Polyeleos

Η «κανονική εκκλησιαστική οδός»

Είναι αλήθεια, Σεβασμιότατε, ότι από διετίας περίπου έπαυσα το μνημόσυνο του ονόματός σας ως επισκόπου στις ιερουργίες που τελώ. Την ενέργειά μου αυτή την χαρακτηρίζετε ως διολίσθηση «της κανονικής εκκλησιαστικής οδού». Ποιά όμως είναι αυτή η «κανονική εκκλησιαστική οδός»; 
Δεν προτίθεμαι να κάνω σε σας μαθήματα θεολογίας. Είμαι βέβαιος, ότι τα θέματα αυτά τα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα. Παρόλο όμως τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό σας, θα μου επιτρέψετε να διευκρινίσω, ότι η οδός, κατά το λόγο του Κυρίου, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος είπε «εγώ ειμί η οδός, η ζωή και η αλήθεια...». Υπό την έννοια αυτή ο Χριστός είναι η σωτηρία μας. Χωρίς τον Χριστό κανένας δεν πρόκειται να σωθή. 
Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντων, της ορθής Πίστεως και του ορθού βίου. Εάν λείψουν αυτοί οι δύο παράγοντες, ή ένας από αυτούς, δεν σώζεται ο άνθρωπος. Η ορθή Πίστη οριοθετείται από την ακρίβειά της στην «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις Πίστι» (Ιούδα 3), και από την μη «κοινωνία» με αιρετικούς ποιμένες. Δεν αρκεί δηλ. να έχει ένας πιστός ορθόδοξο φρόνημα, αλλά πρέπει και ο επίσκοπός του, που μνημονεύεται στο ναό, που εκκλησιάζεται ο πιστός, να είναι ο ίδιος ορθόδοξος, γιατί αλλιώς «μολύνεται», και ό,τι είναι ο επίσκοπός του, γίνεται και αυτός. Αν δηλ. ο επίσκοπός του είναι αιρετικός, καθίσταται και αυτός αιρετικός, καίτοι μπορεί ο ίδιος να έχει Ορθόδοξο φρόνημα! 

Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητης :

Μερικοί καταβάλλουν πολλή φροντίδα για την είσοδο των φαγητών στο στόμα, δείχνουν όμως αμέλεια για την έξοδο των λόγων από το στόμα!

Προς τον ιερομόναχο π. Ευθύμιο Τρικαμηνά (τρίτη και τελευταία απάντηση)

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2013/09/blog-post_19.html


(Απάντηση σε αυτό το κείμενο. Εδώ οι παλαιότερες απαντήσεις μας, πρώτη και δεύτερη)

Αθήνα 19-9-2013

Σεβαστέ π. Ευθύμιε,ευλογείτε!

Καταρχάς, σας ευχαριστώ για την απάντησή σας και τον κόπο, τον οποίο καταβάλατε για αυτήν.

Η απάντησή σας, αν και αποτελούμενη από 2883 λέξεις παραπάνω από την δική μου, δεν βοηθά προς την κατεύθυνση του υπέρ της αληθείας διαλόγου (του οποίου χαρακτηριστικό γνώρισμα δεν είναι να τραβήξει ο ένας τον άλλον προς το μέρος του, αλλά και οι δύο να οδηγηθούν στην αλήθεια), αφού βρίθει υπερβολών, ανυπόστατων κατηγοριών και ανακριβειών.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ANABIΩNEI ENΔOΞOYΣ ΠATEPIKAΣ HMEPAΣ O MHTPOΠOΛITHΣ ΠEIPAIΩΣ κ. ΣEPAΦEIM

Tοῦ κ. Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

Διὰ νόμου κατάργησι τῆς ἀργίας τῆς Kυριακῆς!

    Στὶς ἡμέρες μας, ὡς γνωστόν, συνέβη στὴν Πατρίδα μας ἕνα μεγάλο ἀνοσιούργημα, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει προηγούμενο ἀπὸ τότε, ποὺ τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος ἀσπάσθηκε τὸν Xριστιανισμό. Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ ἀνοσιούργημα; Eἶναι ἡ διὰ νόμου κατάργησι τῆς ἀργίας τῆς Kυριακῆς ἀπὸ Ἕλληνες πολιτικοὺς μέσα στὸ ἑλληνικὸ Kοινοβούλιο, μιὰ ἐνέργεια σφόδρα ἀντιχριστιανική, ἡ ὁποία δύναται νὰ συγκριθῇ μόνο μὲ τὰ ἀνόσια διατάγματα, ποὺ ἐξέδωσε ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης στὴν προσπάθειά του νὰ καταργήσῃ τὸ Xριστιανισμό, μιὰ ἐνέργεια, ποὺ ἐγγίζει τὰ ὅρια τῆς προδοσίας τῆς Xριστιανικῆς Πίστεως.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών»

Η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας, εν όψει της σημερινής εκκλησιαστικής κρισιμότητος και αποστασίας, ευρίσκει την υπόστασίν της εις την συμφωνίαν και σύμπραξιν πάντων των υγειώς σκεπτομένων και φρονούντων πιστών. Τούτο πολύ ορθώς τονίζει ο Ρώσος θεολόγος Φλορόφσκυ· «πολύ συχνά (λέγει) το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας… Είναι δυνατόν (συνεχίζει) να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περιθώριον της ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ΄επανάληψιν εις την ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν», χωρίς, βεβαίως εκ τούτου να απωλέση την «καθόλικότητά» Της, η οποία δύναται να διασωθή ακόμη «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών» και ούτω το «μικρόν ποίμνιον», να διατηρήση την «εσωτερικήν ολότητα και ακεραιότητα της ζωής της Εκκλησίας», δηλαδή, «την Ορθοδοξίαν και την Αλήθειαν» Αυτής.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Συγκέντρωση υπογραφών για την ακύρωση έρευνας σε ανθρώπινα έμβρυα .

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Καμιά ανάμνηση του κόσμου δεν υπάρχει εκεί κάτω.

Στο «μνήμα» επικρατεί απόλυτη ησυχία. «Ου δυνατόν τον νεκρόν αισθέσθαι των πραγμάτων των ζώντων» (αγ. Ισαάκ Σύρου, Λόγ. ΟΑ΄). 

«Εξελεύσεται το πνεύμα αυτού (η τελευταία του πνοή) και επιστρέψει εις την γήν αυτού, εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» (Ψαλμ. 145, 4). 

«Οι νεκροί ουκ εισί γινώσκοντες ουδέν... ότι ουκ έστι ποίημα και λογισμός και γνώσις και σοφία εν άδη, όπου σύ πορεύη εκεί» (Εκκλησιαστής Θ΄5-10). 

Καμιά ανάμνηση του κόσμου δεν υπάρχει εκεί κάτω. «ώσπερ εξελθών της γαστρός, των εν γαστρί ου μνημονεύεις, ούτω και του σώματος εξελθών, ου μνημονεύεις των εν σώματι» (Αγ. Αντωνίου Μεγ., Φιλοκ. Α΄σ .19) .

Η συνέντευξις του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά

Ο π. Ευθύμιος «ξετίναξε» κυριολεκτικώς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού και του Παπισμού. Ενώ εξέφρασε την άποψιν ότι επιβάλλεται η διακοπή του μνημοσύνου τόσον του Οικουμενικού Πατριάρχου όσον και όλων εκείνων, οι οποίοι προδίδουν την πίστιν με ανιέρους συμπροσευχάς και συλλείτουργα με τους αιρετικούς. Αποτελεί ύβριν εναντίον των αγώνων και της θυσίας των αγίων μαρτύρων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας η μη διακοπή του μνημοσύνου, ως είπε. Διότι οι Αγιοι Πατέρες έδωσαν μάχας εναντίον όλων των αιρέσεων, εις τας οποίας ανήκει και ο Παπισμός. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν τους ήθελε ούτε εις τον θάνατόν του. Εις ερώτησιν, εάν η διακοπή του μνημοσύνου οδηγή εις σχίσμα την Εκκλησίαν, απήντησεν ότι τούτο δεν δύναται να συμβή. Διότι, όταν ο Επίσκοπος έχη αιρετικήν συμπεριφοράν, ο κλήρος και ο λαός δύναται να  συνεχίζη την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν και την μυστηριακήν ζωήν άνευ του Επισκόπου. Αυτό συμβαίνει  «εις Πολεμικάς» περιόδους εις την Εκκλησίαν. Και κατά την άποψιν του, έχομεν πόλεμον εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και της αιρέσεως του Παπισμού και εναντίον όλων των Επισκόπων, οι οποίοι συμπορεύονται με την αίρεσιν. Άλλωστε, είπε, προ τριάκοντα και πλέον ετών Μητροπολίται, ως ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και Ιεραί Μοναί εις το Άγιον Όρος είχον διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου, χωρίς να προκληθή σχίσμα εις την Εκκλησίαν.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Με την πράξιν αυτήν της σμικρύνσεως του Χριστιανισμού εις ουμανισμόν έχει αναμφιβόλως απλοποιηθή ο Χριστιανισμός. Ταυτοχρόνως όμως έχει καταστραφή. Η Δύσις έχει χάσει την Εκκλησίαν και τον Θεάνθρωπον, δι΄ αυτό έχει χάσει και την θεανθρωπίνην Κοινωνίαν, εις την οποίαν ο άνθρωπος είναι αιώνιος αδελφός του ανθρώπου. Παντού παρουσιάζεται η προσφιλής τάσις του Ευρωπαίου ανθρώπου να συνοψίση τα πάντα εις τον άνθρωπον ως την βασικήν αξίαν και το βασικόν μέτρον των πάντων. Όπισθεν δε αυτού κρύπτεται εν είδωλον: Menschliches, Allzumenschliches (ανθρώπινον, πολύ ανθρώπινον).       Αι φωναί μερικών ανθρώπων εις τον δυτικόν κόσμον: Zuruck zum Jesus!  Back to Jesus! (=Επιστροφή στον Χριστό). Αποτελούν αδυνάτους κραυγάς μέσα εις την ασέληνον νύκτα του ουμανιστικού Χριστιανισμού, ο οποίος εγκατέλειψε τας θεανθρωπίνας αξίας και τα θεανθρώπινα μέτρα και πνίγεται τώρα μέσα εις την απόγνωσιν και το αδιέξοδον, ενώ από τα βάθη των αιώνων ηχούν τα σκληρά λόγια του θλιμμένου προφήτου του Θεού, του Ιερεμίου: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ΄ άνθρωπον!» (Ιερεμ. 17, 5).