Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω, θυμώνω…

- Η ζήλεια, η κατάκριση, ο θυμός, η μνησικακία κ.λ.π., όλα από την υπερηφάνεια ξεκινούν. Η υπερηφάνεια είναι το Γενικό Επιτελείο όλων των παθών. Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς όλα τα πάθη και έρχεται μέσα σου η ταπείνωση και η αγάπη. Γι΄ αυτό, νομίζω, αρκετό είναι να ασχοληθής ή μάλλον να ανοίξης μέτωπο μάχης με την υπερηφάνεια· να στρέψης όλα τα πυρά προς το κάστρο της υπερηφανείας, το οποίο μας χωρίζει από τον Θεό. Βλέπεις, όταν ο εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θα τις στείλη να χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Μία βόμβα αν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε όλο το κράτος. 

ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ-ΣΙΜΟΝΟΠΕΤΡΑ..mp4

Ο ζηλωτισμός αποτελεί προϋπόθεση της Ορθοδοξίας

Ο ζηλωτισμός αποτελεί προϋπόθεση της Ορθοδοξίας, είναι δε εκ των πραγμάτων αναμφισβήτητον, δεδομένου ότι ο μη υπό ζήλου διαπνεόμενος πιστός, ουδόλως δύναται ν΄ ανταποκριθή προς τας εντολάς και διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων περί ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας, ως και προς τα Κανονικώς εντελλόμενα υπό της Εκκλησίας και επομένως να διατηρήση χωρίς καινοτομίας την ορθόδοξον αυτού ιδιότητα και υπόστασιν. Εις αυτόν ακριβώς τον λόγον οφείλεται και το σύνηθες φαινόμενον, κατά το οποίον οι πλείστοι διακηρύσσουν και δημοσιεύουν, μετά περισσού μάλιστα θαυμασμού, πάσας μεν τας περί ορθοδοξίας διδασκαλίας και υποθήκας των Πατέρων της Εκκλησίας, πλην όμως, άμοιροι ζήλου τυγχάνοντες ούτοι και μη δυνάμενοι, ένεκα τούτου, να πραγματώσουν τα διακηρυσσόμενα, χάνουν την ορθόδοξον αυτών ιδιότητα, «τη κοινωνία της αιρέσεως». Έτσι κάθε είδους ομολογία, άνευ του εν επιγνώσει ζήλου, δεν δύναται να προχωρήση πέραν του χάρτου και της μελάνης, ή πέραν της ασκόπου διαμαρτυρίας, αλλά θα καθιστά τον ούτω «ομολογούντα» πάντοτε μεν λέγοντα «Κύριε, Κύριε,…» αλλ΄ουδέποτε ποιούντα το θέλημα Αυτού.

“Δεν μπορώ να αντέξω την κόλαση”

Έλεγαν για τον αββά Ζήνωνα ότι βαδίζοντας κάποτε στην Παλαιστίνη κουράστηκε και έκατσε να φάει κοντά σ΄έναν κήπο με αγγουριές. 
Και του λέει ο λογισμός του: “Πάρε ένα αγγουράκι και φάγε, δεν είναι τίποτε αυτό”. 
Κι αυτός απάντησε στον λογισμό του: “Οι κλέφτες πάνε στην κόλαση”. 
Σηκώθηκε λοιπόν και στάθηκε μέσα στον καύσωνα πέντε μέρες. Και αφού τσιγαρίσθηκε, είπε: “Δεν μπορώ να αντέξω την κόλαση”. 
Λέγει τότε στον λογισμό του: “Αν δεν μπορείς, μην κλέβεις για να τρως”. 

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης, Συμπληρωματικά σχόλια στο κήρυγμα της Κυριακής μετά την Ύψωσιν.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Ας αποβάλουν με θάρρος και τιμιότητα την ιδιότητα του Ορθοδόξου Ιεράρχου.

Κάθε ορθόδοξος χριστιανός δικαιούται να απαιτήση από τους ταγούς της Ορθοδοξίας συνέπειαν και εντιμότητα. Αυτό είναι δίκαιον να τεθή ως απαίτησις από κάθε σκεπτόμενον άνθρωπο προς τους συνανθρώπους του, που παρουσιάζονται ως εκφραστές των πεποιθήσεών του και της Πίστεώς του. Διότι προτού αναλάβουν τα ηγετικά αξιώματα, προέβησαν εις ομολογίαν συμφωνίας. Εν προκειμένω, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι και Αρχιερείς, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, δίδουν εκτεταμένην διαβεβαίωσιν ότι θα είναι εις το «Πιστεύω» των και εις την διαποίμανσιν των λογικών προβάτων του Χριστού και εις τον ευαγγελισμόν των ανθρώπων ευθυγραμμισμένοι πλήρως προς την Ορθόδοξη Πίστη. Δεν προσφέρεται το αξίωμα από την Εκκλησίαν, δια να χρησιμοποιηθή δια προσωπικήν ωφέλειαν προβολής, χρηματισμού, ή ως βήμα δια την έκθεσιν φιλοσοφικών αντιλήψεων και θεωριών. Προσφέρεται δια να «ποιήση» ο επίσκοπος «έργον ευαγγελιστού» (Β΄ Τιμ. Δ,5). Και το έργον του ευαγγελιστού προσφέρεται εις την Ορθοδοξίαν με κατεύθυνσιν την σωτηρίαν των ανθρώπων μέσω της Ορθοδόξου Πίστεως, Παραδόσεως, πιστής εφαρμογής των Ιερών Κανόνων, προς τον ενανθρωπίσαντα Κύριον και μέσω των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της μοναδικής Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Κυρίου μας, με βασικόν και υποχρεωτικόν το Μέγα Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Εάν όμως οι Επίσκοποι και Αρχιερείς, αλλάξουν σκέψεις και αντιλήψεις, οφείλουν να έχουν τουλάχιστον την εντιμότητα του συνεργάτου του Αποστόλου Παύλου, του Δημά. Αυτός, ο Δημάς, ως γνωστόν, απεμακρύνθη από κοντά του και μάλιστα πολύ μακράν, όταν διαπίστωσεν ότι έκλινε προς «άλλην αγάπην»… : «Δημάς δε με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα» (Β΄ Τιμ. Δ,10). Η συμπεριφορά του Ιούδα, ο οποίος παρέμεινε εις τον κύκλον των Μαθητών του Κυρίου, διαφωνών μεν αλλά και με σκοπόν την προδοσίαν, συνιστά το τερατώδες πρόσωπον του Άδου, το οποίον και απήλαυσε τελικώς… Εκείνoι οι ηγήτορες οι οποίοι, μετά την χειροτονίαν των και την διαβεβαίωσιν, διαπίστωσαν ότι οι προτεσταντικές, παπικές ή οι Οικουμενιστικές θέσεις είναι γι΄ αυτούς πιο βολικές, ή έστω πιο ορθές, ας αποβάλουν με θάρρος και τιμιότητα την ιδιότητα του Ορθοδόξου Ιεράρχου. Διάφορος αντιμετώπισις του θέματος αυτού, δηλαδή η παραμονή εις την Ορθοδοξίαν με σύγχρονον ζωήν, συμπεριφοράν, ή διακηρύξεις που δεν συμφωνούν με την Ιεράν Παράδοσιν τους Ιερούς Κανόνας και την Ορθόδοξον Πίστιν επί των οποίων βασίζεται πλήρως η Ορθόδοξος θεολογία, τους τοποθετούν εις την τάξιν των αιρετικών. Εκφράζουμε εκ βαθέων την ευχή η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» φωτίση, ενισχύση και κατευθύνη τους αξίους της αποστολής τους επισκόπους, όπως τιθέμενοι επικεφαλής του πιστού λαού του Θεού απελευθερώσουν την Ορθόδοξο Εκκλησία από το αιρετικό οικουμενιστικο-παπικό καρκίνωμα και την οδηγήσουν δια της αγιοπνευματικής-χαρισματικής οργανώσεως προς την διαρκή Πεντηκοστή, «ίνα εν ενί στόματι και μια καρδία» αναπέμπεται από τον πιστό Ορθόδοξο λαό ο ύμνος και η δοξολογία προς τον εν Τριάδι προσκυνητό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.

Τι βοάτε προς με; Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη;

Ο π. Θεοφάνης είδεν εις όραμά του, εις τας αρχάς του ιθ΄ (19^ου) αιώνος, τη βοηθεία του Οσίου Νείλου, όρασιν φοβεράν και προφητικήν δια τους Αγιορείτας Πατέρας των ημερών μας και δι΄ ολόκληρον την Ελλάδα, της οποίας Σκέπη μοναδική ην και εστίν η Θεοτόκος. Εόρακε ούτος εν πλήθος παλαιών Αγιορειτών Πατέρων λέγοντες: «Ω, ποία ταλαιπωρία συνέβη εις την άμπελον ταύτην ; πως ησθένησαν τα κλήματα όλα ταύτα;» Και πλείστα άλλα τοιαύτα, εκφράζοντες δε ούτοι την ανησυχίαν των δια τους νυν πατέρας τους καλλιεργούντας νωχελικώς και νεωτεριστικώς το Περιβόλιον της Παναγίας. Ηκούσθη κατόπιν φωνή ερχομένη έσωθεν βροντής λέγουσα: «Άρατε την σκέπην ταύτην ότι η άμπελος αυτή ηχρειώθη και ου χρήζει της σκέπης ταύτης». Οι πολιοί ούτοι Όσιοι Πατέρες ήρχισαν βοώντες μεγαλοφώνως: «Παύσον Κύριε την οργήν σου κατά της αμπέλου ταύτης, μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από την άμπελον ταύτην. Επάκουσον της φωνής του στεναγμού ημών και παύσον την αγανάκτησίν σου, ότι πολλούς και μεγάλους κόπους κατεβάλομεν εις την άμπελον». Και πάλιν φωνή ηκούσθη εκ της βροντής λέγουσα: «Τι βοάτε προς με; Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη; Ηβουλήθην πέμψας αγγέλους Σατανά του ερημώσαι την άμπελον ταύτην, ότι ατιμίαν αντί καρπόν φέρει». Ο π. Θεοφάνης βλέπει εν συνεχεία Γυναίκα ερχομένην από την Εκκλησίαν της Παναγίας κρατούσαν Βρέφος εις τας αγκάλας Της και είπε προς τους πατέρας εκείνους: «Παύσατε, ω οσιώτατοι πατέρες τι; Δεν βλέπετε την άμπελον ότι εξέκλινε και αντί καρπού φέρει εργασίαν ψυχοφθορίας;» Οι δε πατέρες εστράφησαν τότε προς την Θεοτόκον με θρήνον και κλαυθμόν λέγοντες: «Παντάνασσα Δέσποινα, φείσαι της αμπέλου ταύτης της παρά Σου φυτευθείσης. Δέξαι την δέησιν ημών των αναξίων δούλων σου. Μη παραδώσης εις αιχμαλωσίαν την άμπελον ταύτην». Και ευθύς το Βρέφος Αυτής εβόησε: «Που είναι ο καρπός της αμπέλου ταύτης;» και έκαμε νεύμα δια της χειρός Του να συμμαζώσουν το πανίον (την σκέπην). Η δε Κυρία Θεοτόκος εκράτησε την χείρα του Βρέφους και έβαλε την δεξιάν Της εις το στόμα Τούτου και ημπόδισε να ποιήση νεύμα και να κράξη την εγκατάλειψιν του Αγίου Όρους.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Με το να περιορισθή εις την Δύσιν ο Χριστιανισμός, με όλας του τας απείρους θεανθρωπίνας αληθείας, εις τον άνθρωπον, μετεβλήθη ο δυτικός Χριστιανισμός εις ουμανισμόν. Αυτό ημπορεί να φαίνεται παράδοξον, αλλ΄ είναι αληθινόν. Το αποδεικνύει κατά τρόπον αναμφισβήτητον η ιστορική του πραγματικότης. Ο δυτικός Χριστιανισμός, εις την ουσίαν του, είναι ο πλέον ριζικός ουμανισμός, διότι ανεκήρυξε τον άνθρωπον αλάθητον, και την θεανθρωπίνην Κοινωνίαν μετέβαλεν εις ουμανιστικήν. Ως εκ τούτου η ατομοκρατία και η ολοκρατία είναι δύο όψεις του αυτού πράγματος, απορρέοντος από την αυτήν πηγήν.                                                                                                                               

Αυτή η αντικατάστασις του Θεανθρώπου υπό του ανθρώπου εξεδηλώθη πρακτικώς εις την αντικατάστασιν της χριστιανικής θεανθρωπίνης μεθοδολογίας δια της ανθρωπίνης μεθοδολογίας. Από εδώ εκπηγάζουν η πρωτεύουσα θέσις της αριστοτελικής φιλοσοφίας εις τον σχολαστικισμόν, η καζουϊστική μέθοδος και η Ιερά Εξέτασις εις την ηθικήν, η παπική διπλωματία εις τας διεθνείς σχέσεις, το παπικόν κράτος, ο ατομισμός ως κοινωνική αρχή κ.ο.κ.