Η ΧΑΡΙΣ
Έναντι του Θεανθρώπου και ως Προσώπου και ως Εκκλησίας, ίσταται ο άνθρωπος με την θεοειδή φύσιν του. Δημιουργηθείς θεοειδής ο άνθρωπος έχει και την θειοειδή ελευθερίαν, η οποία έχει απεράντους διαστάσεις. Κατά την ελευθέραν θέλησίν του ο άνθρωπος δύναται και τον Θεόν να απορρίψη και τον διάβολον να εκλέξη. Ούτος δύναται να καταστή «Θεός κατά χάριν», αλλά και διάβολος κατά την ελευθέραν θέλησίν του. Το αυτεξούσιον θέλημα του ανθρώπου φυσικώς και θεαρέστως χρησιμοποιούμενον οδηγεί αυτόν προς τον Θεόν και ενώνει με Αυτόν, χρησιμοποιούμενον δε παρά φύσιν, δηλαδή κατά κατάχρησιν οδηγεί προς τον διάβολον και ενώνει με Αυτόν. Τρανή απόδειξις τούτου είναι όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Δια τούτο ο Θεός έγινεν άνθρωπος, ώστε εν τη θεανθρωπίνη Υποστάσει Του να δείξη εις τον άνθρωπον πως δύναται ούτος να χρησιμοποιή ορθώς και κανονικώς το αυτεξούσιον θέλημά του και πως δια της χάριτος να οικοδομήση εαυτόν εις χριστοειδή άνθρωπον, τελειοποιούμενον και τελειοποιούντα την θεοείδειάν του. Δια τον σκοπόν ακριβώς αυτόν ίδρυσεν επί του εαυτού Του την Εκκλησίαν Του εν τη οποία δίδει τας αναγκαίας εις τον άνθρωπον θείας δυνάμεις.γενόμενος «σύσσωμος» του θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας (Εφ. 3,6) ο άνθρωπος δια της Χάριτος των Μυστηρίων και των κατά χάριν αρετών της Εκκλησίας φθάνει εις τον θεόσδοτον προορισμόν του, γίνεται δηλαδή Θεός κατά χάριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου