συνέπεια, βάπτισμα τελεσθέν από ακοινώνητο πρεσβύτερο είναι άκυρο .....

Του εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξίμου, προς Αναστάσιον Μονάζοντα.

Χθες εις τας δεκαοκτώ του μηνός, όπου ήτο η αγία Πεντηκοστή, ο Πατριάρχης εδήλωσέ μοι λέγων:

--Ποίας  Εκκλησίας είσαι; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων;

Ιδού πάσαι ηνώθησαν μετά των υπ΄ αυτής επαρχιών. Εάν λοιπόν είσαι της καθολικής Εκκλησίας, ενώθητι, μήπως εισάγων αλλότρια φρονήματα εις την ζωήν της, πάθης αυτό ακριβώς το οποίον δεν προσδοκάς.

Προς τους οποίους απήντησα:

--Καθολικήν Εκκλησίαν εφανέρωσεν ο των όλων Θεός, ότι είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία, της εις Αυτόν πίστεως.

P.G. Migne  131-133.

«Ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» Μ. Βασίλειος.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Σχόλια στην επικαιρότητα (9-10-2013)

Σχολιάζονται τα εξής θέματα: 

• Θα ξανα-ανακηρυχτεί επίτιμος δημότης Θεσσαλονίκης ο Οικ. Πατρ. Βαρθολομαίος; 

• Αλβανική πλατεία στη Θεσσαλονίκη! 

• Ο Αντιρατσιστικός Νόμος επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΔΟΥΛΟΣ.

Στον πρώτο τόμο της «Φιλοκαλίας» διαβάζω την ακόλουθη διδασκαλία του Αγίου Μάρκου του Ασκητού: 

«Δεν είναι ακόμη δούλος πιστός εκείνος, που βασίζεται στην ψιλή γνώση των θείων (απλή διανοητική γνώση ), αλλά εκείνος, που δείχνει την πίστη του με την εκπλήρωση των εντολών του Χριστού». 

Να πως μπορούμε όλοι να γίνουμε πιστοί δούλοι και φίλοι του Χριστού. 

Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006) · ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς «Μιᾶς» (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς «Καθολικῆς», ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5). Αὐτὸ εἶναι ποὺ λίγο ἀργότερα οἱ οἰκουμενιστὲς ὀνόμασαν «ἑνότητα μέσα στὴ (δογματικὴ) διαφορετικότητα» , “unity in diversity”, ἔνα σύνθημα παρμένο ἀπὸ τὰ βουδιστικὰ κινήματα τῆς New Age, δηλαδὴ μιὰ «περιεκτικότητα» (“comprehensiveness”) ἀντίθετη μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ «ἀποκλειστικότητα» (“exclusiveness”).

Στὰ πλαίσια τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστὲς ἔχουν ἐγγράφως δεσμευθεῖ νὰ μὴ καλοῦν τοὺς ἑτεροδόξους στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔτσι διαψεύδεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ συμμετοχή μας ἐκεῖ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας· ἀντιθέτως δέ, μὲ τὴν ἐπίσημη ἀποδοχὴ ἑτεροδόξων θέσεων, ἀποπροσανατολίζονται οἱ ἑτερόδοξοι ὡς πρὸς τὸ ἀληθινὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

"Αναμνήσεις από τη γη της Ιωνίας"

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3545.html

Στην Ευαγγελίστρα Πειραιώς, σήμερα Πέμπτη στις 7.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί ένα Μουσικό Οδοιπορικό στις αλησμόνητες πατρίδες του γένους μας με τραγούδια από τη Θράκη, την Κωνσταντινούπολη και τα παράλια της Μικράς Ασίας.
Συμμετέχουν:
Βιολί: Κώστας Ασημάκης,
Κανονάκι: Στέφανος Δορμπαράκης,
Τραγούδι: Πρόδρομος Μαυρίδης,
Αφήγηση: Βάσια Μίχα.

Ο Χορευτικός Όμιλος Ελληνικής Παράδοσης "Ο ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ" θα παρουσιάσει χορούς από τη Θράκη.
Χοροδιδάσκαλος ο κ. Κώστας Τσαπρούνης.

Η εκδήλωση εντάσσεται στο 15νθήμερο αφιέρωμα στη Θράκη του προγράμματος

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ο Άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός ερμηνεύει την παραβολή του Σπορέως [ΒΙΝΤΕΟ-2013]

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ποία είναι τα μέσα αυτά και αι δυνάμεις; Αι άγιαι ευαγγελικαί αρεταί:  η πίστις και η αγάπη, η νηστεία και η προσευχή, η πραότης και η ταπείνωσις, η ευσπλαγχνία και η αγαθωσύνη, η ελπίς και η υπομονή, η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Πραγματοποιηθείσαι αι αρεταί αυταί δίδουν άγιον άνθρωπον, δηλαδή τέλειον και ωλοκληρωμένον άνθρωπον. Ο τοιούτος άνθρωπος γνωρίζει το πραγματικόν νόημα και του κόσμου και της ζωής, και εργάζεται με ολόκληρον το είναι του προς πραγματοποίησιν του δοθέντος σκοπού εις όλας τας περιοχάς της ανθρωπίνης δραστηριότητος. Υφασμένος από τας αγίας αρετάς, ο τοιούτος άνθρωπος, αντλεί ακαταπαύστως με την αορτήν του είναι του όλας τας αθανάτους δυνάμεις εκ του αειζώου Θεανθρώπου. Δια τούτο αισθάνεται ήδη εις αυτήν την ζωήν αθάνατος και αιώνιος, δια τούτο και εις έκαστον άλλον άνθρωπον βλέπει εν αθάνατον και αιώνιον ον. Αι ευαγγελικαί αρεταί είναι αγωγοί του θείου φωτός, εκάστη εξ αυτών εισάγει εις τον άνθρωπον δέσμην φωτός. Ένεκα τούτου ο άγιος ακτινοβολεί, φωτίζει και διαφωτίζει. Ούτος φέρει εν εαυτώ «το Φως του κόσμου», το Φως τούτο του φωτίζει ολόκληρον τον κόσμον, ώστε να βλέπη και το αιώνιον νόημά του και την αιωνίαν αξίαν του. Το Φως του κόσμου είναι ταυτοχρόνως και το «Φως της ζωής», τούτο φωτίζει την οδόν η οποία οδηγεί τον άνθρωπον εις την αθανασίαν και την αιώνιον ζωήν. Εις τον ανθρώπινον κόσμον μας το φως και η ζωή είναι συνώνυμα, όπως είναι συνώνυμα το σκότος και ο θάνατος.