Η έκταση της οφειλομένης υπακοής στον πνευματικό μας πατέρα

Σκοπός της πνευματικής πατρότητας δεν είναι η διαρκής εξάρτηση των πνευματικών τέκνων από τον πατέρα τους, αλλά η υποβοήθησή τους να φθάσουν βαθμιαία στην πνευματική τους ελευθερία. Ο γνήσιος πνευματικός πατέρας δέν καταδικάζει τα παιδιά του σε ισόβια πνευματική νηπιότητα, αλλά αγωνίζεται διαρκώς για να ανδρωθούν πνευματικά να φθάσουν, όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ.4,13). Ο καταναγκασμός και η πνευματική βία δεν έχουν θέση στη σχέση πνευματικού πατέρα και πνευματικών παιδιών. Η οφειλόμενη υπακοή προς τον πνευματικό μας πατέρα δεν είναι «τυφλή» αλλά ενσυνείδητη. Ούτε και καταργεί την προσωπική μας ευθύνη, η οποία πηγάζει από την εν Χριστώ ελευθερία μας. «Καθήκον του πνευματικού πατέρα δεν είναι να καταστρέψει την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά να τον βοηθήσει να δει ο ίδιος την αλήθεια. δεν είναι να καταπιέσει την προσωπικότητα του ανθρώπου, αλλά να του δώσει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον εαυτό του, να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να γίνει αυτό που στην πραγματικότητα είναι... Ο πνευματικός πατέρας δεν επιβάλλει τις προσωπικές του ιδέες και αρετές, αλλά βοηθά τον μαθητή να βρει τη δική του αποκλειστικά κλήση... Μ' ένα λόγο, είναι μόνο ένας προπομπός του Θεού, και πρέπει να οδηγήσει τις ψυχές στο δρόμο του Θεού, και όχι στο δικό του» 


Γράφει ο άγιος Βαρσανούφιος: 

«Οίδας ότι ουδέποτε εβάλλομεν δεσμόν επάνω τινός, ουδέ εαυτοίς». «Μη αναγκάσης τήν προαίρεσιν, αλλ' επ' ελπίδι σπείρον. και γάρ, ο Κύριος ημών ουκ ηνάγκασε τινά, αλλ' ευηγγελίσατο. και ει τις ήθελεν ήκουσεν» (Απόκρισις 51 καί 35, ο.π., σσ. 56 και 49).

Η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Πυρσώ της Ευρυτανίας.

Προύσηθεν Εικών της Αγνής τη Ελλάδι                                                                                          Ποταμός ίκται θαυμάτων αενάων.                                                                                                                                             
Εικάδι δευτερίη Θεομήτορα Πυρσός αϊδει.

Εις τα μέρη της ποτέ μεν περιφήμου, νυν δε τεταπεινωμένης Ελλάδος, κατά την Επαρχίαν του Λιτζάς και Αγράφων είναι όρος μέγα και υψηλόν, το οποίον ονομάζεται Όρθρυς, διότι από το ύψος, το οποίον έχει, ορθρίζει, ήτοι βλέπει τον ερχομόν της ημέρας και του ηλίου πρωτύτερα από όλα τα άλλα βουνά της Στερεάς Ελλάδος. Προς τα δυτικά μέρη και νότια του όρους τούτου ευρίσκονται και άλλα όρη, τα οποία είναι τόσον δύσβατα, όσον δεν ημπορεί να παραστήση ο λόγος, από αυτά δε εξέρχονται οι δεξιοί κλώνοι και αρχαί του Αχελώου ποταμού. Μέσον των ορέων τούτων, εις τους πλέον βαθυτάτους και δυσαναβάτους τόπους, ευρίσκεται η Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Προυσιωτίσσης. Η Μονή αύτη περισφίγγεται εξόχως κάτωθεν μεν υπό ενός βαθυτάτου χάους, άνωθεν δε υπό φοβερωτάτου και αβάτου σπηλαίου, του οποίου το Καθολικόν, ήτοι η Εκκλησία, είναι μέσα εις το σπήλαιον με θόλον και ωραιοτάτη, αφιερωμένη εις μνήμην της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εν ταύτη ευρίσκεται και μέρος εκ της αγίας Κάρας του Αγίου Ιερομάρτυρος Κλήμεντος Επισκόπου Αγκύρας μετά και άλλων αγίων λειψάνων, και μέρος του Τιμίου Ξύλου. Εις δε τα αριστερά αυτής πλάγια, εις το ενδότατον σπήλαιον, είναι το Παρεκκλήσιον της Προυσιωτίσσης, εικονογραφημένον και με τέμπλον ωραίον, εις το οποίον ευρίσκεται έως της σήμερον η θαυματουργός εκείνη και εις την θέαν ωραιοτάτη Εικών της Θεοτόκου.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ.

«Ο Θεός δεν αφήνει ποτέ εκείνους, που προσέρχονται ανεπιφύλακτα σε Αυτόν», μας λέγει ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος στα «Πρακτικά  και Θεολογικά Κεφάλαιά» του,

«δεν τους αφήνει να πέσουν στην αμαρτία χωρίς σηκωμόν, αλλά   όταν βλέπει ότι δεν έχουν την δύναμη, συμπράττει και βοηθεί, τους προσφέρει ενίσχυση από ψηλά και τους φέρνει κοντά του. Συνεργεί  και φανερά και κρυφά, και έτσι, που αυτοί να μη το συνειδητοποιούν, και αλλιώς, με τρόπον συνειδητόν, έως ότου, αφού ανεβούν όλην      την κλίμακα, προσεγγίσουν σε Αυτόν και ενωθούν εξ ολοκλήρου με    Αυτόν και λησμονήσουν όλα τα επίγεια και βρεθούν μαζί του εκεί ψηλά —είτε με το σώμα τους είτε χωρίς το σώμα, δεν γνωρίζω— να ζουν μαζί του και να απολαμβάνουν τα απόρρητα αγαθά». 

Οικουμενισμός με τον Ιερομόναχο πατέρα Ευθύμιο Τρικαμηνά.

“και αρξάμενος καταποντίζεσθαι, έκραξε, λέγων, Κύριε, σώσόν με.”

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

Η σώζουσα πίστη

“και αρξάμενος καταποντίζεσθαι, έκραξε, λέγων, Κύριε, σώσόν με.” 

Επέδειξε πραγματικά μεγάλη τόλμη και θάρρος ο Πέτρος όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στη γεμάτη τρικυμίες και φουρτούνα θάλασσα. Μπορεί βέβαια ο μαθητής του Χριστού να ήταν εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο λόγω του επαγγέλματός του αλλά πρέπει να είχε και πικρή εμπειρία από το θυμό της θάλασσας όταν ξεσπούσαν φουρτούνες.
κείνο όμως που τον έκανε τώρα να αψηφά με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη προς τον Διδάσκαλό του, το Χριστό. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι εξεδήλωσε έντονη επιθυμία να σπεύσει να πάει κοντά Του. Έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύμματα.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης:

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

Αυτοκτονούμε!!!

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2012
15 .560 .000, δεκαπέντε  εκατομμύρια πεντακόσιες εξήντα χιλιάδες ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!
Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.
Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.
Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.
Αυτοκτονούμε!!!

«Γνωστόν έστω σοι, ω Τύραννε, ότι τοις θεοίς σου ου λατρεύομεν, και τη εικόνι, η έστησας, ου προσκυνούμεν»

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:

...Αλλά και εάν ο νοητός Ναβουχοδονόσορ: ήτοι ο Διάβολος, ο αρχιτέκτων και παντομίμητος της κακίας ζωγράφος, ζητεί να στήση με τας προσβολάς του μέσα εις την φαντασίαν και ενθύμησίν σου καμμίαν εικόνα της φιληδονίας, ή φιλοδοξίας, ή φιλαργυρίας, ή άλλου πάθους (ζητεί γαρ αυτός ο κατάρατος πάντοτε, πώς να στήση εις τον νουν τας τοιαύτας ψυχοβλαβείς εικόνας, ως λέγει ο Ησαϊας «ζητήσει τέκνων, πως στήσει εικόνα αυτού» (Ησ. μ: 20) πρόσεχε καλώς, και μη προσκυνήσης αυτήν με την συγκατάθεσιν της καρδίας και του λογισμού σου, ίνα μη χωρισθής από την χάριν του Θεού· αλλά αντιστάσου εις την προσβολήν του Διαβόλου, όστις σε παρακινεί να προσκυνήσης αυτήν νοητώς· καθώς και οι τρεις Παίδες δεν επροσκύνησαν αισθητώς την αισθητήν εικόνα του Ναβουχοδονόσορ. Και αν φοβερίζη να σε κακοποιήση ο Διάβολος, μη φοβηθής, αλλ΄ ειπέ τον και συ εκείνο το των τριών Παίδων, «Γνωστόν έστω σοι, ω Τύραννε, ότι τοις θεοίς σου ου λατρεύομεν, και τη εικόνι, η έστησας, ου προσκυνούμεν» (Δανιήλ γ: 18).

ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΗΝ ΦΙΛΑΥΤΙΑ.

Αυτό μας συμβουλεύει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγοντας: 

«Όταν ξεριζωθή η φιλαυτία (εγωϊστική αγάπη του εαυτού μας), που είναι αρχή και μητέρα όλων των κακών, καθώς είπα, συνήθως ξεριζώνονται μαζί και όλα όσα προέρχονται από αυτήν και όσα την ακολουθούν. Γιατί όταν δεν υπάρχει αυτή, με κανέναν τρόπον γενικώς      ούτε το παραμικρόν ίχνος ή είδος κακίας δεν μπορεί να υπάρχη».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Μόνον δια της πνευματικής οργανικής ενότητος με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, δύναται ο άνθρωπος να συνεχίση την ζωήν του εις την αιώνιον ζωήν και το είναι του εις το αιώνιον είναι. Ο άνθρωπος της θεανθρωπίνης κουλτούρας και του πολιτισμού δεν είναι ποτέ μόνος, όταν σκέπτεται, με τον Χριστόν και δια του Χριστού, όταν εργάζεται, με τον Χριστόν και δια του Χριστού, όταν αισθάνεται με τον Χριστόν και δια του Χριστού. Με μίαν λέξιν, ούτος ακαταπαύστως ζη εν Χριστώ τω Θεώ και δια του Χριστού. Διότι τι είναι ο άνθρωπος άνευ του Θεού; Εις την αρχήν ημιάνθρωπος, εις το τέλος δε μη άνθρωπος. Μόνον εν τω Θεανθρώπω ευρίσκει ο άνθρωπος το πλήρωμα και την τελείωσιν του είναι του, ευρίσκει το πρωτότυπόν του, το άπειρον και ατελεύτητόν του, την αθανασίαν και την αοωνιότητά του, την απόλυτον αξίαν του. Μόνος ο Κύριος Ιησούς μεταξύ των ανθρώπων και των όντων ανεκήρυξε την ψυχήν του ανθρώπου ως τον ύψιστον θησαυρόν εις όλους τους κόσμους. «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; Ή τι δώση άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16, 26).