Η πρώτη ριζική διαμαρτυρία εναντίον της Μίας, Αγίας, Καθολικής και
Αποστολικής Εκκλησίας ως Κοινωνίας πρέπει να αναζητηθή εις τον Παπισμόν και όχι
εις τον Λουθηρανισμόν. Και εις αυτήν την διαμαρτυρίαν ακριβώς έγκειται ο πρώτος
Προτεσταντισμός, ταυτοχρόνως δε εδώ είναι και η απαρχή της ατομοκρατίας ως
κοινωνικής αρχής.
Δεν πρέπει να πλανώμεθα: ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός,
ο Παπισμός, είναι ακριβώς ο πλέον ριζικός προτεσταντισμός και ατομισμός, διότι
μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμού από τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις το
άτομον του ανθρώπου. Οι προτεστάνται δεν έκαμαν τίποτε άλλο παρά απλώς
παραδέχθησαν αυτό το δόγμα εις την ουσίαν του και το ανέπτυξαν τόσον, ώστε να
φθάση εις τρομεράς διαστάσεις και λεπτομερείας.
Πράγματι, ο Προτεσταντισμός δεν είναι άλλο παρά εις κατά πάντα
εφηρμοσμένος Παπισμός, η βασική αρχή του οποίου (το αλάθητον του ανθρώπου) έχει
εφαρμοσθή εις την ζωήν εκάστου ανθρώπου ιδιαιτέρως, αλλά και ολοκλήρου της
κοινωνίας. Κατά το παράδειγμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης, ο κάθε
Προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διεκδικών το ατομικόν αλάθητον εις τα θέματα της
πίστεως και της ζωής. Υπ΄ αυτήν την άποψιν δύναται να λεχθή ότι ο
Προτεσταντισμός είναι εις εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος όμως της μυστικής
διαστάσεως, της αυθεντίας και της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου