ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ.

ΕΙΣ ΤΟ, ΟΤΕ ΑΝΕΒΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΜΕΣΟΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ.

 Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.


 Τα ρόδια και τα μήλα και οι φοίνικες (χουρμάδες) και οι άλλοι καρποί των οπωροφόρων δένδρων ευχαριστούν τον φάρυγγα του σώματος ημών με την γλυκείαν γεύσιν των· οι δε θείοι λόγοι των Αγίων Διδασκάλων ανάμικτοι με αγάπην, όταν απευθύνωνται προς την ακοήν μας, γλυκαίνουν τον λάρυγγα της ψυχής μας. Και όπως εκείνος ο οποίος θα συλλέξη τους καρπούς των δένδρων, αφού δοκιμάση τους καρπούς αυτούς επαινεί τα δένδρα, τα οποία τους παρήγαγον, κατά τον ίδιον τρόπον εκείνος ο οποίος θα συνάξη εις τον κάλαθον της ακοής του τα θεία λόγια των διδασκάλων και κατόπιν θα τα εμβάλη εις τον νουν του, αφού γευθή την γλυκύτητα των λόγων αυτών, επαινών τον διδάσκαλον ο οποίος είπε τους λόγους αυτούς, λέγει: «Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγιά σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου!» (Ψαλμ. ριη: 103). Αλλά και ο σοφώτατος Σολομών τους καλούς λόγους παρομοιάζει με μελόπιτταν και λέγει σχετικώς: «Κηρία μέλιτος λόγοι καλοί» (Παρ.ιστ: 24).

(Οι καλοί λόγοι ομοιάζουν με μελόπιτταν). Διότι όπως ο λάρυγξ δια της γεύσεως ημπορεί να διακρίνη τα νόστιμα φαγητά από τα επιβλαβή, κατά τον ίδιον τρόπον και ο νους της ψυχής γνωρίζει να διακρίνη τους ωφελίμους λόγους από τους επιβλαβείς, καθώς λέγει και η Γραφή εις το βιβλίον του Ιώβ: «λάρυγξ μεν γαρ σίτα γεύεται, νους δε ρήματα διακρίνει» (ο μεν λάρυγξ γεύεται τα υλικά φαγητά,ο δε νους διακρίνει τους λόγους). Και να μη νομίση κανείς, ότι ο μεν οιοσδήποτε οικοδεσπότης ημπορεί να έχη εις τον κήπον του διάφορα δένδρα, όπως φοίνικας και μηλέας και ελαίας, ο δε Κύριος δεν είναι δυνατόν να έχη εις τον ιδικόν του κήπον της Εκκλησίας διάφορα είδη δένδρων, δηλαδή Πατέρας, εκ των οποίων ο καθείς προσφέρει από τα βάθη της καρδίας του τους καρπούς των λόγων αυτού, ώστε να τους απολαμβάνουν όλοι όσοι εισέρχονται εις τον κήπον αυτόν, έκαστος κατά την προθυμίαν και την δύναμίν του. Άλλος δηλαδή εκ των Πατέρων ομοιάζει με θαλεράν ελαίαν, η οποία έχει πυκνήν φυλλωσιάν από τα φύλλα της πίστεως και είναι φορτωμένη με καρπούς, δηλαδή με τα έργα της ευλαβείας. Άλλος εκ των Πατέρων είναι ως ένας φοίνιξ στεφανωμένος με τους κλάδους της νίκης εναντίον του διαβόλου, ο οποίος παρουσιάζει τον γλυκύτατον καρπόν της ευεργεσίας προς τους πτωχούς. Δι΄ αυτόν ομιλεί η Γραφή, όταν λέγη: «Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει»(Ψαλμ. 91: 13). Κάποιος άλλος εκ των Πατέρων της Εκκλησίας ομοιάζει με μήλον,το οποίον παρέχει δύο ευχαριστήσεις εις τον άνθρωπον, το ευχάριστον άρωμά του δια την ρίνα και την γλυκύτητά του δια τον λάρυγγα Και όταν η μήτηρ Εκκλησία επαινή τον τοιούτον εις το Άσμα ασμάτων, τι λέγει; «Ως μήλον εν τοις ξύλοις του δρυμού, ούτως αδελφιδός μου αναμέσον των υιών (Ισραήλ)» (Άσμα β:3). Λέγει ακόμη: «Εν τη σκιά αυτού επεθύμησα και εκάθισα, και καρπός αυτού γλυκύς εν λάρυγγί μου» (αυτόθι). Τι να κάμω δε εγώ, αγαπητοί μου, ο οποίος έχω ολίγα φύλλα και ακόμη ολιγωτέρους καρπούς, ώστε μήτε εκείνους οι οποίοι φλέγονται από την δίψαν να ημπορώ να δροσίσω, μήτε εκείνους οι οποίοι πεινούν να ημπορώ να τους χορτάσω με τους καρπούς των λόγων μου; Καλόν θα ήτο εάν μαζί με σας ημπορούσα και εγώ να μανθάνω τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων. Επειδή όμως με παρακινεί ο φόβος του Θεού και η αγάπη μου προς σας να ομιλήσω, αφού πάρωμεν δύο ή τρεις λόγους του γλυκυτάτου Ευαγγελίου, όπως θα επαίρναμεν μερικούς φοίνικας, και αφού δοκιμάσετε την γεύσιν των, ας προσπαθήσωμεν να διεγείρωμεν την προσοχήν σας·διότι ούτω θα σπεύσετε με πνευματικήν προθυμίαν προς τα καλλίκαρπα δένδρα των Αγίων Πατέρων. Προ ολίγου ηκούσαμεν εις το άγιον Ευαγγέλιον να λέγη ο θείος Ευαγγελιστής: «Της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκεν»(Ιωάν. ζ: 14). Δεν επέρασεν ο λόγος του Ευαγγελίου, επειδή έφθασεν ο καιρός της εορτής· ακριβώς η ανάγνωσις του Ευαγγελίου είναι επίκαιρος και η σχετική διήγησις αρμόζει με την ημέραν. Διότι η δύναμις του λόγου είναι αδελφή της σημερινής ημέρας. Όταν είχε συμπληρωθή η ημίσεια περίοδος της εορτής της Σκηνοπηγίας ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν· όταν όμως συνεπληρώθη η περίοδος της εορτής, δεν αναβαίνει πλέον εις το ιερόν, αλλ΄ εις τον ουρανόν. Εις το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Όταν όμως λέγη εορτήν, δεν εννοεί εκείνην η οποία εορτάζεται κατά τον τρόπον των Ελλήνων ή των Ιουδαίων, όταν όλοι μεθύσκωνται και διασκεδάζουν και τραγουδούν άσματα πορνικά και χορεύουν και κάμνουν διαφόρους ασχημίας. Εννοεί εορτήν αγίαν, εκείνην η οποία αρμόζει εις τους αληθινούς Χριστιανούς, εις την οποίαν δεν υπάρχουν ούτε μέθαι ούτε διασκεδάσεις, αλλά προσευχαί και υμνωδίαι και παρακλήσεις· κατά την οποίαν δεν ακούονται άσματα πορνικά, τα οποία παραλύουν τα σώματα, αλλά άσματα θεϊκά, τα οποία ενδυναμώνουν τας ψυχάς· κατά την οποίαν δεν εκτελούνται χοροί πολύστροφοι,αλλά σκιρτήματα αγίων ψυχών, αι οποίαι δοκιμάζουν αγαλλίασιν. Εάν δε θέλης να ίδης τι είδους άνθρωποι είναι από ημάς εκείνοι, οι οποίοι τραγουδούν και χορεύουν και σκιρτούν, κάνε μου την χάριν και άκουσε τι ψάλλει και λέγει ο Ησαϊας: «Άσω δη τω ηγαπημένω άσμα του αγαπητού μου, τω αμπελώνι μου» (Ησ. ε:1).Πρόσεξε και τον χορόν των Αγίων Γυναικών, την Μαρίαν την αδελφήν του Μωϋσέως,μαζί με τας άλλας γυναίκας των Ισραηλιτών, όταν ψάλλουν επινικίους ύμνους προς τον Θεόν και λέγουν· «Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξοδ. ιε: 1).Αυτόν τον ύμνον ενθυμείται και ο Δαβίδ εις τους Ψαλμούς του και λέγει: «Εν μέσω νεανίδων τυμπανιστριών εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν» (Ψαλμ. ξζ: 26- 27). Ακόμη και αυτός ο μακάριος Δαβίδ δεν εντρέπεται να χορεύση εμπρός εις την θεοφόρον κιβωτόν, δια τούτο είναι δυνατόν να τον ακούσωμεν να λέγη: «Και παίξομαι (και γελάσσομαι) και ορχήσομαι εναντίον Κυρίου» (Β΄ Βασιλ. στ: 21). Και το βρέφος της Ελισάβετ, ο Ιωάννης, όταν είδε τον θεοφόρον Βότρυν να κρύπτεται ακόμη εις την άγαμον μήτραν της Θεοτόκου εχόρευε και εσκίρτα εις την κοιλίαν της ιδικής του μητρός. Κατά το μέσον της εορτής ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν. Ιερόν όμως είναι τόπος εις τον οποίον κατοικεί μόνον ο Θεός. Λέγουν βεβαίως και οι Έλληνες: έχομεν ιερόν, αλλ΄ αγνοούν ότι εκείνο δεν είναι τόπος ιερός, αλλά μιαρός. Διότι όπου χύνονται αίματα και γίνονται σπονδαί και αναδίδεται κνίσα από τα θυσιαζόμενα ζώα, ο τόπος αυτός δεν είναι δυνατόν να είναι ιερός, αλλά μιαρά κατοικία των δαιμόνων. «Της εορτής μεσούσης ανάβη ο Ιησούς εις το ιερόν»(Ιωάν. ζ: 14). Ιερόν όμως είναι ναός κτισμένος δια κατοικίαν μόνον του Θεού, όπου συγκατοικεί η αγάπη και η ειρήνη,η πίστις και η σωφροσύνη. Δια τούτο πρέπει και ο Ιερεύς, ο οποίος προσφέρει την αναίμακτον θυσίαν εις τον Θεόν, να είναι ειρηνικός και γαλήνιος, να μη παρασύρεται εις πλάνας, χωρίς δόλον, αφιλοχρήματος, ώστε πρώτον να βάλη τον Θεόν εις την ψυχήν του και κατόπιν να κάμη τον λαόν να του ομοιάση. Ιερόν ημπορεί να λέγεται και η ψυχή παντός ανθρώπου, όταν είναι καθαρά. «Οικήσω γαρ εν υμίν και εμπεριπατήσω», λέγει ο Κύριος (Λευιτ. κστ: 12). Ιερόν δε πραγματικώς άγιον, και ιερεύς και θυσία είναι ο ίδιος ο Χριστός, εις τον οποίον, όπως λέγει ο θείος Απόστολος, κατοικεί σωματικώς όλον το πλήρωμα της θεότητος. Προς τον οποίον είπεν ο Πατήρ· «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Επειδή όμως αυτήν την στιγμήν, χωρίς να το περιμένω, παρεσύρθην εις ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα, απορώ που να στρέψω το βλέμμα της σκέψεώς μου, δεν γνωρίζω που να κατευθύνω το πηδάλιον της διδασκαλίας μου. Διότι αν ο Απόστολος, όταν έφθασεν εις το κεφάλαιον του Μελχισεδέκ, απέφυγε να εκθέση λεπτομερώς το ζήτημα, περιορισθείς να είπη, ότι η συζήτησις περί αυτού είναι δύσκολος δια σας, τι ημπορώ να είπω εγώ, ο οποίος τόσον υπολείπομαι από τον Απόστολον, όσον ημπορεί να κρίνη ο άνθρωπος; Και όπως ο οδοιπόρος, εφ΄ όσον πορεύεται δρόμον στρωτόν και επίπεδον, συνεχίζει ευχαρίστως την πορείαν του· όταν όμως φθάση εις ανώμαλον τόπον ή ανηφορικόν και δύσβατον, όπου υψώνεται εμπρός του όρος υψηλόν μέχρι του ουρανού, αφού σταματήση και αναλογισθή πόσος κόπος χρειάζεται δια να ανέλθη εκείνον τον ανήφορον, αρχίζει να περιπατή σιγά-σιγά, δια να μη αποκάμη γρήγορα· κατά τον ίδιον τρόπον και ημείς, εφ΄ όσον είχομεν εμπρός μας τον ίσιον και επίπεδον δρόμον του Ευαγγελίου, εσυνεχίζαμεν ευχαρίστως την πορείαν μας με το βήμα του λόγου μας. Όταν όμως εφθάσαμεν εις θέμα, του οποίου η δυσκολία φθάνει μέχρι του ουρανού, αρχίζομεν να αναβαίνωμεν σιγά-σιγά την ουράνιον κλίμακα δια της ερμηνείας.Ποίον λοιπόν είναι το ζήτημα εις το οποίον όλοι οι Χριστιανοί ζητούν μίαν απάντησιν; Δια ποίον λόγον, λέγουν, ο Απόστολος, όταν ανέφερε τον Μελχισεδέκ,είπεν ότι ούτος δεν είχε πατέρα, δεν είχε γενεαλογίαν, ωσάν να μη είχε ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής; Τότε αυτός δεν θα ήτο άνθρωπος, αλλά θεός. Πολλοί δε, επειδή δεν ηννόησαν όσα είπε περί αυτού ο Απόστολος, είπον ότι ο Μελχισεδέκ ήτο ανώτερος του Χριστού, και ούτω εδημιούργησαν ιδικήν των αίρεσιν και λέγονται Μελχισεδεκιανοί. Και φιλονικούντες αυτοί προς ημάς και θέλοντες να αποδείξουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι ανώτερος του Χριστού, μας παρουσιάζουν ως μάρτυρα την Γραφήν, η οποία λέγει: «Συ ει ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε: 6). Πως δηλαδή, λέγουν, δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, αφού ο Χριστός είναι ιερεύς κατά την εικόνα και την τάξιν Μελχισεδέκ; Άλλοι δε, παρασυρθέντες εις μεγαλυτέραν πλάνην, λέγουν ότι ούτος είναι το Πνεύμα το Άγιον. Ημείς όμως λέγομεν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι άνθρωπος όπως και ημείς, με τας αδυναμίας τας ιδικάς μας, και ότι ούτος δεν είναι μεγαλύτερος από τον Χριστόν. Διατί όμως λέγω από τον Χριστόν; Ούτε από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν δεν είναι ανώτερος. Διότι λέγει την αλήθειαν ο Κύριος ημών όταν λέγη: «Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» (Ματθ. ια: 11). (Σας λέγω την αλήθειαν, ότι κανείς δεν υπήρξεν ανώτερος από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν, από όσους εγεννήθησαν από γυναίκα). Ούτε βεβαίως παραδεχόμεθα, ότι ούτος είναι το Άγιον Πνεύμα. Δια να ίδετε δε ότι δεν είναι ο Μελχισεδέκ ανώτερος του Χριστού, ας μας είπουν εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν την γνώμην αυτήν, από ποίαν περιοχήν ή από ποίον τόπον λέγουν ότι είναι ο Μελχισεδέκ; Άράγε από ουράνιον τόπον; Μήπως από επίγειον;Μήπως από καταχθόνιον; Εάν λοιπόν μας είπουν, ότι ο Μελχισεδέκ είναι από τον ουρανόν ή από κάποιον άλλον τόπον, ας ακούσουν ότι ούτος ενώπιον του Χριστού γονυπετεί. Διότι λέγει ο Απόστολος,ενώπιον αυτού θα γονυπετήσουν πάντες και πάσα γλώσσα θα τον δοξολογήση,και των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων(Φιλιπ. β: 10). Εάν λοιπόν ο Μελχισεδέκ γονυπετή ενώπιον του Χριστού, είναι λογικόν να είναι ο Μελχισεδέκ κατώτερος από τον υπ΄ αυτού προσκυνούμενον Χριστόν. Αλλά διατί οι ανόητοι δεν διαβάζουν και τον επόμενον στίχον, τον οποίον είπεν ο Απόστολος, δια να βεβαιωθούν ότι ο Μελχισεδέκ είναι πράγματι κατώτερος του Χριστού; Συμπληρώνει δηλαδή ο Απόστολος τον λόγον του προσθέτων: «Αφωμοιωμένος τω Υιώ του Θεού,ώσπερ και ημείς κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν του Χριστού εγενόμεθα» (Εβρ. ζ: 3).Ίσως όμως κάποιος εκ των ακροατών να ερωτά και να λέγη: Δια ποίον λόγον τότε ο Μελχισεδέκ αναφέρεται χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα και χωρίς γενεαλογίαν; Προς αυτόν ημείς θα απαντήσωμεν, ότι οι μεν Ιουδαίοι ευρήκαν ότι ο Μελχισεδέκ εγεννήθη εκ πορνείας και δι΄ αυτό η Γραφή δεν αναφέρει την γενεαλογίαν του.Προς τους Ιουδαίους όμως ημείς θα είπωμεν, ότι η απάντησίς των είναι εσφαλμένη.Διότι εις την Γραφήν ευρίσκομεν και άλλους, οι οποίοι εγεννήθησαν εκ πορνείας,αλλ΄ αναφέρεται η γενεαλογία των. Αμέσως αναφέρομεν τον Σολομώντα, ο οποίος εγεννήθη από την γυναίκα του Ουρίου, και εγενεαλογήθη, και τον Αβιμέλεχ, τον υιόν του Γεδεών, ο οποίος αν και εγεννήθη εκ πορνείας, εγενεαλογήθη. Δια ποίον λόγον τότε δεν αναφέρεται η γενεαλογία του Μελχισεδέκ; Διότι ο Μελχισεδέκ ήτο ο τύπος του Χριστού, απετέλει την εικόνα του Χριστού. Δι΄ αυτό η Γραφή παρέλειψε να αναφέρη τον πατέρα και την μητέρα του και τον αφήκε χωρίς να αναφέρη την γενεαλογίαν του, δια να ίδωμεν εις εκείνον ως μέσα εις καθρέπτην τον πραγματικώς χωρίς πατέρα και μητέρα και γενεαλογίαν υπάρχοντα Χριστόν. Ο Χριστός δηλαδή γεννηθείς κατά σάρκα επί της γης δεν έχει πατέρα και ως Θεός εις τους ουρανούς δεν έχει μητέρα. Τοιούτος είναι εκείνος, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν των ημερών του ούτε τέλος της ζωής του. Δεν ανέφερε δηλαδή η Γραφή την γενεαλογία του Μελχισεδέκ, αλλά παρέλειψε και την γέννησιν και τον θάνατόν του, ίνα εις το πρόσωπον του Μελχισεδέκ ίδωμεν τον αληθινόν Μελχισεδέκ, τον Χριστόν. Διότι το όνομα Μελχισεδέκ σημαίνει βασιλεύς της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι ο Χριστός, ο οποίος δεν έχει ούτε αρχήν ημερών ούτε τέλος ζωής. Διότι ούτε αρχήν είχε ποτέ ο Θεός Λόγος, ούτε ετελείωσε ποτέ ούτε απέθανεν. Ο Χριστός δηλαδή μένει αιώνιος.Αντιλέγουν βεβαίως εις αυτά οι Μελχισεδεκιανοί λέγοντες: Τι σημαίνει τότε εκείνο που λέγει προς αυτόν ο Πατήρ: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ;» (Εβρ. ε:6). Προς αυτούς απαντώμεν, ότι ο Μελχισεδέκ υπήρξεν άνθρωπος δίκαιος, ο οποίος πραγματικώς έφερεν εντός του την εικόνα του Θεού.Παρακινούμενος λοιπόν από προφητικόν πνεύμα και επειδή προεγνώρισε την θυσίαν,η οποία έμελλε να προσφερθή υπό του Χριστού εις τον Θεόν, με άρτον και οίνον εδόξαζε τον Θεόν, μιμούμενος κατ΄ αυτόν τον τρόπον τον μέλλοντα να έλθη επί της γης Χριστόν. Επειδή λοιπόν εις την συναγωγήν των Ιουδαίων η ιερατική τάξις του Ααρών προσέφερεν εις τον Θεόν θυσίαν, όχι άρτον και οίνον, αλλά μόσχους και αμνούς και τον εδόξαζε με αιματηράς θυσίας, ο Θεός βοά και λέγει προς τον Ιησούν, ο οποίος επρόκειτο να γεννηθή εκ της Παρθένου Μαρίας: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ. ε:6), όχι κατά την τάξιν του Ααρών,ο οποίος ελάτρευε τον Θεόν με μόσχους και αμνούς και αιματηράς θυσίας, αλλά «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» προσφέρων την αναίμακτον θυσίαν των εθνών με άρτον και οίνον εις αιώνα τον άπαντα. Αλλά δια να μη δώσωμεν,αγαπητοί, την εντύπωσιν, ότι φλυαρούμεν παρατείνοντες τον λόγον μας, αφού διακόψωμεν εδώ την ομιλίαν μας, σας παραπέμπομεν εις την πηγήν της διδασκαλίας των Πατέρων, οι οποίοι και θα καταπαύσουν την δίψαν της ψυχής σας και θα ευφράνωσι τας καρδίας σας, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, Ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τους προδότες Ιούδες!

Ο Γεννάδιος Β’ ο Σχολάριος (πήρξε ὁ πρῶτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωσι) έλεγε:

"Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι! "

Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴ γῆ

«Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη», ἔγραφε πρὶν ἀπὸ ἑνάμιση περίπου αἰώνα ὁ Κὰρλ Μάρξ, ὑπονοώντας τὴν ἀπειλὴ ποὺ συνιστοῦσε γιὰ τὴν ὀλιγαρχικὴ τότε Εὐρώπη τὸ σύστημα τοῦ κομμουνισμοῦ ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε δημιουργήσει.

Εἶναι εὔκαιρο νὰ ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια του ἐπεκτείνοντάς τα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὄχι πιὰ γιὰ τὸ σύστημα τοῦ κομμουνισμοῦ ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπερχόμενη κατάργηση τῆς ἐλευθερίας ποὺ μὲ διάφορα νομοθετήματα ἐπιβάλλει σταδιακὰ στὸν κόσμο ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς δὲν εἶναι ἀκόμη γνωστὸ ποιὰ κατάληξη θὰ ἔχει ἡ ἐπιχείρηση νὰ προωθηθεῖ πρὸς συζήτηση καὶ ψήφιση στὴ Βουλὴ τὸ πολυσυζητημένο ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο τοῦ ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης, στὸ ὁποῖο ἀναφερθήκαμε προηγουμένως.

Πάλι μὲ τὸ εὔλογο πρόσχημα ὅτι πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὁ κίνδυνος ἀπὸ γνωστὸ ἀκραῖο πολιτικὸ σχηματισμό, ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Ἀπὸ δημοσιογραφικὲς πληροφορίες γνωρίζουμε ὅτι τὸ νομοσχέδιο ἀπαγορεύει τὴν ἔκφραση γνώμης ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει «ἐχθροπάθεια» πρὸς ὁμάδες ἀνθρώπων μὲ κάποια ἰδιαιτερότητα, π.χ. πρὸς τοὺς Ἑβραίους, τοὺς ἀλλοεθνεῖς, τοὺς ὁμοφυλόφιλους, τοὺς ποικίλους αἱρετικούς κ.τ.λ. Ἡ παράβαση τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση μέχρι δύο χρόνια ἢ χρηματικὴ ποινή. Ποινικὴ δίωξη δηλαδὴ στὴ σκέψη! Ὅμως, ὅπως ἐπιτυχέστατα σημείωσε σὲ κείμενό του ὁ γνωστὸς σκιτσογράφος Στάθης, «ποινικὸ κώδικα ἐναντίον τῶν ἰδεῶν καθιέρωσαν στὴ νεότερη ἰστορία καὶ χρησιμοποίησαν μόνον οἱ φασίστες καὶ κατὰ παρέκβασιν οἱ κομμουνιστὲς στὶς χῶρες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ – μὲ τὰ γνωστὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα» («enikos.gr» 22-5-13).

Παλαιότερα τὸ εἶχε κάνει ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση τοῦ Παπισμοῦ. Ξαναγυρίζουμε ἑπομένως στὶς σκοτεινότερες σελίδες τῆς ἱστορίας!

Δὲν ἔχει σημασία ἂν τελικὰ τὸ νομοσχέδιο προωθηθεῖ ἢ ὄχι. Ἂς μὴν ξεγελιόμαστε.

Ἀργὰ ἢ γρήγορα αὐτὸ θὰ γίνει, διότι ἀποτελεῖ βασικὴ ἐπιδίωξη τοῦ νεοταξικοῦ συστήματος, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο στὸν κόσμο. Προσχήματα, φαινομενικὰ εὔλογα, θὰ ἐπιστρατευθοῦν πλῆθος γιὰ νὰ ἀποθαρρύνουν τὴ λαϊκὴ ἀντίδραση.

Καὶ τὴν ἀποθαρρύνουν, διότι καθένας ποὺ ἀντιδρᾶ στὸ νομοσχέδιο κινδυνεύει νὰ δεχθεῖ τὴ ρετσινιὰ τοῦ ρατσιστῆ.

Τὸ μεγάλο ἐρώτημα ὅμως τελικὰ εἶναι τοῦτο: Οἱ πολιτικοί μας δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸν κίνδυνο γιὰ τὴν ἐλευθερία ποὺ συνιστοῦν τὰ νομοθετήματά τους; Δὲν βλέπουν τὸ φάντασμα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ νὰ πλανᾶται ἀπειλητικὰ πάνω ἀπὸ τὸν πλανήτη; Ἢ ἁπλῶς ἐκτελοῦν τυφλὰ τὶς νεοταξικὲς ἐντολές;

http://www.osotir.org/

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.


Μελέτημα 14ον.

1. Ο λόγος που είπεν ο Θεός στον Κάϊν, ότι «η ζωή σου στη γη θα είναι γεμάτη στεναγμούς, τρόμο και αγωνία» ταιριάζει για όλους τους αμαρτωλούς. Aλλά και ο ίδιος ο Κύριος, θέλοντας να δείξει ότι εκείνοι που ακολουθούν τα θελήματα του σατανά, μοιάζουν του Κάϊν, έλεγε:  «Εσείς θέλετε να εκτελείτε τις επιθυμίες του πατέρα σας διαβόλου. Εκείνος ήταν ανθρωποκτόνος από την αρχή και δε στάθηκε ποτέ μέσα στην αλήθεια»…                                                           
2. Μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι αδιαφορούν για την ανθρώπινη δόξα και την περιφρονούν, επειδή έχουν πληγωθεί και επιθυμούν άλλη δόξα… Γι΄ αυτό και ελευθερώνουν τον εαυτόν τους από κάθε φιλία του κόσμου για να μπορέσουν να έχουν μόνο τον θείο πόθο στην καρδιά τους. Γιατί, όσοι θέλουν να τρέξουν μ΄ ασφάλεια μέχρι τέλους το δρόμο, δεν ανέχονται ν΄ αναμείξουν άλλον έρωτα και άλλη αγάπη με εκείνη την επουράνια.                                                                                                       
3. Όπως είναι μεγάλα κι απερίγραπτα τ΄ αγαθά που μας υποσχέθηκε ο Θεός, έτσι χρειάζονται και πολλούς κόπους και αγώνες. Είπεν ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτόν του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί». Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι, ώστε θέλουν ν΄ αποκτήσουν την ουράνια βασιλεία και να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή και να βασιλέψουν χωρίς τέλος μαζί με το Χριστό μας, χωρίς να πάψουν να ζούνε με τα δικά τους θελήματα και ν΄ ακολουθούνε αυτά, που είναι μάταια και ολοφάνερα βλαβερά…                                                                                                                                                          4. Αυτοί που παραμένουν μέχρι το τέλος άπτωτοι, είναι όσοι μίσησαν όλες τις επιθυμίες του κόσμου και τις φαντασιώσεις του κόσμου και τις ηδονές και τις κοσμικές ασχολίες. Ώστε με τη δική του θέληση ο καθένας διώχνεται από τη βασιλεία. Επειδή δεν προτίμησε αληθινά τους κόπους και δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του, αλλά θέλει μαζί με τον Θεϊκό πόθο να δοκιμάζει και μερικές ευχαριστήσεις αυτού του κόσμου.                                                                                                         
5. Και αυτές οι καλές πράξεις ακόμη πολλές φορές γίνονται από κενοδοξία, η οποία κρίνεται από το Θεό όπως και η κλοπή, η αδικία και τ΄ άλλα αμαρτήματα. Γιατί λέει η Γραφή: «Ο Θεός διασκόρπισε οστά ανθρωπαρέσκων». Ώστε και με τις καλές πράξεις επιδιώκει ο εχθρός να υπηρετείται και να λατρεύεται…

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Η ΧΑΡΙΣ

Έναντι του Θεανθρώπου και ως Προσώπου και ως Εκκλησίας, ίσταται ο άνθρωπος με την θεοειδή φύσιν του. Δημιουργηθείς θεοειδής ο άνθρωπος έχει και την θειοειδή ελευθερίαν, η οποία έχει απεράντους διαστάσεις. Κατά την ελευθέραν θέλησίν του ο άνθρωπος δύναται και τον Θεόν να απορρίψη και τον διάβολον να εκλέξη. Ούτος δύναται να καταστή «Θεός κατά χάριν», αλλά και διάβολος κατά την ελευθέραν θέλησίν του. Το αυτεξούσιον θέλημα του ανθρώπου φυσικώς και θεαρέστως χρησιμοποιούμενον οδηγεί αυτόν προς τον Θεόν και ενώνει με Αυτόν, χρησιμοποιούμενον δε παρά φύσιν, δηλαδή κατά κατάχρησιν οδηγεί προς τον διάβολον και ενώνει με Αυτόν. Τρανή απόδειξις τούτου είναι όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Δια τούτο ο Θεός έγινεν άνθρωπος, ώστε εν τη θεανθρωπίνη Υποστάσει Του να δείξη εις τον άνθρωπον πως δύναται ούτος να χρησιμοποιή ορθώς και κανονικώς το αυτεξούσιον θέλημά του και πως δια της χάριτος να οικοδομήση εαυτόν εις χριστοειδή άνθρωπον, τελειοποιούμενον και τελειοποιούντα την θεοείδειάν του. Δια τον σκοπόν ακριβώς αυτόν ίδρυσεν επί του εαυτού Του την Εκκλησίαν Του εν τη οποία δίδει τας αναγκαίας εις τον άνθρωπον θείας δυνάμεις.γενόμενος «σύσσωμος» του θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας (Εφ. 3,6) ο άνθρωπος δια της Χάριτος των Μυστηρίων και των κατά χάριν αρετών της Εκκλησίας φθάνει εις τον θεόσδοτον προορισμόν του, γίνεται δηλαδή Θεός κατά χάριν.

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ  ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ  ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 
Με  επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαΐου 2013, η ημερίδα «Η ολοκληρωμένη Παιδεία μέσω της αγωγής του προσώπου» στα Εκπαιδευτήρια της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, υπό την αιγίδα της οποίας και διεξήχθη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς, διακρινόμενος για το ανύστακτο ενδιαφέρον του για την Παιδεία και την μαθητιώσα νεότητα, κηρύσσοντας την έναρξη της ημερίδας, απηύθυνε πατρικό λόγο λέγοντας τα εξής: «στους  καιρούς μας τα άτομα πολτοποιούνται, μεταποιούνται σε άμορφη μάζα και η περί του ανθρώπου θεώρηση μοιάζει θολή και συγκεχυμένη.
 
 Συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

H εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου.


H οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.