Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης : Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας

 Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου, αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σ΄αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη (στον αόρατο πόλεμο) που επιθυμείς, αλλ' ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό, ας τυπωθεί αυτό καλά στο νου σου. 
Γιατί εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι απ΄τη φύσι μας, από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμμα και τίποτε άλλο, νομίζουμε με μια απατηλή εντύπωση, πως είμαστε κάποιοι. Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μια γνώσι χωρίς δόλο γι' αυτή τη βεβαιότατη αλήθεια. 
Δηλαδή να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας δεν μπορεί να προέλθει κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός , που να του αρέσει." 

Arabic Orthodox Chant احمدوا الرب

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Αντιγράφω από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου 
Συμεών του Νέου Θεολόγου: 

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, 
αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας». 

Eις τα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση

Ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Δεν εμπαίζεται. Δεν μπορούμε να δουλεύομε σε δύο Κυρίους. Οι τρεις παίδες επροτίμησαν να ριφθούν στην επταπλασίως καιομένη κάμινο για να μην προσκυνήσουν την αντίθεη εικόνα του Ναβουχοδονόσορος. Ελπίζουμε πρώτα στη δύναμη του Θεού και στη θεία επέμβαση και μετά στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε με τις δυνάμεις που έχουμε ελπίζοντας πάντα στο Θεό. Εάν ασεβήσουμε προς τον Θεό και την Ορθόδοξη πίστη μας, τότε ποιος θα μας σώσει; Ποιος θα μας βοηθήσει κατά των δυνάμεων του Αντιχρίστου; Έτσι η ενεργός συμμετοχή μας στην αγωνιζομένη Ορθοδοξία, στο «μικρό ποίμνιο» είναι θέμα πίστης και σωτηρίας. Και εις τα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση, υποχωρητικότητα. Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις.

Διάδοχος Φωτικής:

Όπως το κερί, εάν δεν θερμανθή και δεν μαλακώση πολύ, είναι αδύνατον να αποτυπώση την σφραγίδα, έτσι και ο άνθρωπος, εάν δεν δοκιμασθή με πόνους και θλίψεις και ασθενείας, δεν δύναται να δεχθή την σφραγίδα των αρετών του Θεού.

Ὀρθόδοξοι Ἀντιδράσεις εἰς τοὺς σκοποὺς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»

 Πηγή:http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Του μακαριστού, Κυκλάδων καὶ Νήσων Γαβριὴλ

Η σύγκλησις τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου [Ἐκκλησιῶν] ἐν Βανκοῦβερ ἀποτελεῖ πράγματι πολυδιάστατον καὶ πολυσήμαντον θρησκευτικὸν γεγονός, διότι συνέρχονται ἐπὶ ταυτὸ ἐκπρόσωποι  τῶν ποικιλωνύμων Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν καὶ τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων καὶ Ἀνατολικῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν, μὲ τὴν συμμετοχὴν καὶ Παπικῶν παρατηρητῶν, διὰ νὰ συζητήσουν ἐπὶ τοῦ βασικοῦ θέματος τῆς ἡμετέρας Πίστεως: «Ἰησοῦς  Χριστὸς ἡ Ζωὴ τοῦ Κόσμου» (Jesus Christ the Life of the World). Αἱ ἐργασίαι τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως θὰ περατωθοῦν διὰ τῆς ἀποδοχῆς κοινῶν θεολογικῶν, ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικοκοινωνικῶν διακηρύξεων. Ἑκατοντάδες κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, ἀφορμώμενοι ἀπὸ διαφόρων θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν προϋποθέσεων, θὰ ἐπεξεργασθοῦν κοινὰ θεολογικὰ κείμενα πρὸς ἐναρμόνισιν τῶν θεολογικῶν καὶ ὁμολογιακῶν ἀντιθέσεων καὶ «κοινὴν» δῆθεν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Όσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, PG 99, 1321 :

Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα… Δια τούτο καγώ ο τάλας δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ.

Κατά τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1724 :

«Εκείνοι που αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ΄ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς  εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλοντας ως πρόβατα  ψωριώντα και μέλη σεσηπότα»

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η πρώτη ριζική διαμαρτυρία εναντίον της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ως Κοινωνίας πρέπει να αναζητηθή εις τον Παπισμόν και όχι εις τον Λουθηρανισμόν. Και εις αυτήν την διαμαρτυρίαν ακριβώς έγκειται ο πρώτος Προτεσταντισμός, ταυτοχρόνως δε εδώ είναι και η απαρχή της ατομοκρατίας ως κοινωνικής αρχής.                                                                                                        

Δεν πρέπει να πλανώμεθα: ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός, ο Παπισμός, είναι ακριβώς ο πλέον ριζικός προτεσταντισμός και ατομισμός, διότι μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμού από τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις το άτομον του ανθρώπου. Οι προτεστάνται δεν έκαμαν τίποτε άλλο παρά απλώς παραδέχθησαν αυτό το δόγμα εις την ουσίαν του και το ανέπτυξαν τόσον, ώστε να φθάση εις τρομεράς διαστάσεις και λεπτομερείας.                                                        

Πράγματι, ο Προτεσταντισμός δεν είναι άλλο παρά εις κατά πάντα εφηρμοσμένος Παπισμός, η βασική αρχή του οποίου (το αλάθητον του ανθρώπου) έχει εφαρμοσθή εις την ζωήν εκάστου ανθρώπου ιδιαιτέρως, αλλά και ολοκλήρου της κοινωνίας. Κατά το παράδειγμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης, ο κάθε Προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διεκδικών το ατομικόν αλάθητον εις τα θέματα της πίστεως και της ζωής. Υπ΄ αυτήν την άποψιν δύναται να λεχθή ότι ο Προτεσταντισμός είναι εις εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος όμως της μυστικής διαστάσεως, της αυθεντίας και της εξουσίας.